ตอนที่ 9 นี่มันก็แค่เริ่มต้น

ตอนที่ 9 นี่มันก็แค่เริ่มต้น

ซูหญิงเวยมือสั่น จนทำให้เขียนเพี้ยนไปตัวหนึ่ง

และไม่นานเธอก็เซ็นเสร็จ สิ่งที่ลู่หยาวช่วนทําร้ายเธอ มันมากมายจนทำให้เธอกลายเป็นคนเย็นชาไปแล้ว

ต่อให้เจ็บปวดกว่านี้ เธอก็สามารถอดทนได้ และไม่ แสดงอาการให้ออกทางสีหน้า

ในที่สุดเธอก็เซ็นหนังสือใบหย่าฉบับนั้นเสร็จ จากนั้นรีบ เก็บเข้าซอง เธอลุกขึ้นยืน ยื่นให้กับเขา

“นายรับปากแล้วนะ ว่าจะปล่อยพ่อของฉันไป”

ลู่หยาวช่วนรับเอกสารมา ไม่อยากจะดูรายมือชื่อที่เธอ หลงเหลือไว้ รีบโยนให้เลขาอย่างไว

ทันใดนั้นคุณหมอก็เอ่ยขึ้น “คุณซู เชิญคุณไปให้ ยาสลบเตรียมตัว”

ซูหญิงเวยพยักหน้า และกลับหลังหันเดินตามคุณหมอ

ไป ไม่แม้แต่หันกลับมามอง
ลู่หยาวส่วนมองตามแผ่นหลังอันผอมบางของเธอ รู้สึก หายใจติดขัดขึ้นมาชั่วขณะ เขาหลับตาลง หันกลับไป ถามเลขา “สถานการณ์ทางด้านเฉิงเฉิงเป็นอย่างไรบ้าง”

เลขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดี * อาการป่วยของคุณ โล่แปลกประหลาดมาก อันดับแรกคือหัวใจมีปัญหา ต่อ มาตรวจพบว่ามีภาวะไตเสื่อม คุณหมอบอกว่า ร่างกาย ของเธอ ต่อไปอาจจะมีสภาวะแทรกซ้อนเกิดขึ้นได้ อีก อย่าง…..เมื่อทําการเปลี่ยนไตเสร็จแล้วอาจจะไม่เป็นผล ใดๆ ร่างกายของเธอเท่าไหร่นัก

ลู่หยาวช่วนทำหน้าตาเฉย เป็นไม่รู้ไม่ชี้เอ่ยขึ้น “ไตแค่ ชิ้นเดียว คงไม่คราชีวิตซูหญิงเวยได้”

เลขายังพูดไม่ทันจบ ได้แต่แอบถอนหายใจ

จริงๆแล้วทางโรงพยาบาลได้คุยกับเลขาเป็นการส่วนตัว แล้ว อาการป่วยของโล่เฉิงเฉิงไม่มีทางรักษาหายได้ ดัง นั้นหากทำการเปลี่ยนถ่ายไต ก็จะเป็นการสูญเสียไตของ ซูหญิงเวยทิ้งไปเปล่าๆ

แต่เลขาไม่กล้าพูดแบบนี้กับลู่หยาวช่วน

โล่เฉิงเฉิงเป็นรักครั้งแรกของลู่หยาวช่วน รู้จักกันก่อนที่ ทั้งสองจะเรียนมัธยม เรียกได้ว่าโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แยกกันสองปีตอนขึ้นมหาลัย และก็กลับมาอยู่ด้วย กันอีกสองปี

เดิมทีเขาวางแผนว่าหลังจากที่เรียนจบจะแต่งงานกับ เธอ แต่เธอกลับมาขอเลิกกับเขาอย่างกะทันหัน และออก นอกประเทศไป ไม่ได้ข่าวคราวยาวนานถึงสามปี ไม่มี ใครรู้ว่าในสามปีนี้ เธอไปทำอะไรอยู่ที่ต่างประเทศ

ก่อนหน้านี้สองสามเดือน ครอบครัวของเขาก็มาบอกกับ ลู่หยาวชวนว่า เธอป่วย อาการหนักมาก ตอนนั้นที่เลิกกัน ก็เป็นเพราะอาการป่วยนี้ เธอไม่อยากจะให้เขามาเดือด ร้อนด้วย จึงตัดสินใจจากไป

สองสามปีมานี้ ทุกวันคืนเธอเฝ้าคิดถึงลู่หยาวป่วนอยู่ ตลอด หวังว่าเขาจะไปหาเธอ

ลู่หยาวช่วนจากเดิมทีที่คิดถึงเธอไม่เคยลืมอยู่แล้ว พอได้ยินแบบนี้ เขาก็รีบเดินทางไปต่างประเทศ พาโล่เฉิง เฉิงกลับคืนมา โดยที่ไม่สนใจภรรยาที่แต่งงานแล้วอยู่ที่ บ้านแม้แต่น้อย

พอนึกถึงเรื่องนี้ เลขาส่ายหัวเล็กน้อย

สองสามปีมานี้ ซูหญิงเวยปฏิบัติต่อเขาอย่างไร เธอนั้น รู้ดี เธอคิดว่าซูหญิงเวยต่างหากที่เป็นคนที่รักลู่หยาวช่วน อย่างแท้จริง แต่ลู่หยาวช่วนก็ยึดติดในอดีตเกินไป
ยึดติด ในงานแต่งงานที่ถูกบังคับให้แต่งในสามปีก่อน และไม่ยอมรับในฑูหญิงเวย

ไม่นานซูหญิงเวยก็เข้าห้องผ่าตัด เขานอนอยู่บนเตียง ผ่าตัดอยู่เงียบๆ หลังจากที่ใจพึ่งจะดับมอดไป มันก็ต้อง สงบลงเป็นธรรมดา

พยาบาลเข็นเธอและโล่เฉิงเฉิงเข้าห้องผ่าตัด ลู่หยาว ช่วนยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าดูไม่ออกว่ามีความรู้สึก อย่างไร

พยาบาลคนที่เดินอยู่ท้ายแถว ยืนหนังสือข้อตกลงความ เสี่ยงจากการผ่าตัดให้กับเขา และเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “สภาพ ร่างกายของคุณซูไม่ค่อยปกตินัก การผ่าตัดมีความเสี่ยง มาก ให้คุณคิดใคร่ครวญให้ดีก่อน แล้วค่อยเซ็น”

ซูหญิงเวยอยู่ในห้องผ่าตัด ได้ยินบทสนทนาทุกประโยค กำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว

แต่คำตอบของลู่หยาวช่วน ยังคงเยือกเย็นเหมือนเดิม “ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่สนใจว่าเธอจะเป็นหรือจะตาย แต่เฉิงเฉิงต้องไม่เป็นอะไร แค่นั้นก็พอ”

ความหวังลึกๆในใจครั้งสุดท้ายของเธอ ก็แตกสลายแล้ว
เธอหลับตาลง รอรับการผ่าตัดอย่างสงบ

หลังจากฉีดยาสลบแล้ว จะต้องรอประมาณหนึ่งนาทียา จึงจะออกฤทธิ์ เธอที่รอให้สลบด้วยอาการสงบ แต่โล่เฉิง เฉิงลุกขึ้นนั่ง เอ่ยขึ้นเสียงต่ำที่ข้างหูเธอ

“ซูหญิงเวย การตายของน้องของเธอ มันแค่เริ่มต้น ต่อ มา ฉันยังต้องการแม่ของเธอ พ่อของเธอ ทุกคนต้องตาย ต่อหน้าจากไปทีละคนทีละคน !”

หญิงเวยลืมตาขึ้นอย่างตกตะลึง รีบคว้าข้อมือของโล่ เฉิงเฉิงไว้ “เธอกล้า!”

โล่เฉิงเฉิงยิ้มอย่างมีเลศนัย “นี่คือสิ่งที่เธอต้องชดใช้ จากการแย่งผู้ชายของฉันไป! ซูหญิงเวย ฉันต้องการให้ ทุกคนในบ้านเธอตายให้หมดเพื่อเป็นการไถ่โทษ ให้เธอ ต้องชดใช้อย่างสาสม วันเวลานับจากนี้เป็นต้นไป เธอจะ ต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น

“ฉันจะฆ่าแก…” ซูหญิงเวยอยากจะพยุงตัวขึ้น แต่จังหวะ นั้นยาสลบออกฤทธิ์พอดี ทั้งตัวของเธอนั้นไร้เรี่ยวแรง และสลบไปในวินาทีต่อมา