ตอนที่ 5 เธอมองเหลียวหลัง

หนานฉิงยิ้มทั้งน้ำตา “จริงหรือ นั่นแสดงว่าฉันยังมี โอกาสอยู่บ้างสินะ ที่กลับมาไม่เสียเที่ยวใช่ไหม?

เป้ยฉ่ายเวยเอ่ยอึมทีหนึ่ง

ตอนบ่ายที่พาหนานฉิงออกไป เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ขับ รถ เพื่อให้เธอได้คุ้นเคยกับเมืองอวิ๋นอีกครั้ง ทั้งสองพูด คุยกันอย่างสนุกสนาน ราวกับว่ากลับไปอยู่ช่วงเรียน มหาวิทยาลัยอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาเที่ยวกันอยู่จนกระทั่ง ตะวันตกดิน

หนานฉิงบอกว่าเธอจะพักอยู่ที่นี่สัก 2-3 วันแล้วค่อย กลับบ้าน เธออยากจะไปพักกับเป้ยฉ่ายเวย เป้ยฉ่า ยเวยบอกว่า “เธอไปพักที่โรงแรมเถอะ ที่บ้านฉันตอนนี้ รกมาก กลัวเธอจะรับไม่ได้

“เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ อีกอย่างฉันไม่เคยรังเกียจบ้าน ของเธอสักหน่อย

“เธอไม่รังเกียจ แต่ว่าฉันอายน่ะสิ” เป้ยฉ่ายเวยยิ้ม ไปพูดไป เธอพาหนานฉิงมาที่โรงแรม 4 ดาวแห่งหนึ่ง จ่ายค่าห้องไว้ให้ 4 คืน หลังจากที่เธอส่งหล่อนเข้าห้อง ไปแล้ว เธอจึงขอตัวกลับ

เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งออกจากโรงแรมก็รับสายทันที ฉู่ เจ๋อหยางโทรมา “คุณมองมาข้างหลังสิครับ”
เธอหันมองไปด้วยความสงสัย เห็นรถยี่ห้อ Maybach ของฉู่เจ๋อหยางจอดอยู่ริมถนน แถมยังเปิด ไฟกระพริบทิ้งไว้ด้วย หัวใจของเธอเต้นรัว เห็นหันซ้าย มองขวาก่อน แล้วจึงวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน

หลังจากขึ้นรถแล้ว เป้ยฉ่ายเวยถามว่า “คุณคงไม่ ได้สะกดรอยตามพวกเราตลอดทั้งบ่ายหรอกนะคะ?”

“ผมไม่ว่างขนาดนั้นหรอกครับ” ฉู่เจ๋อหยางกล่าว พลางออกรถอย่างรวดเร็ว “ผมคิดว่าคุณน่าจะพาเธอ มาพักที่โรงแรมนี้ หลังเลิกงานผมจึงผ่านมาดู รอสักพัก เดียวพวกคุณก็มาถึง”

เป้ยฉ่ายเวยเอ่ยอืมทีหนึ่ง

ฉู่เจ๋อหยางพาเป้ยฉ่ายเวยไปทานข้าวที่สวนอาหาร แห่งหนึ่งที่พวกเขาไปด้วยกันบ่อยๆ

วันนี้ไม่ใช่วันหยุด คนไม่มาก ทั้งสองรออยู่ด้านนอก ไม่นานก็ได้ที่นั่ง จากนั้นจึงนั่งลงแล้วสั่งอาหาร

“เท่านี้ก่อนคะ” เป้ยฉ่ายเวยเอาเมนูอาหารคืนให้ พนักงานเสิร์ฟ เมื่อหันกลับมาก็พบว่า ฉู่เจ๋อหยางดึง กล่องเล็กๆกล่องหนึ่งออกมาจากในอ้อมแขน พลางขอ มือเธอ

ขณะที่เป้ยฉ่ายเวยยื่นมือออกมานั้น เธอจ้องตาไม่ กระพริบ นั่นคือสร้อยข้อมือเล็กๆเส้นหนึ่ง เป็นลาย ดอกไม้ ที่ปลายของสร้อยนั้นตกแต่งด้วยผลไม้หลายชนิดเป็นเอกลักษณ์ เธอเงยหน้าขึ้นมองฉู่เจ๋อหยางด้วย ความตกตะลึง

“ให้ฉันหรือคะ?”

ฉู่เจ่อหยางเอ่ยอืมเพียงคำเดียว “บังเอิญผมเห็นใน ร้าน คิดว่าคุณน่าจะชอบ ก็เลยซื้อมาให้ครับ”

เป้ยฉ่ายเวยจับสร้อยข้อมือไว้แน่น ในใจรู้สึกดีใจ

มาก

แม้ว่าเธอจะอยู่กับฉู่เจ๋อหยางมา 3 ปีกว่าแล้ว แต่ว่า ความสัมพันธ์นั้นไม่ค่อยถูกต้องตามประเพณี เป้ยฉ่า ยเวยก็ไม่เคยคิดว่าฉู่เจ๋อหยางจะชอบเธอ เธอรู้ดีแก่ ใจว่าเขาชอบหนานฉิง ที่เขายอมอยู่กับเธอก็เพื่อรักษา บาดแผลในใจเท่านั้น

แต่สำหรับเธอแล้ว เธอเต็มใจอย่างยิ่ง จึงใช้โอกาสนี้ ได้อยู่เคียงข้างเขา

เมื่อเห็นเป้ยฉ่ายเวยทำท่าดีใจราวกับเด็กน้อยได้ ลูกอมนั้น ฉู่เจ๋อหยางจึงเอ่ยขึ้นว่า “ก็แค่สร้อยเส้นเล็กๆ เส้นหนึ่ง ต้องดีใจขนาดนั้นเลยหรือครับ? ต่อไปเอาไว้ ผมจะมีของขวัญให้คุณอีก”

ต่อไป……

เป้ยฉ่ายเวยคิดถึงหนานฉิงที่พักอยู่ในโรงแรมขึ้นมา ทันที เธอรู้สึกละอายใจและเสียใจ แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “คุณค่อนข้างยุ่งมาก ยังอุตส่าห์เจียดเวลาไป ซื้อของให้ฉัน นี่เป็นเรื่องที่ค่อนข้างยาก ทำไมจะไม่ดีใจ ละคะ?”

ฉู่เจ๋อหยางยิ้มๆ จ้องมองเป้ยฉ่ายเวยด้วยสายตาอัน

ลึกซึ้ง “ดังนั้นคุณก็เลยอยากจะขอบคุณผมหรือ?” สายตาแบบนี้เป้ยฉ่ายเวยคุ้นเคยเป็นอย่างดี เธอ

หน้าแดงขึ้นมาทันที ก้มหน้าก้มตาหลบสายตาเขา

หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้ว ฉู่เจ๋อหยางขับรถ ไปส่งเป้ยฉ่ายเวย ขณะกำลังลงจากรถ เขาเอื้อมไป หยิบรองเท้าที่วางอยู่เบาะด้านหลังส่งให้เธอ “วันนี้ผม ว่าง เลยแวะไปเยี่ยมคุณที่ร้าน ถึงแม้จะซื้อจากร้านของ คุณเอง แต่ว่าเป็นเงินของผม”

เป้ยฉ่ายเวยส่งยิ้มให้เขา พลางส่งสายตา “คะ ทราบ แล้วคะ ทนายฉู่ยอดเยี่ยมเลยคะ”

ฉู่เจ๋อหยางมองเธอแว่บนึง แล้วปลดเข็มขัดนิรภัย ออก เอนตัวลงไปจูบเธอ

รอยจูบนี้เกิดขึ้นกะทันหัน เป้ยฉ่ายเวยมีสีหน้างงๆ มือทั้งสองข้างโอบไหล่เขาไว้อัตโนมัติ ตอบสนองอย่าง เร่าร้อน ภายในรถมีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ ท่วมท้นไปด้วยอารมณ์หอมหวาน