บทที่ 19 ทำไมต้องทำร้ายฉันด้วย

ชางหลังไม่ได้สนใจเธอ เธอคุ้นชินกับความหน้าไหว้หลังหลอก ของชางฉิงไปแล้ว

“แต่น่าเสียดาย เธอระบายความโกรธแล้ว แต่ทำให้พ่อและ คุณลุงหยู โมโห ขนาดหยูเฉินยังรู้สึกว่าเธอทำเกินไปเลย ชางฉิงเลิกคิ้ว ดูแล้วน่าหมั่นไส้มาก

“แล้วยังไง? ยังไงฉันก็ไม่สนใจอยู่ดี ขอแค่เธอไม่มีความสุข ฉันก็รู้สึกว่าคุ้มแล้ว” ชางหลิงตอบกลับ

“นั่นสิ ตอนนี้เธอมีคนที่ดีกว่า จะสนใจพวกนี้ทำไมกันล่ะ” ช่างจึงนึกถึงท่าทางหยิ่งผยองเมื่อกี้ของซางหลังก็รู้สึกไม่พอใจ อย่างมาก “เธอได้บัตรผ่านจากคุณหลีมาล่ะสิ ไม่คิดเลยนะ ต่อ หน้าที่เป็นสนใจหยูเฉิน ลับหลังก็ไปมีผู้ชายคนอื่นน่ะสิ”

“อย่าคิดว่าเธอเป็นคนแบบนี้ แล้วคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือน กับเธอ” ชางหลิงมองตาขวาง จากนั้นก็เดินออกไป

“หยุดเลยนะ!” ชางฉิงขวางชางหลิงไว้ด้วยแขน “เธอทำแบบนี้ แล้ว คิดว่าจากไปง่ายๆเลยงั้นเหรอ?” ชางฉิงโง่แค่ไหนก็รู้ว่า ซางหลังไม่อนุญาตให้novaจัดงานแต่งของพวกเขา งั้นโรงแรม ใหญ่ที่อื่นได้ยินเรื่องนี้แล้วคงจะไม่ไว้หน้าพวกเขามาก ชางฉิงทั้ง ชีวิตนี้มีงานแต่งแค่ครั้งเดียว ก็มาถูกชางหลิงพังทลายแบบนี้

“ฉันไม่ไปจะอยู่ดื่มเหล้าอวยพรงานแต่งให้พวกเธอหรือไง?ฉันก็กล้าดื่มนะ พวกเธอกล้าเคารพไหมล่ะ” ชางหลิงแสยะยิ้ม “ซางฉิง เธอยังสาวมาก อย่าทำตัวเหมือนแม่เธอ เป็นโสเภณี แล้วยังอยากจะตั้งป้ายประกาศอีก แย่งหยูเฉินไปก็ช่างเถอะ ยัง อยากได้คําอวยพรจากฉันงั้นเหรอ?”

ชางฉิงหรี่ตาลง สายตาเจ้าเล่ห์ “ฝึกจากแม่ฉันแล้วยังไง? เรียนแบบแม่ฉัน ถึงจะได้เป็นคุณนายตระกูลหยู แต่เธอล่ะ? เธอก็ เหมือนกับแม่เธอ เป็นคุณหนูใหญ่แล้วยังไง? เก่งแต่ปาก สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าตัวเองไร้ความสามารถ แล้วยังฆ่าตัว ตายอีก”

“ซางฉิง!” ชางหลังมองค้อนอย่างแรง

“ฉันพูดมาไม่ถูกต้องหรอ? พี่คะ ฉันบอกความลับอีกเรื่องนะ วันที่คุณน้าชิงตาย ไม่มีคนอยู่ในบ้าน ที่จริงฉันอยู่นะ ฉันมองดู แม่ของเธอกรีดข้อมือ มองดูเลือดไหลออกจากตัวเธอจนหมด แต่ ฉันกลัวมากเลยนะ กลัวจนนึกไม่ออกว่าต้องโทรขอความช่วย เหลือ ก็เลยพลาดโอกาสการช่วยชีวิต……. ชางจึงพูดอยู่นั้น ยัง ทำท่าทางและสีหน้าน่าสงสารอีก

ชางหลิงเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางหัว ยอมรับไม่ได้กับความจริงนี้

ตอนที่แม่ตาย ชางฉิงก็อยู่? ทำไมเธอถึง…….ไม่ช่วยแม่ล่ะ? หลังจากนั้นยังปกปิดความจริงอีก บอกว่าเธออยู่นอกบ้าน ตลอด?

“ทําไมเธอถึงใจร้ายแบบนี้!” ซางหลิง ใช้แรงที่มือ อยากจะซัก มือออกจากมือชางฉิง แต่ยังไม่รอเธอได้ใช้แรง ชางฉิงก็ถอยหลังไปหลายก้าว ตัวชนเข้ากับอ่างล้างมือ

“โอ๊ย!” เสียงร้องดังขึ้น ท้องของชางฉิงชนกับขอบอ่าง ไม่นาน เธอก็จับท้องและทรุดตัวลงไปบนพื้น

“เธอ……เธอทำอะไรน่ะ? ฉันไม่ได้ผลักเธอนะ!” ชางหลังตกใจ

“ลูกของฉัน….ลูกของฉัน….. สีหน้าซางฉิงซีดเซียว ด้านล่าง ตัวมีเลือดไหลออกมา เธอชางฉิง ด้วยนิ้วอันสั่นเทา “พี่คะ……..

ทำไม……….ไมถึงต้องทําร้ายฉันด้วย……..

พนักงานหญิงที่มาเข้าห้องน้ำก็ตกใจจนกรีดร้องเสียงดัง ไม่ นาน สถานการณ์ตรงนี้ทุกคนก็รู้กันหมด

ได้ยินว่าซางฉิงเกิดเรื่องแล้ว หยูเฉินไม่สนใจว่าเป็นห้องน้ำ หญิง เขารีบพุ่งเข้ามา

“ฉิงฉิง!” ชางฉิงนั่งอยู่ท่ามกลางเลือด เป็นภาพที่น่าตกใจมาก

หยูเฉินตะลึงไปทันที

ซางหลิงกำลังจะอธิบาย แต่ยังไม่ทันได้พูด หยูเฉินก็ผลักเธอ ออกไปเสียก่อน อุ้มชางฉิงขึ้นมาทันที

ซางหลังไม่ทันตั้งตัว หลังชนเข้ากับกำแพง

“ฉิงฉิง เธอเป็นอะไร?” หยูเฉินรีบพยุงชางนิ่ง

“ลูก….พี่เฉิน….พี่สาวจะทำร้ายลูกของฉัน เธอเกลียดฉัน มาก เธอไม่อยากให้ฉันมีลูกให้พี่เฉิน….. ชางฉิงชี้ไปที่ชางหลิง

“ฉันไม่ได้พูดงั้นนะ” ชางหลิงแก้ตัว “ฉันไม่ได้ผลักเธอ เธอไปฮนเองนะ..

พูดยังไม่ทันจบ จ้าวหลันซื้อก็ตบไปที่หน้าเธออย่างแรง “ยังจะ

แก้ตัวอีก! เด็กคนนี้สำคัญกับฉิงฉิงมากแค่ไหนทุกคนก็รู้ดี เธอจะ ไปชนเองได้ยังไง! เธอมันผู้หญิงใจร้าย!” ชางหวยซูกับสองสามีภรรยาตระกูลหยูต่างล้อมเข้ามากัน ใน

ห้องนํ้าวุ่นวายไปหมด

เห็นหยูเฉินอุ้มซางฉิงออกไป ทางหลิงตามเขาไป

“หยูเฉิน นายฟังฉันอธิบายก่อน ฉันไม่ได้ผลักเธอจริงๆนะ เธอ ใส่ร้ายฉันเอง……

“พอแล้ว!” หยูเฉินมองชางหลังด้วยสายตาโกรธแค้น “ซาง หลิง เธอจะทำอะไรก็ได้ นี่เป็นสิ่งที่ฉันติดค้างเธอ แต่ทำไมเธอถึง ทำร้ายฉิงฉิงล่ะ? เมื่อเธอเหยียดหยามฉิงฉิงขนาดนั้น สิ่งแรกที่ ฉิงฉิงคิดได้คือขอโทษเธอ แต่เธอล่ะ? ทำเธอถึงเป็นคนใจคอ โหดเหี้ยมแบบนี้นะ!”

ชางหลังอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

“ฉัน ใจคอโหดเหี้ยม?” ชางหลิงหัวเราะ “หยูเฉิน พวกเราอยู่ ด้วยกันมาห้าปี ฉันเป็นคนยังไงนายไม่รู้เหรอไง? นายคิดว่าฉัน ใจร้ายเหรอ? แต่นายรู้ไหมว่าเมื่อกี้ชางฉิงพูดอะไร? ตอนนั้นที่แม่ ฉันตายเธอก็อยู่ข้างๆด้วย เธอมองดูแม่ฉันกรีดแขนแล้วไม่คิดจะ ช่วย……

“แล้วยังไง? แม่เธอตายไปนานแล้ว! ตอนนั้นชางฉิงอายุเท่าไหร่กัน? เพราะเรื่องนี้ ก็คิดจะทำร้ายจิงจิงเลยเหรอ ถึงกับต้อง ทำร้ายลูกของฉันกับฉิงฉิงเลยเหรอ?” หยูเฉินมองเธออย่าง โมโห

ชางหลิงรู้สึกสมองจะแตกแล้วจริงๆ เธอมองดูหยูเฉินตรงหน้า ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดพวกนี้จะออกมาจากปากเขาได้

“หยูเฉิน……

“ซางหลิง เธอทำให้ฉันผิดหวังในตัวเธอจริงๆ” หยูเฉินพูด แบบนี้จบ ก็อุ้มซางฉิงออกไปทันที

ซางหลังยืนอึ้งอยู่กับที่ จนกระทั่งแผ่นหลังของพวกเขาหายไป จากตรงหน้าเธอ

“ซางหลิง” จ้าวหลันจือพุ่งเข้ามา ดึงแขนเสื้อซางหลิงไว้แน่น “ไป เธอไปพร้อมกันกับพวกเรา ถ้าลูกในท้องของฉิงฉิงเป็นอะไร ขึ้นมา แม้ฉันต้องตายฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไปแน่

“ปล่อยฉันนะ!” ชางหลิงอยากสะบัดออก แต่ตัวเล็กผอมอย่าง เธอจะสู้แรงคนแก่อย่างจ้าวหลันจือได้ยังไง จ้าวหลันลือดึงเธอไป ด้วยและหยิกเธออย่างแรง ชางหลังหลบไม่ทัน ร้องออกมาด้วย ความเจ็บปวด

“ใครใช้ให้เธอทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้กัน! กล้าทำร้ายลูกสาว ฉัน วันนี้ฉันจะสั่งสอนแทนแม่เธอแล้วกัน!” จ้าวหลันลือโกรธจัด เธอออกแรงมือเต็มที่ไม่มีออมแรงเลย

ชางหวยซูมองดูอยู่จ้างๆ แม้จะทนไม่ได้ แต่พอนึกถึงชางฉิงต้องถูกทำร้าย ก็ไม่ได้เข้าไปห้ามปราม

“หยุดนะ!” เสียงของโหมวยปรากฏขึ้นตรงหน้าประตู

ข้างๆ โหมวยมีคนชุดเปิดทางให้เขา ไล่พวกที่มามุงดูออก ไปทั้งหมด

“คุณชายรองโหมว?” พอเห็นโหมวย ซางหวยก็ถึงนึกได้ว่าที่ นี่เป็นที่ของโหมวย รีบส่งสายตาให้จ้าวหลินจือ

ชางหลังถูกจ้าวหลันจือผลักลงพื้นอย่างแรง ในระหว่างที่ฉุด กระชากอยู่นั้น จ้าวหลันซื้อก็ฉีกเสื้อเธอจนขาด ในตอนนั้นเอง ไหล่และช่วงเอวเธอก็ปรากฏสู่สายตาชาวโลก

เธอกอดอกตัวเองไว้ มุดหน้าลงระหว่างเขา

โหมวมองคนที่อยู่บนพื้น หรี่ตาลงอย่างเย็นชา “คุณท่านชาง นี่มันอะไรกัน?