ตอนที่ 7 ทั้งอิจฉาและไม่สบายใจ

เมื่อวานหนานฉิงได้สอบถามจากเพื่อนสมัยเรียน จึง รู้ว่านูเจ๋อหยางโสดมาหลายปี เขาเลยยังไม่มีแฟน “เวยเวย เธอรู้หรือเปล่าว่าเร็วๆนี้จะมีงานเลี้ยงฉลองของ โรงเรียนน่ะ พวกเราหลายคนต่างสนใจจะมากันด้วย นะ”

“เธอพูดถูก อาเจ๋อ2-3ปีมานี้ยังไม่ได้คบใครเลย นั่น แสดงว่าเขายังชอบฉันอยู่แน่ๆ ฉันคิดว่าจะใช้โอกาส ในงานเลี้ยงนี้บอกความในใจกับเขา ต่อหน้านักเรียน และคุณครูทั้งโรงเรียนเลยละ ดูสิว่าเขายังจะปากแข็ง ปฏิเสธฉันอยู่อีกไหม”

“อืม เอางั้นหรือ?” เป้ยฉ่ายเวยถือมีดและส้อมในมือ ไว้แน่น ยิ้มตอบไปว่า “ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะช่วยเธอยัง ไงดี โอกาสของเธอมาถึงแล้ว ดีใจด้วยนะ”

หนานฉิงยิ้มหน้าบาน “ที่ไหนได้ ถึงเวลานั้นฉันก็ต้อง พึ่งเธออยู่ดีนั่นแหละ”

ต่อมาหนานฉิงพาเป้ยฉ่ายเวยไปที่ร้านขายจิวเวอรี่ เธอบอกว่าอยากได้แหวนสักคู่หนึ่ง หนานฉิงส่งขนาด รอบนิ้วของผู้ชายให้พนักงานในร้าน รอยยิ้มบนใบหน้า ของเป้ยฉ่ายเวยแข็งทื่อ ในใจเธอรู้สึกเป็นทุกข์

หนานฉิงเลือกแหวนทำจากแพลทินัมที่เรียบหรูได้คู่ หนึ่ง ส่งให้เป้ยฉ่ายเวยพิจารณา
“เวยเวย แหวนนี้สวยไหม?”

เป้ยฉายเวยพยักหน้า “อืม สวยดีนะ”

“ฮิฮิ เมื่อก่อนฉันเคยให้อาเจ๋อแล้ววงหนึ่ง แต่ว่าฉัน ทําของเขาหายตอนที่ไปเที่ยว ครั้งนี้ฉันจะซื้อให้เขา ใหม่ เพื่อชดเชยให้เขา…..

หนานฉิงพูดอะไรอีกเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ยินแล้ว เธอ ได้ยินแต่เสียงเพลงที่ดังเข้ามาในหู เธอปวดร้าวไปทั่ว ทั้งร่าง

เธอรู้สึกอิจฉาและไม่สบายใจ

แต่ว่าจะทำอย่างไรได้ล่ะ หนานฉิงคู่ควรกับฉูเจ๋อ หยางอยู่แล้ว เธอเองที่ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ฉ เจ๋อหยางต่อหน้าเพื่อนๆก็ไม่เคยแนะนำว่าเธอเป็นอะไร กับเขา

เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าถึงแม้ไม่มีความรักก็ไม่เป็นไร ขอ เพียงมีมิตรภาพของความเป็นเพื่อนก็พอ เธอกับหนาน ฉิงเป็นเหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน อะไรๆก็แบ่งกันได้ทุก อย่าง ยกเว้นเรื่องผู้ชาย ยิ่งไปกว่านั้นเธอเองนั่นแหละที่ เป็นคนแย่งฉูเจ๋อหยางไป

หลังจากคิดได้แล้ว เป้ยฉ่ายเวยก็จับมือของหนาน ฉิงไว้แน่น พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ไม่ว่าจะด้วยวิธี ไหน ฉันจะช่วยให้เธอได้อยู่เคียงข้างฉู่เจ๋อหยางอีกครั้ง เชื่อฉันสิ”
“เธอเป็นอะไรไปหรือ ดูสิฉันขนลุกเลย!” หนานฉิงดึ งมือกลับมา พร้อมความมั่นใจว่า “ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันไม่ได้พูดเล่น ถ้าเธอชอบฉันจริงๆละก็ เสียใจด้วย รู้ ไว้ซะ?”

เป้ยฉ่ายเวยหัวเราะ “แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งเธอชอบฉัน ขึ้นมาบ้างล่ะ?”

คืนนี้เป้ยฉ่ายเวยอยู่เป็นเพื่อนหนานฉิงที่โรงแรม ทั้ง สองพูดคุยกันอย่างสนุกสาน หนานฉิงเล่าเรื่องตอนที่ อยู่เมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลียให้เธอฟัง แถมยัง โชว์แผลผ่าตัดที่หน้าท้องให้เธอดูด้วย นั่นเป็นแผลตอน คลอดลูก

“หมอบอกว่ากระดูกฉันค่อนข้างเล็ก เชิงกรานแคบ คลอดตามธรรมชาติคงไม่ได้ ฉันก็เลยเลือกผ่าคลอด ตามที่หมอแนะนำ ตอนที่คลอดลูกสาวฉันคิดในใจว่า ต่อไปฉันอยากจะคลอดลูกสาวให้อาเจ๋อสักคน แล้วคง ไม่มีอีกแล้ว”

“จริงหรือ?” เป้ยฉ่ายเวยเห็นแผลผ่าคลอดที่หน้า ท้องของหนานฉิงแล้ว อดถามไม่ได้ “แล้ว เจมส์เค้าว่า ยังไงบ้าง เธอกลับมาแบบนี้เขาไม่ว่าอะไรเลยหรือ?”

“เขาน่ะชอบฉัน แต่ว่าฉันบอกเขาไปตรงๆว่าฉันไม่ได้ ชอบเขา” หนานฉิงบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เขาไม่ อยากจะเลิกหรอก แต่ว่าฉันใช้ลูกสาวข่มขู่เขา สุดท้าย เขาก็เลยยอมเซ็นสัญญาเรื่องหย่าร้างและจ่ายค่า ตอบแทนแต่โดยดี
เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอรู้สึกเสียใจแทนอีตาเจมส์นั่น ที่แต่งงานกับหนาน ฉิงและคิดจะใช้ชีวิตกับเธอไปตลอด แต่ภรรยากลับ ไปชอบคนอื่น พูดถึงลูกสาว ที่จริงแล้วเธอไม่อยากให้ หนานฉิงและเจมส์เลิกกันเลย?

“เวยเวย ทำไมเธอต้องใส่ชุดนอนแขนยาว ปิดมิดชิด ซะขนาดนั้นด้วยล่ะ?” หนานฉิงในที่สุดก็สังเกตเห็นว่าเป้ ยฉ่ายเวยสวมเสื้อผ้ารัดกุม เธอยื่นมืออกมา “เมื่อก่อน เราอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆไม่ใช่หรือ เรือนร่างของเธอก็ ไม่ใช่ฉันจะไม่เคยเห็น

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันเป็นคนขี้หนาวเธอก็รู้นี่นา” เป้ย ฉ่ายเวยพูดไปยิ้มไป พลางเอามือของหนานฉิงออกไป ห่างๆ “อากาศเย็นแบบนี้เธอรับได้ แต่ฉันไม่เอาด้วย หรอก”