บทที่11 ตายแล้วไงล่ะ

“ ไม่นะ! “ ไป๋ซูมู่โวยวาย “ อย่าไล่ลูกชาย ฉันออกไปเลย พรุ่งนี้ฉันจะชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมด เพียงแค่ให้เวลาฉันหนึ่งวัน! “

บอดี้การ์ดลากไป๋ซูมู่ออกไป

“ ปล่อยฉัน! “ ไป๋ซูมู่ขัดขืนไม่สำเร็จ เธอ ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

* จะย้ายลูกชายฉันออกจากห้องปลอดเชื้อ ไม่ได้ เขาไม่มีภูมิคุ้มกัน เชื้อไวรัสหวัดที่ติดมาก็ยัง รักษาไม่หาย ถ้าออกจากห้องปลอดเชื้อเขาต้อง ตายแน่! “

ไม่มีใครสนใจคำพูดของเธอ บอดี้การ์ดสองคน ยังคงลากเธอเดินไปเรื่อยๆ

กู้เป่ยห่านสั่งพวกคุณมาใช่ไหม ขอร้อง ล่ะ…ให้ฉันได้เจอเขา! “

บอดี้การ์ดจับแขนของไปซู แล้วโยนเธอออก จากโรงพยาบาล ไป่ มู่ล้มลงกับพื้น แล้วรีบลุกขึ้น มา เธอพยายามจะวิ่งเข้าไปแต่ก็ถูกบอดี้การ์ดสอง คนผลักออก
เธอทำแบบนี้เรื่อยๆจนเวลาผ่านไป10นาที

เธอได้ยินเสียงหวอของรถตำรวจดังขึ้น เธอ กลัวโดนจับไปสอบปากคำแบบวันนั้น จึงรีบออกจาก ประตูใหญ่เพื่อที่จะไปเข้าทางประตูหลัง

แต่ประตูหลังก็มีคนเฝ้าอยู่ไม่ให้เธอเข้าไป

ไป๋ซูมู่เดินอยู่รอบๆโรงพยาบาลอย่างสิ้นหวัง เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นไปซูซี่

เธอจับแขนลูกชายของไป๋ซูมู่เอาไว้ เธอให้เด็ก น้อยไปยืนอยู่ตรงระเบียงที่ไม่มีราวจับ ถ้าไม่ระวังจะ ตกลงมาได้

” ไม่นะ! “ ไป๋ซูมู่ร้องดัง “ ไป๋ซูซี่ปล่อยลูก ของฉัน! “

ไป๋ซูซี่หัวเราะและตั้งใจผลักเด็กน้อยแล้วกระ จากแขนเข้ามา

เธอทำให้เด็กน้อยร้องไห้เสียงดัง

ไป๋ซูมู่ร้องไห้อย่างเจ็บใจแล้วพูดขึ้นว่า “ ไป๋ซูซี่ เธอมีปัญหาอะไรก็มาลงที่ฉัน อย่ายุ่งกับลูกชายของฉัน! “

ไป๋ซูซี่ทำท่าทางได้ใจแล้วจับแขนเด็กน้อยหาย เข้าไปในห้อง

‘ ไป๋ซูซี่! คืนลูกชายฉันมา! “ ไป๋ซูมู่รู้สึกไม่ดี แต่จินตนาการไม่ออกเลยว่าไป๋ซูซี่จะทำอะไรโหด ร้ายกับลูกของเธอ

ไป๋ซูมู่ไม่สนใจรอบด้าน เธอวิ่งไปยังประตูอย่าง รวดเร็ว

ผู้ต้องหาอยู่ไหน? “ ตำรวจมาถึงและรีบเข้า จับกุมเธอ “ มีคนแจ้งความว่าเธอลักลอบซื้อยาเสพ ติด! ไปโรงพัก! “

ฉันไม่ได้ทำ! “ ไป๋ซูมู่ร้องไห้และขัดขืน “ มันเป็นแผนของไป๋ซูซี่ เธอจะทำร้ายฉัน! ตอนนี้ยัง จะทำร้ายลูกของฉัน! ปล่อยฉัน! “

หยุด! ถ้าเธอยังไม่ให้ความร่วมมืออย่าหาว่า เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่เกรงใจเธอ! “

ไป๋ซูมู่ถูกลากขึ้นรถ
ไป๋ซูมู่เหลือบไปเห็นกู้เป่ยห่านที่ยืนอยู่ข้างรถ ตำรวจ รูปร่างสูงใหญ่ นิ้วมือของเขาคีบบุหรี่ไว้ม้วน หนึ่ง เขาหันหน้ามามองไป๋ซูมู่

“กู้เป่ยห่าน! “ ไป๋ซูมู่ตะโกนเรียกเธอทั้งน้ำตา เด็กคนนั้นเป็นลูกของคุณ! เป็นลูกชายแท้ๆของ คุณ! คุณอย่าทำร้ายเขา ขอร้องล่ะ! “

กู้เป่ยห่านหัวเราะออกมา “ ไป๋ซูมู่ เธอเห็นฉัน เป็นคนโง่หรือไง? รูปร่างหน้าตาอย่างกับชาวต่าง ชาติ กล้าพูดออกมาได้ยังไงว่าเป็นลูกแท้ๆของฉัน!

ไป๋ซูมู่สิ้นหวัง “ จริงๆนะ! ถ้าไม่เชื่อคุณไป ตรวจDNAสิ กูเป่ยหุ่น ตอนนั้นฉันท้องแฝด คุณอุ้ม ไปคนหนึ่ง ลู่หยุนร์ห้าวซ่อนอีกคนหนึ่งไว้…จริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหกคุณ! “

• ใช่ เธอยังมีลู่หยุนธ์ห้าวอีกคนนี่ “ กู้เป่ยหำนกว้างบุหรี่ทิ้ง “ เขาดีขนาดช่วยซ่อนลูกให้เธอเลย นะ เธอจะตอบแทนเขายังไงล่ะ? เธอคงไม่คิดเงินกับ เขาใช่หรือเปล่า? “

ไป๋ซูมู่เบิกตากว้าง น้ำตาของเธอค่อยๆไหลลง มาเรื่อยๆ
ในสายตาเขา เธอเป็นคนใจง่ายแบบนั้นหรือ?

* กู้เป่ยห่าน ไม่ว่าในสายตาคุณฉันจะเป็นยังไง แต่เด็กไม่รู้เรื่อง และยังเป็นลูกของ…”

สายเลือดชั่วๆที่เธอคลอดออกมาตายแล้ว มันทำไมล่ะ? “ กู้เป่ยห่านตัดบทสนทนาเธออย่าง หัวเสีย “ ไป๋ซูมู่ เธอเองก็ควรจะตายตั้งนานแล้ว ถึง ตอนนี้ลูกชายเธอจะตายคาโรงพยาบาล นั่นมันก็ เป็นเพราะเธอทำให้เขาลำบาก! “

ได้ กู้เป่ยห่าน ฉันมอบชีวิตฉันให้คุณ! “ ไป๋ ซูมู่ร้องไห้และขอร้อง “ ปล่อยลูกฉันไป ได้ไหม? “

กู้เป่ยห่านยกมุมปากขึ้น รอยยิ้มของเขาช่าง เยือกเย็นเหลือเกิน

ไป๋ซูมู่ ถ้าจะโทษ ก็โทษที่เธอให้กำเนิดสายเลือดชั่วๆนี่ซะเถอะ!”