ตอนที่ 7 ฉันรับปากทุกอย่าง

“จะเอาไตของเวยเวยหรอ” พ่อตกใจ และโมโหขึ้น “ลู่ หยาวช่วน แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า เวยเวยคือภรรยา ของแกนะ หลายปีมานี้ เขาทำเพื่อแกตั้งมากมาย ตอนนี้ แกยังจะมาเอาไตเธอไปอีก”

ลู่หยาวช่วนมองนาฬิกาที่ข้อมือ ชุดสูทที่ดำสนิททั้งตัว รูปร่างที่สูงโปร่งสง่างาม และยังมีคนคอยกางร่มให้อยู่ ข้างหลังอีก ไม่เหมือนกันพวกเขาสองคนพ่อลูกที่ต้อง เปียกฝนชุ่ม แต่เขาดูสูงศักดิ์ ดูดีมีสง่า

“ฉันไม่มีเวลามาเสียเวลากับพวกเธอ” พูดจบ ชาย ฉกรรจ์ที่อยู่ข้างหลังผู้เป็นพ่อรีบกรูเข้ามา

“ถ้าไม่ได้เงิน งั้นก็เอาขาของแกมาแทน” ทั้งสองพูด จบ ก็คว้าดาบอันแหลมคมออกมา

“อย่า!” ซูหญิงเวยตะโกนเสียงดัง

แต่ชายทั้งสองก็กรูเข้ามาจับขาของพ่อเธอไว้ ล๊อก แขนไว้ ดาบอันแหลมคมฟันลง

ฟ้อร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด แต่ก็อดทนไว้ พูดกับซู หญิงเวยว่า “ไม่ต้องสนใจพ่อ! พ่ออายุก็มากแล้ว อยู่มา พอแล้ว อยากได้ไตของลูกสาวฉันหรอ ลู่หยาวช่วน แก

ฝันไปเถอะ!” ซูหญิงเวยส่ายหัวร้องไห้ เธอจะทนเห็นพ่อตัวเองโดนตัดขาตัดแขนต่อหน้าได้อย่างไร”

“ฉันให้คุณ” ซูหญิงเวยตอบอย่างไว “ลู่หยาวช่วน ฉัน เอาจะเอาไตให้นาย นายปล่อยพ่อฉันไป

ลู่หยาวช่วนยกมือห้าม ชายทั้งสองจึงวางดาบลง เลือดกับน้ำฝนหลั่งนอง ไหลยาวถึงข้างเท้าของซู หญิงเวย

“ยังมีใบหย่าด้วย เธอต้องเซ็นตอนนี้” เขายื่นเอกสาร ชุดหนึ่งให้ มีคนรีบยื่นร่มมาให้ เพื่อไม่ให้เอกสารโดน ฝน

สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว น้ำตาไหลรวมกันมากับน้ำ

ฝน

เธอสะอื้นไห้เอ่ยขึ้น “ฉันจะเซ็นให้ แต่มีข้อแม้อย่าง

หนึ่ง”

ลู่หยาวช่วนจ้องไปที่เธอพลางเอ่ยขึ้น “พูดมา

ซูหญิงเวยกำมือแน่นเอ่ยขึ้นเสียงแหบ “ฉันขอให้นาย นอนกับฉันเป็นครั้งสุดท้าย อย่างนุ่มนวลและเป็นต้อง ฝ่ายรุกด้วย”

พอเธอเอ่ยเงื่อนไขนี้ออกไป ไม่ใช่แค่ลู่หยาวช่วน เท่านั้น เหล่าลูกน้องทั้งหลายต่างหัวเราะเยาะออกมา

“ซูหญิงเวย เธอหิวโหยขนาดนี้หรอ เรื่องมาถึงขนาดนี้เธอยังอยากให้ฉันนอนกับเธอ!”

ซูหญิงเวยอดทนกล่ำกลืนคำดูถูกไว้ กัดฟันเอ่ยขึ้น “แค่เงื่อนไขง่ายๆแค่นี้ นายจะรับปาก หรือไม่

ลู่หยาวช่วนนิ่งไปครู่หนึ่ง พยักหน้า “ได้ ฉันรับปาก เธอ เห็นแก่ความสัมพันธ์ในสองสามปีที่ผ่านมา”

พูดจบ เขากลับหลังหัน และเดินกลับเข้าไปที่โรง พยาบาล

ซูหญิงเวยถูกฉุดให้ลุกขึ้นตาม และลากเข้าไปในโรง พยาบาล ถูกโยนเข้าไปในห้องพยาบาล

ลู่หยาวช่วนก็เดินตามเข้ามา ถอดเสื้อคลุมออกพลาง เอ่ยขึ้น “ไม่มีเวลาแล้ว เอาที่นี่เลยล่ะกัน ฉันจะรีบทำรีบ เสร็จ”

ซูหญิงเวยถูกฝนมาเป็นเวลานาน ริมฝีปากซีดเผือก หนาวเย็น เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ฉันจะไปที่โรงแรม ลู่ หยาวช่วน แค่เงื่อนไขง่ายๆแค่นี้ ครั้งสุดท้ายแล้ว นาย จะไม่ให้ฉันสุขสบายหน่อยหรอ”

ลู่หยาวช่วนขมวดคิ้ว แววตาเปร่งประกายว่ารังเกียจ ซูหญิงเวยไม่อยากจะคิดอะไรอีก

สิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่แค่เขาในคืนนี้เท่านั้น แต่เขา ต้องการผลที่จะตามมาหลังจากคืนนี้มากกว่า
โล่วเฉิงเฉิงหัวใจไม่ค่อยดี ไม่อาจให้ถูกเรื่องที่รุนแรง มากระทบได้ แต่เธอมักจะหาเรื่องมากระตุ้นตลอด

หากกฎแห่งกรรมไม่ตามสนองโล่เฉิงเฉิง เธอจะเป็น คนล้างแค้นสนองเอง

“ได้ ฉันจะจองโรงแรมให้เธอห้องหนึ่ง แต่นี่คือคำขอ เรื่องสุดท้ายของเธอ ถ้าถึงโรงแรมแล้ว เธอยังมาลูกไม้ อีก เงื่อนไขข้อนี้ถือว่าเป็นโมฆะ”

ไม่นานซูหญิงเวยก็ถูกพาตัวมาส่งที่โรงแรม เธอหนาว จนสั่นไปทั้งตัว ถือโอกาสเป็นข้ออ้างในการขอเข้าไป อาบน้ำ ขณะอยู่ในห้องน้ำ เธอหยิบโทรศัพท์ที่ซ่อนไว้ เปิดกล้องขึ้นมา

จากนั้นเธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดอาบน้ำ และเรียกลู่หยาว ช่วนเข้ามาในห้องน้ำ จู่โจมจูบเขาก่อน

น้ำร้อนทำให้หน้าของเธอนั้นแดงระเรื่อ ผิวขาวๆนุ่ม นวล ความเร่าร้อนมาปกคลุมแทนความอบอุ่น เกิดเป็น ภาพฝันอันงดงาม

อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศนี้ ที่ดึงดูดลวงล่อลู่หยาว ชวนไป เขากอดเอวบางๆของซูหญิงเวยไว้แน่น

ตั้งแต่แท้งมา ทั้งสองแทบไม่ได้ทำแบบนี้มาจะหนึ่ง เดือนแล้ว ร่างกายของโล่เฉิงเฉิงก็ไม่ค่อยแข็งแรง คิด ไปแล้ว ก็คงไม่สามารถช่วยลู่หยาวช่วนได้มากเท่าไหร่
แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ สูทยาวชวนก็ยังคงทำดีกับเธอ ขนาดนี้…

พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเธอจึงเกิดจิตคิดอิจฉาขึ้น มา เธอทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่าง ยั่วยวน เล้าประโลม สูทยาว ชวนอย่างร้อนแรง