บทที่ 4

“อืม~” ผมปรือตาขึ้นช้าๆ และผงกหัวขึ้นมองไปรอบๆ ห้องของคนที่ผมมีอะไรด้วยเมื่อวานแต่ก็ไม่พบใครสักคน เลย

“เจ็บ!!”

ผมร้องเมื่อพยายามพลิกตัวนอนหงาย ความเจ็บปวดที่ สะโพกแล่นปรี๊ดขึ้นมาทันทีจนผมต้องทรุดลงไปกับที่นอน อีกครั้ง

“ไอ้เหี้ย พี่โฟม” ผมกัดฟันกรอดพูด

“บ่นไร” เสียงทุ้มดุดันดังขึ้นข้างหลัง ผมจึงหันไปมองทาง ประตู ไอ้พี่โฟมในชุดบ็อกเซอร์ตัวเดียวยืนพิงกรอบประตู ในมือถือถาดบางอย่างที่มีถ้วยและแก้วน้ำวางอยู่

“คิดว่าเท่รึไง” ผมพึมพำพลางมองมัดกล้ามของมันอย่าง อิจฉา พาลเรื่องเมื่อวานก็แล่นเข้ามาในหัวจนผมหหน้าร้อน

“กูได้ยินนะเมีย” ผมสะดุ้ง เมื่อมันว่าอะไรนะ เมียอะไรใครเมีย

“ใครเมีย ใคร” ผมเถียง และหันหน้าหนีไปอีกทางเมื่อเห็น ไอ้พี่โฟมถือถาดอาหารเดินมานั่งข้างเตียง คอยดูเหอะ ถ้าเผลอเมื่อจะจับกดบ้าง!

“โอ้ย!” ผมร้องอีกครั้งเมื่อพี่มันพลิกตัวผมให้นอนหงาย อย่างไม่ปรานี

“สําออยนะมึง เมื่อวานยังร้องขอ เอาอีก เอาอีก อยู่เลย ทําตัวเองแท้ ๆ” มันพูดเสียงนิ่ง ผมหน้าหงิกได้แต่เถียงใน ใจเพราะเจ็บคอจากการครางหลายรอบเมื่อคืน ฮ่ม!

กูไม่ได้ทำตัวเองเหอะ มึงนั่นแหละทำ!

“กูท่าแต่มึงขอเอง” พี่มันพูดอีก ผมหน้าเหวอ พี่มันอ่าน ความคิดผมได้ด้วยเรอะ!! คนรึเปล่าวะ หวังว่ากูคงไม่ได้เอา กับเอเลี่ยนหรอกนะ

“เพ้อเจ้อ ลุกไปอาบน้ำ” มันสั่ง คราวนี้ผมยิ่งเหวอกว่าเดิม

ไอ้พี่เหี้ย รู้ทั้งรู้ว่ากูเดินไม่ไหวแล้วยังจะมาสั่งกูอีกนะ!!
ผมยังคงนอนนิ่งทำเป็นเมินเสียงของพี่มันอย่างโจ่งแจ้ง ซึ่งแถวบ้านผมเรียกว่า มึน มากกว่าเมิน แต่ผมไม่สน ให้ มันรู้ซะบ้างว่าได้ผมแล้วใช่ว่าผมจะยอมหยุดทุกอย่าง โดย เฉพาะตอนนี้สังขารยิ่งไม่อำนวยแล้วด้วย

พี่มันนั่งนิ่งไม่พูดอะไร แต่รังสีที่แผ่ออกมานั้นทำเอาผม หายใจไม่ทั่วปอด ผมเหลือบมองไอ้พี่โฟม เล่นสงคราม เย็นกันรึไงฟระ!!

“เออ ไปก็ได้! แต่ผมลุกไม่ไหว ซึ่งอาจจะต้องคลานเข้า ห้องน้ำ ถึงผมจะไม่รู้ว่าผมจะถึงเมื่อไหร่ แม้ทางมันจะ สั้นแต่สังขารผมตอนนี้คงช้ากว่าเต่าแน่นอน แถมอาจจะ มีเสียงโอดโอยดังอยู่พอสมควร บางทีพี่อาจจะหนวกหู ฉะนั้นช่วยออกไปข้างนอกก่อนก็ได้นะ” ผมพูดยาวเหยียด ไม่สนลำคอของตังเองที่เจ็บแปลบๆทุกครั้งที่พูด

พริบ!
พี่มันลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู

“เฮ้ย! จะไปไหน” ผมถามอย่างตกใจ ไม่คิดว่าพี่มันจะออก ไปจริงๆ

“กูไม่อยากเห็นสภาพน่าทุเรศของมึง” พูดจบพี่มันก็เดิน ออกไป และไม่ลืมที่จะปิดประตู

อ่าวไอ้เหี้ย ที่กูพูดกูอย่างให้ถึงสงสารพากเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่ให้มึงทำตามที่กูพูด ไอ้บ้า! ไอ้ห่า! ไอ้มึนเอ๊ย!

ผมด่ามันในใจเพราะปากมันไม่ขยับตั้งแต่ไอ้พี่โฟมปปิด

ประตู

ในที่สุดผมก็ต้องคลานเข้าห้องน้ำจริง ๆ รอยหมาบ้ากัดที่ อยู่ทั่วตัวทำเอาผมนั่งแช่น้ำแสบไปพักใหญ่ ก่อนจะเริ่มขัด ศรีฉวีวันตามลำดับ แต่ผมก็ไม่ต้องทำอะไรมาก เหมือนพี่ มันจะล้างตัวให้ผมไปรอบนึงแล้ว เพราะผมไม่รู้สึกเหนอะ เหนียวอะไรที่ช่องทางตรงนั้นเลย ผมแช่อยู่นานเกิน ชั่วโมงเพราะความสบาย ก่อนจะเดินโป๊ออกมาด้วยท่าที เป็นสุขทั้งๆ ที่ก้นยังเจ็บจี๊ดอยู่ (ผมลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้าไป ด้วย)
“หืม? ผมครางในลำคอเมื่อสังเกตเห็นถ้วยและแก้วน้ำ ที่วางอยู่บนถาด ผมยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบแก้วน้ำ ขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดใส่ เพราะชุดผมหายไปไหนก็ไม่รู้ เอาของมันใส่ไปก่อนก็แล้ว กัน มันด่าค่อยว่ากันอีกที

ชิพหาย! ทําไมเสื้อตัวใหญ่ขนาดนี้วะ ไซส์ใหญ่กว่ากูททั้ง

นั้น

ผมหยิบกางเกงขาสั้นที่มีเชือกผูกกับเสื้อยืดคอกว้างสี ดำแขนยาวมาใส่ ซึ่งผมไม่คิดว่าเสื้อมันจะใหญ่ขนาดคลุม กางเกงขาสั้นไปเลย แล้วแม่งมันใส่ขาสั้นขนาดนี้เลยเหรอ วะ?

แต่งตัวยั่วกูเหรอ” ”

เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาผมสะดุ้งเฮือก

“อะ อะไรของพี่ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมถามเสียงสั่น ตัว เกร็ง และร้อนวูบแถวๆ ต้นคอที่พี่มันหายใจรดอยู่

“ก็ตั้งแต่มึงเดินออกจากห้องน้ำนั่นแหละ” พี่มันกระซิบอีก ผมขนลุกซู่ เพราะพี่มันไม่ได้กระซิบธรรมดา แต่เสือกงับหูผมด้วย มันเป็นบ้าอะไร! มันเป็นบ้าอะไร๊! เอากะ วันเดียวถึงเป็นขนานนี้เลยเรอะ?!

“เอ่อ พี่มีอะไรรึเปล่า” ผมถามพร้อมกับหันไปหาไอ้พี่โฟม ก่อนที่พี่มันจะลวนลามผมไปมากกว่านี้

“จะออกไปซื้อของ” ไอ้พี่โฟมพูดเสียงนิ่งตามแบบฉบับ

“ก็ไปดิ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้วเหมือนกัน เสื้อกับกางเกง ผมขอยืมก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฝากไอ้ฟามาคืนให้ อ้อ แล้ว ก็ผมขอกระเป๋าตังคืนด้วย ไม่มีค่าแท็กซี่” ผมพูดยิ้มๆ แต่ เหงื่อแตกพลักเพราะรัง กดดันที่แผ่ออกมาจากตัวของ มัน

กดดันอะไรกูอีกล่ะนี่? กูแค่อยากกลับบ้านเองนะ ได้กูแล้ว ก็ปล่อยกูไปเต๊อะ!

“ใครบอกมึงว่าให้กลับ” พี่มันพูดเสียงนิ่งแต่กลับดูเย็นยะ เยือกแปลกๆ ผมหุบยิ้มทันใด

“กะ ก็ผมอยากกลับไปหออ่ะ ผมหยุดไปตั้งหนึ่งวันไอ้เซฟ คงเป็นห่วงแย่เลย” พูดจบผมก็ยิ้มแห้งๆ ให้
ปิ้ง!

ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆ ไอ้พี่โฟมก็เอามือท้าวกระแทก ประตูตู้เสื้อผ้าปิดเฉียดหลังผมไปนิดเดียวเอง ผมนี่เหงื่อ แตกพลักๆ เลย มันเป็นห่าอะไรอีกวะครับ

“กู-ไม่-ให้-กลับ”

โอเค กูเก็ทละ แต่กูจะกลับอ่ะ!

“อะไรของพี่วะ ผมแค่อยากกลับหอของผมก็เท่านั้นเอง นะ” ผมพูดขมวดคิ้วอย่างโมโห พี่มันส่งสายตาดุมาให้ แต่ ผมทำมึนและจ้องกลับ

“เห้ย! จะไปไหนวะพี่”

ผมโวยวายพยายามยื้อตัวเองจากการถูกลากแขนให้ตาม แรงพี่มันไป แต่แรงไอ้พี่โฟมมันควายมาก แถมมือที่บีบตัน แขนผมอยู่ก็กดลงมาเรื่อยๆ ด้วย ไอ้พี่โฟมลากผมมาถึง ห้องนั่งเล่นก่อนจะเหวี่ยงผมไปที่โซฟาอย่างแรง

“ผมเจ็บนะ!!” อย~ ก้นกูระบมไปหมดแล้ว
“แค่นี้มันยังน้อยไป” พี่มันพูดเสียงเย็น ผมสะอึก ตั้งแต่ เจอกันมาเพิ่งเคยเห็นพี่มันโกรธจัดก็วันนี้ล่ะ ผมควบคุม อารมณ์ตัวเองก่อนจะพูด

“ผมก็แค่อยากกลับหอ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ผมอาศัยอยู่นี่ ทำไม ผมจะกลับไม่ได้ หรือว่าพี่เกิดอยากรับผิดชอบเรื่องเมื่อวาน บอกเลยนะ ไม่ต้องหรอกผมไม่ใช่ผู้หญิงโดนข่มขืนจะได้ ร้องห่มร้องไห้เรียกร้องสิทธิสตรีอะไรแบบนั้น อีกอย่างมัน เป็นเพราะยานี่ ผมไม่โทษพี่หรืออยากได้ความรับผิดชอบ หรอกนะ” ผมร่ายยาวกะว่าเคลียครั้งเดียวให้จบไปเลย ผม มองพี่มันนิ่งๆ

“ไปเก็บของ” ไอ้พี่โฟมขยับปากสั่ง ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงบอก ไม่เข้าใจ

“กูจะพาไปเก็บของที่หอมึง แล้วทำเรื่องออกจากหอซะ” มันพูดจบก็ไม่มีสัญญาบอกล่วงหน้า ลากผมออกไปจาก ห้องทันที!