ตอนที่ 2

คฤหาสน์ลินการ์ดตั้งอยู่ย่านเมืองของมหานครลาส เวกัสซึ่งค่อนข้างเงียบสงบจากมวลมหานักพนันที่เข้า มาเสี่ยงโชคในบ่อนคาสิโน คฤหาสน์หลังนี้กว้างใหญ่ ไพศาล ตกแต่งด้วยวัสดุราคาแพงระยับที่นำเข้ามาจาก ต่างประเทศ อาณาบริเวณกว้างขวางหลายพันเอเคอร์ ตกแต่งเอาไว้อย่างประณีตสวยงาม จนทุกคนต่างขนาน นามคฤหาสน์หลังนี้ว่า พาราไดส์ หรือสวรรค์นั่นเอง

มือเล็กขาวสะอาดกุมด้ามไม้กวาดเอาไว้ ดวงตากลม โตกวาดมองไปรอบๆ ตัวด้วยความทึ่งจัด หล่อนถูกบิดา ส่งตัวมาอยู่ที่นี่ได้เกือบห้าวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีโอกาส สํารวจดินแดนสวรรค์แห่งนี้ได้ทั่วอย่างที่ใจต้องการเลย เนื่องจากงานที่ล้นมือ และฐานะที่ต่ำต้อยเป็นแค่เพียงคน รับใช้

พะแพง ก้องเกียรติไพบูลย์ สาวสวยจากเมืองไทยที่ถูก ครอบครัวส่งมาขัดดอก หลังจากที่บิดาเดินทางมาเสี่ยง โชคที่นี่และสูญเสียเงินจำนวนมหาศาลเป็นหนี้หลายล้าน ดอลลาร์ และถึงแม้จะขายทรัพย์สินที่เมืองไทยจนหมด เกลี้ยง เหลือไว้แค่เพียงบ้านซุกหัวนอน แต่ก็ยังไม่อาจจะ ชดใช้หนี้พนันที่เกิดขึ้นได้

หล่อนจำได้ว่าตัวเองร้องไห้จะเป็นจะตายเมื่อรู้ว่าต้อง จากบ้านเกิดมายังเมืองแห่งบาปแห่งนี้ เมืองที่เต็มไป ด้วยการพนันขันต่อ เมืองที่มีแต่คาวโลกีย์และเจ้าพ่อผู้มี อิทธิพล หล่อนแทบอยากฆ่าตัวเองตาย แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเสียสละตัวเอง และทำเพื่อความอยู่รอดของ ครอบครัว ทำงานใช้หนี้จนกว่าหนี้พนันของพ่อจะหมดลง

แต่การเป็นคนใช้ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนหวาดกลัวมากเท่ากับ ข้อตกลงในสัญญาที่เพิ่งเซ็นชื่อลงไป

‘คนใช้ที่นี่ต้องทำทุกอย่างตามที่เจ้านายสั่ง แม้กระทั่งขึ้น เตียงกับเจ้านาย’

หล่อนต้องกล้ำกลืนฝืนทนในการจรดปลายปากกา ยอมรับกฎข้อนี้อย่างไม่มีทางเลือก ภาวนาให้เจ้านายของ ที่นี่ไม่สนใจ ไม่ไยดี และไม่ปรารถนาที่จะร่วมเตียงด้วย

‘ไม่ต้องกังวลหรอกแพตตี้ นายน้อยมีผู้หญิงมาให้เลือก เยอะแยะ ท่านไม่สนใจเธอหรอก’

คนที่นี่เรียกหล่อนว่าแพตตี้ เพราะออกเสียงคำว่าพะ

แพงไม่ถนัดปาก ซึ่งหล่อนก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร

ขณะที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น เสียงของเพื่อนร่วมอาชีพ ก็ดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน

“แพตตี้ คุณมิเชลล์เรียกน่ะ”
พะแพงสะดุ้ง หันกลับไปมองคนเรียก ก่อนจะฝืนใจ ระบายยิ้มบางๆ ออกมา

“ขอบใจนะโอลิเวีย ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“อืม งั้นส่งไม้กวาดมา เดี๋ยวฉันทำต่อให้เอง”

“ขอบใจนะ”

พะแพงยื่นไม้กวาดในมือให้กับโอลิเวีย ก่อนจะรีบก้าว เดินไปหามิเชลล์ตามคำสั่งด้วยความรีบร้อน และนั่นก็ ทำให้เดินตัดหน้ารถลีมูซีนสีดำค้นหนึ่งเข้า

เอี๊ยดดดด

เสียงล้อรถครูดไปกับถนน พร้อมๆ กับร่างของพะแพง ที่ล้มลงกับกระแทกกับพื้นถนน ก้นของหล่อนเจ็บระบม ขณะมองรถคันสวยด้วยสายตาตื่นตกใจ

ผู้ชายตัวโตใส่สูทสีดำ พร้อมกับสวมแว่นตากันแดดสี เดียวกับเสื้อที่ใส่ก้าวลงมา และตรงเข้ามากระชากหล่อน ให้ลุกขึ้นยืนด้วยกิริยาโหดร้าย

“อยากตายหรือไง ออกไปให้พ้น!”
“ขอ…ขอประทานโทษค่ะ”

หล่อนละล่ำละลักบอก ก่อนจะถูกผลักออกจนพ้นทาง อย่างไม่ปรานีปราศรัย ร่างของหล่อนล้มลงไปกองกับพื้น อีกครั้ง ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ผู้ชายคนหนึ่งก้าวลงมา จากส่วนกลางของรถคันยาวเฟื้อย

“มีอะไรหรือเชลดอน”

“มีผู้หญิงบ้ามาเดินขวางทางครับนายน้อย”

นายน้อยหรือ?

หล่อนเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น และก็ได้เห็น ว่าเขาตัวสูงมาก สวมเสื้อสูทสีน้ำตาลไหม้ มีแว่นตาสีดำ สวมใส่อยู่ไม่ต่างจากผู้ชายที่โยนหล่อนออกจนพ้นทาง แต่เขาดูดีกว่าล้านเท่า ใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบ มี หนวดเคราล้อมกรอบเอาไว้พอสมควร หล่อนไม่รู้หรอกว่า ดวงตาใต้แว่นกันแดดนั้นเป็นสีอะไร รู้เพียงแต่ว่าจมูกของ เขาโด่งสวย รับพอดิบพอดีกับริมฝีปากกว้างหยักลึก ที่ คางของเขาเป็นสี่เหลี่ยมและมีรอยหยักบุ๋ม และลำคอตั้ง ตรงของเขามีสีแทนคล้ายกับสีของน้ำผึ้ง

หัวใจของหล่อนสั่นไหว เต้นโครมคราม ดวงตาของ หล่อนราวกับถูกทากาวติดเอาไว้กับผู้ชายที่ยืนค้ำศีรษะอยู่เบื้องหน้า และทันทีที่มือใหญ่ดึงแว่นกันแดดออกไป จนพ้นใบหน้า นรกที่ว่าร้อนประดุจไฟกัลป์ก็ยังไม่ร้อน เท่ากับไฟในดวงตาสีฟ้าเข้มคู่นี้เลย

ต่อให้หล่อนตายดับดิ้นไปจากตรงนี้ หล่อนก็คงไม่อาจ จะลืมดวงตาสีฟ้าเข้มทรงอำนาจล้างผลาญของผู้ชายตรง หน้า ดวงตาคมกริบตรึงหล่อนเอาไว้อย่างแน่นหนา สมอง ของหล่อนหมุนติ้วเป็นวงกลม และแทบหยุดหายใจ เมื่อ เสน่ห์อันตรายจากเจ้าของดวงตาสีฟ้าเข้มกระแทกเข้าสู่ หัวใจสาวเต็มแรง

“เธอเป็นใคร…”

เสียงของเขาดังขึ้น แม้จะแผ่วเบาแต่ทรงอำนาจยิ่งนัก ดวงตาของเขาหรี่แคบมองมา และมันก็ทำให้เนื้อตัวของ หล่อนร้อนฉ่าจนน่าประหลาดใจ

“คือ…คือว่า…”

“คนใช้คนล่าสุดที่ป้ามิเชลล์เพิ่งรับเข้ามาครับ” เชลดอ นบอดี้การ์ดประจำตัวของเดมอนชิงตอบแทน

“เธอมาจากไหน”

“เอ่อ…”
“หล่อนมาจากเมืองไทยครับ” เชลดอนตอบแทนอีกครั้ง

“เมืองไทย?” เดมอนทวนคำพูดของเชลดอน “มันคือ ที่ไหนกันหรือเชลดอน

“ประเทศเล็กๆ ที่อยู่แถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้น่ะครับ ก็อยู่แถวๆ สิงคโปร์ที่นายน้อยไปลงทุนเปิดคาสิโนยังไง ล่ะครับ”

“ทำไมฉันไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน”

เดมอนยังคงนึกภาพไม่ออก ดังนั้นเชลดอนจึงต้อง อธิบายให้เห็นภาพมากยิ่งขึ้น

“พัทยาไงครับ ที่ฝรั่งชอบไปเที่ยวน่ะครับ”

“พัทยา?”

“ใช่ครับ”

แล้วเชลดอนก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากด สองสามครั้งและยื่นให้กับเดมอน

“นี่ไงครับ นายน้อย”
ดวงตาสีฟ้าเข้มจ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ลูก น้องยื่นมาให้ ก่อนจะตอบรับด้วยการพยักหน้า

“เป็นอย่างนี้นี่เอง”

“ใช่ครับ”

สายตาของเดมอนที่มองพะแพงเปลี่ยนแปลงไปเป็น ดูแคลนในทันที ริมฝีปากกว้างหยักลึกแค่นยิ้มหยัน

“ที่นี่ห้ามซื้อขายบริการทางเพศ เธอรู้ใช่ไหม”

หล่อนเผยอปากค้างยิ่งกว่าเดิม ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึง พูดกับหล่อนแบบนี้

“ค่ะ…ดิฉันทราบค่ะ”

เสียงของหล่อนสั่นเทาจนน่าสงสาร แต่ไม่ใช่เพราะ ความหวาดกลัว แต่มันเป็นเพราะอำนาจการทำลายล้าง แห่งแรงดึงดูดทางเพศจากบุรุษตรงหน้าต่างหาก

“ถ้าทำผิดกฎ เธอคงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“เอ่อ ค่ะ”
“ไปได้แล้ว”

น้ำเสียงของบุรุษผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีฟ้าเข้มตรงหน้า ช่างเย่อหยิ่งและถือตัวเป็นที่สุด และมันก็ยิ่งทำให้หล่อน รู้สึกว่าตัวเองตั๋าลึกลงไปใต้ผืนดินยิ่งขึ้น

“ไปสิ นายน้อยไล่แล้ว”

บอดี้การ์ดของเขาขับไล่หล่อนเสียงกระด้างไม่ให้เกียรติ หล่อนต้องกัดฟันข่มความเจ็บระบมที่บั้นท้ายเอาไว้อย่าง สุดความสามารถเพื่อลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็เสียหลักจะล้ม หงายหลัง โชคดีที่มีมือใหญ่ทรงพลังมาคว้าเอาไว้ได้ทัน

“ขะ…ขอบคุณค่ะ”

ผู้ชายที่ถูกเรียกว่านายน้อยคว้าร่างของหล่อนเอาไว้ แต่ แรงกระชากนั้นทําให้ร่างของหล่อนปลิวเข้าไปปะทะแผ่น อกกว้างโดยไม่ได้ตั้งใจ หล่อนเผยอปากค้าง เบิกตากว้าง ยิ่งได้มองเขาใกล้ๆ แบบนี้ ก็ยิ่งรู้ว่าเขาอันตรายมากแค่

ไหน

“เอ่อ…”

หล่อนบิดตัวเล็กน้อย และเขาก็ยอมปล่อยหล่อนออก จากอ้อมแขนแต่โดยดี หล่อนก้มหน้างุด แก้มแดงก่ำ
“เดินระวังด้วย”

เสียงกระด้างดังมาเข้าหู ก่อนที่เจ้าของกลิ่นตัวเซ็กซี่ที่ บ่งบอกถึงรสนิยมทางเพศอันแสนดุดันจะเดินจากไป

“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร” เชลด อนหันมาพูดเสียงไม่พอใจ “ไม่ต้องอ่อย เพราะถ้านาย น้อยอยากมีเซ็กซ์กับเธอ เธอจะถูกเรียกขึ้นไปหาเอง เข้าใจมั้ย?”

หล่อนทำได้แค่เพียงยืนกัดปากแรงๆ และหลบสายตา เหยียดหยามของคู่สนทนาลงมองพื้นดินเพียงเท่านั้น ใน อกก็เต็มไปด้วยความอดสูทรมาน

ศักดิ์ศรีของหล่อนถูกเหยียบขยี้จนหมดสิ้น ตั้งแต่เดิน หิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ น้ำตาเอ่อล้นคลอ สองหน่วยตา ก่อนจะรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่มันให้ กลับเข้าไปภายในอก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องไปพบมิ เชลล์แม่บ้านใหญ่