บทที่13 จัดการเรียบร้อย

บทที่ 13 จัดการเรียบร้อย

ทันทีที่กระสุนยิงออกมา สีหน้าของหลินจิ่งนั้นไร้ความรู้สึก มี เพียงมุมปากของเขาเท่านั้นที่ขยับเบาๆอย่างโหดร้าย

เขารีบวิ่งออกไป ทันใดนั้นเขาก็หายไปจากที่เดิม เหลือเพียง ภาพเลือนลาง

กระสุนนัดนี้ ไม่โดนเขา…

เสิ่นซานตะลึงเป็นอย่างมาก

แค่จังหวะการหายใจจังหวะเดียว หลินอิ่งก็มายืนข้างๆเสิ่นซาน

ราวกับวิญญาณ

“โอ้ย!”

หลินอิ่งบิดแขนของ เสิ่นซานบิดกลับอีกฝั่ง เสียงหักของกระดูก ดังขึ้น เสิ่นซานส่งเสียงคำรามอย่างเจ็บปวด

ปืนพกตกลงไปที่พื้น
พลั่ก!

หลินยิ่งกระโดดเตะอีกครั้ง เตะจนเสิ่นซานบินออกไปไกลหลาย เมตร และตกลงไปกระแทกกับกำแพงอย่างแรง เขาดูน่าสมเพช มาก ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว และมุมปากของเขามี เลือดไหลออกมา

ใบหน้าของเงินซานเต็มไปด้วยความสยดสยอง เขาไม่คาดคิด ว่าร่างกายของหลินจิ่งจะเร็วถึงกว่ากระสุน เขาหลบกระสุนได้ใน ทันทีและยึดปืนของเขาได้

สีหน้าของหลินอิ่งไม่มีความรู้สึกใดๆ เขาเดินเข้าไปหาเงินซาน ทีละก้าว

“นายจะทําอะไร อย่าเข้ามานะ!” เสิ่นซานตกใจและตื่นตระหนก ไปหมด มองไปที่ หลินอิ๋งเขา เหมือนปีศาจ พูดด้วยความตื่น ตระหนกว่า “อย่าเข้าใจผิดนะ! น้องหลิน ผมไม่ได้จะฆ่านาย ผม แค่อยากจะยิงเพื่อเตือนนายเท่านั้นเอง !”

“เตือน?”

หลิน งหัวเราะเยาะเย้ย ตบไปหน้าของเงินชานอย่างแรง ตบ

จนทําให้เขากระอักเป็นเลือด
“จนถึงขั้นนี้แล้ว นายยังกล้าเล่นลิ้นอีกหรือ?” หลินอึ่งจ้องไปที่ เงินชานอย่างเย็นชา “นายเล็งไปที่น่องซ้ายของผม ยังกล้าพูด อีกเหรอว่าแค่เตือน?”

“นี่!” เงินชานมองอย่างตกใจและมองไปที่หลินยิ่งอย่างไม่น่า เชื่อ

ความคิดเดิมของไม่เคยคิดที่จะฆ่าหลิน ง แค่วางแผนที่จะยิง หลินจิ่งที่เท้าแล้วค่อยๆสั่งสอนเขา

แต่เขาไม่คาดคิดว่าหลินยิ่งมองออกแม้กระทั่งเรื่องนี้ นี่มัน สายตาอะไรกัน? ทันทีที่ลูกกระสุนถูกยิงออกมา เขาสามารถมอง เห็นทิศทางอย่างชัดเจน สามารถหลบมันไปได้ และยังยึดปืนของ เขาได้อีกด้วย?

นี่พวกเขากำลังหาเรื่องใครอยู่กันแน่?

เงินซานรู้สึกเสียใจที่ตัวเองหาเรื่องเขามากๆ ทันใดนั้นเขาก็นึก อะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่หลินยิ่ง

“นาย… นายเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้โบราณใช่ไหม?” เสิ่น ซานถามด้วยสีหน้าสงสัย
“โอ้?” หลินกึ่งสนใจขึ้นมาทันที ไม่คาดคิดว่า เจิ่นซาน จะมีความ รู้แบบนี้ รู้ถึงการมีอยู่ของนักศิลปะการต่อสู้โบราณ

*นายรู้จักอาจารย์ ศิลปะการต่อสู้โบราณด้วยหรือ?”

* จริงด้วย” เบนซาน ด ม ากับตัวเอง คิดในใจว่า ที่เขาโดน ในครั้งนี้ก็ไม่แย่ไปซะทีเดียว

เมื่อก่อนเงินซานเคยเป็นเพื่อนกับปรมาจารย์ที่เมืองข้างๆ ซึ่ง เคยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โบราณมาบ้าง สามารถเอาชนะบอดี้ การ์ดนับสิบที่ถือมืดมาด้วยได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่คิดว่าหลิน อิ่งจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ ได้ยินปรมาจารย์พูดว่า นักศิลปะการต่อสู้ โบราณที่ทรงพลังนั้น ฝีมือดีมาก กระสุนก็ยากที่จะยิงโดน ถ้าเจอ เข้า อย่าคิดพยายามใช้ปืนเพื่อต่อสู้เลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้โบราณที่แท้จริง มีกำลังที่แข็งแกร่งอยู่เบื้องหลังพวกเขา ห้ามทำให้พวกเขาขุ่น เคืองเด็ดขาด!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เสิ่นซานก็คุกเข่าลงทันทีและขอร้อง: “ท่านหลิน

โปรดยกโทษให้ผมเถอะ เป็นเพราะผมตาดบอดเองที่ไม่รู้จักท่าน แต่ผมไม่เคยคิดจะหาเรื่องท่านจริงๆนะครับ! นี่เป็นคำสั่งของไอ้ เด็กเวรของตระกูลซูนทั้งนั้นเลยครับ!”

“นายบอกว่า คนของตระกูลซูนสั่งนายหรือ?” หลินกึ่งถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และเขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

“ใช่ครับ ไอเด็กเวรซูนเทิงนั่นแหละ เขาใส่ร้ายผม ให้ผมไปจับตัว ท่านท่านหลินมา ผมถูกเขาใช้เป็นปืน”เสี่นซานพูดอย่างดุเดือด

ตอนนี้เขาอยากจะฆ่าซูนเทิงทิ้งซะ เขาทําให้ตัวเขาเองทำให้ตัว เองต้องตกอยู่ในสถานการณ์เกือบตาย ตอนแรกผมคิดว่าแค่ทํา เรื่องเล็กๆ ๆ น้อย ๆ และผมจะได้ถือโอกาสสนิทสนมกับซูนเทิง ลูกชายคนโตของตระกูลซูนใครจะไปรู้ว่าจะก่อเรื่องร้ายแรงเช่นนี้ ขึ้นมา

ซูนเหิงยังพูดอย่างมั่นใจอีกว่าหลินยิ่งเป็นแค่ลูกเขยไม่เอาถ่าน เท่านั้น จับตัวเขามาก็จบเรื่องแล้ว แต่ทั้งหมดนี้มันจะฆ่าตัวเอง ชัดๆ!

หลินยิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกิด อะไรขึ้นกันแน่ บอกฉันมาอย่างละเอียด!!

เงินซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดอย่างเคร่งเครียด ว่า: “ท่านหลิน ซูนเทิงนัดผมมาทานอาหารเย็น และให้รูปถ่ายกับ ผมมาหนึ่งใบ และขอให้ผมสั่งการให้ลูกน้องจับตัวคนในรูปถ่าย มา ค่าตอบแทนเป็นเงินห้าล้าน

แล้วรูปถ่ายล่ะ?” หลินอิ่งถามแทรกขึ้นมา
เสิ่นซานหยิบรูปถ่ายสองรูปออกมาจากกระเป๋าของเขาอย่างเชื่อ

ฟัง และส่งให้ หลินยิ่ง

ภาพหนึ่งเป็นภาพครอบครัวของครอบครัว โม่ และอีกภาพเป็น ภาพของตัวเขาเอง

เมื่อมองไปที่รูปถ่ายสองรูปในมือของเขา สีหน้าของหลินอึ่งก็ ค่อยๆเย็นลง

หลินยิ่งกล่าวว่า “พูดต่อ ซูนเทิงให้นายจับตัวคนมา แล้วทำ อย่างไรต่อ?”

“ท่านหลิน ผมก็ไม่กล้าพูดเหมือนกัน ไอ้ซูนเหึงมั่นใจดำเลว ร้ายจริงๆ!” เสิ่นซานกล่าวด้วยความกลัว “ท่านหลินแม้ว่าผมเงิน ซานจะมีภูมิหลังที่ธรรมดา แต่ผมก็เป็นคนที่มีจิตสำนึกเช่นกัน ผม ไม่ถึงขั้นที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นออกมา ผมจึงปฏิเสธเขา แค่ สัญญาว่าจะช่วยจับคนไปให้เขา ส่วนที่เหลือผมไม่เกี่ยว ให้เขา จัดการเอง”

“ทำธุรกิจประเภทนี้กับเขา ตอนนั้นผมก็กันไว้บ้าง ผมบันทึก เสียงเผื่อไว้ ท่านหลินต้องการฟังบันทึกเสียงนั้นไหม?” เสิ่นซาน พูดอย่างเคร่งเครียด จากนั้นก็ก้มหน้าอีกครั้งเพื่อขอร้อง “ท่าน หลิน ผมตาบอดเองที่หาเรื่องท่าน ผมขอแค่ให้ท่านปล่อยให้ผมมี ชีวิตอยู่ต่อเถอะครับ ผม เสิ่นซานต่อไปนี้ ยินดีที่รับใช้ท่านนะครับ
“เอาบันทึกเสียงมาให้ฉัน” หลินอึ่งกล่าวเบา ๆ

เสิ่นซานยื่นปากกาบันทึกเสียงไป ภายในใจเต็มไปด้วยความ วิตกกังวล

หลินยิ่งเปิดเสียงในปากกาบันทึกเสียงออกมา มีเสียงของคน สองคนคุยกัน

เขาไม่สนใจเรื่องไร้สาระที่เขาคุยกันก่อนหน้านี้ เขากลอไปที่ซู นเทิงพูดคุยเกี่ยวกับการลักพาตัวเลย

“ท่านสาม เรื่องนี้ก็รบกวนคุณหน่อยนะครับ ค่าจ้างเป็นเงินห้า ล้านหยวน”

“หึ คุณชายซูนลูกเขยไม่เอาไหนของตระกูลจางมีค่าพอที่จะให้ คุณจ่ายเงินห้าล้านเลยเหรอ? คงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม? ถ้าได้ คนมาคุณจะทำอย่างไรต่อไป?”

“ หลินอิ่งก็เป็นแค่คนไม่เอาถ่าน นายลงมือได้ตามสบายใจ ” เลย ถ้าจับคนมาได้แล้ว นายเอาให้ขาหลินอิ่งหักไปหนึ่งข้าง ฉัน ต้องการให้เขาพิการไปตลอดชีวิต!

“ประเด็นคือจับตัวจางไม่มา หาคนสักสองสามคนทำลายความ บริสุทธิ์ของเธอ จากนั้นก็ถ่ายวิดีโอไว้ ฉันต้องการให้เธอเสียชื่อเสียง แล้วให้หลินจิ่ง ไอ้คนไม่เอาถ่านมาชมว่าภรรยา ของมันเป็นยังไงกันแน่!”

“คุณชายซูนเรื่องแบบนี้ ฉันเสิ่นซานทำไม่ลงหรอกนะ ! แต่ว่า ไหนๆคุณชายซูนก็เอ่ยปากแล้ว เอาอย่างงี้ละกัน ฉันสามารถจับ ตัวคนมาให้คุณได้ แต่หลังจากนั้นจะทำยังไง คุณก็ทำเอง”

“ก็ได้ นายแค่จับตัวมาให้ฉัน แล้วฉันจะหาคนมาจัดการเอง”

ใบหน้าของหลินอิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ มุมปากของเขาแสดงออก

ถึงความโหดร้าย

หี ดูเหมือนว่าตัวเขาเองจะยังใจดีกับซุนเทิงและครอบครัวของ เขามากเกินไป …

“ท่านหลิน ไอ้ซูนเทิง นี่เป็นคนที่เลวร้ายจริงๆ ถ้าคุณต้องการจะ จัดการเขา ฉันเสิ่นซานจะเป็นคนแรกที่ช่วยเองเสิ่นซานกล่าว อย่างโกรธเกรี้ยว

“ เลิกเสนอตัวได้แล้ว นายส่งคนมาจับตัวฉัน แล้วยังยิงฉันอีก นายคิดว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆหรือ?” หลินอึ่งถามอย่างใจเย็น

เหงื่อไหลออกมาเต็มหน้าผากของเส้นซาน ปรมาจารย์ที่ไม่กลัว แม้กระสุนอย่าง หลินอิ่ง ที่ ตัวเองจะสู้ไหวได้ยังไง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย เบื้องหลังของหลินอิ่ง ไม่รู้ว่ามีความมั่งคั่ง ที่น่าทึ่งขนาดไหน ถึงยังไงนักศิลปะการต่อสู้โบราณประเภทนี้ไม่ ได้มีมาง่ายๆโดยไม่มีอะไรใดๆเกิดขึ้นอยู่แล้ว…….

เขาไม่สงสัยเลยว่า หากหลินอิ่งต้องการให้ตัวเขาหายไปจาก โลกนี้ มีวิธีอย่างน้อยหลายร้อยวิธี …

“ท่านหลิน โปรดปล่อยผมไปเถอะ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำผิดจริงๆ ครับ ผมขอแค่ท่านหลินให้โอกาสผมแก้ตัวด้วยเถอะครับ! ชีวิต ของฉันเสิ่นซานจะเป็นของท่านท่านหลินนับจากนี้ไป!”

เงินซานกระแทกศีรษะสามครั้งอย่างแรงที่พื้น อย่างอื่น ตระหนก

“นายบอกว่านายจะให้ชีวิตนายกับฉัน? ถ้าอย่างงั้นงั้นก็ทำตาม กฎของวงการนายเลย ตัดนิ้วของนายออก1นิ้ว ให้ฉันดูว่านาย จริงใจแค่ไหน”
พูดจบ หลินอิ่งมองไปที่เสิ่นซานอย่างไม่แยแส

เสิ่นซานหายใจเข้าลึก ๆ กัดฟัน แล้วคว้านิ้วก้อยซ้ายของตัวเอง ขึ้นมาและหักขึ้นอย่างแรก

ขึก!

มีเสียงกระดูกหักดังมา นิ้วก้อยของเสิ่นซาน อ่อนปวกเปียกไป หมด มันงอและผิดรูปไปแล้ว และบวมอย่างน่ากลัว ถือว่าพิการไป อย่างสิ้นเชิง

เขาหน้าซีดตัวสั่นไปหมด กัดฟันไว้แน่น ถึงยังไงนิ้วทั้งสิบที่ เชื่อมต่อกับหัวใจ และความเจ็บปวดของการหักนิ้วก้อยของตัวเอง นั้นเป็นสิ่งที่คนทั่วไปทนไม่ได้

หลินยิ่งกล่าวเบา ๆ : “ตอนนี้ฉันจะไว้ชีวิตนายชั่วคราว

1:

“ขอบคุณท่านหลินครับ…” เสิ่นซานพูดพลางหอบ

“เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ อย่าปล่อยให้คนอื่นรู้แม้แต่น้อย”หลินยิ่ง พูดช้าๆ “ครั้งหน้าถ้าซูนเทิงติดต่อนายอึก นายแจ้งให้ฉันทราบ โดยเร็วที่สุด”

“ครับ ท่านหลินนับจากนี้ชีวิตของ เสิ่นซานจะเป็นของท่านครับ คราบใดที่เป็นคำสั่งของท่าน ผมจะทำให้ได้ครับ เล่นซาน กล่าวอย่างเคร่งเครียด

เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดในใจว่าสุดท้ายแล้วเขาก็รักษา ชีวิตเขาไว้ได้ ถือว่าเป็นพรที่มาพร้อมปัญหาเลยแหละถึงแม้ว่า ช่วย แต่เขาก็ได้ หลินยิ่งมาเป็นหัวหน้า มีเจ้านายที่ฝีมือเก่งกราด เช่นนี้ อนาคตจะไม่เลวร้ายแน่นอน

เมื่อได้รู้ถึงรายละเอียดของเรื่องนี้แล้ว หลินถึง ก็ไม่ได้อยู่นาน เขาหันหลังและออกจาก ซิงกวางปุ๋ยไป