บทที่ 10 เธอเป็นแม่ประสาอะไรของฉัน?

หลี นคอยจับตามองชางหลังตลอด แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า จะ พบเจอชูเสี่ยวเฉิงกลางคัน หลังจากออกจากน้ำก็ใส่ร้ายว่าเขา เป็นผู้ชายเลวที่ทอดทิ้งเธอ ร้องไห้โวยวายจะเป็นจะตาย ดึงดูด สายตาผู้คนในร้านอาหารมุงดู

เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาควบคุมที่เกิดเหตุ ชางหลิงได้หลบหนีไปไม่เห็นแม้แต่เงา

หลีซินเล่าเรื่องนี้ให้โหมวยฟังอย่างกล้าๆกลัวๆ กลัวว่าเขาจะ โกรธแล้วให้ขาไปดื่มน้ำในสระ

“ลูกพี่……ต้องการให้ส่งคนไปตามกลับไหมครับ?” หลีซิน ลองถามอีกฝ่าย

“ไม่ต้อง” น่าแปลกที่โหมวไม่โมโห มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย ฟังคำพูดของหลีซิน ดูเหมือนว่าจะเห็นภาพผลุดขึ้นในสมอง ซู เสี่ยวเฉิงพัวพันหลีซิน ส่วนเธอแอบวิ่งหนีไปเมื่อสถานการณ์ วุ่นวาย ท่าทีแบบนี้ ต้องน่ารักมากแน่ๆ

“เธอหนีไม่ไกลหรอก” โหมวพูดอย่างมั่นใจ

ก็แค่กลับตระกูลชางเดือดร้อนโวยวายสักพัก ตามนิสัยของ เธอแล้ว เมื่อได้รับความไม่เป็นธรรม ก็ต้องระบายออกมาอยู่แล้ว

“งะงั้นคุณซูคนนั้น….….. พอหลีซินนึกถึงซูเสี่ยวเฉิงคนนั้นก็เซง หงุดหงิด ในร้านอาหารมีคนมากมายเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปความบริสุทธิ์ของเขาถูกเธอทำลายหมดแล้ว

“นายจัดการเองละกัน” โหมวยพูด

การรวมตัวของซูเสียวเฉิงและซางหลิง เหมือนสายฟ้าที่เจอ เข้ากับการปะทุของภูเขาไฟ ไม่มีเรื่องไหนที่พวกเธอทำลายไม่ได้ แต่ว่า เพื่อป้องกันเรื่องของเขาและซางหลังถูกทำลาย อย่างไร ก็ตามคงต้องจัดการซูเสี่ยวเฉิงให้ได้ก่อน

ดังนั้น งานที่สำคัญนี้ ก็มอบให้กับหลีซินที่ยังเป็นโสด

โหมวก้าวเท้าเดินออกไป ไม่ได้สนใจเลยว่าในห้องนี้ยังมีไม่ ไม่ที่ยังรอเขา

พอเขาเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของโมโมก็หายไปหมด เธอกําหมัดแน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อฝ่ามือของเธอ

ห่างกันไกลขนาดนี้ เธอได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่

อ่อนไหวกับค่านั้นมากๆ

พี่สะใภ้..………

หึ! ผู้หญิงคนไหนที่ไม่กลัวตายอีกล่ะ?

“ป๊อก!” ชางหลิงที่นั่งเบาะหลังของรถแท็กซี่กำลังง่วงนอน หัว ก็ชนเข้ากับกระจกรถทันที

ความเจ็บปวดทำให้เธอตื่นขึ้นมา เธอลูบหน้าผากของตัวเอง ไม่เข้าว่าทำไมตัวเองถึงฝันร้ายในตอนกลางวันแสกๆ

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน หรือมันยากเกินไปสมองรับ?

ตระกูลซาง

พอหลังเดินบ้าน เห็นคนใช้บ้านตัวอักษรคำ(หมายถึงยินดี บนหน้าต่าง ห่างกันไกลขนาดยังได้ยินเสียง หัวเราะที่มาจากห้องแขก

ไหนจะตายเพื่อไถ่โทษ? ไหนรู้สึกผิดตอนถึงแนบเนียนจนดูเหมือนท่าทีของเจ้าสาวจะแต่งงาน ?

จ้าวหลันคือหน้าแทบซ่อนอยู่

“ฉิงฉิงฉันดีจริงๆ ชุดแต่งงานนี้ใส่แล้วสวยเยอะ

เมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง ชัดเจนว่าชุด

“ปล่อยลงเดี๋ยวนี้เธอตะโกนเสียง

รวดเร็ว

ถัดมา ชางหลิงแต่งงานจากของหลันไปแล้ว

นี่เป็นชุดแต่งงานของฉันแม้ว่าออกแบบโดยแต่ ร่างแบบในตอนสุดท้ายเธอเป็นคนวาด และเป็นหาวัสดุด้วยตัวเอง แม่ลูกคู่

พอชางหนูไม่ได้คิดแบบนั้น หนูแค่ชอบ เลยอยากลองใส่

ลองใส่” ชางหลิงยิ้มอย่างหยูเฉิน ช่วยฉันลองสามีในอนาคตของฉันว่าไหวไหมเหรอ”

“ซางเองไม่สามารถคุมผู้ชายได้ มาโทษฉิงลูกตอนนี้ เป็นลูกฉันฉิงฉิงจะแต่งงานแค่เห็นว่ายังไง เธอไม่ได้ใช้ เลยเอาแบบมาลองเฉยๆเท่านั้น

“เหอะอยู่ถ้าหากใครพวกเธอสองคนเข้าละก็ ใครจะไปคุมไหว ล่ะในตอนนั้นเธอพ่อของฉันแบบเหรอ ก็มาสอน ลูกแบบนั้น

แกหุบห้องหนังสือ ชางหวยและหยูเฉินอยู่ปากบันได คุณชาง เจิ้งตงคุณย่าโจวรุ่ยฟางอยู่ข้าง

“ไอ่ลูกอกตัญญูว่าอย่างไรเธอก็แม่แกกล้าน้ำ เสียงแบบนี้คุยเธออย่างไร?ซางหวยซูลงตึก ชี้หน้าค่าซางหลังอย่างโมโห

“เธอเป็นแม่ประสาอะไรของฉัน? แม่ฉันเสียนานแล้ว!”

“แก!” ซางหวยซูโมโหจนพูดไม่ออก ยกมือขึ้นฟาดเข้าหน้า ของชางหลิง