บทที่1 ความเจ็บปวดที่ฝังใจ

ณ บริษัทพีพีเคสตูดิโอจำกัดตึกสูงระฟ้ากว่ายี่สิบชั้น ภพ ณัฐ ภพ วัฒนาศิริ วัยยี่สิบแปดปี กำลังนั่งหลับตาเอนหลังพิงเก้าอี้ ทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัวหลังจากวางสายจากอนันต์บิดาไปไม่ ถึงนาที บิดาของชายหนุ่มพยายามตามตื้อให้เขาไปทานข้าวที่ บ้านร่วมกับแม่เลี้ยง ที่อดีตเคยแอบเป็นชู้จนทำให้จันทรามารดา ของชายหนุ่มเสียใจล้มป่วยจนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ตั้งแต่มารดาเสียไปชายหนุ่มต้องรับผิดชอบกิจการหลาย อย่างแทนท่าน และกิจการของตนเองจนงานรัดตัวแทบจะไม่มี เวลาส่วนตัวเป็นของตนเอง ชายหนุ่มชอบถ่ายภาพมาตั้งแต่สมัย เรียนหลังเรียนจบจึงเปิดบริษัท พีพีเคสตูดิโอจำกัดแห่งนี้ รับงาน ถ่ายโฆษณาและถ่ายแบบต่างๆ จนมีชื่อเสียงและรายได้เพิ่มขึ้น ถึงจะเป็นรองจากบริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์หลายเท่าแต่ก็ ถือว่าประสบความสำเร็จ อีกทั้งยังมีแบรนด์ผ้าไหมไทยของ มารดาอีกหลายสาขาทั่วประเทศ

เมื่อไรที่มีเวลาชายหนุ่มมักจะชอบขับรถไปต่างจังหวัดเพียง ลำพัง เพื่อถ่ายภาพธรรมชาติที่ชื่นชอบเป็นชีวิตจิตใจและผ่อน คลายอารมณ์ตึงเครียดจากงานไปในตัว และมักจะชอบไปปาร์ตี้ กับเพื่อนๆ ในผับชื่อดังต่างๆ เมื่อพอใจที่จะไป ส่วนในเรื่องของ หัวใจนั้นหญิงสาวรุ่นน้องนั้นยังคงอยู่ในหัวใจ ถึงแม้เธอจะ ปฏิเสธเขาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขาก็ยังคงจะรอและไม่คิดที่จะเปิด ใจให้ใครเข้ามา
ดรีด รีด โทรศัพท์มือถือเครื่องบางยี่ห้อดังรุ่นใหม่ล่าสุด น อยู่บนโต๊ะทำงานอย่างต่อเนื่อง เปลือกตาหนาจึงลืมขึ้นหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นซินดี้นางแบบสาวเพื่อนสนิทที่คิด ไม่ชื่อก็วางมือถือลงด้วยความหงุดหงิดรำคาญ พร้อมกับถอน หายใจแรงๆ เมื่อชายหนุ่มไม่ยอมกดรับสายไม่นานปลายสายที่ โทรเข้ามาก็วางไป

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับพิศเลขาสาว เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม

“รบกวนเซ็นเอกสารหน่อยนะคะ คุณภพ”

“ห้องประชุมเตรียมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับตวัดปลายปากกาเซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว

“เรียบร้อยแล้วค่ะ มาครบกันทุกคนแล้ว”

“อืม ว่าแต่สองสามวันนี้ผมมีนัดหรืองานอะไรที่ไหนอีกไหม

“พิศเพิ่งจะเช็คเมื่อกี้ไม่มีค่ะ

“ดีเลย งั้นสองสามวันนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ มีอะไรด่วนก็โทรหา ผมก็แล้วกันนะ”

“ค่ะ”

ภพเข้าร่วมประชุมสรุปยอดขายของบริษัทไม่นานก็พาตนเอง ออกมาจากห้องประชุมตรงไปยังลานจอดรถ กำลังจะยื่นมือไป เปิดประตูรถคันหรูเสียงอันคุ้นหูที่ไม่อยากจะได้ยินก็ดังอยู่ทาง ด้านหลังชายหนุ่ม
“ภพ”

“ผมว่าเราคุยรู้เรื่องแล้วนะ” ภพเอ่ยขึ้นไม่ยอมหันไปเผชิญ หน้าคนด้านหลังตรงๆ “เรื่องมันก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว ให้อภัยพ่อเถอะนะ” อนันต์เอ่ย

ขึ้นด้วยความเสียใจ

“ไม่! แม่ตายไปทั้งคน ผมไม่มีวันให้อภัยอย่างเด็ดขาด! ” ภพ หันไปตวาดใส่บิดาดวงตาแดงก่ำ

“พ่อรู้ว่าพ่อผิด ที่เป็นต้นเหตุให้แม่เราเสียใจจนล้มป่วยเสียไป และพ่อก็รู้สึกผิดมาก เวลาหนึ่งปีมันไม่พอจะให้ภพให้อภัยให้พ่อ คนนี้บ้างเลยเหรอ” อนันต์เอ่ยตัดพ้อน้ำตาคลอเบ้า

“หี อย่ามาขอซะให้ยากเลย ที่ผมยอมนับถือเรียกว่าพ่อมันก็ มากเกินพอแล้ว ภาพคุณแม่นอนป่วยอยู่บนเตียงพร่หาแต่คุณ พ่อให้มาหาจนขาดใจตายไปต่อหน้าผมไม่เคยลืม” เอ่ยพลาง น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดใจ

“พ่อขอโทษ” อนันต์ร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มมองลูกชายผ่าน ม่านตาด้วยความรู้สึกผิดที่กัดกินใจ

“วันนั้นคุณพ่อคงจะมีความสุขมากสินะ อีกคนรออย่างทรมาน แต่อีกคนกลับไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

“พ่อผิดเอง ภพจะให้พ่อทำยังไงถึงจะหายโกรธพ่อสักที”

“กลับไปอยู่กับเมียรักของพ่อเถอะ ไม่ต้องพยายามลากผม เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต โสมม ต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตนเองไม่จําเป็นก็ไม่ต้องโทรมา ส่วนเรื่องเงินผมจะส่งให้เหมือน เดิมทุกเดือน” พูดจบภพก็รีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทันที

“ภาพลูก!” อนันต์ตะโกนเรียกลูกชายที่อยู่ในรถ

ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงเรียกของบิดารีบแล่นรถออกไปด้วย ความรวดเร็วทั้งน้ำตาลูกชายไหลอาบแก้ม อนันต์ได้แต่เพียงขึ้น มองรถคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตาด้วยความเสียใจเท่านั้น เพราะเขาไม่สามารถทำอะไรที่มากไปกว่านี้ได้อีกแล้วเพราะ ความผิดที่เคยทำไว้ในอดีตมันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยได้ จริงๆ ได้แต่ทําใจยอมรับผลของมันเท่านั้น

ภพแล่นรถเข้าไปจอดในบ้านวัฒนาศิริพร้อมกับรีบตรงดิ่ง เข้าไปในบ้านเพื่อจะเก็บข้าวของไปต่างจังหวัดอย่างที่ตั้งใจเอา ไว้ ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่กับการเก็บข้าวของเครื่องใช้ ลงไปในกระเป๋าเป้ หญิงสูงวัยแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านก็เดินเข้า มาในห้องด้วยความเป็นห่วง

“คุณภาพเก็บของจะไปต่างจังหวัดอีกแล้วเหรอคะ” ป้าสายเอ่ย ถามขึ้น

“ครับ ผมจะไปสักสองสามวัน

“ไปก็ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ อย่าขับรถเร็วป้าเป็นห่วง”

“ป้าไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ดูแลตัวเองเถอะ อย่าทำงาน หนักมาก ให้คนอื่นทำบ้างอยู่กันตั้งหลายคน

“ค่ะ” ป้าสายส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม
ภพแล่นรถไปเรื่อยๆ เพื่อหาโฮมสเตย์ที่เปิดให้บริการ ท่ามกลางป่าเขา ระหว่างทางชายหนุ่มก็นึกถึงมารดาขึ้นมาภาพ ต่างๆ ในอดีตที่เคยมีความสุขร่วมกันยังคงชัดเจนไม่เคยลืม เลื่อนเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน ถ้าบิดาของเขาไม่แอบมี เมียน้อยมารดาของเขาก็คงจะไม่ล้มป่วยแล้วจากไปแบบนี้ ยิ่ง คิดชายหนุ่มก็ยิ่งเสียใจ โกรธเกลียดผู้เป็นบิดา

ไม่นานชายหนุ่มก็ได้ที่พักท่ามกลางหุบเขาสูงล้อมรอบ บรรยากาศที่ดีทำให้เขาผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่ออารมณ์ขุ่นมัว ที่เคยมีก็ค่อยๆ หายไปอย่างปลิดทิ้ง มือหนายกกล้องถ่ายภาพ ราคาแพงขึ้นมาพร้อมกับสายตาคมกริบมองผ่านเลนส์กดรัว ซัตเตอร์จับภาพเบื้องหน้าอย่างอารมณ์ดี ภาพธรรมชาติต่างๆ ถูกส่งผ่านมายังแล็ปท็อปเครื่องบางชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนดูไปที ละภาพอีกมือหนึ่งก็ยกแก้วกาแฟร้อนๆ ขึ้นจิบไปด้วย

หลายวันต่อมา

ในเวลาพลบค่ายามค่ำคืน ณ ผับชื่อดัง ใจกลางเมืองภพกำลัง นั่งดื่มกับเพื่อนๆ และปรางหญิงสาวสวยเจ้าของผับแห่งนี้โด ยมีแม็กซ์แฟนหนุ่มนั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันมา ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยก็แยกตัวกันไป เรียนคนละที่

“ว่าแต่เมื่อไหร่แกสองคนจะแต่งงานกันวะ คบกันมาตั้งนาน แล้ว” ภพเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคนขึ้น

“ยังไม่รู้เลย อีกอย่างเราสองคนยังไม่รีบน่ะ”ปรางเอ่ยพลางหันไปมองหน้าแม็กซ์

“แกห่วงตัวเองเถอะ ไม่ต้องมาห่วงเรื่องฉันกับปรางหรอก

“ฉันมีอะไรน่าเป็นห่วงวะ” ภาพพูดพลางกระดูกเครื่องดื่มลงคอ

“ก็เรื่องหัวใจตัวเองไงล่ะ แกมีคนดูแลหรือยัง ถ้าไม่มีฉันจะหา ให้” แม็กซ์เสนอตัว

“ไม่ต้อง” ภพสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที

“ภพขา! ซินดี้ขอนั่งด้วยคนสิคะ” เสียงนางแบบสาวเพื่อนสนิท

“หึ ปรางเรากลับไปนอนกันเถอะ ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้ต้อง บินไปดูงานที่ต่างประเทศหน่อยว่ะ” แม็กซ์ลุกขึ้นโอบเอวแฟน สาวแล้วรีบเดินออกไปทันที

“อะไรวะ นึกจะกลับก็กลับ” พบ่นในใจพร้อมกับขยับออก

จากร่างบางอวบอิ่มที่นั่งเบียดอยู่ข้างๆ

“ซินดี้โทรหาทำไมไม่ยอมรับสายกันบ้างคะ

“ผมยุ่งน่ะ”

“คืนนี้ให้ซินดี้ดูแลนะคะ” นางแบบสาวเอ่ยเสียงออดอ้อน

“เราเป็นเพื่อนกันนะซินดี้ อย่าพูดอะไรเหลวไหลได้ไหม” ภพ ส่ายหน้า

“เป็นเพื่อน ก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้ ลองเปิดใจให้ซินดี้ หน่อยเถอะนะคะภพ”
“ไม่ ผมขอตัวกลับก่อนนะ พรุ่งนี้มีงาน” พูดพลางลุกขึ้นยืน

“งั้นซินดี้ไปส่งค่ะ”

ภพเดินตรงยังไปรถคันหรูโดยมีนางแบบสาวเดินเคียงข้างไม่

ยอมห่างแสดงความเป็นเจ้าของให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเข้าใจว่า ทั้งสองคนเป็นคู่รักกัน “ขับรถดีๆ นะคะ ไว้เจอที่บริษัทค่ะ” ซินดี้ส่งจูบให้ชายหนุ่ม

ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“อืม คุณก็รีบกลับล่ะ”

“ค่ะ”

ซินดี้มองรถคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตาจากนั้นก็กลับ เข้าไปสนุกกับเพื่อนข้างในต่อ ทางด้านภพพอกลับถึงคอนโดหรู ใจกลางเมืองก็รีบอาบน้ำแต่งตัวล้มตัวลงบนเตียงนุ่มด้วยความ อ่อนล้า พอนึกถึงใครบางคนก็รีบต่อสายหาเธอทันที แต่ปลาย สายไม่มีการตอบกลับ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจส่งข้อความแทนแล้ว หลับตาลง