บทที่ 3 ครั้งหน้าจองนายอีก

ท้องฟ้านอกหน้าต่างสว่างแล้ว

ชางหลิงตื่นขึ้นมาด้วยแสงที่แยงตา เธอค่อยๆลืมตา สิ่งแรกที่ เธอเห็น คือ ใบหน้าที่หล่อเหลา ระยะห่างระหว่างคนสองคนนั้น ใกล้มาก ใกล้จนเธอสามารถรู้สึกถึงลมหายใจที่รดใบหน้าของ เธอ

อะไรเนี่ย?

ชางหลิง นงง เขาเป็นใคร? ทำไมพวกเขาถึงนอนบนเตียง

เดียวกัน?

เธอทําท่าจะผลักเขาออก กลับพบว่ามือของเขาโอบเอวเธอไว้ กอดเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหนี

“ตื่นแล้วเหรอ?” รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของหญิงสาวใน อ้อมแขน โหมวลืมตาขึ้น

“นายเป็นใคร?” ซางหลิงตกใจ เมื่อวานไปดื่มเหล้าเพราะ หงุดหงิดหยูเฉิน เธอยังจำได้รางๆ เหมือนกับว่าตัวเองบอก พนักงานให้หาผู้ชายให้เธอ

ดังนั้น นี่เป็นผู้ชายที่เธอหามาเมื่อวานเหรอ?

“เมื่อคืนตอนที่คุณรูดบัตรทองอย่างใจกว้างเพื่อจะนอนกับผม ไม่ได้ถามนะว่าผมชื่ออะไร” โหมวยปล่อยเธอ แล้วลุกขึ้น ตามด้วยการเคลื่อนไหวของโหมว รอยแผลบนผิวสีบรอนซ์เผยให้ ซางหลิงเห็น แม้ว่ารอยเหล่านั้นจะเก่า แต่ก็ไม่ส่งผลต่อการ ตัดสินในอดีตว่ามีบาดแผลลึกถึงกระดูก

โหมวยลุกขึ้น ร่างที่แข็งแกร่งไม่มีอะไรปกปิด ช่างหลิงเอามือ ขึ้นมาปิดตาโดยสัญชาตญาณ แต่กลับแอบมองเขาผ่านซอกนิ้ว

เธอโตขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่เห็นร่างกายของผู้ชายอย่าง จริงจัง แม้ว่าเพื่อนของเธอซูเสี่ยวเฉิงชอบส่งหนังโป๊ให้เธอดู แต่ ว่า หุ่นของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้ แกร่งกว่าพระเอกเหล่านั้น

ชางหลิงขยับตัว รู้สึกถึงความเจ็บแสบ ถึงจะรู้ตัวว่าร่างกาย ของตัวเองราวกับล้อถูกรถทับ

พูดสนุกไม่คิด เพราะเอาเข้าจริงอย่างกับจะตาย

“คือว่า” ความจุสมองของชางหลังไม่เพียงพอแล้ว เมื่อคืนเธอ ดื่มจนภาพตัดจริงๆ จำได้ภาพที่เธอเกาะตัวเขาอย่างกับ ปลาหมึกได้รางๆ

เธอแทบอยากจะชกที่หัวตัวเองหนึ่งหมัด ว่ากันว่าหลังดื่ม แอลกอฮอล์แล้วมีอารมณ์ ไม่ผิดเลยจริงๆ

แต่ในตอนนี้ เธอควรทำอย่างไร? เธอน่าจะจ่ายเงินไปแล้ว บัตรทองนั้น คงเพียงพอสำหรับค่าตัวทั้งคืนของเขาแล้วสินะ แต่ สถานการณ์อึดอัดเล็กน้อย คงจะเดินจากไปเลยไม่ได้มั้ง ถ้า คราวหน้าเขามารีดไถเงินเธออีกทำไง? ถ้าหากถูกคนอื่นรู้ว่าเธอ มาที่แบบนี้ ไม่ว่าเธอจะแก้ตัวยังไงก็คงฟังไม่ขึ้น
“ลีลานายก็ดีนะ” ซางหลังกระแอม ในลำคอ ฝืนพูดออกมา ใน ทีวี พวกผู้ชายมาที่แบบนี้ หลังจากเสร็จงานก็มักจะจุดบุหรี่ชมผู้ หญิงสักหน่อย เธอสูบบุหรี่ไม่เป็น ชมสักหน่อยคงพอแล้วมั้ง

โหมายที่กำลังใส่เสื้อผ้าหยุดชะงัก เขาหันมามองตาเธอ

ผู้หญิงคนนี้น่ารักเสียจริง กล้าวิจารณ์ลีลาของเขาด้วย แต่ว่า เมื่อนึกทางท่าทีของเธอ ในเมื่อวาน เขาตัดสินใจไม่คิดจุกจิกจู้จี้ กับเธอ

“ขอบคุณที่ชมครับ” เขาตอบอย่างเกรงใจ

“งั้นนายออกไปก่อนเลยนะ” ชางหลิงโบกมือ มุดเข้าเตียง เผย ให้เห็นแค่ตาที่กลมโตคู่นั้น “ฉันจะให้ความคิดเห็นที่ดีกับนาย คราวหน้า ถ้าต้องการ ค่อยจองนายอีก”

ถุย! เป็นไปไม่ได้! ชายผู้ป่าเถื่อนคนนี้ ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ในชีวิตนี้เธอไม่อยากเจอเขาอีก แม้ว่าเขาจะหน้าตาหล่อก็ไม่มี ประโยชน์

โหมว กระตุกคิ้ว แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงต่อหน้า เขากระตุกมุม ปาก แล้วยิ้ม

“โอเคครับ” เขาตอบ “งั้นก็รอต้อนรับอีกครั้งนะครับคุณชาง

คุณชาง? ชางหลิงหัวโต เธอบอกแม้กระทั่งนามสกุลของตัว เองให้เขาเหรอ?

โหมวยู่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกไป ในห้องกลับสู่ ความสงบ ชางหลิงมัดเข้าผ้าห่ม ซ่อนตัวเองเอาไว้
“อ๊ากกกกกก!” เธอตะโกนเสียงดัง “ซางหลัง! สมองเธอถูก ประตูหนีบมาหรือไง?

คราวนี้ซวยละ เดิมทีแค่อยากแก้แค้นหยูเฉินจึงออกมาดื่ม เหล้า ตอนนี้เรื่องราวเลยจุดที่จะเข้าไปแก้ไขหรือปรับเปลี่ยนไป แล้ว

ช่างหลิงปลดปล่อยไปสักพัก หลังจากร่างกายของตัวเองปรับ ตัวกับทุกการเจ็บปวด เดินลงเตียงแล้วอาบน้ำแต่งตัว อยากจะ รีบหนีไปที่นี่

แต่ พอเธอเปิดประตู ก็ตกใจกับเหล่าคนชุดที่เรียงเป็นแถว อยู่หน้าประตู

คนชุดตาก้มคำนับและพูดพร้อมเพรียงกัน “อรุณสวัสดิ์ครับพี่สะใภ้”