บทที่ 7 ความบังเอิญ

ถอนเงินออกจากบัตรมาห้าพัน เหลือในนั้นอีกสองพัน เตรียม เก็บไว้ให้น้องผ่าตัดตอนบ่าย

ไม่มีอะไรใหญ่ไปกว่านี้แล้ว วันนี้ต้องดำเนินต่อไป ถ้าคนไม่ ข้าม ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง เยี่ยนหานปลอบใจตัวเอง

ทันใดนั้น เธอก็โดนแรงกระชาก คนก็ล้มลงไป พวกขับรถเร็ว! คิดไม่ถึงพวกขับรถเร็วจะชิงกระเป๋าเธอไป สองคนข้างหน้า คน หนึ่งขับมอเตอร์ไซค์ อีกคนนั่งด้านหลัง มอเตอร์ไซค์วิ่งออกไป อย่างรวดเร็ว

“อ๊าย– กระเป๋าฉัน กระเป๋าของฉัน!” เยี่ยนหานตอบโต้แล้ว วิ่งตาม แต่ว่าขาเธอจะตามขโมยด้านหน้าได้อย่างไร แค่พริบตา มอเตอร์ไซค์ก็หายไปมองไม่เห็นแล้ว

“เอากระเป๋าของฉันคืนมา”เธอร้องเรียก จนหมดหวัง

เงินของเธอ กุญแจ เอกสารสำคัญทั้งหมดอยู่ในกระเป๋านั้น มี แค่โทรศัพท์ที่อยู่ในมือ พูดได้ว่า ตอนนี้เธอหมดตัวแล้ว เมื่อก่อน เธอเชื่อในแรงศรัทธาค้ำจุน ตอนนี้ทรุดตัวแทบไม่ทัน

น้ำตาเธอค่อยๆรินไหล ตลอดชีวิตพึ่งรู้สึกไม่มีแรงครั้งแรก

ทำไมเทพเจ้าถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ “หนู ไปแจ้งตำรวจเถอะ”พลเมืองดี อดไม่ได้ที่จะมาบอกเธอ
“ค่ะ”จริงด้วย เธอควรไปแจ้งตำรวจ

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะคุณป้า เธอเริ่มมีความหวัง ลุกขึ้นไปสถานีตำรวจ เข้าไปในสถานีตำรวจ มองเห็นชุดตำรวจ ก็เหมือนรู้สึกมองเห็นญาติ ยังไม่ได้พูดอะไรตาเธอก็แดงขึ้นมา

เธอรีบเดินเข้าไปสถานีตำรวจ แต่ข้างนอกสถานีตำรวจ มีรถ เก๋งหรูสีดำจอดอยู่ ไม่นานนัก ชายร่างสูงก้าวเท้ายาวออกมา รองเท้าหนังสีดำวาววับ ชายหนุ่มปิดประตูรถ เงยหน้า เห็นเงา

เธอ?

เผยตงเฉันคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเธออีก ใบหน้าเย็นชาไม่ได้ แสดงความรู้สึกอะไร แววตาแหลมเฉียบคู่นั้นมองตามเงานั้นไป แบบไม่รู้ตัว แววตาแฝงไปด้วยแสงสว่างอย่างลึกซึ้ง

หลังจากเขียนทานเข้าไปในประตู เผยตงเฉินก็เดินเข้าไปใน สถานีตำรวจ รูปร่างสูงใหญ่อย่างสมบูรณ์แบบแสดงให้เห็นถึง ท่าที่หยิ่งยโส ออร่าของเขาทำให้คนต้องกลั้นหายใจ

ตำรวจมองเห็นเขา ก็ลุกขึ้นกันหมด “หัวหน้าเผยสวัสดีครับ

เยี่ยนหานตกตะลึง หันหน้าไป ว่า เป็นเขา เธอได้แต่ตัวหด

เขาคนนี้ตัวสูงจริงๆ สูงท่วมหัวเธอ ดวงตานั้นเต็มไปด้วย ความอันตราย เยี่ยมหานรีบก้มหัวลง คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเขา ทุกคนเรียกเขาว่าหัวหน้าเผย เขาใหญ่กว่าผู้อำนวยการฝ่ายการ ศึกษา ไม่รู้ตำแหน่งอะไร เป็นหัวหน้าของที่ไหน
“พวกคุณทำธุระของพวกคุณเถอะ” เผยตงเฉินไม่ได้แสดง สีหน้าอะไร พูดกับทุกคนด้วย น้ำเสียงไม่ช้าไม่เร็วไป แต่ทุก คนต่างระมัดระวังตัว และให้ความเคารพอย่างมาก

เยี่ยนหานพบว่าทั้งโรงพักมีวัยรุ่นคนเดียวที่ไม่เงยหน้ามองให้ หัวหน้าเผย เยี่ยนหานไม่สนใจอะไรมาก ก้มหน้าเขียนอะไรต่อ ไม่รู้ของตำรวจ “คุณตำรวจคะ ฉันจะมาแจ้งความค่ะ ฉันพึ่งโดน คนชิงกระเป๋าไปค่ะ”

“ยี่เฉินฉันมีธุระด้วย”

ในเวลาเดียวกัน เผยตงเฉินก็พูดกับคนนั้นด้วย

คนนั้นได้ยินแล้วเงยหน้าขึ้น แต่ไม่ได้มองเผยตงเฉิน แถบ ดกับเยี่ยนหานต่อ “อยู่ที่ไหนครับ? เขียนลงไว้ด้วยนะครับ”

“เฉิน ฉันมีธุระกับนาย” เผยตงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม

แถบคนที่ชื่อ “ยี่เฉิน” ที่ไม่สนใจเผยตงเฉินแล้วยังพยักหน้าให้

เยี่ยนหาน เชิญตามผมเข้ามาครับ

เยี่ยนหานสัมผัสได้ถึงบรรยากาศของโรงพักที่เต็มไปด้วย ความมืดครึ้มและหนาวเย็น แน่นอนมาจากคนตัวใหญ่ อย่าง หัวหน้าเผย บรรยากาศอัตรายขนาดนี้ แถมเธอก็ตาม ตำรวจไปอีกห้องหนึ่ง

ยังไม่ได้พูด เผยตงเฉินก็ตามเข้าไปด้วย

คนที่ชื่อยี่เฉินนั่งอยู่คนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน เชิญให้เขียนหาน นั่งลง แต่เผยตงเฉินทำตัวใหญ่นั่งบนโซฟาข้างๆ
ในขณะเดียวกัน เยี่ยนหานรู้สึกว่าในห้องเต็มไปด้วย บรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ แถบทั้งหมดมาจากคนร่างใหญ่ที่ตาม เข้ามาทีหลัง

เยี่ยนหานไม่ได้นั่ง เธอกุมมือแน่น “คุณตำรวจคะ ฉันจะแจ้ง ความค่ะ รบกวนท่านด่วนได้ไหมคะ? ฉันพึ่งถอนเงินสดมาห้าพัน ออกจากถนนอู่ก็โดนทิ้งไปแล้วค่ะ ”

เยี่ยนหานรู้สึกได้ว่าเผยองเฉินกำลังฟังเธออยู่ ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา

“ชื่อของคุณ อายุ เขียนลงก่อนนะครับ” เฉินไม่เงยหน้า ทำ

แบบสอบถามของตำรวจ

เยี่ยนหานลำบากใจ เมื่อนึกถึงชายคนที่นั่งข้างๆ เห็นเขา ครุ่นคิดเหลือบมองตัวเอง เธอระมัดระวังตัวขึ้นมา ใน จิตใต้สำนึก เธอไม่อยากให้เขารู้จักชื่อ ยังไงแล้วคืนเมื่อวานก็มี ความทรงจำที่ไม่ดี เขาต้องคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงขั้นต่ำพลีกาย เข้าหาผู้ชาย แต่ว่า แต่ว่าทั้งหมดนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

เฮ้ย!คิดอะไรนะ? เยี่ยนหานหายใจเข้าลึก กัดฟัน “เยี่ยนหาน อายุ 26 ปี”

ยี่เฉินจดบันทึก “ในกระเป๋าคุณมีอะไร? กระเป๋าคุณมีอะไร

“ของทั้งหมดฉันอยู่ในนั้น กระเป๋าฉันเป็นกระเป๋าหนังสีขาว ข้างในมีกระเป๋าเงินและบัตรประชาชน แล้วยังมีกุญแจหอพัก เงินสดห้าพันที่พึ่งถอน นอกจากนั้นยังมีเงินในกระเป๋าเงินอีกหนึ่ง ร้อยยี่สิบหาหยวนหกเหมา นอกจากนี้ เยี่ยนหานหยุดลง ไม่ได้พูดอะไรต่อ สีหน้าเริ่มย