ตอนที่ 2 ฉันรักเพียงแค่เธอ

“ลู่หยาวชวน………เปิดประตู” ซูหญิงเวยคุกเข่าลงที่ พื้นเคาะประตู “ผู้หญิงในห้องคือใครกันแน่ คุณแอบมีผู้ หญิงคนอื่นข้างนอกลับหลังฉันใช่ไหม”

เป็นเช่นนี้นี่เอง ปกติในแต่ละเดือนเขาจะกลับมาบ้าน เพียงไม่กี่ครั้ง แม้แต่เรื่องราวระหว่างสามีภรรยา เขาก็ ไม่เคยสนใจ ทุกครั้งที่ซูหญิงเวยเป็นฝ่ายรุกเอง เขาถึง จะแตะต้องตัวเธอ

อีกทั้งบ่อยครั้งยังใช้แรงอย่างป่าเถื่อน จนทำให้ ร่างกายของเธอเจ็บไปทั้งตัว

เดิมทีเธอคิดว่าเขามีนิสัยที่เย็นชา ไม่กระตือรือร้น ไม่ ชอบเรื่องพวกนี้ แต่ทว่าเมื่อดูแล้ว เธอคิดผิดมหันต์

ผู้ชายที่ไหนจะไม่ชอบเรื่องคาวรัก เห็นได้ชัดว่าเขา กินอิ่มมาจากข้างนอกแล้ว จึงไม่สนใจเธอ

“ลู่หยาวช่วน คุณละอายใจต่อฉันบ้างไหม ฉันทำเพื่อ คุณ ไปเอาลูกออกมาแล้ว 4 ครั้ง ” ซูหญิงเวยร้องไห้ ออกมา เลือดที่ขาก็ยังคงไหลไม่หยุดอย่างน่าตกใจลง ไปที่พื้น

ผู้ป่วยที่อยู่บริเวณใกล้เคียงตกใจ จนเขามาล้อมรอบ แล้วชี้ไปที่ใหญิงเวย

“ที่แท้ก็สามีนอกใจ”
“อี๊ยหยา ช่างน่าสนงสารจริง ๆ คุณดูตอนนี้เธอยังคง เลือดไหล ได้ยินมาว่าเพิ่งจะทําแท้งมา

“ก่อกรรมทำเข็ญจริง ๆ เรื่องแบบนี้ช่างน่าเจ็บปวดยิ่ง นัก สามีอยู่ในห้องผู้ป่วยกับเมียน้อย ไม่ออกมาดูเลย”

“โอ้ ฉันรู้จักผู้หญิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วย หน้าตาสวยงาม มาก เป็นโรคหัวใจ อั๊ยหยา ปกติก็ดูเป็นคนมีมารยาท คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเมียน้อย ”

ความคิดเห็นเหล่านี้ทำให้ความคิดและเหตุผลของซู หญิงเวยยิ่งวุ่นวาย เธอกระแทกประตูและตะโกนว่า “ลู่ หยาวช่วน คุณได้ยินหรือยัง ทุกคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์ คุณ คุณจะขอโทษฉันอย่างไร”

เมื่อได้ยินการกล่าวโทษของเธอ กลุ่มคนก็รู้สึกโกรธ มากขึ้น

ประตูห้องผู้ป่วยที่ปิดสนิท ในที่สุดก็ถูกเปิดออก ใบหน้าที่เคร่งขรึมของลู่หยาวช่วนก็ปรากฏออกมาต่อ หน้ากลุ่มคน

เขาลดเปลือกตาและจ้องที่ซูหญิงเวยอย่างเย็น ชา “คุณกำลังพูดอะไรส่งเดช เมียน้อยคนนั้น เห็นได้ ชัดเจนว่าคือคุณ คุณเป็นคนที่เมาฉันมีความสัมพันธ์กับ ฉัน และขู่ว่าจะฉันจะต้องรับผิดชอบคุณ ส่วนเรื่องการ ตั้งครรภ์ คุณก็เป็นคนเกลี้ยกล่อมฉันให้พยายามเก็บ ลูกไว้เพื่อให้ฉันอยู่ด้วย
คําพูดของเขาเปลี่ยนการแสดงออกของผู้คนที่อยู่ ใกล้เคียง

ลู่หยาวชวนพูดต่อโดยไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา “คุณเองก็รู้อย่างชัดเจนว่าหัวใจของผมชอบใคร แต่ คุณก็ยังคงพยายามหาทางกวนใจผม ซูหญิงเวย เมีย น้อยที่หน้าไม่อายคนนั้น มันคือคุณตั้งแต่ต้นจนจบ

ซูหญิงเวยน้ำตาไหล ส่ายหัวแล้วตะโกนว่า “คุณนั่น แหละที่พูดจาไร้สาระ ฉันคือภรรยาของคุณ ลู่หยาว ชวน พวกเรามีใบสมรสแล้ว ตั้งครรภ์ ทั้งหมดล้วนมี เหตุผลและมันสมเหตุสมผล

ลู่หยาวช่วนหัวเราะยิ้มอย่างเย็นชาบนริมฝีปากของ เขา “ซูหญิงเวย ฉันดูแล้วโรคคิดเพ้อเจ้อของคุณนับวัน ยิ่งรุนแรงขึ้น”

“โรคคิดเพ้อเจ้อ? ผู้คนที่กำลังสังเกตการณ์เปลี่ยน ทัศนคติของพวกเขาในทันที ที่แท้ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้า

ลู่หยาวชวน ไปที่ผู้หญิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วยคําพูดและ น้ำเสียงที่ชัดเจน คนที่ฉันรักตั้งแต่ต้นจนจบ มีแค่เธอ คนเดียวและเธอคนเดียวเท่านั้น นี่คือภรรยาคนเดียวที่ ลู่หยาวช่วนเป็นคนเลือก! คุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน!

เมื่อเขาพูดจบกระแทกปิดประตู

“หยาวช่วน ไม่ คุณอย่าทำอย่างนี้” ซูหญิงเวยตบ ประตูจนฝ่ามือแดง ฉันคือภรรยาของคุณฉัน …
“เมื่อมองดูรูปร่างหน้าตาของเธอ ฉันคิดว่าเธอเป็นคน บ้า” ทัศนคติของผู้คนเปลี่ยนไป “ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้ คือเมียน้อยเสียเอง แล้วยังไปโทษคนอื่น จิตใจช่างโหด เหี้ยม”

“ไม่ใช่ฉัน ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในห้องผู้ป่วยคือเมียน้อย” ซูหญิงเวยร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

ลู่หยาวช่วนทรยศเธอ แม้แต่คนที่อยู่ใกล้ ๆ ก็กล่าวหา

เธอ

อะไร

เห็นได้ชัดว่าเธอคือผู้ที่ได้รับความทุกข์ทรมาน

ซูหญิงเวยร้องไห้จนหัวใจของเธอแตกละเอียด และมี เลือดไหลมากเกินไประหว่างขาของเธอ ดวงตาของเธอ มืดดำจนในที่สุดเธอก็หมดสติ

รอจนเธอฟื้นขึ้นมาก็เป็นเช้าวันถัดไปแล้ว

ด้านหน้าของหน้าต่างห้องผู้ป่วยนั้น มีคนที่รูปร่างสูง ยาวยืนอยู่ นั่นคือ ลู่หยาวช่วน!

หัวใจของซูหญิงเวยนั้นบีบแน่น แต่เธอก็ยังอ่อนน้อม ถ่อมตนและยื่นมือไปที่หยาวช่วน หยาวช่วน…

ลู่หยาวช่วนหันกลับมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ เย็นชา แล้วยื่นเอกสารให้ 1 ฉบับ
ซูหญิงเวยรับกลับมา คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเอกสาร หนังสือสัญญาการหย่า