บทที่ 5 สถานการณ์ที่น่าอึดอัด

ที่ไหนจะไปคิดถึง การหัวเราะเยาะแบบนี้ จะทำให้เขียนหาน โผล่เข้าจับ ในใจเธอมีแรงกระตุ้นทำให้มีแรงสู้ ยืดหลังตรง หายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้คำพูดลักษณะสอนมาบรรยายแนะนำ ” เป็นโครงการสําคัญของโรงเรียนเราที่ระดมเงินกันสร้างกันปีนี้ ค่ะ คณะครูและนักเรียนยินดีมากที่ได้รับอุปกรณ์และเนื้อหาการ สอนมากมายในห้องมัลติมีเดีย ต่อไปในนามของโรงเรียนจะ ขอแนะนำความสามารถของห้องมัลติมีเดีย อุปกรณ์ที่ติด ตั้ง…

เสียงของเธอไม่รีบและก็ไม่ช้า แหบแห้งนิดน้อย ฟังดูไพเราะ พูดภาษาจีนกลางก็ได้ชัดเจนตามมาตรฐาน เหมือนกับผู้ประกาศ วิทยุ

เผยตงเฉินอึ้งไปนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเสียง ไพเราะ เมื่อคืนวานเขาคิดว่าเธออาจจะเป็นครูที่นี่ คิดไม่ถึงวันนี้ ที่มาแนะนำงานจะเจอเธอจริงๆ

เธอทุ่มเทในการบรรยายมาก แนะนำได้อย่างละเอียด

ทันใดนั้น เสียงไพเราะของเธอก็ดังกึกก้องในหูชั่วขณะ “เธอ เดินนานแล้วคงเหนื่อย เขาผิดไปแล้วที่มาเผชิญหน้าเธอ ห่าง จากเขาก็พอ แค่นี้ก็พอแล้ว”

เอ่อ!
จังหวะไม่ดี โทรศัพท์ของเยี่ยนหานก็ดังขึ้นในเวลานี้

เป็นไปไม่ได้ ปกติเธอจะปิดเครื่องตลอด แต่วันนี้เธอเตรียมตัว ที่จะลาออกเลยลืมสนิทไป น่าอายจริง เวลานั้น อธิการบดีเฉินก็ สีหน้าเสีย

ทุกคนจับจ้องให้ความสนใจกับเสียงโทรศัพท์ของเธอ ใจของ เยี่ยนหานเต้นแรง จะทำงานฟังแล้วใช่ไหม?

เฮ้ย ทำพังก็ต้องเสียงาน แต่ยังไงเธอก็จะเตรียมตัวลาออกอยู่ แล้ว

เธอรีบเอาโทรศัพท์ออกมา เหลือบดูแล้ว เป็นคนที่บ้าน โทรศัพท์เข้ามา จะต้องมีเรื่องแน่เลย แต่ว่าเธอไม่สนใจแล้ว เพื่อ หน้าตาทุกคนเธอปิดโทรศัพท์ลง “ขอโทษค่ะ

สีหน้าของผู้อำนวยการเพิ่งเริ่มไม่ค่อยดี มองไปที่คณะครู อาจารย์ คณะหัวหน้าจัดอย่างไม่พอใจ เปลี่ยนท่าทางแล้วหันไป มองทางเผยตงเฉิน อีกครั้ง เขายกคิ้ว ไม่พูดอะไรสักคำ

เผยตงเฉินกวาดตามองผู้คน มาหยุดที่ร่างของเยี่ยนหานนาน สองวินาที

เยี่ยนหานสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของสองวินาทีนี้ แต่ก็ช่าง มันเถอะ ไม่มีใครมาทำอะไรเธอได้ เธอไม่มีโครงงาน นี่คือข้อดี ของการไม่มีโครงงาน ไม่โดนขู่คุกคาม เข้าใจแล้วก็วันนี้

เยี่ยนหานทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เริ่มพูดอธิบายต่อ

ยังดี ยังพูดออกมาได้อย่างชัดเจน
ในที่สุดก็ออกจากห้องมัลติมีเดียแล้วไปสระน้ำที่กำลังสร้าง อธิการบดีเฉินตำหนิเยี่ยนหาน “เกิดอะไรขึ้น”

เยี่ยนหานเหลือบมองไปที่ผู้นำมากมาย แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้น มาอีกครั้ง “ขอโทษค่ะ อธิการบดีเฉิน พอดิฉันลืมปิด โทรศัพท์ ที่ บ้านโทรเข้ามา ฉันขอไปโทรกลับก่อนนะคะ

แม่ต้องมีเรื่องกับเธอแน่นอน ปกติแม่จะไม่โทรมาหาเธอ จะ

ต้องมีเรื่องรีบร้อนแน่ๆ

“จะไปโทรศัพท์อะไรล่ะ ไม่เห็นผู้นำมากมายเหรอ?” อธิการ บดีเฉินที่หงุดหงิดอยู่แล้ว ยิ่งโมโหใหญ่

เยี่ยนหานมึนงง แต่ยังยืนยันที่จะโทร อธิการบดีเฉินรีบคว้าโทรศัพท์ของเธอทันที แล้วพูดด้วยเสียง ต่า“รีบไป!”

“เอาคืนมาให้ฉันนะคะ!” เยี่ยนหานร้อนใจ

“เยี่ยนหาน เธอรู้ไหม ถ้าเธอทำพังผลลัพธ์จะเกิดอะไรขึ้น โครงงานเธอยังอยากให้เป็นจริงอยู่ไหม อธิการบดีเฉินขู่

“คุณเอาโทรศัพท์คืนฉันเถอะค่ะ อธิการบดีเฉิน ฉันไม่ทำแล้ว ค่ะ ให้โครงงานเขาไปเถอะค่ะ ฉันขอลาออก ลาออกเดี๋ยวนี้ด้วย ค่ะ รีบเอาไปลาออกจากกระเป๋าออกมา ยัดใส่มือของเขา แล้ว คว้าโทรศัพท์มา “พอแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ทำแล้ว และคุณไม่ต้องมา ยุ่งกับฉันแล้ว ลาก่อนค่ะ ”

พูดจบแล้ว เธอก็หมุนตัวแล้วเดินไป
อธิการบดีเฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันอะไรเนี่ย? ถือใบลา ออกของ เขียนหานอย่างมึนงง โกรธจนหน้าบูดเบี้ยว เด็กวัยรุ่น สมัยนี้กล้าดี โดยเฉพาะเด็กหลังยุคแปดศูนย์ เป็นแต่แบบนี้ เขา โกรธจะตายแล้ว

เยี่ยนหานก้าวใหญ่เดินออกไป เดินไป โทรศัพท์ไป “แม่ มีอะไร ถึงโทรมาหรือคะ”

“หานทาน น้องเธอก่อเรื่องแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

“น้อง น้องแกท้อง ฉันโกรธจะตายอยู่แล้ว”

“หะ ..” เยี่ยนหานตกตะลึง น้องสาวเธอพึ่งจะอายุสิบเก้า ปีนี้ พึ่งจะเข้าโรงเรียนแพทย์ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้

“แม่พาน้องไปทำแท้งที่นั่นก่อนดีไหม ที่นี่คนรู้จักพวกเราเยอะ

ถ้ามีคนรู้เข้า ต่อไปพวกเราจะพบปะคนอื่นได้ยังไง เพื่อนบ้านทั้ง

ซอยจะมองพวกเราเป็นคนยังไง

“โอเคค่ะ แม่คะ ไม่ต้องรีบนะคะ แม่พาน้องมาเถอะค่ะ พ่อรู้ เรื่องรึยังคะ ? อ่อ พอดีเลย อย่าให้พ่อเขารู้ เดี๋ยวเขาจะเอาไปพู ดมั่วซั่ว” เยี่ยนหานรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้เผยตงเฉินจะอายุยังไม่ถึงสามสิบ แต่วันนี้เขาก็มาอยู่ใน จุดผู้นำสูงสุด ถึงแม้ผู้อำนวยการการศึกษาจะสูงกว่าเขา แต่เขา ทํางานรอบตัวนายใหญ่ ก็ไม่กล้าเดินนำหน้าเขา

เผยตงเฉินไม่ได้ตั้งใจมอง เห็นเงาเล็กนั้นเร่งรีบออกไปสายตาหรี่ที่ดูอันตราย เธอกล้าออกไป? ดูเหมือนเธอจะยังวัยรุ่น แต่วันนี้กลับมาเป็นนักบรรยายได้ ต้องเป็นคนมีเบื้องหลังแน่?

“ผู้อำนวยการเจิ้งงานที่เหลือคุณทำเถอะ ผมยังมีเอกสารต้อง ส่งให้ผู้ใหญ่ ขอตัวก่อนนะครับ” เผยตงเฉินพูดบอกผู้อำนวยการ เจ๋งอย่างกะทันหัน

เยี่ยนหานเดินไป คุยโทรศัพท์ไป “แม่คะ แม่กับน้องมาก่อนค่ะ ตอนเที่ยงยังขึ้นรถสาธารณะทัน เส้นทางสี่ชั่วโมงไม่ไกลสำหรับ เธอ ตอนบ่ายหนูไปรับแม่กับน้องนะคะ พรุ่งนี้ค่อยไปโรง พยาบาลกัน”

วางสายโทรศัพท์ เธอก็ขึ้นรถอย่างผิดหวัง