ตอนที่ 6 เอาไตมาให้ฉัน

ตอนที่ 6 เอาไตมาให้ฉัน

ประโยคนี้ของ ซูหญิงเวย ทำเอาลู่หยาวป่วนโมโหจน แทบจะคว่ำโต๊ะชา พอเขาโกรธก็สั่งให้ขังซูหญิงเวยไว้ ไม่ ยอมให้เธอออกไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว รวมถึงกักบริเวณ ให้เธอได้อยู่ใกล้ๆโรงพยาบาล

การขังครั้งนี้ ขังนานถึงครึ่งเดือน ซูหญิงเวยออกไปไหน ไม่ได้ และไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย เธอ อยู่ในวิลล่านี้อย่างโดดเดี่ยว

ต้องกอดเฝ้ากับความโดดเดี่ยว รวมถึงลู่หยาวช่วนและ โล่เฉิงเฉิงที่ยากจะคาดเดา เป็นดังมือใหญ่ที่มองไม่เห็น ที่ ควักเอาหัวใจของซูหญิงเวยไป ทำให้เธอต้องเดือดร้อน ต้องกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทุกๆวันต้องอยู่อย่างผวา

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

ทุกๆวันเอาแต่คอยถามบอดีการ์ดที่มาเฝ้า ว่าลู่หยาวช่ วนอยู่ไหน…แต่กลับมีใครยอมบอกเธอเลย เอาแต่กักขัง เธอไว้แบบนี้

สุดท้ายในคืนวันฝนตก เขามองเห็นรถของลู่หยาวช่วนที่ ขับกลับมา
ซูหญิงเวยสายตาเป็นประกายรีบวิ่งลงชั้นล่างไป บอดี การ์ดรีบวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูรถ รับคำสั่งของลู่หยาว ช่วน ซูหญิงเวยไม่ได้สนใจว่าฝนจะตกแรงขนาดไหน รีบ พุ่งเข้ามาพร้อมตะโกนขึ้น “ลู่หยาวช่วน นายจะขังฉันไว้ แบบนี้ไม่ได้นะ นายทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ”

ลู่หยาวช่วนมองเธอนิ่งๆ พยักหน้าให้กับบอดีการ์ด บอ ดีการ์ดสองคนรีบพุ่งเข้ามา ล๊อคข้อมือของซูหญิงเวยไว้ และจับเธอยัดใส่รถ

“ทำอะไรน่ะ” ซูหญิยเวยตกใจ รู้สึกได้ ถึงอันตรายที่ กำลังจะเกิดกับตน “ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ไปกับพวกนาย เด็ดขาด”

ลู่หยาวช่วนนั่งอยู่เบาะข้างๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความ เยือกเย็น

ซูหญิงเวยถูกผลักให้ชิดเข้าไปด้านใน ประตูรถถูกล๊อก ปิดตาย

น้ำฝนทำให้เธอเริ่มสั่น เธอกอดอกแน่น รู้ว่าการกลับมา ของลู่หยาวช่วนครั้งนี้ คงไม่ใช่เพราะคิดถึงความสัมพันธ์ ในอดีตแน่นอน แต่เป็นเพราะเขามีเป้าหมายอื่น

“ฉันจำได้ว่าเธอมีเลือดกรุ๊ปABเหมือนกันกับเฉิงเฉิง”เขาเอ่ยพูด

ซูหญิงเวยจ้องมองเขาอย่างตกใจ “นายจะทำอะไร จะ ให้ฉันบริจาคเลือดให้เฉิงเฉิงหรอ ไม่มีทาง !”

เธอตัวเปียกมอมแมม ชุดนอนบางๆติดแนบเนื้อเธอ ปรากฏให้เห็นเรือนร่างอันทรงเสน่ห์ของเธอ ช่วงนี้เธอ ผอมลงมาก จนใบหน้าดูวูบ เหลือเพียงดวงตาที่โตเด่นชัด

ลู่หยาวช่วม จ้องเธอเขม็ง รีบหลบสายตาผ่านไปพลัน ไม่รู้ทำไมน้ำเสียงถึงดูแหบลงกว่าปกติ “ไตของเฉิงเฉิงผิด ปกติ ต้องรีบผ่าตัดเปลี่ยนไตโดยทันที”

ลู่หยาวชวนหันหน้ากลับมา สายตาคู่นั้นกลับมาเยือก เย็นอีกครั้ง “ฉันต้องการไตของเธอ”

ซูหญิงเวยตกใจจ้องตาโต และรีบตะโกนคำเดิมออกมา อย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ให้! ลู่หยาวช่วน นายมีสิทธิ์อะไร มาทำแบบนี้กับฉัน เอาลูกของฉันไป เซ็นใบหย่ากับฉัน กักขังฉัน…ทั้งหมดนี้มันยังไม่พออีกหรอ ตอนนี้นายยังจะ มาเอาไตฉันไปอีก นายฝันไปเถอะ!”

ซูหญิงเวยพยายามเปิดประตูที่ถูกล๊อกแน่น พลาง ตะโกนขึ้น “ฉันจะบอกนายให้นะ ฉันยอมฆ่าตัวตายเสีย กว่า ที่จะให้คนถ่อยอย่างเฉิงเฉิงมาเอาเปรียบ!”
เธอยอมตายดีกว่าจะต้องช่วยคนที่ฆ่าน้องสาวเธอ!

ลู่หยาวซ่วนทำได้แค่ส่งสายตาอันเยือกเย็นมาที่เธอ เขา ไม่ได้สนใจในความบ้าคลั่งของเธออยู่แล้ว

ไม่นานรถก็ขับมาถึงโรงพยาบาล

วินาทีที่ประตูรถถูกปลดล๊อก ซูหญิงเวยรีบเปิดประตู กระโดดลงรถ เธอจะหนี!

แต่ว่า ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา เขามองเห็น เรือนร่างของผู้เป็นพ่อ

ฝีเท้าจึงหยุดชะงักลง

“เวยเวย!” พ่อคุกเข่าอยู่ข้างทาง มีผู้ชายร่างกำยำยืน แนบขนานข้างอยู่ รูปร่าน่ากลัว ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร

พ่อที่คุกเข่าอยู่คลานปีนเข้ามาอยู่ข้างๆเท้าของซู หญิงเวย ร้องไห้อย่างโอดครวญ “หุ้นที่พ่อซื้อขาย ถูกคน โกงไป ตอนนี้ติดหนี้เขาอยู่ห้าล้าน พวกเขาจะให้พ่อใช้ คืนวันนี้ ไม่เช่นนั้นเขาจะตัดขาพ่อ เวยเวย ช่วยพ่อด้วย ลูก ช่วยด้วย!”

ซูหญิงเวยมือไม้สั่น พูดอะไรไม่ออก
พ่อมักจะมีปัญหากับเรื่องหุ้นอยู่บ่อยๆ และปีนี้ได้ น้อย กว่าเสีย ต้องชดใช้ไปเป็นเงินจำนวนไม่น้อย อย่างมาก ที่สุดก็แค่สามสี่หมื่น แม้ว่าจะโกรธพ่อขนาดไหน แต่ที่ บ้านก็ยังพอหามาจ่ายช่วยได้

เพราะเรื่องนี้ จึงทําให้ทะเลาะกันหลายต่อหลายครั้ง ปี ก่อน พ่อขาดทุนไปสองหมื่น ถูกแม่ของเธอด่าไปยกใหญ่ เข็ดหลาบถึงกลับสาบานว่าจะไม่แตะสิ่งเหล่านี้อีก แต่ว่าตอนนี้…. ทําไมถึง…….

“เวยเวย พ่อก็ถูกเขาหลอกมา พวกเขาก็บอกพ่อว่าจะได้ แต่คิดไม่ถึงว่า จะเป็นพวกต้มตุ๋น!” พ่อร้องไห้อธิบาย

ซูหญิงเวยตัวสั่นมองไปที่ลู่หยาวช่วน เอ่ยขึ้นเสียงแหบ เป็นนายที่โกงใช่ไหม

ลู่หยาวชวนมองหน้าเธอตรงๆ ยอมรับอย่างไม่ลังเล “ใช่ เป็นฉันเอง ซูหญิงเวย ตอนนี้เธอเอาไตเธอให้ฉัน ฉันจะ ช่วยครอบครัวของเธอใช้หนี้ห้าล้านนี้ ไม่อย่างนั้น เธอก็ รอดูพ่อเธอถูกตัดขาเป็นคนพิการได้เลย