ตอนที่ 6 คุณ คุณ….ใหญ่เกินไป

ผ่านไปครู่หนึ่งฉูเจ๋อหยางจึงปล่อยมือ เขาเห็นเป้ยฉ่า ยเวยหน้าแดงอมชมพูดูแล้วมีเสน่ห์ เขาใช้มือแตะที่ริม ฝีปากของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเร้นลับ “อย่าขึ้นไปเลย นะ ไปที่ห้องผมกันดีกว่าไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยจะปฏิเสธได้หรือ?

สายตาของผู้ชายคนนี้ เธอตกหลุมรักรอยจูบของ เขาและน้ำเสียงที่ดึงดูดอย่างนั้นทำให้เธอไม่อาจ ปฏิเสธเขาได้ เธอได้แต่หน้าแดงตอบรับอืมเพียงคำ เดียว

ทั้งสองไม่ได้เจอหน้ากันราว 2 อาทิตย์ ในใจรู้สึก กระหายอย่างมาก เมื่อกลับถึงบ้านจึงลงมือด้วยความ รีบร้อน

แต่ว่าฉูเจ๋อหยางยังคงปฏิบัติต่อเธอด้วยความอ่อน โยน เขารอให้เธอส่งสัญญาณว่าพร้อมแล้ว จึงค่อยๆ ลงมือ พลางเอ่ยถามว่า “เจ็บไหมครับ?”

“ไม่คะ” เป้ยฉ่ายเวยสั่นไปหมดทั้งตัว ใบหน้าแดงอม ชมพูของเธอเหมือนส่งแรงกระตุ้นเขามากขึ้น เธอเอ่ย เบาๆว่า “คือ คือว่ามันใหญ่เกินไป รู้สึก..………….” เธอไม่กล้า พูดต่ออีก

ทั้งสองผ่านเรื่องบนเตียงมาก็หลายครั้ง แต่ว่าเป้ยฉ่า ยเวยยังไม่สามารถรับขนาดของเขาได้
ฉูเจ๋อหยางทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยิ้มให้เธอ เป้ยฉ่า ยเวยคิดว่าเขายิ้มเยาะเธอ จึงรู้สึกอายมากขึ้น ใช้มือตี ไปที่เขา “คุณ ไม่ต้องมายิ้มเลย มีอะไรน่าขำหรือ”

“เวยเวย คุณช่างน่ารักจริงๆ” ชายหนุ่มเดินทางมาถึง จุดหมายแล้ว เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากแดงๆของเธอ

ครั้งนี้ไม่มากเท่าครั้งอื่น แต่ว่าทุกครั้งใช้เวลาค่อน ข้างนาน จนเป้ยฉ่ายเวยสงสัยว่าผู้ชายคนนี้ไม่เหนื่อย บ้างเลยหรือ หลังจากที่เขาอุ้มเธอเข้าไปอาบน้ำ เธอ แทบจะไม่มีสติแล้ว สุดท้ายเธอก็ผลอยหลับไปในอ่าง

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยตื่นขึ้นมา ข้างๆไม่มีฉูเจ๋อหยางอยู่ โทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงสั่นสะเทือน

เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา มือของเป้ยฉ่ายเวยสั่น

เทา สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจกดรับสาย

“หนานฉิง มีอะไรหรือ?”

“เธอทำอะไรอยู่หา ฉันโทรหาเธอเป็นสิบรอบ ทำไม ถึงไม่รับสาย?” หนานฉิงบ่นยาว จากนั้นจึงถามเป้ยฉ่า ยเวยว่ายุ่งไหม “ถ้าเธอว่างช่วยออกมาช้อปปิ้งเป็นเพื่อน ฉันหน่อยสิ ฉันอยู่ที่โรงแรมไม่รู้จะทำอะไร”

ช่วงโปรโมชั่นของที่ร้านจบลงแล้ว เธอไม่ต้องไปที่ นั่นทุกวันก็ได้ จึงพอมีเวลาว่าง เป้ยฉ่ายเวยไม่ทันได้คิด ก็รับปากหนานฉิงไปแล้ว เมื่อคุยจบวางสายเธอก้าวลง จากเตียง ความเจ็บปวดที่ระหว่างขาทั้ง 2 ข้างก็เริ่มขึ้นแถมยังหุบขาไม่ค่อยได้ด้วย

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เป้ยฉ่ายเวยก็หน้าแดงขึ้นมา

ทันที

ผู้ชายอย่างนูเจ๋อหยางถึงแม้จะทะนุถนอมเธออยู่ บ้าง ทั้งยังไม่ได้แสดงกิริยาหยาบคายอะไร แต่ว่าเขา ใช้เวลานานเกินไป ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ ครั้งหน้า เธอจะต้องกำหนดเวลาบ้าง ไม่ปล่อยให้เขาทําตาม อำเภอใจ

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องนอน แล้ว จึงเห็นว่าฉูเจ๋อหยางยังอยู่ “คุณยังไม่ไปทำงาน หรือคะ?”

“คดีนี้จะขึ้นศาลวันศุกร์ 2-3วันนี้ผมเลยว่าง ตอนเช้า ผมจะไปหรือไม่ไปก็ได้ครับ” ฉูเจ๋อหยางบอก พลางมอง มาที่เธอ “คุณไม่เป็นไรนะครับ ที่จริงน่าจะนอนพักอีก สักหน่อย?”

เป้ยฉ่ายเวยหน้าแดงมองไปที่เขา

ถ้าไม่ใช่เพราะความคึกคะนองของเขาเมื่อคืนนี้ เธอ คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้เปิดเผยว่าเธอจะออกไปเที่ยวกับ หนานฉิง เพียงแค่บอกเขาว่าเธอกลัวว่าที่ร้านคนจะไม่ พอ หลังจากทานอาหารเช้าแล้วเธอก็จะออกจากบ้าน เขาไป
ขณะที่กำลังออกจากบ้าน ฉูเจ๋อหยางหยิบรองเท้า ส้นสูงที่ซื้อมาใหม่ออกมา เขาวางมันลงให้เธอใส่ ท่าทางอันนุ่มนวลของเขาทำให้เป้ยฉ่ายเวยเริ่มใจอ่อน รู้สึกละอายแก่ใจขึ้นมาเล็กน้อย

ระหว่างที่ออกไปรับหนานฉิงที่โรงแรมี เป้ยฉ่ายเวย ตั้งใจแวะที่ร้านเพื่อเปลี่ยนรองเท้า

พนักงานในร้านจึงทักเธอว่า “ผู้จัดการคะ รองเท้าคู่ นี้สวยดีออกนะคะ ทำไมเปลี่ยนละคะ?”

“รองเท้าคู่นี้ห้ามโดนน้ำ พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้ ฝนจะตกน่ะ” เป้ยฉ่ายเวยตอบไปยิ้มไป

รองเท้าคู่นี้หนานฉิงเคยเห็นแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่กล้า ใส่มัน

หนานฉิงเป็นคนชอบซื้อของ ปกติแค่เห็นเสื้อผ้าหรือ รองเท้าที่ถูกใจก็จะซื้อเลย เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเตือนเธอให้ ซื้อน้อยๆหน่อย เธอกลับย้อนว่า “แล้วเธอจะให้ฉันเอา เงินเก็บไว้ในธนาคารเฉยๆอย่างนั้นหรือ?”

เป้ยฉ่ายเวย “

หลังจากเที่ยวไปแล้วครึ่งเมือง หนานฉิงก็เหนื่อยใน ที่สุด มองหาร้านทานอาหาร