ตอนที่ 13 ผลักเข้าไปในกองไฟ

นาเดียรีบเก็บซ่อนสายตาที่ขุ่นเคือง เปลี่ยนเป็นตาสองคู่ที่ ศรัทธาและนอบน้อมแล้วพูดว่า “คุณชายรองมั่นใจได้เลยว่า ฉันจะซ่อมเสร็จก่อนที่คุณชายใหญ่จะกลับมา”

คำพูดแบบนี้อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นก็เกือบจะทำให้ถิร เจตหลงเชื่อเธอ โชคดีที่เขาเคยลงมือซ่อมของเล่นนั่นด้วย ตัวเอง ไม่งั้น เขาคงจะคิดว่าไอคิวของเธอสูงกว่าเขาเสียอีก

เห็นได้ชัดว่าถิรเจตก็ยังคงไม่เชื่อเธอ !

เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “นาเดีย ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอนะ ถ้าเธอซ่อมไม่ได้ เธอเตรียมกระโดดลงกองไฟได้เลย !”

ชายหนุ่มพูดจบก็ลุกขึ้นทำท่าทีใช้มือปัดฝุ่นบนเสื้อที่ไร้ฝุ่น และออกจากห้องไป

ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากที่ชายคนนั้นออกจากห้องไป อุณหภูมิภายในห้องก็ค่อยๆ อุ่นขึ้น

คนอะไรเย็นชาขนาดนี้ เย็นชาลึกถึงกระดูกดำ !

เธอต้องเผชิญหน้ากับตาลุงแปลกๆ นั่นทุกๆ วัน ในอนาคต ดูเหมือนว่าจะต้องลําบากมากแน่เลย

เธอถอนหายใจออกมายาวๆ กลืนเอาความเคียดแค้ นอันแสนอัดอั้นที่ไม่มีที่จะระบายออก
เธอเก็บเอาความคิดทั้งหมดใส่ลงไปในของเล่นโมเดลที่ อยู่ในมือ ถ้าหากว่าเธอซ่อมของเล่นนี้ได้ก็คงจะเรียกเกียรติ จากสองพี่น้องนั่นอยู่บ้าง

การที่เธอต้องไปจดทะเบียนสมรสวันนี้ทำให้เธอต้องลา งานที่บริษัทโนทัศนา ใช่แล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอก ว่าลามาจดทะเบียนสมรส เธอต้องใช้ความพยายามอย่าง มากที่จะโน้มน้าวให้ ภูรี ผู้อำนวยการแผนกออกแบบเชื่อว่า เธอไม่สบายจริงๆ และก็ให้เธอลาได้แค่วันเดียว

แต่วันนี้เธอก็ได้ทำหลายๆ อย่างมามากพอแล้ว เหมือนได้ กลายมาทําหน้าที่เป็นภรรยาอย่างเต็มตัว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันเป็นของญาณินท์นั่นเอง

เพิ่งกดปุ่มรับสาย ยัยญาณินท์ก็ส่งเสียงรัวๆ ราวกับเสียง ประทัดแตกกระจาย

“ยัยนาเดีย แกโอเคไหมเนี่ย? เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไม ไม่มาทำงาน ไอ้สัตว์นรกนันทภพว่าไงบ้าง..……..

นาเดียถือโทรศัพท์ไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือชิ้นส่วน เธอ อ้าปากค้างราวกับไข่

“เฮ็— ยายบ๊อง ทําไมแกไม่พูด แกจะให้ฉันเป็นห่วงจนตาย เลยรึไง !”

“ไม่ๆๆๆๆ ตอนนี้ฉันโอเคมาก” ตระกูลศุภเศรษฐ์ผ่านความยากลำบากมาแล้ว และตอนนี้ฉัน……

“หา? โอ้ ไม่เป็นไรหรอ งั้นก็ดีละ” แล้วพูดต่อไปว่า “งั้น พวกเราไปกินหม่าล่ากันเถอะ !”

นาเดียถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อนซี้นี่ก็จะใจใหญ่เกิน ไปแล้ว ยังไงตอนนี้เธอยังมีบางอย่างให้ต้องทำ พูดง่ายๆ เลยก็คือเธอไปไม่ได้ และเธอก็สัญญากับถิรเจตไว้แล้วว่า จะต้องซ่อมโมเดลนภายในคืนนี้ ไม่งั้นนะ……

อีกอย่างเธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะโน้มน้าว ให้ญาณินท์เปลี่ยนเวลาเป็นคืนพรุ่งนี้

ถิรเจตออกจากคฤหาสน์ตอนสี่โมงเย็น นาเดียรู้สึกโล่ง ใจทันทีที่รู้ข่าวนี้ นาเดียตั้งใจซ่อมของเล่นอย่างจริงจังจน กระทั่งหกโมงเย็นกว่าๆ คนใช้ของตระกูลสวันนีย์ก็ได้ขึ้น บันไดมาเรียกเธอไปรับประทานอาหารเย็น………

“อ้าาาา ! เสร็จเรียบร้อย !” นาเดียบิดขี้เกียจพร้อมกับมอง ‘ผลงานชิ้นโบว์แดง’ ของเธออย่างพึงพอใจ

ตอนที่นักออกแบบเริ่มออกแบบโมเดลนี้ ก็มีความเห็น แก่ตัวอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ของเล่นนี้ไม่มีคู่มือ ไม่มีแม้แต่ ตัวอย่างให้ดู เพื่อป้องกันไม่ให้คนผลิตเลียนแบบ แล้วจะ ทําให้แบรนด์ขอตัวเองโด่งดังมากขึ้น

ว่าแต่นาเดียทำได้ยังไงน่ะหรอ ? เธอเป็นทำวิจัยเกี่ยวกับ การออกแบบเครื่องประดับเหล่านี้ อีกอย่างนาเดียที่ยังสนใจเรื่องพรุ่งนี้ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กในไม่ช้า เธอก็สามารถเข้าถึง ความลึกลับซับซ้อนนี้ได้