บทที่1 รักษาแม่หรือรักษาเด็ก

ในยามดึก ห้องใต้ดินที่มืดสนิท

ซูมู่ตื่นมาพร้อมกับอาการปวดท้องอย่างรุนแรง เธอทรุดตัวลงและกอดท้องกลมโตเอาไว้ เธอทั้ง กลัวและตกใจอย่างมาก นี่เธอกำลังจะคลอดหรือ?

เธอพลิกตัวลงเตียงเล็กๆอย่างยากลำบาก เดิน เซสะดุดไปมาตรงไปยังประตู แล้วใช้แรงเคาะประตู

เปิดประตู. ฉันจะคลอดแล้ว…เปิดประตู! ‘

ประตูเหล็กดังครืนๆ บอดี้การ์ดสองคนเปิด ประตูออกโดยไม่เอ่ยคำใด ดึงซูมู่ที่กำลังจะคลอด โยนขึ้นรถและตรงไปโรงพยาบาลทันที

ไป๋ซูมู่ปวดท้องจนเหงื่อท่วมหัว เธอจับแขน ของบอดี้การ์ดแน่น และถามอยู่ตลอดเวลาว่า “ กู้ เป่ยห่านล่ะ?ฉันใกล้คลอดแล้ว เขาอยู่ที่ไหน? “

กู้เป่ยห่านคือพ่อของลูกในท้องเธอ ผู้ชายที่เธอ รักมาตลอด5ปี

บอดี้การ์ดสะบัดมือเธอทิ้ง พูดอย่างเย็นชาว่า เธอไม่คู่ควรที่จะรู้ว่าคุณชายอยู่ที่ไหน “
ไป๋ซูลู่ถูกส่งไปยังห้องคลอดของโรงพยาบาล แห่งหนึ่ง น้าคร่าของเธอแตกแล้ว แต่ปากมดลูก เปิดไม่มากพอที่จะทำการคลอด มีเพียงอาการปวด อย่างรุนแรงที่ทรมานร่างกายและกินกำลังของไป๋

เธอทนไม่ไหวแล้ว เธอร้องโหยหวนเสียงดัง

ในขณะที่สติกำลังเลือนลาง ในที่สุดเธอก็ได้ ยินเสียงทุ้มและเย็นของกู้เป่ยห่านจากนอกห้อง คลอด

“ เป็นยังไงบ้าง? “

พยาบาลตอบอย่างรีบร้อนว่า “ การคลอดยาก ลำบาก บวกกับร่างกายที่อ่อนแอ ดูเหมือนว่าเธอจะ เป็นโรคขาดสารอาหาร สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก เป็น ไปได้มากว่า…ประธานลู่ ถึงแม้ว่าคำพูดนี้อาจจะ รุนแรงไป แต่พวกเราก็คงต้องถามตอนนี้ท่าน…จะ รักษาแม่หรือรักษาเด็กเอาไว้?

ไป๋ซูมู่กัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง อดกลั้น ความเจ็บปวดทุกอย่าง

เทียบกับความเจ็บปวดพวกนั้น คำตอบของกู้เป่ยห่านสำคัญกว่ามาก

ความเงียบไม่กี่นาที ยาวนานราวกับระยะเวลา หนึ่งศตวรรษ

และแล้วในที่สุดไป๋ซูมู่ก็ได้ยินคำตอบขอ งกู้เป่ยห่าน เขาพูดออกมาว่า “ ฉันต้องการลูก

พละกำลังของไป๋ซูมู่หายไปหมดในพริบตา ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง เธอรู้สึก หนาว หูอื้อไม่ได้ยินเสียงภายนอกเลยแม้แต่น้อย ตา ของเธอมองเห็นเพียงภาพสีดำ มีเพียงความเจ็บปวด ที่รู้สึกได้อย่างชัดเจน

พยาบาลดันประตูเข้ามา พูดเสียงเย็นว่า “รีบ ฉีดยาเร่งคลอดให้กับคนไข้ ทางบ้านบอกแล้วว่า ต้องการเด็ก…

ปวด…ปวดใจมาก

ความมืดและความเย็นค่อยๆกลืนกินไป๋ซูมู่ไป

อย่างช้าๆ

ขณะที่เธออยู่ในความมืด เธอได้ยินเสียงทารก ร้องเสียงดังค่อยๆห่างตัวเธอออกไป
เธอพยายามลืมตา ไป๋ซูมู่มองเห็นภาพเบลอ ของไฟและที่เช็ดทำความสะอาดในห้องคลอด รูป ร่างที่สูงใหญ่กับแผ่นหลังที่แสนจะคุ้นเคย

กู้เป่ยห่านอุ้มเด็กไว้และกำลังจะเดินออกจาก ห้องคลอด…

“ เป่ยหาน… “ เธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ใช้แรงทั้งหมดยื่นมือที่สั่นไหวไปยังกู้เป่ยห่าน “ ลูก เป่ยห่าน…”

กู้เป่ยห่านหยุดชะงัก เขาหันหน้ามา เธอเดา สีหน้าของเขาไม่ออก แต่ไป๋ซูมู่รู้สึกได้ถึงความเย็น ชาอย่างชัดเจน

” ไป๋ซูมู่ ฉันพาเด็กไปแล้วนะ “ เขาเดินไป อย่างช้าๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ เธอ สมควรตาย อยู่ที่นี่ “

เรี่ยวแรงทั้งหมดที่ใช้ในการพยายามยื่นมือ ออกไปของไป๋ซูมู่หายไปทันที

กู้เป่ยห่านหันหลังแล้วเดินไปอย่างรวดเร็วและไม่หันกลับมามองอีก
ไป๋ซูมู่พยายามลืมตามอง แต่กลับถูกหมอกมีด ปิดบังสายตา

ในหัวของเธอได้ยินแต่เสียงของกู้เป่ยห่านพูด ว่า ‘ เธอสมควรตายอยู่ที่นี่…

“ แย่แล้ว คนไข้ความดันโลหิตต่ำ หัวใจก็หยุด เต้นไปแล้ว ! “ คุณหมอตะโกนสุดเสียง และรีบสวม เครื่องช่วยหายใจให้เธอ

ไป๋ซูม่รู้สึกหนาว เธอรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก

ไม่มีลูกแล้ว กู้เป่ยห่านก็ทิ้งเธอไปแล้ว…เธอ จะ อยู่ไปเพื่ออะไร

ตึ๊ดตื้ด——เสียงสัญญาณชีพจร

กู้เป่ยห่านที่เดินไปถึงระเบียงทางเดินจู่ๆก็หยุดเดิน

ประตูห้องฉุกเฉินยังไม่ได้ปิด เขามองเห็นมือไร้ เรี่ยวแรงขาวซีดราวกับหิมะ เลือดสดที่หยดลงเต็ม พื้นห้องของไป๋ซูมู่

กู้เป่ยห่านบังคับตัวเองให้หันหน้าหลบแล้วเดินหน้าต่อไป

ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ก็เป็นผลลัพธ์ที่ผู้หญิงคน นั้นได้ก่อเอาไว้…

กู้เป่ยห่านปิดตาสนิทและเดินจากไป

ในห้องคนไข้ คุณหมอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหู ของไป๋ซูมู่ กระซิบอย่างร้อนรนว่า “ คุณผู้หญิง คุณ เป็นท้องแฝด ถึงแม้ว่าลูกสาวจะถูกอุ้มไปแล้ว แต่ว่า คุณลู่ได้ซ่อนลูกชายของคุณเอาไว้ คุณจะตายไม่ ได้นะ เพื่อลูกของคุณ “

ไปชมค่อยๆลืมตาขึ้นและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ