บทที่7 ก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อน

เมิ่งจื่อฉีเงยหน้าขึ้นมองกู้จิ่งเซินอย่างหวาด กลัว: “คุณ….คุณบอกชั้นว่าถ้าชั้นขอโทษแล้วคุณจะ ปล่อยชั้นไป!

กู้จิ่งเซินมองนางด้วยสายตาที่เยือกเย็นอย่างไม่ กระพริบตา “ชั้นเคยพูดว่าจะไม่ส่งเธอเข้าคุก แต่ไม่เคย พูดว่าเธอไม่ต้องชดเชยกับสิ่งที่เธอก่อไว้!

“คุณต้องการอะไรอีก? ” เมิ่งจื่อฉีสิ้นหวังอย่าง

“ชั้นต้องการอะไรอีกอะหรอ? “กู้จิ่งเซินจ้อง อย่างเย็นชาไปที่คออันขาวเรียวยาวของเมิ่งจื่อฉี

ความโกรธปรี๊ดขึ้นมาทันที ปรากฏว่าเหมือนโดน ผีเข้าซะแล้ว เพราะเมื่อก่อนไม่เคยสนใจใยดีเพิ่งจื่อฉี แม้แต่นิด แต่หลังจากที่มีเซ็กส์กับนางตอนงานศพครั้ง นั้น ตอนนี้กลับรู้สึกมีอารมณ์ทางเพศขึ้นมาอย่างบอก ไม่ถูก

หรืออาจเป็นเพราะไม่ได้มีเซ็กส์มานานแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้!

คิดแล้วโกรธมาก ก้าวขายื่นมือไปกระชากเมิ่งจื่อฉี เมิ่งจื่อฉีใช้มือกันที่ช่วงอก : “ผู้จัดการกู….คุณทำแบบ นี้ไม่ได้นะ!
“ไม่ได้ยังไง? เมื่อก่อนไม่ใช่วอนให้มีอะไรกับ เธอหรอ? ตอนนี้ปฏิเสธนี่คิดจะทำอะไร? เพื่อกู้วิ่ง เฉินหรอ? เมิ่งจื่อฉี ชั้นขอเตือนเธอนะ ห้ามไปอ่อยจิ่ง เฉิน คนดีดีๆอย่าเขาไม่คู่ควรกับผู้หญิงสกปรกต่ำทราม อย่างเธอ อย่าแม้แต่จะคิด!

“ชั้นไม่ได้คิดแบบนั้น

“ทางที่ดีอย่าแม้แต่จะคิด! หากเธอกล้าคิดเรื่อง สกปรกเหล่านั้นละก็ ชั้นจะให้เธออยู่อย่างตายทั้ง เป็น!

หลังสิ้นสุดคำพูด เขาไ เขาได้กระชากร่างที่อ่อนล้าของ นาง สอดใส่อวัยวะเข้าไปทางข้างหลังอย่างรุนแรง

เตียงรับน้ำหนักกระทำอย่างรุนแรงจนมีเสียง สี สี สึ เมิ่งจื่อฉีจับหัวเตียงอย่างแน่น ด้วยแววตายที่เฉยเมย อย่างไม่มีความรู้สึกใดๆ

หลังสำเร็จความใคร่กู้วิ่งเซินถอยออกจากตัวนาง เมิ่งจื่อฉีนอนเหม่อลอยอยู่บนเตียง ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ

มองสารรูปเมิ่งจื่อฉีดั่งคนนอนตาย กู้จิ่งเซินก็ยิ่ง โกรธ จ้องด้วยแววตาเกลียดชังไปที่เพิ่งจื่อฉี: “ในเมื่อยังมีหน้าอ่อยผู้ชายได้ ก็แสดงว่าไม่เป็นไรมากแล้วหนิ พรุ่งนี้ก็ไปคุกเข่าขอโทษได้แล้ว!

เมิ่งจื่อฉีไม่ได้พูดอะไร ยังคนนอนเหม่อลอยไร้ซึ่ง จิตวิญญาณ

นึกว่าคุกเขาขอโทษเสร็จจะได้หนีไปให้พ้นจากที่นี่ แต่ดูๆแล้วมันก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อน?

ยังไงก็ยังถูกทรมานมานย่ำยีจิตใจ แล้วทำไมนาง ยังต้องไปขอโทษ? ให้เขาทรมานจนตายเถอะ!

วันต่อมา ณ ห้องผู้ป่วยฟางหยวนหยวน กู้จิ้งเซิน คุยกันมุ้งมิ้งอยู่ที่ข้างเตียง รอให้เมิ่งจื่อฉีมาขอโทษ

เวลาค่อยๆผ่านไป เงาของเมิ่งจื่อฉียังไม่โผล่มาให้ เห็นเลย กู้วิ่งเซินขวมดคิ้วลุกขึ้น ฟางหยวนหยวนดูออก ว่าเขาทนรอไม่ไหวแล้ว พูดออเซาะว่า: “จื่อฉีไม่อยาก ขอโทษก็ไม่เป็นไร ช่างเถอะ ชั้นแค่เสียลูกไป แต่นาง เสียทั้งพ่อและแม่ อย่าทำให้นางลำบากใจเลย!

“นี่พูดอะไรออกมา? นางทำร้ายเธอขนาดนี้ สมควรที่ต้องมาคุกเข่าขอโทษ ส่วนพ่อแม่นางตายมัน เกี่ยวอะไรกับเธอ? “กู้จิ่งเซินพูดพร้อมกับยืนขึ้น เรียก บอดี้การ์ดด้วยใบหน้าที่โกรธ: “ช่วยไปลากผู้หญิงคน นั้นมาที ไม่ว่าจะยังไงวันนี้ต้องมาคุกเข้าขอโทษ!
บอดี้การ์ดรับทราบแล้วรีบไป ฟางหยวนหยวนพิงที่ หัวเตียงทําหน้าออดอ้อน และเฝ้ารอ เมิ่งจื่อฉี เมื่อก่อน เธอไม่ใช่ว่าหยิ่งยโสหรอ? ตอนนี้คิดถึงเลยว่าจะต้องมา ก้มคุกเข่าขอโทษ?

เสียงคล้ายคนเดินมา“คุณหนูเมิ่งไข้ขึ้นสูง หมอ กำลังรักษานาง!

“ไข้ขึ้นสูง? “ใบหน้ากู้วิ่งเซินแน่นอนว่าไม่เชื่อ

“จิ่งเซิน นางตั้งใจจะไม่มาขอโทษก็ช่างเถอะ อย่า บีบคั้นนางเลย! “ฟางหยวนหยวนก็ไม่เชื่อว่าเมิ่งจื่อฉี นั้นไข้ขึ้นสูง กะหรี่คนนี้ ไม่อยากขอโทษแน่นอน สิ่งที่ นางไม่อยากทําแต่ไปบังคับให้นางทำ ถ้าเธอไม่ยอมมา ขอโทษชั้น? ชั้นไปเอง ชั้นจะไปที่ห้องพักเธอยืนให้ เธอคุกเข่าขอโทษเอง ต้องใช้ไม้แข็งกันสินะ

ในใจคิดแล้วทำหน้ากังกล: “จิ่งเซิน เราไปดูนาง กันหน่อยเถอะ ดูสิว่าตอนนี้นางเป็นยังไงบ้าง!

“ดี! ”กู้จิ่งเซินไม่เชื่อที่นางไข้ขึ้นสูง รีบตอบ ตกลงข้อเสนอของฟางหยวนหยวนทันที