บทที่ 6 คุณเทียบไม่ได้แม้แต่น้อย

ไม่ได้ทํางานที่โรงเรียนแล้ว หอที่โรงเรียนจัดให้ก็อยู่ไม่ได้แล้ว เมืองจีนไห่ที่กว้างใหญ่ ต่อไปเธอจะทำยังไงต่อ?

ไม่สามารถให้ที่บ้านรู้สถานการณ์เธอในตอนนี้ได้ เธอและ ถานหยุนเฟยคุยเรื่องแต่งงานกันไว้แล้ว ถ้าแม่รู้ว่าถานหยุนเฟย เป็นคนแบบนั้น จะต้องเสียใจแน่ๆเลย อย่างน้อยตอนนี้ที่เธอ ทําได้คือไม่ให้แม่รู้

รถสาธารณะค่อยๆข้ามเขตถนนของเมืองจีนไห่ เมืองที่เจริญ จะทํายังไงเรื่องบ้านดี?

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง หน้าจอแสดงชื่อถานหยุนเฟย “หานทาน เธอลาออกแล้วจริงๆเหรอ?”

ทำไมรู้ข่าวเร็วจัง เขามีหูตาที่โรงเรียนจริงๆด้วย เยี่ยนหานพูด

ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ใช่”

“เธออยู่ที่ไหน?”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”แล้วกดวางสายไป แต่ว่าพึ่งเห็นป้ายหน้าว่า ถานหยูนเฟยยืนรอเธออยู่

นึกถึงคืนเมื่อวาน เธอรู้สึกสะอิดสะเอียน

เธอคิดว่าเธอยังจมปลักกับรักของเขาเหมือนเมื่อก่อนอยู่เหรอ?
ตอนนี้นอกจากเธอจะสะอิดสะเอียนแล้ว แถมยังรู้สึกปีติยินดี ยินดีที่ตัวเองสำรวมพล อดทนจนมาถึงเมื่อวานพึ่งจะตอบตกลง ให้เขา ตอนแรกเธออยากจะแต่งงานก่อนถึงจะยอมให้เขา

เยี่ยนหานลงรถแล้วเดินไปที่หอพักเก่า

“หานทาน ฟังผมพูดก่อน” ถ่านหยุนเฟยคว้ามือเธอเอาไว้ “อย่าแตะตัวฉัน” เยี่ยนหานสะบัดมือเขาทิ้ง

แต่ว่า ต่อมา เขาดึงเธออย่างแรง เธอโดนเขาดึงเข้าไปในอ้อม กอดของเขา แล้วเขาก็สร้างสถานการณ์ที่เป็นจูบ

“โอ้ว…” บนถนนใหญ่ คิดไม่ถึงว่าเขาจะจูบเธอบนถนนกลาง วันแสกๆแบบนี้

“ปล่อยนะ..” เยี่ยนหาน ใช้แรงผลักเขา แต่ผลักยังไงก็ไม่ขยับ เธอรีบอ้าปากกัดเขา เขาถึงยอมปล่อยเธอ

เยี่ยนหานใช้แขนเสื้อเช็ดที่ปากตัวเอง อดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่

เขา “ถานหยุนเฟย คุณทำอะไร?”

คนรอบข้างมองดูพวกเขา ถานหยุนเฟยถลึงตา พร้อมตะคอก ใส่ “มองทําไม? ไม่เคยเห็นคนทะเลาะกันรึไง?”

เยี่ยนหานหมุนตัวแล้ววิ่ง ถานหยุนเฟยก็ตามไปข้างหลัง ทั้ง สองฉุดกระชากลากดึงกันไปมา

เยี่ยนหานมองไม่เห็น ว่าข้างหลังมีรถเก๋งหรูสีดำ ในตอนนี้มี แววดวงตาคู่หนึ่งมองอย่างใคร่ครวญและคาดเดาออก เป็นผู้หญิงไม่เรียบร้อยจริงๆด้วย เผยองเฉินพูดกับคนขับรถด้วยเสียง เย็นชา กลับเมือง

“ครับ”คนขับรถเหยียบคันเร่ง รถก็เลื่อนผ่านไป

เผยตงเฉินมองเยี่ยนหาน โดนถาน ยูนเฟยจูบผ่านหน้าต่างรถ แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา จูบกลางถนนใหญ่ ยิ่งกว่าโสเภณีซะ อีก!

รถขับออกไปไกลแล้ว ในที่สุดก็พ้นจากรถติด

เยี่ยนหาน โดนถานหยุนเฟยก่อกวนไม่เลิก แถมหันกลับมา กางมือตบเข้าไป “ถานหยุนเฟย คุณแตะต้องฉันอีก ฉันจะไม่ เกรงใจจริงๆแล้วนะ”

ถานหยุนเฟยเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขามองเธออย่างที่อๆ สำรวจ เธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นสายตาอันแหลมคมหลง คงไม่มีอะไรยุ่ง ยาก เยี่ยนหานก็ไม่สนใจในความซับซ้อนของท่าทางของเขา

“เดือนหน้า พวกเราจะจัดงานแต่งงานกัน”เขาพูดเพียง ประโยคเดียวเท่านี้

เยี่ยนหานหัวเราะ มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ถานหยุนเฟย คุณไม่รู้สึกทุเรศหน่อยเหรอ? คุณรู้ไหมในสายตาฉันคุณคือ อะไร? ”

เยี่ยนหานไม่รู้จะเปรียบเทียบความในใจเธอออกมายังไง ทันใดนั้นมองเห็นขี้หมาข้างทางที่ไม่ได้ทำความสะอาด เธอชี้ไป สิ่งของสีดำที่อยู่ตรงนั้น พูดด้วยเสียงเยือกเย็น “แค่สิ่งนั้นคุณก็เทียบไม่ได้”

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาตำลึกมีความอ่อนโยนที่ไม่ได้ เห็นมานาน สายตาของเขาที่ชวนหลงใหล เหมือนคลื่นที่ซัดเขา หินยักษ์ไม่มีสิ้นสุด ในเวลาเดียวกันก็มีสีหน้าที่ซึมเศร้า ความ เย่อหยิ่งและความโศกเศร้าของเจ้าชายรูปงาม เหมือนมองมาที่ เธอ คิดว่าไม่มีหญิงคนไหนต้านทานได้ ตอนแรกเพราะเธอเข้าไป ในสายตา ในที่สุดเธอก็หลงตัวเองเข้าไปทีละน้อยๆหานทาน ฉันยอมรับว่าเรื่องนี้ฉันไม่ได้คิดให้ดีก่อน แต่เรื่องที่ฉันอยากจะ ขอเธอแต่งานไม่เคยเปลี่ยน

กลับไปถึงหอพักเขียนหานรู้สึกเศร้าเสียใจ เป็นความรู้สึก อึดอัด โจมตีเข้ามา จากใจส่งผ่านมาที่ตา น้ำตาที่ไม่มีเสียงจู่ๆก็ ไหลออกมา

พึ่งจะเข้าประตูมา ก็ได้รับโทรศัพท์จากแผนกศึกษาของ โรงเรียน เสียงพูดที่เข้มงวดของหัวหน้าแผนกศึกษาดังในหู”เยี่ย นหาน เธอทำอะไรลงไป ลาออกก็ไม่สามารถทำภายในวันนี้ได้ แบบนี้ดีแล้วเหรอ หัวหน้าเผยออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ผู้อำนวยการ เจิ้งพวกเขาก็ไปแล้ว เธอพูดเธอทำอะไรลงไป ผู้อำนวยการ โกรธมาก ให้เธอออกจากหอเดี๋ยวนี้ วันนี้ตอนเย็นจะให้ครูคน ใหม่เข้ามา ”

“หะ… เยี่ยนหานตกใจมาก “ฉันรู้ว่าต้องย้ายออกค่ะ แต่ว่า มันไม่ง่ายเลยนะคะที่ฉันจะเก็บของภายในเวลาวันเดียว”

“อธิการบดีเฉันเป็นคนบอกมา ตอนบ่ายครูคนใหม่จะมาแล้วเธอรีบมาเก็บของเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันจะให้ร.ป.ภ. ที่ห้องรักษา ความปลอดภัยมาช่วยเก็บพูดจบหัวหน้าแผนกการศึกษากวาง สายไป

เยี่ยนหานคิดไม่ถึงตัวเองจะตกต่ำขนาดนี้ แถมแม่กับน้องตอน บ่ายจะมาหา แล้วยังต้องผ่าตัดอีก ตอนนี้เธอก็ต้องไปเก็บและยัง หาที่ใหม่ไม่ได้อีก

แต่ไม่มีหนทางแล้ว เธอต้องไปหาบ้าน และดูห้องก่อน ยังดีที่ ในบัตรยังมีเงินสะสมอยู่ไม่กี่พัน ยังพอที่จะหาห้องได้

มองเห็นบ้านพักบริษัทห้องไม่ได้แย่ ค่าเช่าเดือนละเก้าร้อย แพงนิดหน่อย แต่ก็เป็นราคาปกติของเมืองจีนไห่ ห้องเช่าเก่า ห้องเรียบง่ายสองห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น เนื้อที่ไม่ถึงหกสิบ ตารางเมตร ห้องน้ำ ห้องครัวก็มี เซ็นสัญญาแล้วต้องจ่ายครึ่งปี เจ้าของให้จ่ายถูกหน่อย ทั้งหมดห้าพัน

เธอตกลงเสร็จแล้ว จากนั้นก็ไปกดเงินมาทำสัญญา