ตอนที่5 หญิงงามของเจิ้น

ความเจ็บปวดบนร่างเพิ่มมากขึ้นกว่าครั้งที่ แล้ว นางเงยศีรษะขึ้นมองแตกบนหลังคา จึงเข้าใจเรื่องราว กระจ่าง ย่อมต้องเป็นเมื่อครู่นี้ที่คิดจะหลบหนีบนทางหลังคา ร่างกายได้รับบาดเจ็บจากการตกลงมา แล้วหลังจากนั้นก็ถูก คนจับมากรอกยาปลุกกําหนัดอีก….

แม้ว่าจะทานยาปลุกกำหนัดไปจำนวนมาก และฤทธิ์ยาได้ ทำให้ร่างกายซินเหยาที่เดิมที่อ่อนแรงอยู่แล้วยิ่งเจ็บปวดและ สิ้นเรี่ยวแรงมากขึ้น แต่ทว่าในฐานะสายลับ ความสุดยอดทาง ร่างกายและจิตสำนึกของนางล้วนได้รับความทนทานซึ่งไม่ใช่ สิ่งที่คนธรรมดาจะจินตนาการได้

นางกัดฟันผืนแรงจนเกิดกำลัง ปีนไต่จากเตียงขึ้นเสา

กระโดดรวดขึ้นถึงหลังคา

ยามที่ฮ่องเต้เห็นบนแท่นบรรทมมังกรที่ว่างเปล่า โทสะ กระหน่ำขึ้นมาอย่างรุนแรง

“น่าขันที่เฝ้าเวรไปตัดหัว

“ถ่ายทอดคำสั่งลงไป! ปิดวังให้แน่นหนา! แมลงวันสักตัว ก็ให้บินออกไปไม่ได้ แม้จะต้องขุดดินพระราชวังขึ้นมาสาม อก็ต้องหาหญิงงามนั้นให้พบ
“หญิงงามของเจิ้น!” เจ้าทรราชย์คำรามราวกับสัตว์

ร้าย…..

เรี่ยวแรงกำลังสูญสิ้นไปทีละน้อย ซินเหยาทราบว่าตนคง ประคองไว้ไม่ได้นาน ยิ่งไร้หนทางที่จะหลบหนีออกไปจาก สถานผีสาง ที่คล้ายกับว่าทุกหนทุกแห่งล้วนมีหน้าตาเหมือน กันราวกับวงกต

ภายในร่างคล้ายว่ากับมีกองเพลิงลุกไหม้กำลังสุมอยู่ หัวใจของนางแสบคันราวกับมีมดนับพันกำลังรุมกัดแทะ

“ซวยแล้ว! ฤทธิ์ยายิ่งรุนแรงกว่าที่นึกไว้เสียอีก! ซินเหยา บ่นในใจท่าไม่ดีเสียแล้ว!

นางไม่อาจทราบได้เลยว่าเพื่อที่นางจะได้เพลิดเพลินไปกับ

การปลุกเร้าอันหวานซึ้ง ฮ่องเต้จึงเรียกคนมาป้อนยาปลุก

กําหนัดกับนางเป็นจํานวนมากถึงสามเท่า

ท่ามกลางผืนราตรี ทุกหนแห่งมีแสงไฟสว่างอยู่ไหวๆ นาง ย่อมต้องทราบแน่นอนว่ามีคนกำลังตามจับนาง

“ไม่! ต้องหาสถานที่ซ่อนตัวเป็นอันดับแรก ขึ้นยังเป็น เช่นนี้ต่อไปถึงแม้จะประคองกำลังไว้ได้ แต่ช้าเร็วก็คงถูกจับ

ซินเหยามองไปเห็นบ้านมืดทะมึนที่ไร้แสงไฟหลังหนึ่งที่ ละเลยเพื่อหลบซ่อนตัว

เบื้องหน้า พลันตัดสินใจกระโดดลงไป จึงได้พบสถานที่ที่ถูก

บ้านที่ล้อมรอบด้วยสวนหลังนี้ดูเหมือนว่าจะถูกทิ้งร้างไว้จนเก่าโทรม แผ่นป้ายไม้เก่าแขวนอยู่เหนือประตูทางเข้าหลัก แผ่นป้ายเขียนไว้ด้วยตัวหนังสือ

สองตัวที่ซินเหยาอ่านไม่ออก

ภายในบ้านวัชพืชงอกขึ้นมากมาย ต้นเหมยหลายต้นสูง ทะยานราวกับป่ารกชัฏ สมควรเข้าใจได้ว่าว่าไร้คนอยู่อาศัยมา นานมากแล้ว ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าอยู่เป็นครั้งคราวแต่กลับ ไม่มีคนผลักประตูเข้ามาเพื่อค้นหา……

ดูเหมือนว่าที่นี่จะปลอดภัยชั่วคราว

ซินเหยาผ่อนลมหายใจ ในที่สุดก็ได้พักผ่อนอย่างคลาย ความตื่นตัวของนางผ่อนคลายลง แต่ความรู้สึก

กังวลบ้างแล้ว

ร่างกายร้อนรุ่มยิ่งมายิ่งรุนแรง ภายในร่างราวกับมีกระแสไฟ

ไหลเวียน….

““อ่าาาา”

“ร้อนฉิบเลย!”

“ทนไม่ไหวแล้วววว!

“ฤทธิ์ยารุนแรงเกินไป ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!

“ร่างกายฉันคล้ายกับมีกองไฟที่จะมอดไหม้ฉันให้ตกตาย

ไปอยู่เลย!

“ฉันต้องใช้ผู้ชาย!! ซินเหยาเผยความสุขุม เหงื่อโทรมทั่วร่างนางต่อสู้กับฤทธิ์ยารุนแรงภายในใจอย่างทรมาน แต่ กลับถึงขีดกําจัดเสียแล้ว

ดวงตาทั้งคู่ของนางงามงด แววจนน่าใจสั่น บริสุทธิ์ได้ เดียงสาราวกับไปด้วยความวิจิตรของโลกหล้า ทว่ายามนี้ ดวงตาที่ดำขลับราวกับน้ำหมึกกลับระเบิดรัศมีสัตว์ป่าอัน ดุร้าย….

“ในห้องนั้นคือสิ่งใด?

มีผู้ชายหรือ?”

“สวรรค์! ถ้าหากยามนี้ท่านประทานบุรุษให้ฉันสักคน ฉัน คงซาบซึ้งจนหาที่สุดมิได้”

“โธ่เอ๋ย!”

“ฉันทรมานมากจริงๆ!

“หรือนี่ฉันจะต้องหาผู้ชายที่ไหนก็ได้สักคนมาสังเวยความ บริสุทธิ์สาวพรหมจรรย์?

ครั้งแรกไม่ใช่ว่ามันควรจะโรแมนติกกว่านี้เรอะ?