บทที่ 3 ฉันจะชดเชยให้

บทที่ 3 ฉันจะชดเชยให้

เธอไม่อยากเห็นการแต่งงานของพวกเธอต้องจบลงแบบ นี้ ไม่อยากให้เขาเข้าใจเธอผิด ไม่แน่พวกเธอควรจะต้อง เปิดใจคุยกันดีๆสักที

กู้หมิงจวิ้นหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เช็ดผมอย่างง่ายๆแล้ว ล้มตัวนอนลงบนเตียง เหันหลังให้เธอบอกกับเธอด้วย เสียงราบเรียบ “นอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันไปทำงานนอกสถาน

ทํางานนอกสถานที่อีกแล้ว

หรือไม่ก็เพราะเธอให้ความสุขเขาไม่ได้ เขาเลยต้องไป หาเอาจากผู้หญิงคนอื่น

เขาหลับตาไม่รอให้เธอพูดด้วยซ้ำ ใบหน้าของเขา แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาปฏิเสธ

เสี่ยวซีนอนยังไงก็ไม่หลับเลยนั่งอยู่ข้างๆเขา ไม่ยอม เขานอนซะที เธอไม่เข้าใจ ถ้าหากว่าเข้าไม่รู้สึกอะไรกับ เธอเลย เขาขอเธอแต่งงานทำไม
ตอนที่เขาพูดว่าจะแต่งงานกับเธอ

ให้ความหวังและทำให้เธอตื่นเต้น

เธอแต่งงานกับเขาด้วยความยินดี

นอกจากเรื่องบนเตียงที่เธอทําให้เขาพอใจไม่ได้ ไม่ว่า เรื่องอะไรเธอก็ว่านอนสอนง่าย

เธอเองก็ไม่ได้อยากจะทําให้ชีวิตแต่งงานต้องจบล

เสิ่นเสี่ยวล้มตัวลงนอนแล้วกอดเป็นฝ่ายกอดเขาจาก ทางด้านหลัง “ที่รัก ฉันมันไม่ดีเอง พรุ่งนี้ไม่ไปได้ไหม”

ทุกครั้งที่เขาทำงานนอกสถานที่ มันก็คือข้ออ้างที่เขาไป

หาผู้หญิงคนอื่น

เขาขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายของเธอ

เสี่ยวซีกอดแน่นขึ้น “ฉันชดเชยให้เอาไหม คุณไม่ไปนะ พวกเราเพิ่งแต่งงานกันแค่ครึ่งเดือนเอง คุณไปทำงานข้าง นอกตั้งหลายครั้ง

“อย่ามาไร้สาระ”
“หมิงจนทําไมตอนนั้นคุณถึงได้ขอฉันแต่งงาน

เธออยากรู้เหตุผลจริงๆว่ามันคืออะไร

แต่เธอรอตั้งนานก็ไม่มีคำตอบ

“หมิงจวิ้น”

“คุณนอนแล้วเหรอ”

เธอดันเขาเบาๆ คิดว่าเขาหลับไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะ สะบัดเธอออกอย่างแรง พลิกตัวแล้วลุกขึ้น “เสิ่นเสี่ยว เธอจะนอนไหม”

เธอชะงัก เขาไม่รอเธอตอบ เขาหยิบเสื้อผ้าเดินเดินก้าว ยาวออกจากห้องไปปิดประตูดังโครม

เวลาเช้าตรู่

กู้หมิงจวิ้นเดินลงจากตึกมองดูผู้หญิงที่กำลังวุ่นวายอยู่

ในครัว

เธอก็เหมือนผีเสื้อที่กำลังวุ่นวายอยู่กับดอกไม้ แค่เพราะ เธอทำกับข้าวอยู่ทำให้เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวาย
“ฉันไปแล้วนะ”

เดินไปตรงทางออกประตูบ้าน เตรียมที่จะใส่รองเท้า เสี่ยวซีเดินตามมาดึงเข้าไว้ “อีกแล้วเหรอ ที่รัก ไม่ไปได้ ไหม”

เธอรับประกัน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็จะไม่ปฏิเสธ อย่างแน่นอน

เขาปลดมือเธอออก ขมวดคิ้วอย่างรำคาญ”เป็นบ้าอะไร ของเธอ”

ทำไม่อยู่ดีๆมาขวางไม่ให้เขาไปทำงาน”

เสี่ยวซีกอดเขา “ฉันก็แค่อยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉัน

ไม่ไปไหน”

“เสิ่นเสี่ยวซี ฉันไปทำธุระเรื่องงาน” น้ำเสียงเขาเริ่มไม่

ดีแล้ว

“ฉันไม่สน”

“เสิ่นเสี่ยวซี ปล่อยมือเดี๋ยวนี้”

“ไม่ปล่อย”
อารมณ์งอนของเธอใช้ไม่ได้ผล เขาออกแรงปลดเธอ ออก แต่เธอก็กอดเขาแน่น แค่เธอคิดว่าเขาจะไปหาผู้ หญิงคนนั้น ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่ยอมปล่อย

แต่ว่า

สองคนออกแรงขนาดนั้น ไม่มีใครคนใดคนหนึ่งต้องเจ็บ

ตัวแน่

กู้หมิงจวิ้นไม่ได้คิดจะทำร้ายเธอ เขาออกแรงผลักเธอ ออกอย่างหงุดหงิดทำให้เธอล้มลงไปทั้งหัวกระแทกเข้า กับมุมของตู้รองเท้า

เธอรู้สึกเจ็บขึ้นมาทันทีแล้วก็หมดสติลงนอนนิ่งอย่าง ไม่รู้ตัว

เขาเห็นเธอที่ฟุบอยู่ตรงนั้นอย่าไม่ได้สติ ความรู้สึกผิด ก็มาเต็มประตู เขาคิดไปเรื่อยเปื่อย สุดท้ายก็ไม่ได้พูด อะไรออกไปสักคำเดินห่างออกไปแล้วปิดประตูดังโครม

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ตรงหน้าผาก พื้นไม้เต็มไป ด้วยเลือดที่หยด ติ่งๆๆ

เอามือจับไปที่ขมับ มือเต็มไปด้วยเลือด เจ็บจี๊ดเข้าตา
ออกจากโรงพยาบาลมาเธอรู้สึกว่าตาเธอพร่ามัว

บนหน้าผากของเธอมีผ้าพันแผลพันไว้ นี่เป็นครั้งที่เธอ ได้รับบาดเจ็บหลังจากที่แต่งงานกัน

เธอเดินออกมาที่หน้าโรงพยาบาล มองออกไปก้มองเห็น หลังไวๆของกู้หมิงจวิ้นที่กำลังขึ้นรถกำลังจะขับออกไป

มองทะลุกระจกไปก้มองเห็นที่นั่งข้างคนขับเป็นผู้หญิงที่ อ่อนแอคนหนึ่ง

เสี่ยวซีรีบเดินตามไปแล้วขับรถตาม เมื่อรถขับไปถึง หมู่บ้านหาวเจียง เธอก็จอดรถห่างๆแล้วมองเห็นกู้หมิงจ รื้นเดินลงรถไปแล้วกอดผู้หญิงที่อยู่ในรถแล้วเดินขึ้นตึก D

เธอไม่เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น เพราะเธอซบอยู่ใน อ้อมกอดของสามีของเธอ

ตรงที่ใกล้กับหัวใจที่สุด ที่เขาไม่เคยให้เธอเข้าใกล้ นึก ภาพไม่ออกเลยเรื่องที่เขาจะกอดเธอแบบนั้น

เสี่ยวซีเม้นปากแน่นหน้าซีดเซียว เขาบอกไม่ใช่เหรอว่า จะไปออฟฟิศ
นี่คือธุระของเขาหรอ??!

เสี่ยวซีเดินลงจากรถ นั่งอยู่ในสวนรอเป็นเวลานาน ก็ไม่ เห็นกู้หมิงจวิ้นเดินออกมา

เธอไม่กล้าขึ้นไป เพราะเธอเข้าใจดีว่า ถ้าเธอบุกเข้าไป กระชากหน้ากากเขา การแต่งงานเพียงเดือนเดียวของ เธอก็จะจบลงแน่

ตอนนั้นเองที่กระเป๋าหล่นลงบนพื้น

เธอโน้มตัวลงไปเก็บ ตอนที่กำลังจะยืนมือไปนั้น ก็มอง ห็นแหวนเพชรระยิบระยับบนนิ้วนาง