ตอนที่ 15 เป็นดาวอับโชคจริง ๆ

ตอนที่ 15 เป็นดาวอับโชคจริง ๆ

นางเงยหน้าไปมองเขา เห็นเขากำลังยิ้มให้นาง นางก็ โมโห แล้วพูดว่า “ปล่อยนะ”

หยุดอยู่อย่างนั้นอยู่นาน เขาก็ยังไม่ปล่อยมือ

สายตาของซูมิ่งเย่เริ่มเย็นชาลง การที่จะเลี่ยงหลบเขาก็ ไม่ได้เพราะกลัวเขา นางเริ่มพยายามออกแรงดึงมือออก แต่ว่ามันไม่ขยับเลย

เห็นเส้นเลือดบนหน้าผากของนางแทบจะหลุดออกมา อยู่แล้ว หญ้ชิงหันถึงได้ผ่อนแรงแล้วก็ปล่อยมือ ซูมิ่งเย่ ไม่ทันตั้งตัวหัวของนางเลยไปชนเข้ากับภูเขาปลอม

สายตาของซูหลันชิวจ้องมาที่ด้านหลังของภูเขาปลอม เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ใครก็ไม่กล้าขัดขืนได้ว่า “ใคร?!”

พอรู้ว่าถูกจับได้แล้วซูมิ่งเย่ก็จ้องไปที่หยู้ชิงหัน สายตา ของนางโกรธมาก กำลังคิดว่าจะรับมือยังไง ด้านข้างก็มี เสียงฝีเท้าคนเดินมา

“ออกมา” เสียงของซูหลันชิวดังขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนกับ ก้อนหินที่ตกลงไปในบ่อ คลื่นน้ำมันเริ่มซัดแรง
หยู้ชิงหันไม่คิดอะไรเลย โอบเอวของซูมิ่งเย่ แล้วดีดตัว ลอยออกไป

ลมพัดวูบเข้ามาในหู ซูมิ่งเย่จู่ ๆ ก็รู้สึกโล่งใจ ยังไม่ทันตั้ง ตัวนางก็ลงมาถึงพื้นอย่างปลอดภัยแล้ว

ซูมิ่งเย่รู้สึกกระวนกระวายแล้วก็ผลักหญ้ชิงหันออก สายตาของนางมองไปรอบ ๆ นางพบว่าพวกเขาสองคน มาถึงยังป่าผืนหนึ่ง ด้านหน้าเป็นหน้าผา

“เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม?” ซูมิ่งเย่ขมวดคิ้วแล้วถาม บรรยากาศรอบ ๆ ทำให้นางไม่สบายตัวเลย

หยู้ชิงหันเองก็ไม่ได้ตอบคำถามของนาง เขาพูดว่า

“ออกมาได้แล้ว”

พูดจบ เสียงนกในป่าก็ดังขึ้นมา นกหลายตัวเริ่มบินออก

มา มันทำให้ป่าผืนนี้ดูพิศวงมากขึ้น

ซูมิ่งเย่รู้สึกว่าบรรยากาศมันดูอึดอัด ในอากาศมีแต่กลิ่นอายสังหาร

ซูมิ่งเย่มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเลย ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ป่า ทั้งสองข้างเริ่มมีความเคลื่อนไหว
ขายชุด ออกมาจากทั้งสองข้าง ป่าที่มีแสงสว่างกลับ มืดลงท้นตา ชายชุดดำสองกลุ่มยืนเรียงเป็นแถวแยก ออกจากกัน สองสามชั้นล้อมกันเอาไว้

ชายชุดดำที่ไม่พูดอะไรเลยชักดาบออกมา แสงสะท้อน จากดาบทำให้ป่าสว่างขึ้น

“ลุย” ไม่รู้เหมือนกันว่าใครตะโกน ชายชุดดำบุกเข้าหา ทั้งสองคน

ซูมิ่งเย่คิดจะหลบก็มีกลุ่มชายชุดดำโผล่มาอีก บนตัว พวกเขากลิ่นอายสังหารรุนแรงกว่ากลุ่มเมื่อกี้อีก

ชายชุดดำทั้งสองกลุ่มเหมือนจะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกัน คม ดาบฟันมาที่ชายชุดดำล้มลงไปทีละคน เลือดนองเต็มป่า

บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ซูมิ่งเย่เห็นหญ้ชิง หันนิ่งมาก เหมือนกับว่าการสังหารในครั้งนี้เป็นแค่ละคร ฉากหนึ่ง

ส่วนเขาเป็นแค่ผู้ชมคนหนึ่งเท่านั้น

นางขมวดคิ้วหนักมาก หยู้ชิงหันมองไปรอบ ๆ ในใจก็ รู้สึกสงสัยในตัวของหญ้ชิงหัน
วันนี้นางเกือบซวยไปแล้วถึงสองครั้ง ถูกจับได้อีกทั้งยัง จะเกือบถูกฆ่าอีก

เป็นดาวอับโชคจริง ๆ

ซูมิ่งเย่ถอยออกห่างมาหนึ่งก้าว ชายชุดดำอีกกลุ่มเล็ง เป้าหมายแล้ว สายตาของพวกเขามีแต่กลิ่นอายสังหาร จากนั้นก็พุ่งมาที่ด้านหลังของนาง

ลมหนาว ๆ กำลังพุ่งมาจากด้านหลังของนาง นางรู้สึกได้ ถึงอันตราย นางเห็นหยู้ชิงหันหนีบใบไม้เอาไว้ในมือใบ หนึ่ง

เขาดีดใบไม้ใบนั้นมาทางซูมิ่งเย่ ยังไม่ทันตั้งตัวนางก็ได้ ยินเสียงความเจ็บปวด และรู้สึกเหมือนมีอะไรล้มลง

หัวใจนางเต้นแรงมาเหมือนจะหลุดออกมา ซูมิ่งเย่ หายใจแรงมาก ความหนาวรอบ ๆ ทำให้นางรู้ว่านางยังไม่ ตาย

นางหันหน้าไปมอง ซูมิ่งเย่เห็นคนตาโตจ้องนาง แล้วมี ใบไม้ปักอยู่ตรงหน้าอก ไม่มีแม้แต่เลือดที่ไหลออกมา

แกร่งเกินไปแล้ว
ซูมิ่งเย่กำลังรู้สึกว่าโชคดี ชายชุดดำนั่นกำลังจะฟันมาที่ นางแล้ว อีกแค่นิดเดียวก็ตายได้เลย

“ขอบใจ” ซูมิ่งเย่พยักหน้า สายตาของนางมองไปด้าน ข้าง เห็นชายชุดดำอีกกลุ่มเพราะคนมากกว่า ทำให้องค รักษ์ของหญ้ชิงหันลดน้อยลงเรื่อย ๆ

ซูมิ่งเย่แย่งกระบี่มาเล่มหนึ่ง ซูมิ่งเย่ก็เข้าไปร่วมวงการ การต่อสู้ด้วย ด้วยความว่องไวพริบตาเดียวนางก็ปาดไป ที่คอของชายชุดดำ

พวกของเขาล้มลงไปทีละคน ชายชุดดำมองมาที่ซูมิ่งเย่ ด้วยความหวาดกลัว สายตามีแต่ความอยากฆ่ามากขึ้นไปอีกเดินสิบก้าวฆ่าหนึ่งคนอีกทั้งยังเป็นผู้หญิงด้วยมันหยามกันมากเกินไปแล้ว

ชายชุดดำพุ่งเป้าไปที่ซูมิ่งเย่ เหมือนเอากำลังทั้งหมด ล้อมซูมิ่งเย่เอาไว้

ซูมิ่งเย่แอบคิดในใจแล้วว่าแย่แล้ว นางเริ่มเขยิบเข้าหาหมู่ชิงหัน กลุ่มที่คุ้มกันพวกเขาเองก็บีบเข้ามาเหมือนกัน

ไม่มีเสียงคร่ำครวญ มีแค่เสียงดาบปะทะกัน ถึงแม้จะ ไม่ใช่การนองเลือดอะไรมากแต่มันก็ทำให้คนรู้สึกน่ากลัว