ตอนที่ 4.

ที่พักอาศัยของคุณยายฝ้ายค่าเป็นเรือนไม้ทรงไทย อยู่ใน บริเวณเดียวกับคฤหาสน์ของลูกสาว เพียงแค่มีรั้วไม้กั้นเขตไว้ เดิมที่ดินเป็นผืนเดียวกัน หลังจากแพรพรรณแต่งงานกับสม เกียรติได้ขอให้มารดาแบ่งแปลงที่ดินออกเป็นสองแปลง เซ็นยก ให้เป็นกรรมสิทธิ์ของตัวเอง คุณยายฝ้ายคำจึงสั่งให้คนงานมา ท่ารั้วไม้กั้นฝั่งเรือนไทยของตัวเองไว้ และที่ดินฝั่งเรือนไทยผืนนี้ ตั้งใจจะมอบให้ไหมพิมพ์ลูกสาวคนเล็ก แต่ไหมพิมพ์แต่งงา นกับไมเคิลก็ย้ายออกไปอยู่กับสามี และได้เสียชีวิตไปทิ้งลูกสาว คนเดียวคือมัสลินไว้ให้ท่านดูแล การโอนกรรมสิทธิ์ให้หลาน สาวยังไม่ได้ทำคุณยายฝ้ายคำก็ประสบอุบัติเหตุป่วยเป็นอัมพาต ขยับไม่ได้ ที่ดินบ้านเรือนไทยจึงกลายเป็นมรดกส่วนกลาง

มัสลินเดินออกจากตึกหลังใหญ่หิ้วถุงขนมติดมือมาด้วยถุง หนึ่ง เปิดประตูรั้วเข้ามาบริเวณเรือนไทย หากบ้านหลังใหญ่ของ คุณแพรพรรณคือนรก ที่นี่คงเปรียบดั่งสวรรค์ ความสงบเงียบ ร่มรื่นของต้นไม้ใหญ่ ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที หญิงสาวเดิน ขึ้นไปบนเรือน ตรงไปยังห้องนอนของผู้เป็นยาย เปิดประตูห้อง เข้าไปก็พบเด็กอาหมี่กำลังทำความสะอาดอยู่ ส่วนคุณยายนอน ดูทีวีเงียบตามประสาท่าน อาการโรคอัมพาตของคุณยาย ฝ้ายคําเป็นตั้งแต่บั้นเอวลงมาทำให้เดินไม่ได้ ส่วนท่อนบนยัง พอใช้งานได้แต่ก็อ่อนแรงไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก

“คุณยายคะ ป้าเปรมฝากขนมถ้วยมาให้ค่ะ มัสจำได้ว่าคุณยายชอบทาน

คนเป็นหลานวางถุงขนมบนโต๊ะเล็ก แล้วมานั่งข้างขอบเตียง จับมือเหี่ยวย่นมาแนบแก้มส่งยิ้มสดใสให้คนแก่

“ยายอยากกินอยู่พอดี มัสก็ชอบกินเหมือนกันนี่ลูก เดี๋ยวเรา มากินด้วยกัน”

คุณยายฝ้าย มองดูหลานสาวด้วยแววตารักใคร่เอ็นดู มัสลินคอยดูแลท่านตั้งแต่ป่วย ไม่ว่าจะอาบน้ำ เช็ดตัว ป้อนข้าว ป้อนยา มานอนเฝ้าหน้าเตียงทุกคืน อีกทั้งยังต้องทำงานอื่นๆ อีก มากมาย เหนื่อยแสนสาหัสแค่ไหนมัสลินก็ไม่เคยปริปากบอกสัก ค่า คนเป็นยายรับรู้เรื่องราวของหลานสาวจากคำบอกเล่าของ นางแววและเด็กอาหมมาโดยตลอด แต่ท่านก็ไม่สามารถช่วย เหลืออะไรได้เลย เพราะเซ็นยกอำนาจการจัดการทรัพย์สินให้ แพรพรรณไปแล้ว ด้วยคิดว่าลูกสาวคนโตจะมีจิตใจเมตตา หลานกําพร้าบ้าง

ทว่า… เป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตที่ท่านทำลงไป แพร พรรณไม่เพียงฮุบอำนาจการบริหารเงินทั้งหมดไป ยังใช้อำนาจ ข่มเหงรังแกมัสลินอย่างไร้ความเมตตา ท่านไม่คิดว่าแพรพรรณ จะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไม่รู้จักชั่วดีถึงเพียงนี้ ในอดีตท่าน เมตตารับเลี้ยงแพรพรรณซึ่งเป็นลูกของแม่บ้านเก่าแก่ของท่าน ไว้ และจดทะเบียนรับเป็นลูกบุญธรรมในเวลาต่อมา พอท่านมีลูก ของตัวเองคือไหมพิมพ์ แพรพรรณก็แสดงท่าที่เหมือนจะน้อยใจ ที่มีคนแย่งความรักไป ทั้งที่ท่านก็เมตตาให้ความรักไม่ต่างจาก ลูกแท้ๆ แพรพรรณเริ่มแสดงธาตุแท้ของตัวเองออกมาเรื่อยๆโดยการบังคับให้ท่านเปลี่ยนข้อความในพินัยกรรมแต่ท่านไม่ ยอม แพรพรรณจึงหันไปเล่นงานมัสลินหนักขึ้น ทั้งใช้ทำงานบ้าน และไม่ยอมส่งเสียให้เรียนต่อหลังจบชั้นมัธยมปลาย ข่มขู่ท่าน สารพัดว่าหากท่านไม่ยอมทำตามคำสั่ง จะไล่มัสลินออกไปจาก บ้าน แต่ท่านก็ใช้พินัยกรรมขู่กลับว่าจะไม่ยกสมบัติให้แพร พรรณหากกล้าทำกับมัสลินแบบนั้น อีกฝ่ายจึงทำได้แค่กลั่น แกล้งข่มเหงหลานสาวนอกไส้ ให้ทำงานหนัก ไม่ให้เงินใช้จน มัสลินต้องหาทางออกด้วยการทำขนมขายหาเงินมาเลี้ยงตัวเอง

“เดี๋ยวมัสจะอาบน้ำให้คุณยายนะคะ อาหมี่จะมาช่วยมัส หน่อย”

มัสลินบอกคุณยาย แล้วหันไปบอกอาหมให้มาช่วยพาคุณ ยายลงจากเตียง อาหมี่เข็นรถเข็นมารอข้างเตียงแล้วเข้าไปช่วย อุ้มคนป่วยลงมานั่ง จากนั้นสองสาวก็พาท่านไปยังห้องน้ำจัดการ ช่วยกันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วพาคนป่วยมานั่งที่โต๊ะ ริมระเบียงห้อง

ช่วงเย็นอากาศดีลมพัดเย็นสบาย ดอกไม้ที่ปลูกไว้ก็ส่งกลิ่น หอมฟุ้งลอยมาตามลมให้รู้สึกสดชื่น มัสลินฝากอาหมี่ช่วยดูแล คุณยายตัวเธอไปเตรียมรับมือเย็นมาป้อนคนป่วย

“มัสแบ่งขนมให้อาหมีไว้ในครัวนะจ๊ะ อาหมี่กลับไปตึกใหญ่ ได้เลย เดี๋ยวป้าแพรจะเรียกใช้ ขอบคุณมากที่มาช่วยมัสอาบน้ำ

ให้คุณยาย มัสลินอนุญาตให้อาหมี่กลับไปตึกใหญ่ ส่วนตัวเองก็จัดการป้อนอาหารให้คนป่วย หลังจากป้อนยามื้อค่ำก็นั่งนวดขาทำ กายภาพบำบัดเบาๆ ให้ท่านก่อนนอน

“มัสเหนื่อยมาทั้งวัน ไม่ต้องนวดให้ยายหรอก นวดไปก็เมื่อย มือเปล่าๆ ยายไม่มีวันหายหรอกลูก

คนเป็นยายจับมือหลานสาวไว้ เอ่ยห้ามไม่ให้นวดต่อ สงสาร มือน้อยๆ ที่ต้องทำงานหนักจนหยาบกร้าน

“มัสยินดีทำให้คุณยายนะคะ หมอบอกว่า ให้นวดฟื้นฟูกล้าม เนื้อ คุณยายจะได้ไม่กล้ามเนื้อลีบ ถ้าไม่นวดคุณยายอาจจะ อาการแย่ลงได้นะคะ”

มัสลินยังคงนวดต่อไป พร้อมกับอธิบายให้ท่านฟัง

“ถ้ายายตายไป มัสคงไม่ลำบากแบบนี้” มือเหี่ยวย่นลูบศีรษะ หลานอย่างเวทนา

“โถ… คุณยายคะ อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ถ้าคุณยายตายไปมัส

จะอยู่กับใคร มัสมีคุณยายคนเดียวนะคะ

มัสลินน้ำตาคลอ พยายามกลั้นสะอื้นไม่ให้น้ำตาไหล ใจดวง น้อยไหววูบเมื่อคิดถึงวันที่ไม่มีคุณยาย เธอมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ อดทนทำทุกอย่างได้ ก็เพราะมีท่านเป็นเสาหลักในชีวิต หากขาด ท่านไปเธอจะทำยังไง จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร แค่คิดก็จุกแน่นใน อกนําคอตีบตันไปหมด

“มัส เอ๊ย ยายผิดเอง ที่ไม่มีปัญญาดูแลหนู ทำให้หนูต้อง ลําบากแบบนี้”
คนแก่รําพึงด้วยความคับแค้นใจ หากท่านไม่หลงเชื่อคําพูด ของแพรพรรณ ไม่ไว้ใจคนผิด มัสลินคงไม่ลำบากขนาดนี้ ท่าน จะแก้ไขความผิดพลาดนี้ได้อย่างไร

“มัสไม่ได้นําบากอะไร มัสยินดีดูแลคุณยายนะคะ”

มัสลินขยับลุกมากอดร่างผอมบางของคุณยายฝ่ายค่าไว้ ซบ หน้ากับอกอุ่นของท่าน แขนเล็กเหี่ยวย่นตามวัยกอดรัดหลาน สาวไว้อย่างห่วงใย

“มัส ยายรู้ว่าตลอดหลายปีนี้ มัสต้องอดทนมากแค่ไหน ขาย แพรมัน ใจดำนัก ท่ากับมัสเหมือนกับเป็นทาส

ดวงตาฝ้าฟางคลอคลองด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจและ เจ็บช้ำ น้ำเสียงยิ่งสั่นเครือเมื่อท่านไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้

“คุณยายรู้…

มัสลินอุทานเสียงแผ่ว เงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นยาย เห็นท่านพยัก

หน้าให้น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมาทันที

“โถ่

คุณยาย

มัส… มัสไม่เป็นอะไร มัสทนได้”

“อย่าทนอีกเลยลูก ปล่อยขายทิ้งไว้ที่นี่ แล้วหนูออกไปอยู่ข้าง นอก ไปใช้ชีวิตของตัวเองให้มีความสุขเถอะ”

ศีรษะได้รูปส่ายปฏิเสธทันที “ไม่ค่ะ มัสไม่มีวันทิ้งคุณยาย คุณ ยายอยู่ที่ไหนมัสก็จะอยู่ด้วย” น้ำตาไหลอาบแก้มนวล ใจร้าวรานไปหมด
มัสลินนักเวทนาตัวเอง ที่หลงคิดว่าปกปิดเรื่องทุกอย่างไม่ให้ ตนเป็นยาย ที่แท้ท่านรู้มาโดยตลอดว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่ อยากให้ท่านต้องคิดมาก ไม่อยากให้อาการของท่านทรุดหนัก พยายามรักษาจิตใจของท่านไว้ให้มากที่สุด แต่เรื่องร้ายๆ มันก็ ปิดไม่มิด

“ยายขอโทษที่ช่วยอะไรหนูไม่ได้เลยลูก ซ้ำยังเป็นภาระให้หนู อีก”

เสียงรำพึงแหบพร่าเรือเสียงสะอื้น มือสั่นเทาประคองใบหน้า ของหลานรักไว้ ซบหน้าผากแนบกันน้ำตาไหลอาบแก้มไม่ต่าง กันทั้งยายหลาน

“คุณยายขา… คุณยายไม่ต้องขอโทษมัส คุณยายไม่ใช่ภาระ คุณยายคือทุกสิ่งในชีวิตของมัส หากมัสไม่มีคุณยาย มัสคงไม่มี สิ่งใดให้ยึดเหนี่ยวหัวใจ

“ความดีของมัส จะเป็นเหมือนเกราะแก้ว นำพามัสของยายให้ ผ่านพ้นความทุกข์นี้ไป สักวันหนึ่งความดีจะตอบแทนมัสยายขอ อวยพรนะลูก”

คำอวยพรของผู้เป็นยาย ดั่งน้ำทิพย์ชโลมใจ น้ำตาไหลลงมา อาบแก้มหยดลงเป็นหยดเล็กที่ปลายคางตกลงพื้น เหมือนกลั่น ความเจ็บปวดหัวใจของคนทั้งคู่ออกมา ใจอ่อนล้าเจียนหมดแรง แต่หัวใจต้องเข้มแข็งหยัดยืนต่อไป ท่ามกลางความเจ็บปวดและ ทรมานใจอย่างสาหัส หวังเพียงสักวันหนึ่งข้างหน้าจะมีวันที่ ความเจ็บปวดและความทุกข์นี้จะผ่านพ้นไป