บทที่ 8 คุณคือใคร

“อีกอย่างคืออะไรครับ” เฉินเงยหน้าขึ้นมองเธอ ผู้หญิงคนนี้ ละเอียดรอบคอมมาก แม้แต่เงินในกระเป๋ามีเศษเท่าไหร่ก็รู้ ตรง นี้ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ

เยี่ยนหานไม่รู้จะพูดยังไง ก้มหัวลง

“ยังมีอะไรครับ? รบกวนคุณบอกให้ละเอียดด้วยนะครับ เพื่อที่ พวกเราจะได้สะดวกหาเบาะแสให้นะครับ” เฉินยังคงซักถาม ต่อ แต่ว่าสายตาของเยี่ยนหานก้มลงไม่กี่วินาที

“เฮ้ย!” เยี่ยนหานพยายามตั้งตัว แล้วเงยหน้าขึ้น หน้าฝาด แดงไปทั่ว หายใจเข้าลึกๆ ตอบออกไป “ยังมีผ้าอนามัยหนึ่งห่อ ยี่ห้ออันเอ๋อเล่อค่ะ”

เมื่อพูดออกไป ตำรวจจับปากกาในมือ ส่วนชายที่นั่งบนโซฟา ข้างๆเม้มมุมปากแน่น เผยให้เห็นรอยยิ้ม กระพริบตาอย่าง สดใส

จะหัวเราะก็หัวเราะเถอะ!

ยังไงแล้วผู้หญิงก็หนีจากสิ่งนี้ไม่ได้ ใบหน้าเล็กของเธอแดง เชือก เธอคิดว่าสิ่งน่าอายที่สุดในชีวิตของเธอก็คือชายคนนั้น เห็นสิ่งนั้นแล้ว น่าอายจริงๆ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก “คุณ ตำรวจคะ กระเป๋าของฉันจะหาเจอไหมคะ? ฉันมีเรื่องจำเป็นต้อง ใช้เงิน มันคือความจริงนะคะ ในตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรเลย
“คุณผู้หญิงครับ พวกเราจะช่วยคุณหาอย่างเต็มที่ คุณจำ ลักษณะของขโมยได้ไหมครับ?

“พวกเขาเข้ามาทางด้านหลังค่ะ ขับมอเตอร์ไซค์มาหนึ่งกัน มันกันสองคนค่ะ ฉันไม่เห็นลักษณะของคนค่ะ แต่รู้ว่า มอเตอร์ไซค์ไม่มีทะเบียนรถค่ะ”

ตำรวจคนนั้นพยักหน้า “งั้นคุณบอกเบอร์และหน่วยงานทิ้งไว้

ด้วยนะครับ”

“เบอร์คือ137XXXX4889ค่ะ ไม่มีหน่วยงานค่ะ”เธอลาออก แล้ว

เผยตงเฉินพูดอย่างเฉยเมย เธอไม่ใช่เป็นครูฝึกสอนโรงเรียน มัธยมเหรอ?

ถึงแม้น้ำเสียงจะเบา ทำให้เยี่ยนหานอดไม่ได้ที่มองตาเผยตง

เฉิน สายตาของเขาดูเหยียดหยามเหมือนคืนเมื่อวานนั้น

เขาเกลียดที่สุดก็คือผู้หญิงที่ปากเต็มไปด้วยคำโกหก

เยี่ยนหานเม้มปากเหมือนโกรธ ไม่พูด ยังไงก็ลาออกแล้ว ก็ ไม่มีหน่วยงานแล้ว

“อ่อ คุณเขียน คุณสามารถกลับได้แล้วครับ รอข่าวจากพวก เรา ถ้ามีเบาะแสจะติดต่อคุณไปนะครับ” เฉินลงบันทึกเสร็จแล้ว ก็ลุกขึ้น

“วันนี้จะหาไม่เจอเหรอคะ” ใจของเยี่ยนหาน หล่นไปอยู่ตาตุ่ม
ในเวลานั้น โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น ยังเป็นเสียงเรียกเข้าเหมือน ตอนเช้า เผยองเฉินเม้มปาก คิ้วขมวด

เยี่ยนหานรับโทรศัพท์ “คุณครูลู่? อะไรนะคะ? โอเคค่ะ เดี๋ยว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

รอเธอวางสาย เฉินมองเยี่ยนหานแล้วพูดว่า “อาจจะยังหาก ลับคืนมาไม่ได้ แต่พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่ครับ

“ค่ะ…”ใจของเยี่ยนหานเหมือนโดนสาด หนาวไปทั่ว “ฉัน หมดตัวแล้วจริงๆ และฉันก็มีเรื่องต้องใช้มันจริงๆ

เฉินหยุดสายตาไปสักพัก จากนั้นก็ล้วงเงินในกระเป๋าตัวเอง ออกมา หยิบแบงค์แดงสองแบงค์ให้กับเธอ “คุณเอาไปใช้ก่อน เถอะครับ”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นค่ะ” เยี่ยนหานจำใจ ส่ายหัว เอาเงินยัดเขาไปให้มือเขาคืน “ขอบคุณค่ะ”

เธอพูดจบก็เดินออกไปข้างนอก ตามกลับคืนมาไม่ได้ เธอคิด อยากจะถามตำรวจทำอะไรกันบ้าง แต่ว่าเขาเอาเงินจากกระเป๋า ตัวเองให้เธอ เธอไม่ใช่ขอทานนะ

วิ่งออกจากสถานีตำรวจ เยี่ยนหานก็ร้องไห้

มองตามเงาที่ห่างออกไป เฉินดูเงินในมือธนบัตรสองร้อย หยวนในมือ คิ้วขมวดขึ้นมา จากนั้นไม่มองแม้แต่เผยตงเฉินแล้ว เดินออกไป

“จะกลับบ้านตอนไหน?” เผยตงเฉินเริ่มปริปากพูด “ที่นายโกรธ ไม่คิดว่านานไปหน่อยเหรอ?”

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย” ในที่สุดเฉินก็มองเขา แต่สายตา นั้นเต็มไปด้วยความโมโห

“แม่นายให้ฉันมาบอกนาย ตอนนี้ท่านอยู่โรงพยาบาล ไปไม่ ไปก็เป็นเรื่องของนาย ฉันไปล่ะ” เผยตงเฉินลุกขึ้นแล้วเดินออก ไป

เยี่ยนหานเดินออกจากสถานีตำรวจ ไม่มีอะไรติดตัว ไม่ สามารถนั่งรถประจําทางได้ ทำได้แค่เดิน น้ำตาก็รินไหลออกมา

ทําไมเธอถึงได้ช่วยอะไรขนาดนี้

เมื่อสักครู่ที่ลู่เหว่ย โทรมาบอกเธอว่า โรงเรียน ให้เธอย้ายออก เดี๋ยวนี้ เพราะวันนี้เธอไปล่วงเกินผู้อำนวยการ ทุกคนไม่ให้เวลา เธอเก็บของแม้แต่วันเดี่ยว

เธอรีบกลับไปทันที ลู่เหว่ยกำลังห้าม ร.ป.ภ.ไว้อยู่ ถ้าเธอกลับ

ไปช้า ของของเธอจะถูกเอาไปทิ้ง

เธอรีบเดินอย่างไว้ อีกนิดเดียวก็วิ่งแล้ว ไม่ทันระวังสะดุดเท้า คนทั้งคนเอนไปข้างหน้า นอนราบกับพื้น

กำลังขับรถออกไป มองกระจกหลังเห็นผู้หญิงหกล้ม เผยถึง เฉินขมวดคิ้ว มือจับพวงมาลัย แล้วตีลงไป มองเห็นเยี่ยนหานยัง ไม่ลุกขึ้น กำเบรกมือขึ้น เอาโทรศัพท์ออกมา แล้วกดต่อสาย

น้ำตาคลอเบ้า เยี่ยนหานรู้สึกตัวไม่มีแรงแล้ว ทำไมเธอถึงได้ ซวยได้ขนาดนี้?
ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอนอนราบกับพื้นแล้วรับโทรศัพท์ เบอร์แปลก “ฮัลโหล”

เสียงที่กลับมาเป็นเสียงที่เข้มต่ำ รู้สึกคุ้นๆ ลุกขึ้น นอนราบ กับพื้นแบบนั้นเป็นเหมือนกับอะไร?” เยี่ยนหานตกใจ พึ่งรู้ว่าตัวเองนอนราบรับโทรศัพท์อยู่กับพื้น

หน้าแดงเลือก รีบลุกขึ้นมาทันที ถามด้วยความตื่นเต้น “คุณ คุณ

คือใคร?”

เธอรู้สึกตกอยู่ในที่นั่งลำบาก โดนคนคุ้นเคยมองเห็น รู้สึกเก้ๆ กังๆอับอายอยากมาก

“มองมาด้านหลัง รถสีดำ เดินมาประมาณสิบห้าเมตร เสียง ต่ำ เคร่งขรึมเหมือนจะเป็นคำสั่ง

เยี่ยนหานหันหัว มองเห็นรถสีดำจริงๆ แต่กระจกติดฟิล์ม

กันแสง แสงดำๆ มองอะไรก็ไม่เห็น “ฮัลโหล ฉันถามว่าคุณเป็น

ใคร? มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันเดินมาฉันต้องเดินมาด้วย?”