บทที่ 6

ถึงจะด่ามันแบบนั้นผมก็รีบไปจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวทันที ด้วยความว่องไว ผมทำทุกอย่างเสร็จโดยไม่ถึง 5 นาที จากนั้นจึงมานั่งรอที่โซฟาตัวเดิมตรงห้องนั่งเล่น

กรก

ผมหันไปมองประตูที่เปิดออกหลังจากได้ยินเสียงล็อค ดัง ตรงประตูปรากฏร่างของชายผมบลอนด์หยัดศก ตาสี ฟ้า ร่างสูง ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู หน้าตาเขาดูดีตามฉบับ ตะวันตก เหมือนพวกนายแบบเลยแหะ คนหน้าตาดีต้องคบ แต่พวกหน้าตาดีรีไง ชิ

“เอ่อ เพื่อนพี่โฟมเหรอ” ผมถาม

“ครับ น้องเต๊ะใช่มั้ย อืม…ใช้ได้เลยแหะ” พี่มันพูดและ มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแม้ผมจะนั่งอยู่บนโซฟาก็ตาม

“เอ่อ แล้วพี่ชื่อ…”

“อ้อ พี่ชื่อ โซ นะ เราไปกันเลยดีกว่า ถ้าเลทเดี๋ยวระเบิด ลงกลางสนามก่อนแข่ง หึหึ” พี่โซหัวเราะก่อนจะเดินมา คว้าแขนผมและพาเดินออกไป ผมว่าพี่โซเป็นเพื่อนไอ้พี่โฟมจริง ๆ นั่นแหละ เพราะมีนิสัยที่ทำอะไรแบบ ไม่ถามใคร เหมือนกันเด๊ะ

พอพี่แกลากผมออกมาจากห้องโชคดีที่ผมคว้าเอา

โทรศัพท์ทันไม่งั้นโดนแน่ถ้าไอ้พี่โฟมโทรมาอีกรอบ พี่โซ พาผมเข้าลิฟท์กดลงชั้นล่างสุด สักพักลิฟท์ก็มาถึงผมกับพี่ โซเดินออกไปแต่ยังไม่ทันถึงประตูทางออกคอนโดก็มีคน เรียกพี่โซซะก่อน

“พี่โซ!! พี่โชใช่มั้ย” ผมหันไปมองต้นเสียงที่กำลังวิ่งมา เขาเป็นผู้ชายร่างเล็ก ผิวขาว ตาโต น่าจะประมาณม.ปลาย ผมหันไปมองพี่โซ พี่แกพิมพ์ออกมาเบามากซึ่งผมจับใจ ความได้ว่า ซวยแล้ว

คือ..อะไรซวย??

“พี่โซคนนี้ใครอ่ะ แล้วพี่โฟมล่ะเขาอยู่รึเปล่า ผมมาหา พี่โฟมอะ” พอมาถึงตรงที่พวกเรายืนอยู่น้องแบ๊วก็ถามตัว ทันที ผมมองอย่างสนใจเมื่อน้องเขาพูดถึงไอ้พี่โฟม อย่า บอกนะ กิ๊กมัน? (หน้าอย่างมันไม่นามีแฟนหรอกเชื่อผมสิ)

“อะ เอ่อ น้องบิว คือว่าพวกพี่มีธุระน่ะ ขอตัวก่อนนะ” พี่โซบอกปัดก่อนจะลากผมออกมาแต่ก็ต้องชะงักกึกเพราะ คุณน้องบิวเขาดันยื้อแขนพี่โซไว้ซะงั้น

“เดี๋ยวสิพี่โซ แล้วคนนั้นใครน่ะ พี่ไม่ได้อยู่คอนโดนี้นี่ อย่า บอกนะว่ามาจากห้องพี่โฟมน่ะ! เมื่อก็ลงมาจากชั้นพี่โฟม ใช่มั้ย!” บิวตะโกนลั่นและมองผมอย่างไม่เป็นมิตร ผมชัก สีหน้าใส่เพราะเริ่มรำคาญ เอาจริงๆ บิวนี่เซนต์ดีมากเลยนะ ปกติต้องคิดว่าเป็นคนที่ซื้อคอนโดนี่อยู่ก็ได้ (แล้วกูจะไป ชมน้องเค้าทำเพื่อ??) ผมเบนสายตาไปมองพี่โซประมาณ ว่า ถ้าไม่รีบผมจะขึ้นแล้วนะ พี่แกสะดุ้ง ก่อนจะหันไปพูด กับบิว

“เอ่อ เออ นั่นและนี่เมียไอ้โฟมโอเคนะ มันให้มารับ พี่ไป ล่ะ” ผมหน้าเหวอ ผมบอกให้เคลียร์ก็จริงแต่ไม่ใช่แบบนี้!!

ผมยังไม่ทันได้ท้วงอะไรพี่โซแม่งก็ติดเกียร์ที่ขาพาผมวิ่ง ออกจากตรงนั้นทันที ทั้งคุณน้องบิวสายแบ๊วให้เหวอแดก อยู่นั่นอย่างเปล่าเปลี่ยว

“ไปเลย เลทเยอะแล้ว”

พี่โซพูดกับคนขับที่นั่งรอ หลังจากพวกเราขึ้นรถมาแล้วไม่รีรออะไรรถก็แล่นออกไป ผมถอนหายใจมองด้วย ใบหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด สร้างความกดดันใส่ไอ้พี่ โซที่นั่งอยู่ข้างคนขับ พี่มันหันมาหัวเราะแหะๆ มาใส่ ทำ สายตาเหมือนขอโทษ แต่ใครจะหายโกรธวะ! นี่มันเรื่อง ใหญ่นะเว้ย!

“พี่พูดแบบนั้นออกไปได้ไง ถ้าเค้าเป็นเด็กไอ้พี่โฟมล่ะก็ ผมไม่โดนน้ำกรดสาดเข้าสักวันเร๊อะ!!” ผมโวยวายทันที อย่างหมดความอดทน

“น่าๆ ใจเย็นๆ บิวไม่ใช่เด็กไอ้โฟมก็แค่รุ่นน้องที่มหาลัย ที่แอบชอบเกินหน้าเกินตาไปเท่านั้นเอง เออ นี่ๆ น้องชาย ฝาแฝดพี่เอง ฌอเซย์” พี่โซพูดแถเปลี่ยนเรื่องผมมองตาม ไปที่ที่นั่งคนขับ เออแหะ แฝดจริงด้วยหน้าเหมือนกันเปี๊ยบ แต่ว่าคนน้องดูขรึมกว่า ตอนขึ้นรถมาไม่ได้สังเกตุเลย

“แล้วเราจะไปที่ไหนกันพี่”ผมสงบสติอารมณ์และถาม เรื่องที่สงสัยมาสักพักแล้ว

“อ้อ สนามแข่ง K น่ะ”

หลังจากนั้นผมก็นั่งงงแดกว่าไปทำไม แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรพี่โซต่อ จนกระทั่งถึงสนาม

เสียงรถและเสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วสนามแข่งรถเถื่อน บวกกับเสียงคนมากมายที่มาเพื่อเชียร์หรือพนันรถกัน ผม มองไปทั่วกับบรรยากาศที่คุ้นเคย แน่สิ ผมเคยบอกไปแล้ว ว่ามากับไอ้เซฟบ่อย พี่โซพาผมเดินไปตรงที่เค้ากำลังเสริม รถกัน ผมมองรถคันนั้นตาวาว มันสวยมากกกก โคตรเท่~

“ไอ้โฟม!! กูพามาแล้วนะ!!” ผมหันไปมองพี่โซที่ตะโกน เรียกคนที่ผมรู้จักดี และเขากำลังเดินมาทางนี้

“ไง” ผมทักไปมันแค่ใช้หางตามองผมก่อนจะคว้าแขน ผมให้เดินตามไป จะบอกกูสักหน่อยก็ไม่ได้เนอะว่าจะพา ไปไหน

ไอ้พี่โฟมพาผมเดินเข้ามารั้วสนานสำหรับแข่งตรงจุดส ตาทมีรถจอดอยู่สองคัน คันหนึ่งสีดำซึ่งผมคุ้นตาเป็นอย่าง ดี ส่วนอีกคันสีขาวสะอาดโดยมีคนที่ผมคุ้นหน้าแบบสุดขั้ว โลกยืนพิงตัวรถอยู่ ไอ้พี่แสตนด์นั่นเอง ผมว่าผมพอจะเดา ออกแล้วนะว่าพวกมันจะทำอะไรกัน แต่….เอาผมมาด้วย ทําไมกัน??
“กูพามาแล้ว” ไอ้พี่โฟมพูดกับไอ้พี่สแตนด์หลังจากเดินมา ถึง ไอ้พี่สแตนด์มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าและยิ้มกริ่มก่อน จะพูดคำที่ผมเก็ทในทันที ว่ามันพาผมมาทำไม

“อั้ม งั้นก็ตามที่พนันกันไว้นะ ถ้ากูชนะกูขอเต๊ะ แต่ถ้ามึง ชนะกูยอมบอกที่อยู่น้องกูให้

“ตกลง”ตกลง ไอ้พี่โฟมพูดตอบทันที ไม่ทงไม่ถามผมสัก คำ อะไรกันวะเนี้ย!!!

“อะไรอะพี่!! นี่พี่เอาผมมาพนันเหรอทำแบบนี้ได้ไง!!” ผม โวยวายแทรกวงสนทนาทันที ไอ้พี่โฟมมองผมตาขวาง ก่อนจะพูดคำที่ผมรู้สึกเจ็บสุดๆ ด้วยน้ำเสียงกดต่ำ

“มึงเป็นของกูแล้ว กูจะทำยังไงกับของของกูก็ได้

ความรู้สึกเหมือนโดนทุบแล่นเข้ามาทันที มันอึดอัด เหมือนมีอะไรมาจุกที่อก ผมไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน ไม่ สิร่างกายมันไม่ขยับต่างหากล่ะ เหมือนมีตะปูมาตอกไว้ยัง อย่างงั้น แม่ง!! พากูมาเพราะเอามาพนันเนี้ยนะ!! กูน่ะ… กูน่ะ…ไปเป็นของมึงตอนไหน!!
“กูไม่ใช่ของเล่นนะเว้ยที่พวกมึงจะโยนไปโยนมา หรือทุบ ทั้ง ยังไงก็ได้น่ะ กูก็คนนะไอ้พวกเหี้ย!!”

ผมตะโกนออกไปสุดเสียงทำให้คนรอบๆ หันมามองและ เสียงต่างๆ เริ่มเงียบลง

“ใจเย็นๆ นะเต๊ะ” พี่โซเดินแหวกฝูงชนที่มุงดูเข้ามาหาผม พยายามจะทําให้ผมใจเย็นขึ้น แต่แม่ง! อารมณ์ กูบอก เลยว่า ยาก!

“พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ ทุกคนแม่งทำเหมือนผมเป็นของ เล่นกันทั้งนั้น!!” ผมพูดเสียงเบาลงหน่อยแต่ก็ยังดังอยู่ดี พี่ โชทาหน้านําบากใจอย่างเห็นได้ชัด

“ไอ้โซ พามันอออกไปจากตรงนี้ด์ กูรำคาญ” ไอ้พี่โฟมหัน ไปพูดกับพี่โชเสียงเย็นผมมองหน้าอย่างหาเรื่อง

“กูจะกลับบ้าน!! ได้ยินมั้ยกูจะกลับบ้าน!!” ผมพูดกระแทก ใส่ก่อนจะหันหลังและเดินออกมาแต่ทว่าก็มีมือแกร่งมา คว้าแขนผมไว้เป็นต้องให้หันกลับไป ไอ้พี่โฟมนั่นเอง มัน มองอย่างเดือดจัด มันก้มหน้าลงมาและกระซิบเสียงเบาแค่ ได้ยินกันสองคน
“มึงลองไปสิ ภาพและคลิปได้ถึงมือพ่อมึงแน่” ผมตัวแข็ง ที่อพลางคําถามบ้างอย่างก็ผุดขึ้นมาในใจ

“คลิปเฮี้ยอะไร” ผมถามเสียงเบาหน้าเครียด จริงอยู่ที่มันมี ภาพแต่คลิปมันคืออะไร

“คลิปตอนที่มึงเอากับกูนั่นไงกูอัดคลิปไว้ดูเล่นด้วยนะ มัน พูดและยิ้มเย้ย ส่วนผมเหมือนโดนสาปให้กลายเป็นหิน ทั้ง หู ทั้งปากและร่างกายมันไม่ยอมทํางานเลย

“ไอ้โซ เอามันไป” สิ้นเสียงของไอ้พี่โฟมร่างผมก็ถูกดึง ให้เดินตามอย่างง่ายดาย ชั่วขณะนึงที่พี่โซมองผมด้วย สายตาเห็นใจ เขาพาผมมานั่งอยู่บนรถที่จอดอยู่ข้างสนาม ซึ่งไม่ใช่รถที่ผมนั่งมาตอนแรก ผมนั่งก้มหน้านิ่งเหมือน หมดอาลัยตายอยาก พี่โซที่ยืนอยู่นอกรถจึงพูดขึ้น

“ขอโทษแทนไอ้โฟมด้วยนะมันพวกอารมณ์ร้อนแล้วก็ แสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง แต่เชื่อมันเถอะ มันต้องชนะ แน่นอน”

ผมไม่ได้ฟังที่พี่โซพูดสักเท่าไรในหัวมีแต่คลิปที่ไอ้พี่ โฟมมันพูดถึงเท่านั้น พลางนึกถึงสายตาของพ่อที่มองผมด้วยแววตาเกลียดนึง ยังไงผมกับพ่อก็ไม่ค่อยถูกกันอยู่ แล้วแต่เรามีกันแค่สองคนเพราะแม่ผมตายตั้งแต่ผมยังเด็ก พ่อเป็นคนเลี้ยงผมมาจนถึงวันนี้ ถึงจะไม่ถูกกันแต่ผมก็ ไม่อยากให้ท่านเสียใจไปมากกว่านี้แล้ว

ทำไมกัน….ทําไมเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับผม ด้วย….ทำไม….