บทที่ 1 ความอัปยศ ในอดีตชาติ

ณ เรือนจํา ที่มืดมิดไร้แสงตะวันและเย็นเยือกจับกระดูก

เงินชื่อกำลังถูกแขวนอยู่อย่างโดดเดี่ยว แขนของนางถูก ทรมานด้วยโซ่เหล็กที่ส่องประกายเย็นยะเยือกสองเส้น มันถึง แขนออกทั้งสองข้างทันทีทันใด ราวกับว่าจะฉีกร่างกายที เหี่ยวแห้ง ออกจากตรงกลางร่าง

น้ำที่เย็นยะเยือกและมีกลิ่นคาวไหลทอดยาวไปตามแขนขา ของนาง เหมือนกับงูพิษตัวหนึ่ง ที่กำลังเลื่อยวนขึ้นไปตามขา เอว จนถึงหน้าอกที่เน่าเปื่อยผุพังของนาง และกลืนกินความโกรธข องนางอยู่ตลอดเวลา

แม้ว่าขาของนางจะได้สิ้นซึ่งความรู้สึกไปนานแล้วตั้งแต่อายุ สิบห้าปี แต่ทว่าภายในเรือนจำแห่งนี้ นางยังสามารถสัมผัส ได้ถึงความอับชื้นและความหนาวเย็นที่น่าสะอิดสะเอียนนี้ได้ มัน เจาะทะลุกระดูกสันหลังของนางทีละเล็กทีละน้อย ทั้งร่างกายเต็ม ไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่แทรกซึมเข้าไปทั่วทุกรูขุมขน

ผมสีหมึกที่เคยดำเงางาม บัดนี้กลับสกปรกและยุ่งเหยิงอย่าง ไม่อาจทนดูได้ แต่ภายใต้เส้นผมที่ยุ่งเหยิงนั้น ก็คือใบหน้าที่ งดงามจนตื่นตะลึงไปจนถึงเทพสวรรค์เลยทีเดียว

คิ้วที่ขมวดแน่น ดวงตาที่ปิดสนิททั้งสองข้าง บนริมฝีปากสี แดงปะการังมีร่องรอยที่เคยใช้แรงขบกัดจางๆ เพราะว่าแช่อยู่ ในเรือนจำน้ำที่เย็นยะเยือกนานเกินไป ผิวที่ขาวผุดผ่องอยู่แล้วในเวลานี้จึงได้แสดงความขาวซีดที่ผิดปรกติออกมา

เส้นผมที่ยุ่งเหยิงพันอยู่รอบไหล่และร่างกายของนาง ได้เพิ่ม บรรยากาศให้รู้สึกหม่นหมองยิ่งขึ้น แต่กลับทำให้ความรู้สึก ในความงามพ่ายแพ้ไปอย่างยับเยินจนทำให้รู้สึกอกสั่นขวัญ หาย

“เอียด…อ๊าด…”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากประตูเรือนจำที่สนิมขึ้นเต็มไป หมด

ดวงตาที่ปิดแน่นของเงินชื่อก็ลืมขึ้นมาอย่างฉับพลัน ดวงตา โค้งงอนดั่งหงส์เพลิงที่สีดำและขาวแบ่งแยกกันอย่างชัดเจนคู่ หนึ่งมองตรงไปทางสถานที่ที่เสียงนั้นดังขึ้นมา นัยน์ตาที่สงบนิ่ง ประดุจดั่งสระน้ำที่ลึกและเงียบสงัดแต่เดิมในเวลานี้กลับมีเกลียว คลื่นระลอกหนึ่งซัดสาดขึ้นมา

แสงแดดบางส่วนล่องลอยเข้ามาจากทิศทางของประตู สิ่งนี้ ทำให้หัวใจที่เงียบงันของเป็นชื่อที่ได้นิ่งเงียบมาเป็นเวลานานใน ความมืดมิดเริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งในทันที

เป็นผู้ใด?

ในที่สุดฝ่าบาทก็ค้นพบความจริงที่ชัดเจนแล้วและเชื่อว่าท่าน พ่อถูกคนใส่ความ ดังนั้นจึงสั่งให้คนมาปล่อยตัวนางไปใช่ไหม? ดวงตาหงส์ที่แห้งผากของเงินชื่อเริ่มมีความชื่นแฉะแทรกซึม ขึ้นมา นางกำมือที่เรียวและผอมแห้งของนางไว้แน่นอย่างฮึกเหิมจนแทบจะสามารถมองเห็นเส้นเลือดสีเขียวอ่อนๆ ที่อยู่ภายใต้ ผิวหนังอันบอบบางนั้นได้

“…เป็นใครกัน?”

ริมฝีปากของเงินอขาวซีดเล็กน้อย เสียงที่ไม่ได้เอ่ยปากพูด มานานกลายเป็นเสียงแหบไปแล้ว ไม่แผ่วโผยละมุนละไม่เหมือน ในอดีตอีกต่อไป แต่ทว่าดวงตาหงส์ที่เต็มไปด้วยความหวังและ ความดื้อรั้นคู่หนึ่งกลับกำลังเปล่งแสงสว่างระยิบระยับและกำลัง ดึงดูดความสนใจของผู้คนโดยไม่รู้ตัว

ไส้ตะเกียงของตะเกียงน้ำมันถูกจุดขึ้น และกลุ่มเปลวไฟสีแด งอุ่นๆกลุ่มหนึ่งก็พุ่งพรวดออกมาจากภายในเรือนจำที่สลัวมืด ครึ้มแห่งนี้

สายตาของเงินชื่อกำลังมองดูแสงไฟนั้นด้วยความละโมบและ ความอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย ราวกับว่าการได้มองดูแสงไฟนั้นจะ สามารถขับไล่ความหนาวเย็นทั้งหมดที่อยู่บนตัวนางออกไปได้ แต่ทว่า พอเห็นใบหน้าที่อยู่เบื้องหลังแสงตะเกียงนั้นอย่าง

ชัดเจน รูม่านตาของเงินออดไม่ได้ที่จะหดตัวลง

“อาจิ๋น…” นางพูดพึมพำ สายตาตกตะลึงเล็กน้อย

ผู้มาเยือน แท้จริงแล้วก็คือ เงินจีนน้องสาวต่างมารดาของนาง นั่นเอง

เป็นชื่อรู้สึกมึนงงเล็กน้อย แต่ในเวลานี้นางกลับไม่มีกะจิตกะใจไปคิดว่าเป็นจีนมาหานางทำไม

นางเปล่งเสียงอันแหบแห้งของนางดังกังวานขึ้นภายในเรือน จำน้ำที่โล่งกว้างและเงียบงันว่า “อาจีน เป็นฝ่าบาทส่งเจ้ามา ฝ่าบาทรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าท่านพ่อถูกใส่ร้าย….

ความเศร้าอาดูร ในน้ำเสียง เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ก้อน หนึ่งอยู่บนหน้าอก จนทำให้คนหายใจไม่ออก

เป็นชื่อคุณหนูหลวงแห่งจวนอ๋องหัวผู้ที่มีชีวิตสูงศักดิ์และสง่า งาม…หรือจะกล่าวว่า เป็นอดีตคุณหนูหลวงแห่งจวนอ๋องหัวก็ได้ คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

“ไม่ใช่” เสียงของเงินจีนดังเข้ามาในหูของเงินชื่ออย่างเนือยๆ แฝงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจอยู่รำไร

เงินชื่อคลายคิ้วออกเล็กน้อยหลังจากที่มองเห็นผู้มาเยือน เมื่อ

ได้ยินน้ำเสียงหงุดหงิดของเงินจีน นางก็ขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง

ความรู้สึกหนึ่งที่ไม่สามารถบรรยายได้ล่องลอยขึ้นมาภายใน จิตใจของนาง ดูเหมือนว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้น

“อาจิ๋น เจ้ารู้ดี ว่าท่านพ่อไม่มีทางที่จะขายชาติ เป็นชื่อกัดริม ฝีปาก พูดเสริมอย่างยึดมั่น “เจ้าเป็นพระสนมของฝ่าบาท เจ้าไป ทูลฝ่าบาท ขอทรงสั่งให้สืบคดีนี้อีก ได้หรือไม่?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เวินชื่อวางท่าทางของตนเองให้ขนาดนั้น แม้แต่ตอนที่พ่อจะถูกใส่ร้ายว่าขายชาติก็ตาม แล้วคนของต้าหลี่ ชื่อมาจับตัวนาง นางยังรักษาท่าทางอันหยิ่งยโสและดูแพงอยู่เสมอ

เงินจิ่นไม่มีคำพูดใด

แสงตะเกียงพุ่งกระโจมเข้าไปในความมืดมิด ก็เช่นเดียวกับ หัวใจของเงินซื้อ ที่กำลังเต้นอยู่อย่างสั่นระรัว

เรือนน้ำกว้างใหญ่และมืดเกินไป นางจึงมองไม่เห็นสีหน้า ท่าทางของอาจิ๋น แสงแห่งความหวังกำลังเปล่งประกายระยิบ ระยับอยู่ภายในแววตาของเงินซื่อ อย่างไรก็ตาม แสงนี้ก็ได้แตก กระจายเป็นชิ้นๆ ในวินาทีต่อมา

“ไม่มีทาง!” เสียงของเงินจีนเหมือนกับเอามีดที่เย็นยะเยือก เล่มหนึ่งเสียบเข้าไปในหัวใจของนาง

ราวกับมีสายฟ้าที่เขย่าขวัญผ่าลงกลางจิตวิญญาณของเงินซื่อ ดวงตาหงส์ของนางเบิกโพลงขึ้นในทันที ริมฝีปากบางๆ สั่นระริก บนใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ “เพราะ เพราะ อะไร?”

“เพราะว่า…นี่เป็นกับดักที่ข้าเป็นคนวางอย่างไรเล่า!” เงินจีน

ยกตะเกียงที่อยู่ในมือขึ้น แสงสว่างได้สาดส่องใบหน้าที่สวย

เพริศพริ้งของนาง นางยกมุมปากขึ้น เห็นได้ชัดว่านี่ยังเป็นใบ

หน้าที่เป็นชื่อคุ้นเคย แต่ในตอนนี้กลับทำให้นางรู้สึกแปลกหน้า

เป็นอย่างยิ่ง ได้แต่ฟังเป็นจั่นเอ่ยปากพูดออกมาว่า “เรื่องที่ท่าน

พ่อขายชาติข้าเป็นคนกราบทูลฝ่าบาทเอง รวมทั้งอาการเจ็บ

ป่วยที่ขาของเจ้า ก็เป็นข้าเองที่ตั้งใจวางแผนขึ้นมาในปีนั้น!”

ตีแสกหน้า!
มีความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างหนึ่งลอยขึ้นมา ทำให้เป็นชื่อพยุง ตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป

ที่แท้ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเรื่องที่เป็นจึงเป็นคนทำ

ระหว่างคิ้วของเงินซ่อมีไอพิฆาตย้อมอยู่นิดหน่อย ภายใน ดวงตาที่ดำขลับดั่งหมึกได้พัดกระพือคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้า คลั่งขึ้นมา นางกำหมัดแน่น แล้วพูดกัดฟันด้วยความแค้นว่า “เวินจิ่น เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้ด้วย ทำเช่นนี้จะมีประโยชน์อะไร ต่อเจ้า!”

“เหตุใดต้องทำเช่นนี้… ปลายลิ้นของเงินจีนราวกับกำลังหมุน วนไปมา คำง่ายๆไม่กี่คำที่ออกมาจากปากของนางกลับมีความ รู้สึกที่พราวเสน่ห์แฝงอยู่เหมือนกับความโหดเหี้ยมที่นุ่มนวลของ สาวงามที่ใจ อำมหิตเป็นอย่างยิ่ง

ทันใดนั้น สายตาของเงินจีนก็เปลี่ยนเป็นสายตาที่บ้าคลั่งและ ดุร้ายขึ้นมาในทันที สายตาของนางถึงขั้นมีความชั่วร้ายที่อยาก จะใช้ดาบพันเล่มเฉือนเนื้อเงินซื้อให้เป็นหมื่นๆ ชิ้นแฝงอยู่ นาง ข่มขู่ด้วยหน้าตาที่ดุร้ายว่า “เงินซื้อ สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือ ท่าทางที่ถือตัวนี้ของเจ้า และยังมีใบหน้านั้นของเจ้า! ในเมื่อท่าน พ่อรักและเอ็นดูเจ้ามากถึงเพียงนั้น เช่นนั้นข้าก็เลยทำให้เขากับ เจ้าได้ตายไปพร้อมๆกันซะ!”

แววตาของเงินชื่อจมลึกลงเรื่อยๆ เล็บของนางจิกเข้าไปใน เนื้อบนฝ่ามืออย่างฝืดๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกและเจ็บ แค้นว่า “เขาไม่เพียงแต่จะเป็นพ่อของข้า เขายังเป็นพ่อของเจ้านะเงินเจ้ามันแล้วจริงๆ

…แล้วใครทำให้เหมือนกับนางไม่ได้ยินพูดของเป็นชื่อเลย โลกของตัวเอง แล้วแววตาโฉดชั่วอำมหิตเรื่อยๆ ไม่ใช่เพราะเจ้า ฝ่าบาทจะแต่งตั้งให้เป็นเพียงสนมปลายแถว คนหนึ่งได้อย่างไรเป็นเพราะใบหน้าที่มอมเมาด้วย เสน่หาของเจ้า ยั่วยวนฝ่าบาทอย่างหน้าไม่อาย!

ในขณะเยาะ แล้วพูดว่า เจ้าคิดว่า ใครล้วนเป็นเหมือนเจ้าหมด แต่ จะเป็นดั่งต้นฝอยทองที่คอยแอบอิงผู้ชายอย่างนั้น!

ผืนน้ำหนาวเย็นของเรือนน้ำสะท้อนแสงสว่างความมืด ขึ้นมา สะท้อนบนใบหน้าของเย็นและเย่อหยิ่งยิ่งขึ้นอย่างเห็นชัด แม้แต่เรือนจำอัน มืดแห่งนี้ ไม่อาจกำจัดความเย่อหยิ่งของออกไปได้

“แพศยาหยุดเสแสร้งได้แล้วพอเห็นสีหน้าที่เย็นชาของ เวินชื่อ ใจของเวินจิ่นเหมือนหนอนแห่งความริษยาสุดคอยกัดกินหัวใจของนางอยู่ นางจึงรามเสียงดังว่า ตั้งแต่ วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่โอกาสยั่วยวนฝ่าบาทอีกแล้วขวางทางของข้า ไปตายซะ

ภายในสายตาของเวินชื่อเต็มด้วยหน้าที่ดูถูกเหยียด หยาม นางไม่ดิ้นรนเลยสักนิด หน้าตาเป็นสะทกสะท้าน เพียงแต่ใช้สายตาเย้ยหยันนั้นมองที่เป็นชิ้นเท่านั้น
สายตาของเงินจีนดุร้ายขึ้นทันที แล้วส่งด้วยน้ำเสียงที่ดุดันว่า “ทหาร! ปล่อยปลิง! ให้พวกมันสูบกินเลือดของนางแพศยาคนนี้ ให้หมด!!

ชั่วพริบตาเดียว ทั้งร่างกายก็ทรุดลงไปในทันที เป็นชื่อถูกน้ำที่ เหม็นคาวและเย็นเยือกกัดกระดูกกลืนกินไปแล้ว!

น้ำได้โหมซัดสาดเอ่อท่วมศีรษะของนางจนไร้หนทางที่จะ

หายใจแล้ว!

นางได้ยินอะไรบางอย่างกำลังว่ายอยู่ในน้ำ หลังจากนั้นก็พุ่ง เข้ามาหานางอย่างบ้าคลั่ง

ความเคียดแค้นในหัวใจเป็นดั่งเช่นกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำที่ กำลังเอ่อท่วมหัวใจของเงินชื่อ

เมื่อนางรู้สึกได้ว่าแขนทั้งสองข้างมีความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกฉุด ดึงแทรกซึมเข้ามา มีอะไรบางอย่างกำลังกัดเข้าไปบนร่างกาย ของนาง ความเกลียดชังที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเงิน ชอ

เงินจีน! ข้าเป็นชื่อถึงแม้ว่าจะตายกลายเป็นผีร้าย ก็ไม่อาจ ปล่อยเจ้าไปได้หรอก!

ข้าจะแก้แค้นให้ท่านพ่อเอง