บทที่ 2

หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์หทัยรัตน์ก็ได้เดินทางไปเที่ยวกับเสี่ย ของเธอที่จังหวัดกระบี่

“คุณกรคะ หวานขอนอนนะคะเหนื่อย” พอมาถึงห้องพักจัด ของเสร็จเธอก็ทิ้งตัวลงนอน เพราะเหนื่อยจากการเดินทาง สาเหตุที่ทำให้เหนื่อยก็เป็นเพราะเมื่อคืนคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเสีย รังแกเธอกว่าจะปล่อยให้นอนก็ดึกดื่น

“เหนื่อยขนาดนั้นเลย” หญิงสาวไม่ตอบแต่พยักหน้าเบาๆ พร้อมกับตาที่หลับลงเรื่อยๆ

“หึ” กรวิทย์หรือคุณกร ตามคำเรียกของหญิงสาวที่นอนอยู่บน

เตียง เดินเข้าไปอาบน้ำให้ตัวเองสดชื่นแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียง

มองสาวเจ้า

เขาเป็นคนค่อนข้างไม่ใส่ใจใครเพราะเคยอยู่คนเดียวมา ตลอด แต่ช่วงหลังๆ เริ่มเบื่อ เลยอยากมีอะไรไว้เล่นแก้เบื่อ ซึ่ง เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายที่เอาไม่เลือก เลยเลือกที่จะหาหญิงสาวคน เดียวมาคอยปรนนิบัติ แต่ก็ไม่อยากได้คนที่สะอาดผุดผ่องเพราะ ไม่อยากจะรับผิดชอบใคร

จนมาเจอหทัยรัตน์ซึ่งเพื่อนของเขาแนะนำให้ว่าคนนี้ของดี เธอไม่รับงานพร่ำเพรื่อเธอเลือกแต่คนที่ไม่มีลูกเมีย ซึ่งเขาก็ให้ ลูกน้องไปสืบประวัติเธอทันที ตรวจสอบว่าหญิงสาวเคยมีคนรับ เลี้ยงแค่สองคนระหว่างนั้นไม่เคยยุ่งกับชายอื่น ซื่อสัตย์กับคนที่เลี้ยงเธอและเธอเป็นคนที่ไม่เรื่องมาก ไม่รู้จี้จุกจิกเหมือนผู้หญิง

ทั่วไป เขาเลยติดต่อไปที่เจ้หญิงที่เพื่อนแนะนำซึ่งเป็นคนดูแลเธอ อยู่และก็ได้เธอมาอยู่ด้วยกัน ซึ่งก็ทำให้เขาพอใจในตัวเธออยู่มาก เธอถึงอยู่กับเขาได้นาน ขนาดนี้

กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นชื่อหน้าจอทำให้คนที่มองคนตัวเล็ก อยู่ต้องรีบรับ เพราะไม่อยากให้คนที่โทรมารอนาน

“ครับ” เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ท่านมาถึงแล้วครับ”

“ครับ ผมจัดห้องรับรองไว้ให้แล้วครับ อีกสักครู่ผมจะลงไป ต้อนรับด้วยตัวเอง” กรวิทย์พูดจบแล้ววางสายเขาลุกขึ้นหยิบ เสื้อสูทเนื้อดีขึ้นมาสวม ก่อนออกจากห้องไม่ลืมที่จะเขียนบอก หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงไว้

ที่เขามาครั้งนี้ไม่ได้มาเที่ยวเฉยๆ แต่มาเรื่องงานด้วย เป็นงาน สำคัญมากด้วย ที่ให้หทัยรัตน์มาด้วยเพราะอยากมีเธอไว้ผ่อน คลายเท่านั้น

โรงแรมนี้ก็เป็นโรงแรมของเขา ซึ่งเรื่องนี้เขาไม่ได้บอกให้ หทัยรัตน์รู้และคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอก

ร่างสูงใหญ่หน้าตาชายไทยแท้เดินลงมาที่ด้านล่างห้องโถง กลาง โรงแรมก็พบกับกลุ่มคนชุดดำนับสิบยืนกระจายอยู่เต็ม บริเวณดังกล่าว ซึ่งเขาไม่แปลกใจเลยสักนิดเพราะคนที่นั่งรอเขาอยู่นั้น เป็นคนที่ไม่ธรรมดา

“สวัสดีครับ ขอโทษที่มาช้า” กรวิทย์ก้มหน้าทักทายและเอ่ย คำขอโทษทันที

“ไม่เป็นไร” แขกผู้มาเยือนรับคำสั้นๆ สีหน้าราบเรียบไม่มีใคร รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“ถ้าอย่างนั้น เชิญท่านที่ห้องพักครับผมจัดไว้ให้เรียบร้อย แล้ว”

“ไม่ต้องทำท่านอบน้อมขนาดนั้นก็ได้กร” ในที่สุดเจ้าของร่าง สูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหล่าที่ตั้งแต่เดินเข้ามาก็มีแต่คนชายตามอง ก็เอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกยาวๆ

“มิได้หรอกครับ”

“ทำไมจะไม่ได้ นายก็เป็นเหมือนเพื่อนฉันคนหนึ่ง บอกกี่ครั้ง แล้วว่าไม่ต้องเรียกว่าท่าน อีกอย่างนายก็ไม่ได้ทำงานกับฉัน แล้ว”

“แต่…”

“ไม่มีแต่ นำทางไปห้องพักได้แล้ว” คนที่ตัวโตกว่าขัดขึ้น

“ครับ” กรวิทย์นําทางมาถึงห้องพักที่เขาได้จัดเตรียมไว้ เป็น ห้องที่ดีที่สุดและใหญ่ที่สุด

“ขอบใจนายมาก”

“มีอะไรเรียกใช่ผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ ผมจะอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะกลับ” เมื่อไม่ให้เรียกท่านก็หันมาเรียกคุณแทน เพราะเขาเองก็ไม่กล้าอาจเอื้อมที่จะเป็นเพื่อนกับคนตรงหน้าได้ ถึงจะได้รับอนุญาตแล้วก็เถอะ

เพราะเขารู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นแค่ลูกน้องที่เคยทำงานร่วมกันมา เท่านั้น ถึงจะได้รับเกียรติมากมายแค่ไหนแต่ก็ไม่กล้าอาจเอื้อม

จริงๆ

ถึงแม้ว่าชายตรงหน้าจะไม่ใช่เจ้าชายหรือคนที่มียศถา บรรดาศักดิ์เป็นหม่อมเป็นเจ้า แต่ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ที่มีพระคุณ ต่อเขา และไม่ใช่ใครจะเล่นๆ ด้วยได้ เพราะอำนาจในมือก็มีมาก ล้นจนคนใหญ่คนโตต้องเกรงใจเหมือนกัน

“อืม ไปพักเถอะ ฉันก็จะพักเหมือนกัน”

กรวิทย์เดินออกจากห้องพักของคนที่เขามาต้อนรับ นั้นก็คือ แกริค ซีคีเลียโน นักธุรกิจชื่อดังระดับโลกเพราะมีธุรกิจอยู่ทั่วทุก มุมโลก ที่ท่านเดินทางมาที่ประเทศไทยก็มาติดต่อธุรกิจที่นี่ และ จะมีการเจรจากับคู่ค้าในวันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นก็จะพักผ่อนต่ออีก สักอาทิตย์

“นายสบายดีไหม” กรวิทย์ก็เจอกับแซคเพื่อนที่เคยร่วมงาน

“ก็ดี นายละ”

“เหมือนเดิม แล้วนี่ไปไหนต่อ

“กลับห้อง ห้องนายก็ไปติดต่อทางโรงแรมได้เลยนะฉันให้คน จัดการให้แล้วร่วมถึงทุกคนด้วย” ทุกคนที่หมายถึงคือลูกน้องของแกรค

“ขอบคุณมาก ไว้เจอกัน

กรวิทย์ก็แยกตัวเดินกลับห้องตัวเอง

“เสร็จธุระแล้วเหรอคะ” พอเดินเข้ามาในห้องก็เจอกับหทัย รัตน์ที่ตื่นแล้วนั่งรอเขาอยู่

“อืม หิวรึยัง”

“หิวแล้วค่ะ”

“งั้นไปแต่งตัวจะพาไปกินข้าว” หทัยรัตน์ทำตามที่เขาบอก รีบ เดินไปแต่งตัว แต่งตัวเสร็จทั้งสองก็พากันเดินลงมาข้างล่าง อีก เรื่องที่กรวิทย์อยู่กับหทัยรัตน์ได้นานคือเธอไม่เรื่องมาก เป็นคน อยู่ง่ายกินง่าย

ทั้งสองคนมากินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม ในระหว่างที่กิน ข้าวอยู่นั้นกรวิทย์ก็นึกอะไรออกพอดีและเขาก็คิดว่า ผู้หญิงตรง หน้าอาจช่วยเขาได้

“หวาน ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยนิดหน่อย

“อะไรเหรอคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามเขา

“พอมีเพื่อนที่ทํางานแบบเดียวกันกับเธอไหม เอาแบบไม่เรื่อง มาก ไม่พูดเยอะ และสะอาดๆ หน่อย” กรวิทย์เลือกที่จะพูดกับ เธอตรงๆ ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ หทัยรัตน์ขมวดคิ้วมองเขา ที่ เขาถามแบบนี้หมายความว่ายังไง หรือว่าเขาเบื่อเธอแล้วจะหาคนใหม่

สีหน้าของหญิงสาวทำให้กรวิทย์พอจะเดาออกว่าเธอคิดอะไรอยู่