บทที่ 6 แสดงอำนาจ

ในฉับพลันนั้น สีนัยน์ตาของทรงเชิงยวนเปลี่ยนเป็นเข้มข้น และหนักม่วง เขาชาเลืองมองอย่างไม่เป็นธรรมชาติแล้วพูดว่า “ฝนตกอากาศหนาวเย็น คุณหนูรองกลับห้องไปใส่เสื้อนอก หนาๆจะดีกว่านะ…

เป็นชื่อตกใจเล็กน้อย จากนั้นสายตาที่กำลังมองหรงเชิงยวน อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าท่าทางหยอกล้อขึ้นมาเล็กน้อย แล้วนาง ก็พูดว่า”ข้าเพิ่งมาถึงได้ไม่นาน จึงไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนี้เลย

สายตาของเธอกวาดไปที่ด้านข้างใบหน้าของทรงเชิงยวน โดยไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับต้องตกใจและประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ พบ คนที่อยู่ตรงหน้านี้ มีผิวขาวซีดของคนที่กำลังป่วยเล็กน้อย แต่ผิวหนังบริเวณใบหูและใบหูส่วนล่างกลับเป็นสีแดงไปแล้ว

หรือว่าทรงซื่อจื่อผู้นี้ไม่เคยแตะต้องตัวผู้หญิงคนไหนเลย? ไม่ คิดเลยว่าในราชวงศ์เทียนหรงนี้จะยังมีผู้ชายที่ขี้ขลาดในเรื่องรัก ใครเยี่ยงนี้อยู่! ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น มุมปากของนางก็อดไม่ ได้ที่จะโค้งขึ้นมา

สายตาของทรงเชิงยวนตกลงไปที่รอยยิ้มที่มุมปากของนาง แล้วกระแอมไอเบาๆสองสามครั้งเหมือนกับเข้าใจอะไรบางอย่าง แล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ยวนก็จะขอพูดแบบรวบรัดเลยละ กัน..”

“พรุ่งนี้ยวนจะกลับเมืองหลวง สามารถพาคุณหนูรองเดินทางไปด้วย

เมื่อหันกลับมามองอีกครั้ง นัยน์ตาของทรงเชิงยวนสุขุมเยือก เย็น ราวกับว่าท่าทางที่สุขุมเยือกเย็นและสง่างามฟื้นคืนกลับมา อีกครั้ง

พอได้ยินคำพูดของทรงเชิงยวน ภายในดวงตาของเป็นชื่อที่มี ความประหลาดใจเปล่งประกายออกมาเล็กน้อย สายตาของนาง จ้องไปที่ใบหน้าของทรงเชิงยวนอย่างระมัดระวัง ดวงตาที่ด่าขาว แยกกันอย่างชัดเจนมองตรงเข้าไปในดวงตาที่ลึกและสงบ ราวกับสระน้ำ โบราณคู่นั้น เพราะต้องการที่จะมองอะไรบางอย่าง ให้ออก แต่สุดท้ายกลับมองไม่เห็นอะไรเลย

เหวินซื้อไม่รู้สึกถึงเจตนาอันชั่วร้ายในตัวของเขาเลย ทรงเชิง ยวนถึงกับเอาใจใส่นางมากเกินไป นางไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด

อย่างไรก็ตาม หากมีใครปฏิบัติต่อนางด้วยความจริงใจ นาง

ก็จะไม่ตอบโต้กลับด้วยเจตนาที่มุ่งร้ายเช่นเดียวกัน

แต่ทว่า…

เป็นชื่อลู่ตาลงเล็กน้อย มีระลอกคลื่นลูกหนึ่งลอยขึ้นภายใน ดวงตา สักพัก นางก็สายศีรษะไปมาแล้วพูดว่า “ขอบคุณหรงซื่อ จื่อมากเพคะ แต่ว่า เป็นชื่อมีความคิดอื่นแล้ว ไม่อยากอาศัย ตำแหน่งของพระองค์หรอกเพคะ”

เมื่อคำพูดของนางดังเข้ามาในหูของทรงเชิงยวน ทรงเชิงยวน ไม่ประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย เขาจึงพยักหน้าเล็กน้อยราวกับว่า เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง แล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว และพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ยวนก็ไม่อยากรบกวนอะไรมาก คุณหนูรองฝุ่นดี

“รอก่อน ในขณะที่กำลังมองดูผู้ชายที่อ่อนโยนดั่งหยก เอาใจใส่และพิถีพิถันตนนั้น เป็นชื่อก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากออก มา

เมื่อมองดูท่าทางที่ดูเหมือนไม่แข็งแรงเล็กน้อยของทรงเชิง ยวน นางก็คิดว่าข้างกายของเขามีเพียงทหารองครักษ์คนเดียว คอยปกป้องดูแล อีกทั้งตอนนี้อากาศหนาวเย็นและมีฝนตกหนัก เงินชื่อก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องที่ทรงเชิงยวนถูกคนร้ายลอบ สังหาร

เป็นชื่อเดิมรู้เพียงว่าทรงเชิงยวนน่าจะถูกคนร้ายลอบสังหาร จนสูญเสียดวงตาทั้งสองข้างในปีนี้ แต่ดูจากเวลานั้น เกรงว่าจะ เป็น ช่วงเวลานี้ที่หรงเชิงยวนกำลังออกเดินทาง

พอนึกถึงบุญคุณที่ทรงเชิงยวนช่วยนางกับพ่อในชาติก่อน นาง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา แม้ว่าจะไม่มีข้อแก้ตัวใดๆที่จะโน้มน้าว ใจนางก็ตาม นางไม่อาจติดค้างหนี้บุญคุณในชาติก่อนได้

ตอนที่เป็นชื่อร้องเรียกให้เขาอยู่ ทรงเชิงยวนก็มองนางเบาๆ ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน และเพียงแค่รอเป็นชื่อที่กำลังก้มหน้า ครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

ในที่สุด เป็นชื่อก็พูดอย่างคลุมเครือเล็กน้อยออกมาว่า “ตอน นี้ราชวงศ์เทียนหรงของเราถูกบีบให้อยู่ตรงกลางระหว่างสาม แคว้น ยกทัพจับศึกกันทั่วทุกทิศทาง นอกจากนี้ยังมีคนที่ไร้สัจธรรมจากแคว้นอื่นผสมปนเปเข้ามาในเทียนทรงวางแผน ก่อกวนสถานการณ์อย่างบ้าระห่ำ เกิดภัยพิบัติและความ แตกแยกภายใน ชื่อจื่อมีฐานะเป็นผู้สูงศักดิ์ ระหว่างทางกลับ เมืองหลวงในครั้งนี้ ต้องระมัดระวังช่องเขาแคบๆ ป่าทึบ และ ผู้ร้ายส่วนใหญ่ที่เป็นอหิวาตกโรคให้มาก จะได้ไม่ต้องประสบกับ กลอุบายของศัตรูที่มาจากภายนอกนะเพคะ”

ระหว่างทางกลับเมืองหลวง ถ้าต้องเดินทางผ่านสถานที่ที่เป็น ภูเขาแคบๆและป่าทึบนั้น ก็มีเพียงแห่งเดียวในเขตชานเมือง นั่น ก็คือหมู่บ้านหลี่

คำพูดของเงินซื่อ ไม่เพียงแต่จะสถานที่ลอบสังหารเท่านั้น แม้แต่คนที่สมรู้ร่วมคิดทั้งในและนอกก็ยังถูกดึงออกมาด้วยกัน

และทั้งหมดนี้ก็คือสิ่งท่านพ่อบอกนางเอาไว้ในชาติก่อน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ภายในแววตาของทรงเชิงยวนก็มีความ ประหลาดใจลอยขึ้นมา ในขณะที่กำลังมองดูสีหน้าที่ผิดแผกไป ของเงินซื่อ เขาก็ไม่ได้ไต่ถามเงินชื่อว่าทำไม เพียงแต่หลังจากที่ ตกตะลึงเล็กน้อย เขาก็ยิ้มอ่อนๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไร จากนั้นก็ เอ่ยปากขึ้นมาว่า “ขอบน้ำใจคุณหนูรองมาก

ฟังจากคำพูดของทรงเชิงยวน ดูท่าเขาจะรับฟังคำพูดของนาง แล้ว แม้ว่าจะมีท่าทางที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งก็ตาม แต่ทว่า คำตอบ เช่นนี้ของทรงเชิงยวน กลับสามารถปลดเปลื้องความกลัดกลุ้ม ในการพยายามใช้สมองคิดหาสาเหตุของนางออกไปได้ ในใจ ของเงิน ออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ทรงเชิงชวนทำความเคารพเพื่ออำลาเล็กน้อย

ตอนที่หันหลังเดินจากไป มีหน้าที่กลัดกลุ้มและเป็นกังวลเล็ก น้อยของเงินชื่อก็ปรากฏขึ้นภายในใจของเขาอยู่ตลอดเวลา ใน ใจของเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

เขามาคิดๆดูแล้ว เกรงว่าเป็นชื่อจะรู้อะไรบางอย่างโดยไม่ ตั้งใจ ดังนั้นจึงมาบอกกับเขา แม้ว่าจะมีจุดที่น่าสงสัยหลายจุด แต่มันก็ตรงกับสถานการณ์ในตอนนี้จริงๆ

ตอนที่หรงเชิงยวนกำลังคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง ลูก นัยน์ตาที่อยู่ภายในดวงตาก็จมลึกลงไปเล็กน้อยอย่างไม่ ตระหนกตกอะไร

เมื่อเดินมาถึงเรือนซีเซียง เขาก็เห็นเหยียนยังคงขวางทาง ของหรูเอ๋อร์อยู่ ทรงเชิงยวนจึงเอ่ยออกไปว่า “เหยียน ให้แม่ นางหรูเอ๋อร์ไปเถิด”

พอได้ยินคำสั่งของเขา ตู้เหยียนจึงปล่อยให้หรูเอ๋อร์ที่หน้า แดงเพราะถูกเกี้ยวพาราสีไป

เมื่อเขาหันหน้าไปมองชื่อจื่อ กลับพบว่าชื่อจื่อมีสีหน้าที่ เฉยเมยเล็กน้อย

วินาทีต่อมา ได้ยินเพียงชื่อจื่อพูดอย่างเย็นชาว่า “มีข่าวจาก ชายแดนเมื่อเร็วๆนี้หรือไม่?

บางทีคำว่า“ฝันดี”ที่อ่อนโยนและดึงดูดใจของทรงเชิงยวนก็ก่อให้เกิดบทบาทขึ้น พอตื่นขึ้นมาก็ปรากฏทิวทัศน์แดดแรกหลัง จากที่ฝนหยุดตกออกมาให้เห็น ทรงเชิงยวนกับตู้เหยียนออกเดิน ทางตั้งแต่เช้าแล้ว และไม่ไปรบกวนสองคนนั้น

ด้วยเหตุนี้ หลังจากที่หรูเอ๋อร์ไปที่เรือนตะวันตกก็กลับมาบอก เว้นชื่อว่าทั้งสองคนออกเดินทางไปแล้ว เป็นชื่อก็ประหลาดใจ เล็กน้อย

และในขณะนี้เอง ดูเหมือนว่าจะมีเสียงเคาะประตูดังมาจาก ด้านนอกบ้านสวน เป็นชื่อก็เลยสั่งให้หรูเอ๋อร์ออกไปเปิดประตู

พอเปิดประตูออกมา ก็เห็นเพียงคนเลี้ยงม้าหนึ่งคนกับรถม้า หนึ่งคันจอดอยู่ที่หน้าประตูบ้านสวน

เพียงครู่เดียว เป็นชื่อก็เข้าใจแล้วว่าใครเป็นคนจัดการเรื่อง หมดนี้

ดังนั้น นางจึงยิ้มอย่างสุภาพแล้วพูดกับคนเลี้ยงม้าว่า “โปรด รอสักครู่ อีกประเดี๋ยวเดียวพวกเราก็จะออกไปแล้ว” พูดจบ เธอ หันหลังเดินไปที่ห้องด้านข้าง

“คุณหนู ท่านเรียกรถม้ามาตอนไหนหรือเจ้าคะ? เราจะกลับไป ที่จวนกันแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?” น้ำเสียงของหรูเอ๋อร์มีความตื่น เต้นเล็กน้อย

เป็นชื่อยิ้มและไม่พูดอะไรสักคำ

พอได้เกิดใหม่ นางก็ไม่คิดที่จะรอให้พ่อมารับอย่างเงียบๆ เหมือนในชาติก่อน ครั้งนี้ นางจะต้องกลับไปด้วยตัวเองเพื่อเปิดโปงใบหน้าอันชั่วร้ายของเงินจีน

แต่ทว่า เดิมทีนางได้จำนำเครื่องประดับและเช่ารถม้าไว้ เรียบร้อยแล้วก่อนกลับไป คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่หรงซื้อจื่อถูก นางปฏิเสธเมื่อคืนนี้ เขาจะจัดเตรียมพร้อมทุกอย่างให้นางเป็นที่ เรียบร้อยแล้วอย่างเอาใจใส่เช่นนี้

พอคิดถึงตรงนี้ ในแววตาของเป็นชื่อที่มีความอบอุ่นเปล่ง ประกายขึ้นมาเล็กน้อย แม้ว่านางจะพบหรงเชิงยวนเป็นครั้งแรก เมื่อคืนนี้ และนางก็ไม่รู้จักเขาดีด้วยซ้ำ แต่ทว่า ทรงเชิงยวน เป็นคนเดียวกันกับในชาติก่อน ซึ่งก็คือคนที่ยื่นคำร้องทุกข์ขอ ความเป็นธรรมให้นางกับพ่อ ดังนั้นสิ่งที่เขาทำอยู่ในตอนนี้ ภายในใจของเวินชื่อก็ยิ่งเคารพนับถือเขาในฐานะผู้มีพระคุณ มากขึ้น

ฤดูใบไม้ร่วงเริ่มต้นขึ้น ในยามสาย พ่อบ้านของจวนอ๋อง หัวเพิ่งจะปรับปรุงการทำงานภายในจวนเสร็จ ก็ได้ยินเสียง แหวนประตูเหล็กดังขึ้นมาจากประตูใหญ่ของจวน เขาจึงอดไม่ ได้ที่จะหงุดหงิดเล็กน้อย

เขาด่าพึมพำไปพลาง เปิดประตูไปพลาง แล้วพูดด้วยหงุดหงิด ว่า “ใครอ่ะ?”

“ข้าเอง” ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงที่เย็นชาก็ดังขึ้นมา ประเดี๋ยว เดียวก็ทำให้พ่อบ้านที่มีอารมณ์โมโหอยู่เล็กน้อยต้องสั่นสะท้าน ไปทั้งตัว ราวกับถูกน้ำเย็นๆ สาดเข้าใส่อย่างฉับพลัน เมื่อได้เห็นคนที่อยู่ตรงหน้าชัดๆ พ่อบ้านรีบถอยกลับไปทันที แล้วปิดประตู ใหญ่อย่างรุนแรง

ทันใดนั้นหรูเอ๋อร์ก็พูดด้วยอารมณ์โมโหเดือดดาลว่า “ลุงหวา ง นี่เจ้าทำอะไรของเจ้านะ?! คุณหนูรองกลับจวนแล้วนะ รีบเปิด ประตูเดี๋ยวนี้!”

“คุณ คุณหนูรอง…ไม่ใช่ว่าบ่าวไม่อยากเปิดนะ แต่…ท่านหวา งเฟยมีคำสั่ง ไม่ ไม่ให้ท่านเข้ามาในจวนขอรับ” พ่อบ้านพูดด้วย น้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อยดังออกมาจากในประตู

เป็นชื่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ใส่แป๋วคู่หนึ่งค่อยๆมองไปที่ประตู พ่อบ้านที่อยู่ในประตูกลับรู้สึกราวกับว่ามีดที่เย็นยะเยือกกำลัง ทิ่มแทงอยู่บนร่างกายของเขา

เป็นชื่อขยับริมฝีปากบางๆเล็กน้อย หน้าตาของนางมีความ เย็นชาแฝงอยู่ นางพูดขึ้นมาว่า “ลุงหวาง เจ้าลืมไปแล้วหรือว่า ตอนนี้ใครเป็นเจ้าของจวนแห่งนี้?”

แน่นอนว่าเจ้าของจวนก็คือท่านอ๋อง แต่ว่าตอนนี้ท่านอ๋องไม่ อยู่…เช่นนั้นคนที่ใหญ่ที่สุดก็คือท่านหวางเฟย พ่อบ้านไม่กล้า เอ่ยปากพูดอะไร

นัยน์ตาของเงินชื่อเหมือนหมึก เหมือนสระน้ำแข็ง นางพูด อย่างเอาจริงเอาจังด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เจ้าลืมไปแล้วหรือไง ว่าใครเป็นเจ้านายในจวนแห่งนี้?!”