บทที่ 3 ความตายจะไม่สงเคราะห์เจ้า

เมิ่งจื่อ พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากมือที่กู้จิ้ง เซินบีบคออยู่ ยิ่งนางดิ้นมากขึ้น กู้จิ่งเซินยิ่งโกรธทวีคูณ มากขึ้น

เมื่อก่อนนางคิดแต่อยากจะขึ้นเตียงกับชั้น ตอน นี้กลับกลายเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัว น่าเหลือทน จริงๆ เขาใช้มือกระชากเสื้อผ้านางออก กดนางลงกับ อ่างล้างหน้าแล้วสอดใส่อวัยวะเข้าไปอย่างรุนแรง

ระหว่างนั้นเมิ่งจื่อฉีกัดฟันทนไม่มีแม้แต่เสียงร้อง ครึ่งปีที่ติดคุกครึ่งปีที่ถูกทุบตีทรมานนั้นเมิ่งจื่อฉนั้นรับรู้ ถึงความเจ็บปวดเข้ากระดูกเช่นนั้นดี

อ้อนวอนขอร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียง กัดฟันทน

หลังสำเร็จความใคร่กู้วิ่งเซินก็ได้ถอยออก มา เมิ่งจื่อฉีเหมือนตุ๊กตาที่ถูกทารุณฉีกขาดพิงไว้ที่ อ่างล้างหน้า หน้าซีดเทา แววตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความ สิ้นหวัง

ใบหน้าสิ้นหวังของเมิ่งจื่อฉีทำให้ในใจกู้จิ่งเซินนั้น ไร้ซึ่งคำใดๆ เขามองนางอย่างเย็นชา : “หากร่วมพิธี ศพพ่อแม่เธอเสร็จ เธอก็ต้องรีบกลับไปเสวยสุขในคุก ต่อแล้ว ก่อนไปไม่มีอะไรจะพูดกับชั้นหน่อยหรอ?

คุก คำเดียวทำให้เมิ่งจื่อฉีถึงกับขนลุก มองชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

นางเจอกู้วิ่งเซ็นครั้งแรกก็ตกหลุมรักเขา ตามตื้อ กู้จิ่งเซินตลอดมา ถ้าไม่ได้สิ่งที่นางต้องการนางจะไม่มี ทางหยุด

กู้จิ่งเซินเย็นชาไม่สนใจนางตลอด กู้จิ่งเซินชอบ เพียงแต่ลูกพี่ลูกน้องนางที่ชื่อ ฟางหยวนหยวน

ในวัยคึกคะนองของนาง คิดมาตลอดว่าพี่สาวกับ ป้านางนั้นมีฐานะที่ปานกลาง แน่นอนว่าถ้าจะไปให้พ้น กู้จิ่งเซินต้องมีเงินมาล่อ จึงนัดพี่สาวนางให้ออกมาเพื่อ จะเจรจาต่อลองนำเงินให้พี่สาวเพื่อจะให้พี่สาวนั้นไปให้ พ้นจากกู้จิ้งเซิน

คิดไม่ถึงตอนไปถึงสถานที่นัดหมายก็โดนตีจน สลบไป ตอนตื่นมาก็อยู่ในห้องๆหนึ่ง ในมือมีมีดหนึ่งเล่ม ฟางหยวนหยวนร่างกายเต็มไปด้วยกองเลือด

ตำรวจถีบประตูเข้ามา ฟางหยวนหยวนกลายเป็น เจ้าหญิงนิทราเพราะมีดเล่มนี้ ซ้ำยังแท้งลูก นางกลาย เป็นฆาตกรชั่วข้ามคืน ศาลตัดสินให้นางจำคุก

ตามระยะเวลาที่อยู่ในคุกมาครึ่งปี กู้จิ่งเซินให้คน คอย เฝ้าอย่างไม่ละสายตา “จากนาง นางโดนทุบตี ทุกวัน
กู้จิ่งเซินสั่งให้คนทุบตีทำร้ายแต่เพียงร่างกาย เท่านั้น ไม่ให้ดีที่หน้า

ดังนั้นใบหน้าของนางนั้นยังสวยอย่างที่ไม่มีใคร เทียบติดดั้งเดิม แต่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลทั่ว ร่างกาย

หลายคืนเหลือเกินที่ถูกคนทุบตีจนกระอักเลือด คิดว่าตัวเองจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ก็มีชีวิตแบบนี้ มาวันแล้ววันเล่า

ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ตัวเองเสีย นางคงจะไม่ได้ เห็นเดือนเห็นตะวัน ตอนนี้จะให้กลับไปสถานที่นั้นอีก หรอ?

นึกถึงทุกวันที่โดนทุบตีและด่าอย่างไม่มีหยุด ความเจ็บปวดและทรมาน………

เมิ่งจื่อฉีมองกู้จิ่งเซินด้วยใบหน้าที่หวาด กลัว : “ขอร้องปล่อยชั้นไปเถอะ! ผู้จัดการกู้ ชั้นไม่ได้ ฆ่าพี่สาว ชั้นไม่ได้ฆ่านางจริงๆ!

นี่ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่นางไม่ยอมรับว่าเป็น ฆาตกร กู้วิ่งเซินมองนางอย่างไร้ซึ่งความรู้สึก เมิ่งจื่อฉี สั่นไปทั้งตัว “ชั้นแค่โทรศัพท์นัดให้พี่สาวมาพบ……. ชั้นไม่รู้ว่านางกำลังตั้งท้อง………..หมายก็โดนตีจน สลบไป ตื่นมาบางก็บอบอยู่ข้างๆชั้น ชั้นไม่ได้ฆ่าบางจริงๆ! ”

แววตากู้จิ้งเซินไม่มีแม้แต่ความสงสารเมตตา นาง รู้ว่าเขาไม่เชื่อนาง ถ้าเขาเชื่อนาง คงไม่ส่งนางเข้าไป ในคุกให้คนทรมานทุบตี เมิ่งจื่อฉีสิ้นหวังแล้วจริงๆ “ชั้น ยอมรับผิดแล้ว ชั้นไม่ควรรักคุณแต่แรก ไม่ควรซื้อ คุณ! ความผิดของชั้นทั้งหมด คุณให้ฉันตายเถอะ ขอ แค่ไม่ส่งชั้นกลับไปในคุก!

“ถ้าอยากจะตาย แล้วให้ตาย ไม่ง่ายไปหน่อย หรอ? ”

สิ้นสุดคำพูดนั้น กู้จิ่งเซินเปิดประตูรีบเดินออกไป อย่างเร็ว เมิ่งจื่อฉีตัวอ่อนล้มลงกับพื้น

กู้จิ่งเซินไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ นางอยู่อย่างตาย ทั้งเป็น จะให้กลับเข้าคุกโดนคนทุบตีทรมาน ให้ตายดี กว่าจะได้หมดเวรหมดกรรม เมิ่งจื่อฉีพยายามพยุงตัว เองขึ้น เดินออกจากห้องน้ำอย่างโซเซ

นางพยายามลื้อหาของมีคมที่อยู่ในตู้ต่างๆเพื่อฆ่า ตัวตาย กู้วิ่งเซินรู้ทันนางว่าจะกระทำเช่นนี้จึงไม่สิ่งของ ใดที่มีคมใดๆเหลืออยู่

เมิ่งจื่อฉีย้ายตัวเองไปที่หน้าระเบียง ตัดสินใจจะ กระโดดฆ่าตัวตาย ปืนไปที่หน้าระเบียง ทันใดนั้นบอดี้ การ์ดก้จิ้งเซินเห็นเข้า