ตอนที่ 11 คุณชอบอะไรในตัวฉัน

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาจากหมู่บ้านคนรวยยังไง บนตัวเธอมีเพียงผ้าห่มผืนเดียวคลุมไว้ ที่เท้าของเธอ เหยียบโดนเศษแก้วเธอก็ไม่รู้ตัว

ต่อมาฉินช่งเป็นคนพาเธอไปส่งที่โรงแรม ช่วยหา เสื้อผ้ามาให้เธอใส่ ก่อนที่จะเรียกคุณหมอมาช่วยเธอ ทําแผล

หลังจากที่ฉินช่งไปแล้ว ฟางหยิวบอกกับเขาว่าอยาก จะกลับไปเก็บข้าวของ ฉินช่งตอบตกลงเธอ แต่เขา บอกให้รีบไปรีบกลับ ไม่อย่างงั้นประธานเหยนอาจจะ ไม่พอใจ

ในวันถัดมา เธอกลับไปที่บ้านพัก เมื่อกลับไปถึงเธอ เข้าไปในห้องน้ำ เอาแปรงสีฟันผ้าเช็ดตัวและของที่เธอ เป็นคนซื้อมาทั้งหมด เธอเอาใส่ลงไปในถุงขยะ

บัตรที่เหยนเฉินมอบให้เธอนั้น ถูกวางไว้ในกล่องเก็บ ของหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ซึ่งข้างในยังมีเงินที่หซึ่งหลิวนี มอบให้เธอ

นอกจากนี้ของที่เหยนเฉินเคยให้เธอ ไม่ว่าจะเป็นกระ เป๋าหรือรองเท้า เธอไม่ได้เอาไปเลยสักอย่าง

นอกเสียจากปากกาอัดเสียงแท่งนั้น

ที่เธอกลับมา เธอต้องการแค่ทำลายร่องรอยของเธอทิ้ง เพราะไม่ต้องทำให้เหยนเฉินลำบากใจอีก

แต่ฉินช่งคิดว่าฟางหยิวกลับไปเอาเงิน เหยนเฉินก็คิด แบบนั้นเหมือนกัน

เธอใช้ชีวิตที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปี ตอนที่เธอจากไปเธอมี เพียงกระเป๋าเดินทางใบเดียวเท่านั้น

ฉินช่งล็อคประตูหลังบ้านและจากไป

ตอนนี้เธอพักที่โรงแรมชั่วคราวคืนละห้าสิบหยวนต่อ

คืน

ในช่วงสัปดาห์ที่วุ่นวาย เธอจะหยิบปากกาบันทึกเสียง ออกมาและฟังมันซ้ำ ๆ

เมื่อใดก็ตามที่เธออยากจะกลับไปหาเหยนเฉิน เสียง

ในปากกาบันทึกเสียงจะทำให้เธอละทิ้งความคิดนี้

มันคอยบอกให้เธอรู้อย่างลึกซึ้งว่าในหัวใจของผู้ชาย คนนั้น เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง!

เธอจะไม่ไปปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกต่อไป ไม่มีวัน

“หยิว, หยิว.……….

ฟางหยิวนั่งตรงที่หน้าต่าง มองไปยังใบไม้บนต้น มะเดื่อด้านนอกหน้าต่าง ดวงตาของเธอช่างไร้ชีวิตชีวา แม้แต่มีคนเรียกเธอ เธอก็ไม่ตอบกลับ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เย่มาแล้ว ทุกครั้งที่มาที่นี่ ฟางหยิว ก็จะมีสภาพที่ไร้วิญญาณแบบนี้

หลังจากการเจอกันครั้งล่าสุด เขาเคยโทรหาฟางหยิว แต่ฟางหยิวไม่ได้รับสาย เขาคิดว่าเธอน่าจะไม่ชอบเขา แล้ว

เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับฟางห ยิวอีก แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่สามารถต่อต้านความ ต้องการที่อยากจะพบเธอได้

เมื่อคืน เขาเห็นว่าเธอถูกคุกคามจากคนเมาบนถนน เขาเข้าไปช่วยเธอ … และจากนั้นเขาไม่คิดว่าจะทำให้ เธอขุ่นเคืองโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาเป็นคนมีความรับผิด ชอบและเขาต้องการรับผิดชอบต่อเธอ!

วันนี้เขามาที่นี่อีกครั้ง โดยไม่คำนึงถึงสายตาของผู้อื่น ในมือเขาถือช่อกุหลาบไว้

“ฟางหยิว ฟางหยิว มีคนเรียกเธออ่ะ” ครูที่นั่งอยู่ตรง ข้ามฟางหยิวเห็นว่าคืเย่มา เขารีบเรียกฟางหยิวที่กำลัง เหม่อลอยทันที

ตอนนี้ฟางหยิวเพิ่งได้สติกลับมา เธอเห็นคืเย่ที่ยืนรอ อยู่ข้างนอกห้อง

เธอชะงักไป ก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินออกไป

คีเย่มอบดอกไม้ให้ฟางหยิว และชวนเธอไปเดทครั้งที่สอง

ฟางหยิวจ้องที่คีเย่อย่างว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจว่าชาย คนนี้ชอบเธอได้ยังไง เธอก็ … ไม่มีอะไรเลย

“คุณ คุณชอบอะไรในตัวฉัน?” ฟางหยิวถาม

ดวงตาของคีเย่จ้องมองไปที่เธอ ใบหน้าของเขา ดูประหม่าเล็กน้อย เขาเป็นอาจารย์สอนภาษาจีนที่ มหาวิทยาลัย สิ่งที่คุ้นเคยที่สุดคือการคิดคำพูด แต่ตอน นี้เขากำลังนิ่งไปเพราะคำถามนี้

“ผม…ผมชอบคุณ ไม่รู้ว่าชอบเพราะอะไร แต่มันก็ ชอบ อาจจะเป็นเพราะคุณ ผมเลยชอบ แต่ไม่ใช่เพราะ คุณสมบัติอื่นๆที่ทำให้ผมชอบคุณ”

ฟางหยิวชะงักไปเพราะความตกใจ

เส้นผมของเธอปลิวลงมา ผมของเธอเป็นสีดำสว่าง หยิกเล็กน้อยเหมือนสาหร่าย ไม่ยาวหรือไม่สั้นมาก ความยาวประมาณหน้าอกของเธอ วันนี้เธอสวมชุด กระโปรงลายดอกไม้มันเหมือนกับนางฟ้าที่ตกลงมา จากสวรรค์ ทำให้ไม่มีใครกล้าไปแตะต้อง

“แต่ฉันเคยมีคนเลี้ยงมาก่อนนะ”

เสียงของหญิงสาวที่พูดออกมาอย่างกะทันหัน มันยัง คงดังวนเวียนอยู่ในสมองของ คีเย่เหมือนมีฟ้าผ่าในวัน ที่มีแดดจ่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเริ่มหายไป “ทำไมบางที.…..

“ที่ครั้งก่อน ฉันไม่ให้คุณไปส่งที่บ้าน เพราะที่นั้นเป็น หมู่บ้านคนรวย รถธรรมดาเข้าไปไม่ได้ ฉันกลัวว่าคุณ จะรู้เรื่องที่แย่ๆของฉัน”

ฟางหยิวคิดว่าคีเย่เป็นคนที่ดีมาก เธอไม่เหมาะสมกับ คนดีๆแบบนี้หรอก