ตอนที่3 สตรีโฉมงาม

ซินเหยาตื่นตัวกับสภาพแวดล้อม โดยรอบ พบว่านอกเหนือจากห้องที่ตกแต่งย้อนยุคโบราณแล้ว นับได้ว่า มีความสง่าหรูหรา อีกทั้งไม่มีบรรยากาศอันตรายใดๆอีก

นางพยายามนึกย้อนทบทวนว่าเหตุไฉนนางจึงมาอยู่ใน สถานที่แปลกประหลาดอย่างนี้ได้? แล้วอีกอย่างทำไมร่างกาย นางจึงปวดระบมและอ่อนแอเช่นนี้

เพียงแต่ตราบใดที่นางพยายามใช้ความคิด ศีรษะก็จะ ปวดร้าวในทันที

“เฮฮัลโหล! มีคนอยู่มั้ย? ใครก็ได้มาช่วยอธิบายฉันที ว่าที่นี่คือที่ไหน?” ซินเหยาตะโกนเรียกเสียงดัง ทว่าไม่มีใคร ตอบกลับนาง

จากด้านในห้องจะเห็นได้ว่านอกจากกำแพงชั้นในที่แพทย์ หลวงลงกลอนโลหะไว้แล้ว ไม่มีโทรทัศน์ ไม่มีคอมพิวเตอร์ แม้กระทั่ง โทรศัพท์ก็ยังไม่มี! ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าหรือ เฟอร์นิเจอร์ที่ทันสมัยอะไรเทือกนี้เลยสักอย่าง! นางอยากจะ ติดต่อคนของนางแต่กลับจนปัญญา กล่องเครื่องมืออัจฉริยะ สายลับก็ไม่พบเสียแล้ว…….

“ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย? แล้วทำไมพอฉันอยากจะนึกทบทวนถึงได้ปวดศีรษะขนาดนี้? ตกลงที่นี่มันคือที่ไหนกัน แน่?….. ”

ปัญหาที่น่ากังวลซินเหยามีเป็นชุด แต่นางกลับจำอะไรไม่ ได้เลยเนี่ยนะ!

สิ่งที่นางได้อย่างชัดเจนก็คือตนคือใคร นางแค่จำไม่ได้ ว่าทำไมนางจึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วแท้จริงเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาฟื้นตัวสักชั่วครู่ล่ะนะ

รอจนไม่มีอาการปวดศีรษะ ก็สมควรจะนึกออกบ้างน่า

ไม่ว่าอย่างไรสิ่งแรกก็การหลบหนี แล้วค่อยคิดหาวิธีที่จะได้รับ การติดต่อจากองค์กรอีกที

ซินเหยาถือโอกาสช่วงที่ไม่มีคนเห็น กระโดดหนีออกไป

จากทางหน้าต่าง

ทว่าภายในห้องยามนี้แว่วเสียงของสตรีนางหนึ่งที่ส่งเสียง ครางสุขสมระคนเจ็บปวด…..

บนเตียงมังกรแสนวิจิตรตระการตา ใบหน้าแดงระเรื่อของ หลี่เฟย ทอดอยู่ใต้ร่างของมู่หรง สุขเสียวซ่านจนแทบเจียน

ตาย

”

“ปัง!”

พลันเกิดเสียงดังขึ้น หลังคาถูกเปิดเป็นรูกว้าง สตรีนางหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากฟ้า

ยามนี้มู่หรงฉู่บนเตียงมังกรที่กำลังสุขสมอารมณ์ฮึกเหิม ทว่าทันใดนั้น…..หลังคาก็ถูกเปิดทะลุกว้าง สตรีนางหนึ่งตกลง มาจากฟ้าร่วงหล่นบนแท่นบรรทมมังกร

“นักฆ่า! ช่วยด้วย!

ถูกเสียงร้องกรีดแหลมอันตื่นตระหนกของจนเฟยทำให้ หมดอารมณ์ความใคร่

ขันทีหลวงกลุ่มใหญ่ปรี่เข้ามาอย่างรวดเร็ว เห็นหลังคา ของพระราชวังแตกออก นึกไม่ถึงว่าบนแท่นบรรทมมังกรยัง เพิ่มสตรีประหลาดมาอีกหนึ่งคน ยามนี้ล้วนแตกตื่นลุกลี้ลุกลน

มู่หรงรับสั่งแค่นเสียงเย็น “เงียบให้หมด!

เช่นนี้แล้วเหล่าขันทีจึงเชื่อฟังโดยมขยับ ไม่กล้าส่งเสียง แม้แต่น้อย

ร่างเปลือยเปล่าของหลี่เฟยราวกับอสรพิษที่เลื้อยอยู่บน แผ่นอกล่ำสันของมู่หรง “ฝ่าบาท! หม่อมฉันตกใจแทบตาย แล้ว!”

มู่หรงฉวาดเท้าเตะออก “ไสหัวไป

มู่หรงฉู่เย็นเยือกดุจเทพมรณะ ใบหน้าปกคลุมด้วย

น้ำค้างแข็งราวกับหยกเย็น

นักฆ่าอุกอาจกล้าลอบสังหารถึง ในพระราชวังเลยงั้นหรือ?มันที่แท้เป็นใครจึงได้ใจกล้าบ้าบินเช่นนี้เ

ทว่าเขาพบอย่างรวดเร็วว่านักฆ่านั้นประหลาดอย่างมาก

เนื่องด้วยนางทอดกายบนแท่นบรรทมมังกรโดยมิไหวติง ดูเหมือนจะสลบจนแน่นิ่งไปแล้ว

มู่หรงฉุดดึงผ้าห่มออก ร่างสตรีผู้นั้นก็พลิกหงาย รูปร่าง หน้าตาสะสวย ใบหน้าเล็กๆ ทรงวงรีที่บอบบางและขาว ซีด…กลับเป็นดรุณีงามนางหนึ่ง

นางสลบไปจริง

มู่หรงฉ่พบว่า “นักฆ่า” ที่แท้นั้นสลบเหมือดไปแล้วจริงๆ

“จะมีนักฆ่าโง่เง่าเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?” มุมปากเขายิ้ม เยาะ พลันนึกว่า ทำไมจึงมีคนร้ายรูปงามขนาดนี้ได้