ตอนที่ 10 สาวน่ารัก อาย

เวลาผ่านไปครึ่งเดือนช่วงนี้สงบสุขมากเพราะว่าช่วงนี้หลิวเหอ ไม่ได้มาหาเรื่องนาง

ซูเซียก็ไม่ได้เจอหน้าหลี่เฉินเล่นมานานเพราะตั้งแต่วันที่ทิ้ง ถ้วยยานั้นแล้วเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวที่เรือนรูหหลี่เฉินเล่นกับ หลิวเหอไม่ได้มาหาเรื่องชูเซียเลยได้อยู่อย่างสบายใจ

หลังจากเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จก็มีสาวใช้มาแจ้งให้ซูเซียแต่ง ตัวเรียบร้อยเพราะว่าท่านอ๋องจะพานางไปเข้าเฝ้าไทเฮา

ซูเซียตื่นตระหนกเล็กน้อยไทเฮานะผู้เป็นคุณแม่ของฮ่องเต้ นางไม่รู้เรื่องมารยาทในพระราชวังของยุคนี้กลัวเข้าไปแล้วจะ ต้องสร้างเรื่องน่าขันแน่แต่นี่ไม่ใช่จุดสำคัญสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ ถ้าทำให้ไทเฮาไม่พอใจขึ้นมานางตายแน่

แม่นมเห็นนางมีสีหน้าตื่นเต้นจึงยิ้มว่า “ท่านหญิงไม่ใช่เข้าเฝ้า ไทเฮาเป็นครั้งแรกจะกลัวอะไรเจ้าค่ะ”

ชูเซียตอบอย่างสงสาร”ก่อนหน้านี้ยังมีฮองเฮาช่วยอยู่แต่ตอน นี้ท่านออกไปทำบุญที่วัดในใจข้าจึงหวาดกลัวมาก

แม่นมตอบว่า ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะหม่อมฉันคอยอยู่ข้างๆเดือน ท่านหญิงอีกอย่างแม้ว่าไทเฮาทรงเข้มงวดแต่ท่านก็ไม่ค่คนโดย ไม่มีสาเหตุอาจจะแค่สอบถามเรื่องสามีภรรยากันก็เท่านั้นเอง เจ้าค่ะเพราะว่าท่านกับท่านอ๋องแต่งงานมาหนึ่งปีแล้วท่านหญิงยังไม่ได้ตั้งครรภ์ไทเฮาทรงรีบร้อนอยู่เจ้าค่ะ”

ซูเซียถอนหายใจหลี่เฉินเป็นเกลียดนางขนาดนี้อย่าว่า แต่งงานไปหนึ่งปีต่อให้เป็นสิบปีก็ไม่มีลูกหรอกเพราะเขาไม่เคย มาหานางที่จริงนางก็ไม่อยากให้เขามาที่นี่เพราะว่านางมีคดี ใน เรื่องทางเพศว่าคนสองคนต้องรักกันถึงจะนอนด้วยกันได้นางไม่ ยอมหลับนอนกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก

แต่นึกถึงคืนที่เพิ่งข้ามภพมานั้นหัวใจของนางก็เต้นเร็วขึ้นมา ช่างเถอะเรื่องนั้นก็ถือว่าจ่ายเงินหา “คุณชายมานอนแล้วกัน ไหนๆก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว

ไม่ว่านางจะไม่เต็มใจเพียงใดแต่นางก็ยังต้องไปแต่งตัวนาง สวมชุดพระชายาเอกสีแดงเมื่อเห็นชุดนั้นนางก็อดชื่นชมการเย็บ ปักถักร้อยบนเสื้อผ้าของสมัยนี้ไม่ได้ในโลกนี้มีฝีมือเก่งกาจแบบ นี้ได้อย่างไรนางมองร่างที่อยู่ในกระจกทองแดงสาวคนนี้อายุสิบ เจ็ดผิวขาวจนมองไม่เห็นรูขุมขนดวงตาดำสนิทและสดใสเหมือน หินออพเดียนจมูกโด่งและกลมริมฝีปากเป็นสีแดงเปร่งประกาย เวลายิ้มฟันขาวๆก็ปรากฏออกมาช่างเป็นสาวสวยจริงๆ ส่วน เซียที่อยู่ยุคใหม่ก็เป็นสาวสวยเหมือนกันแต่นางไม่สนใจเรื่อง การแต่งกายสักเท่าไหร่ชอบใส่ชุดสีเข้ม ใส่แว่นตาขอบดำเสมอ จนดูเหมือนอายุแก่ๆที่จริงแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบแต่งตัว หรอกแต่หลังจากอกหักกับผู้ชายแล้วนางจึงซ่อนตัวเองไว้ใน เกาะป้องกันของตนไม่อยากยุ่งกับผู้ชายอีก

“ท่านหญิงสวยจังเลย” แม่นมกับเสี่ยวจี่ชื่นชม
สาวที่ชื่อเสี่ยวเอาเสื้อคลุมมาให้ชูเซียและมัตสายด้วยยิ้ม ว่า “แน่นอนอยู่แล้วในตำหนักอ๋องนี้มีแต่หน้าตาแม่หญิงจ่ายเงิน ถึงจะเทียบกับพระชายาเอกได้

จ่ายเงินอีกแล้วช่วงนี้ชูเซี่ยคิดหาข้ออ้างเป็นร้อยครั้งเพื่อไป เยี่ยมจ่ายเงิน

แต่นางรู้ว่าจ่ายเงินอยู่ที่ลานซึ่งมีคนเฉพาะควบคุมดูแลอยู่ คนอื่นไม่สามารถเข้าได้นอกจากหลี่เฉินเล่นกับหมอเทพจูเกือถ้า ไม่ได้รับการอนุญาตจากหลี่เฉินเป็นนางเข้าไม่ได้แน่นอน

เสี่ยวจี้ค้อนมองเสี่ยวไปไม่ท่านหญิงจ่ายเงินก็สวยอยู่แต่ หม่อมฉันว่ายังสู้ท่านหญิงของหม่อมฉันไม่ได้เจ้าค่ะ”

เสี่ยวเข้าใจว่าตัวเองพูดผิดรีบยิ้มขอโทษว่า

“หม่อมฉันพูดผิดแม่หญิงฉ่ายเป็นยังไงก็สู้ท่านหญิงไม่ได้

เจ้าค่ะ”

ซูเซียยิ้มขึ้นหน้าตาเป็นเพียงภายนอกของคนอื่นเท่านั้นนางไม่ ได้ใส่ใจมาก

พวกนางยังพูดคุยกันอยู่มีสาวใช้เข้ามาแจ้งว่าท่านอ๋องมาถึง แล้วชูเซียสูดหายใจเข้าลึกๆ

ไปเถอะยังไงก็หนีไม่พ้นไทเฮาไม่ใช่หมาป่าจะกินเนื้อตนเองไม่

ได้หรอก

ตอนที่หลี่เฉินเช่นเปิดผ้าม่านและเดินเข้ามาซูเซียรู้สึกดวงตา สดใสขึ้นหลี่เฉินเย่น ใส่ชุดสีขาวใบหน้าที่ดูสง่างามและหล่อเหลามีความใจร้อนเล็กน้อยริมฝีปากเม้มแน่นดวงตาอันแคบ ยาว แววตาตกใจเมื่อเห็นหน้าชูเซียแต่ถ้าดูอย่างละเอียดก็รู้ว่า นางยังคงเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดเหมือนเดิม

“ไปได้หรือยัง เขาถามอย่างไม่พอใจถ้าไม่ใช่ท่านสั่งให้พา นางเข้าวังยังไงเขาก็ไม่ออกมาหานางที่นี่หรอก

ชูเซี่ยตอบว่า”อืมไปได้แล้วนางดึงเสื้อคลุมให้เรียบและจับไป ยังเย็บปักถักร้อยที่สวยงามบนเสื้อคลุมใบหน้าของนางก็เผย รอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา

เดิมที่หลี่เฉินเป็นกำลังจะหันตัวแต่ตอนนั้นก็เห็นนางมีรอยยิ้ม สดใสเหมือนดอกไม้บนใบหน้าจึงสงสัยในใจว่าแสร้งทำอะไรอยู่ อีกสุดท้ายนางยังคงเป็นผู้หญิงที่เอาแต่หมุนรอบตัวเองเท่านั้น แต่ก่อนแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่ตอนนี้แค่พานางเข้าวังก็ดีใจ และตื่นเต้นถึงขนาดนี้ที่จริงตัวนางไม่ได้เปลี่ยนไปเลยเปลี่ยนแค่ วิธีการเท่านั้น

แต่ไม่ว่านางจะใช้วิธีแบบไหนเขาก็ไม่มีวันจะมองนาง