บทที่ 20 พนักงานทำความสะอาด
“อ้อเหรอ เมื่อกี้ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าเธอตั้งใจที่จะจะโยนตัวเอง มาไปในอ้อมกอดของฉันกันนะ ที่โรงแรมที่ครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ก็โยน ตัวเองเข้ามาในบ้านฉันโดยตรง คนที่อยู่เบื้องหลังเธอช่างทำได้ ทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมายจริง ๆ คุณหนูเงี่ยน เธอมี วัตถุประสงค์อะไรไม่สู้พูดออกมาให้ชัดเจนเลยดีกว่า ถ้าหาก เกิดปัญหาอะไรขึ้นมาฉันช่วยเธอจัดการไม่ได้หรอกนะ!”
เพราะว่าถูกเขาเข้าใจผิด เยี่ยนหานจึงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่าง มาก สีหน้าของเธอเปลี่ยนจากแดงเป็นม่วง ทั้งยังรู้สึกอัปยศ สำหรับเธอ ถานหยุนเฟยคนนั้นเป็นความทรงจำใจอดีตที่ไม่ สามารถไล่ตามได้อีกต่อไป เป็นช่วงเวลาที่ทั้งหอมหวานทั้งหม ฝาด ในตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย และยังเป็นการทรยศหักหลัง และความเศร้าโศกจากการที่ถูกเขาใช้ประโยชน์ที่ไม่สามารถให้ อภัยได้เลยแม้แต่น้อย เธอไม่อยากที่จะโดนเข้าใจผิด เยี่ยนหาน ก้มหน้าลง “หัวหน้าเผย คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ถ้าคุณไม่อยากให้ ฉันเป็นพนักงานทำความสะอาด ฉันไปก็ได้ค่ะ!”
เผยตงเฉินมองไปที่เธอ “ฉันยังไม่ได้พูดว่าไม่ต้องการเธอ!
“ถ้าอย่างนั้นฉันทำงานต่อแล้วนะคะ!”
“คุณหนูเยี่ยม ฉันพูดจริง ๆ นะ เป็นคนทำความสะอาดเป็น คนรักไม่ได้หรอกนะ เธอสามารถพิจารณาดูก่อนได้” เสียงของ เผยตงเฉินดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
เยี่ยนหานยืดหลังตรง แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
เพียงแต่ความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจทำให้เธอต้องขมวดคิ้ว เขายังคงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้น แต่เธอไม่ได้เป็นผู้หญิง แบบนั้นจริง ๆ
ไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบาย อธิบายออกมาได้ไม่ชัดเจน ผู้ที่เป็น คนชัดเจนก็จะชัดเจนในตัวมันเอง เธอเข้าใจเหตุผลพวกนี้ดี
เพียงแต่เมื่อต้องเผชิญกับคำพูดพวกนี้ เธอคิดว่ามันเป็นอะไร ที่น่าอับอาย หัวใจของเธอหดรัดแน่น ความเจ็บปวดราวกับถูก เข็มทิ่มแทงไปทั่วร่างกายเริ่มไม่สามารถที่จะควบคุมได้ และมัน ก็ได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว
เธอช้อนตาขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้อย่าง ไร้ความหวาดหวั่น!
ริมฝีปากไม่หนาไม่บางที่อยู่บนใบหน้าที่เล็ก ๆ แต่เข้มแข็ง ของเขาขบเม้ม ราวกับว่ากำลังรอคำตอบจากเธอ
เขียนหานเงียบไปพักหนึ่ง แล้วพูดออกมาด้วยความจริงจัง อย่างถึงที่สุดว่า “หัวหน้าเผย ฉันรู้แค่เพียงว่าคุณเป็นผู้นำระดับ สูง แต่คุณทำอะไรนั้นฉันไม่เคยรู้เลยสักนิด แล้วก็ไม่อยากที่จะรู้ ด้วย วันนั้นตอนที่กำลังตรวจสอบโรงเรียนมัธยมทดลองฉันก็ได้รู้ ว่าคุณมีสถานะสูงส่ง ก่อนหน้านั้นก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันถูก คนใช้ประโยชน์ แต่เรื่องที่ว่าคนคนนั้นเป็นใครฉันไม่สามารถ บอกคุณได้จริง ๆ คุณช่วยปล่อยให้ฉันได้รักษาเกียรติตัวเอง หน่อยได้ไหมคะ แล้วก็คำพูดของคุณเมื่อกี้นี้ ฉันรู้ว่าคุณแค่ล้อ เล่น ฉันสามารถที่ฟังเป็นเรื่องตลกได้ เพราะอย่างนั้นตอนนี้ฉัน ขอตัวไปทำงานแล้วนะคะ!
เธอหันตัวกลับไปแล้วเริ่มทำงานของตนเองอย่างเงียบ ๆ ไม่ สนใจดวงตาอันแหลมคมคู่นั้นของเผยตงเฉิน ทั้งการเช็ดกระจก เช็ดชั้นวาง ถูพื้น เธอทำอย่างไม่สุกเอาเผากิน เยี่ยนหานตั้งใจทำ มาก พื้นที่ตรงไหนที่ผ่านมือเธอล้วนเป็นเงาวาว
เผยตงเฉินเห็นผลงานของเธอแล้วก็ขมวดคิ้ว ดวงตาเรียว เป็นประกายล้ำลึก ริมฝีปากขบแน่น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ เป็นชายยกยิ้มขึ้น ในตอนนี้เองเขาก็ก้มลงไปมองหญิงสาวที่ กำลังคุกเข่าเช็ดพื้นอยู่
ความจริงแล้วเธอทําได้ไม่เลวเลย เหมาะกับการเป็นพนักงาน ทำความสะอาดเอามาก ๆ แม้แต่ตามร่องโซฟาเธอก็กวาดจน สะอาด ตรงไหนสกปรก ตรงไหนถูกทำความสะอาดสามารถแยก ได้อย่างชัดเจน แม้กระทั่งผ้าขี้ริ้วก็ยังสามารถแยกได้อย่าง ชัดเจน
เขานั่งลงพิงพนักโซฟาอย่างเหน็ดเหนื่อย ดวงตายาวหรี่มอง ไปที่เธอ ภายในดวงตาสีดำมีความเกียจคร้านที่ทำให้คนใจเต้น
เยี่ยนหานชำเลืองไปเห็นอย่างไม่ทันได้ระวัง หัวใจของเธอเต้น ดังตึกตัก ในหัวใจคิดว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้เป็นคนที่มีความ ยั่วยวนได้เหมือนปีศาจจิ้งจอกแบบนี้
“คุณหนูเยียน เธออายุเท่าไหร่” เผยตงเฉินเปิดปากถามขึ้นมา อย่างไม่คิดจะใส่ใจ
“ยี่สิบหกค่ะ!” เธอตอบกลับมาโดยไม่คิดอะไรอย่างลึกซึ้งเลย
แม้แต่น้อย
เผยตงเฉินตะลึงไปครู่หนึ่ง พวกผู้หญิงต่างถือเรื่องการถาม อายุกันทั้งนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้กลับตอบเขากลับมาโดยทันที ทั้ง ยังตอบอย่างตรงไปตรงมา พอคิดไปถึงที่ว่าก่อนหน้านี้เธอเป็น โรคโลหิตจาง จนถึงตอนนี้หน้าก็ยังคงซีดขาว จึงถามขึ้นมาว่า “เธอไม่ได้บอกว่าจะหางานหรอกเหรอ แล้วทำไมถึงมา ทำงานนี้ได้”
“พอดีว่ายังงานที่เหมาะสมไม่ได้ค่ะ เลยว่าจะหาอะไรทำก่อน ชั่วคราว!”
“เธอหางานมานานแค่ไหนแล้ว บ้านฉันก็ไม่ได้ต้องการจะ เปลี่ยนคนเก่าออก เธอสามารถแบบระยะยาวได้ไหม”
“ถ้าทางคุณต้องการที่จะทำความสะอาดแค่อาทิตย์ละสองครั้ง ละก็ ฉันสามารถทำพาร์ทไทม์ได้ค่ะ!” เยี่ยนหานหันกลับไปตอบ เขา
เผยองเฉินขมวดคิ้วน้อย ๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันพอใจในผล งานของเธอมาก! หลังจากนี้เธอก็มาทำต่อก็แล้วกัน ทำสัปดาห์ ละสองครั้ง ถ้าฉันไม่อยู่ฉันก็ค่อยบอกเธออีกที! ค่าจ้างก็จ่ายตาม ที่บริษัทให้บริการงานบ้านว่าเอาไว้
เขาสามารถที่จะมองเห็นปัญหาแล้วเคราะห์จากสภาพความ เป็นจริงได้ สามารถที่จะแยกเรื่องส่วนตัวออกจากเรื่องของส่วน รวมได้อย่างชัดเจน วิเคราะห์ดูแล้วถ้าพูดออกไปว่าเขาค่อนข้าง ที่จะพึงพอใจในการทำความสะอาดของเธอ ดังนั้นจึงตั้งใจที่จะ ให้เธอคอยทําความสะอาดเขาต่อไป แน่นอนว่ามันยังคงค่อน ข้างที่จะเห็นแก่อยู่บ้าง แต่เขาอยากรู้ว่าใครกันแน่ที่พยายามส่งเธอขึ้นมาบนเตียงของเขา หรือว่าความจริงแล้ว เธอเป็นผู้หญิงประเภทนั้น สามารถกล่าวได้เลยว่าเขาค่อนข้างที่ จะอยากรู้อยากเห็นเรื่องของเยี่ยนหาน
“ค่ะ ดีมากเลยค่ะ!” เยี่ยนหานพยักหน้า จากนั้นเธอก็กลับไป เช็ดขอบหน้าต่างและกระจกอย่างตั้งใจ
“ดูเหมือนว่านอกฝนจะตกนะ!” จู่ ๆ เผยตงเฉินก็พูดขึ้นมา
“โอ๊ะ!” เผยตงเฉินค่อนข้างที่จะประหลาดใจกับคำพูดนั้นของ เขา เธอมองออกไปข้างนอกจึงเห็นว่าฝนตกลงมาไม่เบาเลย และ ดูเหมือนว่าเธอจะเอาลืมร่มมาด้วยนี่สิ
ดูเหมือนว่ากันยาปีนี้น้ำฝนจะเยอะเป็นพิเศษ
เผยตงเฉินได้ยินเสียงอุทานของเธอก็ยิ้มออกมาอย่างห้ามไว้ ไม่อยู่ ตอนที่เขายิ้มมุมปากถูกยกขึ้นแค่เพียงเล็กน้อย มองไม่ เห็นฟันเลยสักนิด แฝงความคิดความรู้สึกเอาไว้แต่กลับไม่ได้ ลงมือทำอะไร
เยี่ยนหานชะงัก เธอรู้สึกตัวแล้วว่าเมื่อกี้เธอพูดอะไรออกไป จึง รู้สึกเสียใจอยู่ข้างใน
เผยตงเฉินมองเธอมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว
เขียนหานเข้าไปเปลี่ยนปลอกผ้านวมและผ้าปูที่นอนในห้อง นอนตามคำสั่งของเขา หลังจากนั้นก็เอาพวกมันไปซัก ตอนที่เธอ กำลังเอาปอกผ้านวมกับผ้าปูที่นองลงไปในเครื่องซักผ้า เขาก็ ถามขึ้นมาว่า “เธอทำกับข้าวเป็นไหม
“เป็นค่ะ!”หลังจากที่นิ่งอึ้งไปสักพักเธอก็ตอบออกมา แต่ทว่า ในรายละเอียดไม่ได้บอกว่าต้องทำอาหาร เปลี่ยนปลอกผ้านวม และผ้าปูที่นอน บอกไว้แค่ว่า ให้ปัดกวาดเช็ดถนนา ไม่ได้บอกให้ ทำเรื่องพวกนี้ด้วยเสียหน่อย
“ฉันอยากกินอาหารบ้าน ๆ ” จู่ ๆ เขาก็พูดออกมา
เธอมองไปที่ห้องครัวของเขา มันสะอาดเอามาก ๆ เมื่อเธอ เห็นแล้วว่า ในตู้เย็นก็มีแค่น้ำเปล่ากับนมเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่น “แต่ดูเหมือนว่าที่บ้านของคุณจะไม่มีกับข้าว
เผยตงเฉินได้ยินดังนั้นก็หันไปมองเธอ จากนั้นก็พูดออกมาว่า “เดี๋ยวฉันออกไปซื้อ จากนั้นก็เธอช่วยฉันทำ
“นี่” เธอยังไม่ทันที่จะได้ปฏิเสธ เขาก็หยิบร่ม คว้ากุญแจ แล้วเปลี่ยนรองเท้าลงไปข้างล่างแล้ว!
เยี่ยนหานมองไปยังประตูที่ปิดแน่นอยู่อย่างโง่งม ห้องนั่งเล่นอันใหญ่โต เหลือเธอแค่คนเดียว!
สวรรค์ ผู้ชายคนนี้จะใช้อำนาจบาตรใหญ่เกินไปแล้วหรือ เปล่า!
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงเผยตงเฉินก็ถือถุงขนาดใหญ่สองใบ เดินเข้ามา น้ำที่เกาะอยู่บนร่มค่อย ๆ หยดลงมาในถุง ของที่ซื้อ
มามีเยอะมาก
เยี่ยนหานเดินออกมา เธอเห็นเขาเปียกโชกไปทั้งตัว บนหน้า ผากยังคงมีน้ำหยดลงมา ดูเหมือนว่าฝนข้างนอกจะตกหนักเอา มาก ๆ เธอรีบเข้าไปในห้องน้ำ แล้วหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่ง ออกมา “เช็ดก่อนเถอะค่ะ!!
เขาก้มหน้ามองไปที่ผ้าขนหนู แต่ก็ไม่ได้รับเอาไว้ “ผืนนี้ไม่ได้ ไว้ใช้เช็ดหน้า!”
เยี่ยนหานชะงักไปครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นแล้วผืนนี้ละคะ
“อันนั้นไว้เช็ดเท้า!
“อีก!”
“พื้นที่ใช้เช็ดหน้าคือผืนสีฟ้า!” เขาพูด
เยี่ยนหานจึงจำต้องกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเป็นผ้าอีก ผืน จากนั้นก็ออกมาอีกครั้งแล้วยื่นผ้าส่งไปให้เขา “ใช่ผืนนี้ไหม คะ”
“ถูกต้อง!” ทว่าเขาไม่ได้รับผ้าขนหนูมา อีกทั้งยังยืนหน้าเข้า มาใกล้ แสดงเจตนาให้เธอช่วยเช็ดน้ำฝนออกให้
เยี่ยนหานตะลึงงัน ใบหน้าแดงขึ้นมาทันที พฤติกรรมที่ใกล้ชิด เช่นนี้จะทำให้ผู้คนเข้าใจผิดเอาได้
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นเข้ามาใกล้ เยี่ย นหานก็ต่อสู้ดิ้นรนว่าควรจะช่วยเขาหรือเปล่าอยู่ในใจ ร่างกาย หดกลับไปด้านหลัง คิดอยากที่จะเป็นลมแล้วแกล้งทำเป็นว่า ตนเองไม่ได้อยู่ที่นี่ ระหว่างเลือกอย่างยากลำบากว่าจะเป็นลมดี หรือไม่เป็นลมดี เขาก็มองเธออย่างเหนือกว่าแล้วพูดออกมาว่า “ใจลอยอะไรอยู่ เร็วหน่อย!”
เยี่ยนหานชะงักค้าง จากนั้นก็รีบหยิบผ้าขนหนูเช็ดรอยน้ำฝน ให้เขาทันที เขาน่าจะสูงมากกว่าร้อยแปดสอบเซนติเมตร สูง มาก กุญแจสำคัญคือตั้งแต่หัวจรดเท้าให้ความรู้สึกกดดันอย่าง เป็นไปตาธรรมชาติจนทำให้คนไม่สามารถที่จะไม่สนใจได้
เธอคิดว่าคนคนนี้จะต้องมีความเคยชินกับการเป็นผู้นำและ การใช้คนอย่างแน่นอน แปดในสิบเขาก็คงวางเธอเป็นผู้ใต้ บังคับบัญชาของเขา จึงได้ถือโอกาสใช้งานเธอ เธอเองก็ไม่ได้ สนใจ ถึงจะลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังใช้ผ้าคนหนูช่วยเขาเช็ด สีหน้า ของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจ ราวกับว่ากำลังทำงานงานหนึ่งอยู่ อย่างไรอย่างนั้น สมบูรณ์ตามสูตรตายตัว
แต่ผู้ชายคนนี้ผิวดีจริง ๆ ผู้ชายวัยผู้ใหญ่ อายุน่าจะประมาณ สามสิบ มีผิวสีข้าวสาลีที่สุขภาพดีเอามาก ๆ กุญแจสำคัญคือ แล้ว ให้ความรู้สึกเรียบลื่น ผิวดีกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ทั้งยัง ละเอียด เขาดูแลผิวยังไงกันนะ แต่เธอก็แค่อิจฉาเขาแทนผู้ชาย คนอื่นเท่านั้น ผิวของเธอเองก็ดีมาก เพราะว่าเธอไม่เคยใช้ เครื่องสําอางมาก่อน ดังนั้นจึงได้รักษาผิวเอาไว้อย่างดีตลอด
“เรียบร้อยแล้ว!” หลังจากเธอเช็ดจนสะอาดก็ส่งยิ้มให้เขา
ใครจะไปคิดว่าพอเขาเห็นรอยยิ้มของเธอแล้ว ในดวงตาจะ มีประกายของความตกตะลึงปรากฏขึ้นมา แต่ทว่าหลังจากนั้นก็ กระจายหายไปอย่างรวดเร็ว เยี่ยนหานไม่ได้รู้เลยสักนิดว่า ดวงตาคู่นั้นแฝงอะไรเอาไว้ “ฉันจะเอาผ้าเป็นเก็บนะคะ!
“ต้องเอาไปซักตากแดดก่อน!” เขาพูดขึ้นมาด้วยเสียงหนัก ๆ จากทางด้านหลังเธอ “ถ้าไม่ซักผ้าขนหนูที่ใช้แล้วเสียก่อน อาจ จะมีตัวไรเกาะอยู่ได้”
“อ้อ!” คนคนนี้เรื่องเยอะจริง ๆ เขียนหานนินทาเขาอยู่ในใจ ตอนที่ซักผ้าขนหนูเสร็จแล้วกลับออกมาอีกครั้ง เผยดงเฉินก็ เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว เป็นเสื้อยืดสีขาวสบาย ๆ เหมือนกับที่อยู่ที่บ้านเอามาก ๆ เขานั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือ หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเอาไว้ เผยตงเฉินกำลังขมวดคิ้วอ่าน หนังสือพิมพ์อยู่
พอเห็นว่าเยี่ยนหานออกมาจากห้องน้ำแล้ว ก็พูดด้วยน้ำเสียง เย็น ๆ ว่า “รีบทําอาหารเร็วเข้าสิ ฉันหิวแล้ว!”
พอเขาพูดประโยคนี้จบก็ก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ ริม ฝีปากเรียวบางขบเม้มแน่น ผู้ชายคนนี้ทำให้คนมองผ่านแค่แวบ แรกก็ดูเหมือนว่าจะเย็นชาเหี้ยมโหดเอามาก ๆ ยังแสดงให้เห็น ถึงลักษณะนิสัยของเขาอย่างเต็มที่ ทว่าเธอทำได้เพียงแค่กล้าที่ จะโมโหแต่ไม่กล้าที่จะพูด
ท่านผู้นำคนนั้นซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารมาสองถุง ของ ทั้งหมดยังคงวางอยู่ที่ประตู เธอจึงจำต้องไปยกมาเข้ามาในครัว
เขาซื้อผักอื่นฉ่าย เนื้อวัว หมูสามชั้น ตับหมู พริกหยวก เห็ด เข็มทอง ไข่ไก่ แป้งหมี่ห่อเล็ก หัวหอม ซีอิ๊ว น้ำส้มสายชู เกลือ และอีกหลายอย่างเป็นวัตถุดิบในการทำอาหารที่ครบถ้วนทุกด้านดีจริง ๆ ดูเหมือนว่าอยากจะกินอาหารแบบบ้าน ๆ
แล้วเขาซื้อตับหมูมาทำไม เยี่ยนทานขมวดคิ้ว ตอนที่เยี่ยน ยังอยู่ในโรงพยาบาลโจวลี่ยนเองก็ส่งซุปตับหมูมาทุกวัน เธอ ค่อนข้างที่จะผวาซุปตับหมูนิดหน่อย ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเยอะ บางทีเผยถึงเงินคงจะชอบตับหมู เธอเริ่มลงมือจัดการทีละอย่าง
“หัวหน้าเผย คุณอยากทานอะไรคะ” เยี่ยนหานจัดการวัตถุดิบ เสร็จแล้ว ก็เดินไปที่ประตูห้องครัวเพื่อถามเผยตงเฉินที่อยู่ใน ห้องนั่งเล่น
เธอรู้สึกแปลกประหลาดเอามาก ๆ เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าพวกเขาไม่ ได้สนิทอะไรกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเห็นร่างเปลือยของกันและกัน แต่ก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรจนถึงที่สุด แต่เธอก็ยังมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ น่าแปลกจริง ๆ
“ไม่ใช่ว่าซื้อมาแล้วหรอกเหรอ เธอตัดอะไรมาก็ได้” เขาตอบ เธอโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
ผัดอะไรมาก็ได้อย่างนั้นเหรอ
“ถ้าอย่างนั้นคุณชอบอาหารอ่อน ๆ หรือว่าจัด ๆ มัน ๆ คะ”
เขาคิดอยู่สักพัก แล้วพูดออกมาว่า “อะไรก็ได้ ขอแค่ทำซุป ตับหมูมาด้วยก็พอแล้ว!”
“ค่ะ!” ช่างเลี้ยงง่ายดีเสียจริง เทียบกับนิสัยรักความสะอาด นั่นแล้ว ปากของเขากลับไม่จุกจิก
เยี่ยนหานผูกผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่ให้ดี หลังจากนั้นหยิบมีด ทำอาหารสับลงไปไม่กี่ครั้งสามารถหั่นเนื้อวัวออกมาได้เป็นเส้น ความหนาบางของเนื้อสม่ำเสมอ จากนั้นก็นำไปรวมกับคนจ่าย ต่อไปก็หั่นตับหมูเป็นทรงสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน หั่นหอมกับขิง เป็นเส้น ๆ นำวัตถุดิบทั้งหมดไปนั่นล้าง จากนั้นก็กดปุ่มเปิดเตา กับเครื่องดูดควัน แล้วนำผักใส่ลงไปในกระทะอย่างชำนาญ
ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงเยี่ยนหานก็สามารถนำวัตถุดิบที่ เผยตงเฉินซื้อมาทำอาหารออกมาได้อย่างกับซุปอีกหนึ่งอย่าง นั่นก็คือ เนื้อวัวผัดอื่นฉ่าย ผัดเผ็ดหมูสามชั้น แตงกวาเย็น เห็น เข็มทองคลุกกระเทียม แล้วก็ซุปตับหมู แล้วก็ยังมีแพนเค้กต้น หอมที่ทำโดยใช้เครื่องทำแพนเค้กไฟฟ้า หน้าตาของอาหารมี สีสันสวยงาม เป็นโต๊ะอาหารที่บ้าน ๆ เอามาก ๆ
ของครัวของเขาสะอาดมาก เครื่องครัวเองก็เป็นของคุณภาพ สูง แต่ที่สำคัญคือพวกมันไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน น่า เสียดายจริงเลย!
ขณะที่เยี่ยนหานกำลังผัดผักอยู่ก็ได้ถอนหายใจออกมา ห้อง ครัวที่ดีขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะสุรุ่ยสุร่ายมาโดยตลอด เสียของจริง ๆ
เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนที่ตนเองกำลังทำกับข้าวอยู่นั้น เผยองเ นที่นั่งอยู่บนโซฟ้าด้านนอกจะหันมามองอย่างเงียบ ๆ นัยน์ตาที่ ใช้มองเธอเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจและการค้นหา ทั้งยังหลง เล็กน้อย หลังจากนั้นก็เป็นสายตากลับมาที่หนังสือพิมพ์ เพียงแต่ ว่ากลับอ่านอะไรในหนังสือพิมพ์เข้าไปในสมองไม่ได้เลยสักคำ
“เสร็จแล้ว!” เยี่ยนหานยกอาหารขึ้นไปวางบนโต๊ะอาหาร ระดับสูง จากนั้นก็หยิบตะเกียบมาวางไว้ แต่เธอหยิบมาเพียงแค่ ของเขาคนเดียวเท่านั้น “หัวหน้าเผย ฉันทำความสะอาดห้องครัว เสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ ผักที่ยังไม่ได้เอามาผัดก็เก็บไว้ในตู้เย็น ให้แล้ว! คุณรีบไปกินเถอะค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ
เธอถอดผ้ากันเปื้อนแล้วกำลังจะเดินออกไปจากประตู แต่จู่ ๆ เขาก็ขยับตัวมาขวางทางเธอเอาไว้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ