บทที่ 18 ท้องฟ้าไม่เคยสิ้นไร้หนทาง

เยี่ยนหานหันกลับไปมองน้องสาวที่อยู่ในห้องพักฟื้น เธอสงบเอา มาก ๆ หลายวันมานี้ก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด พอเธอกับแม่ถาม ถึงผู้ชายคนนั้น น้องสาวของเธอให้ตายก็ไม่ยอมตอบ เงียบจน น่ากลัว

“แม่คะ ดูเหมือนว่าลู่เอ๋อจะได้รับความกระทบกระเทือนหนัก มาก แม่เองก็อย่าเพิ่งตำหนิเธอเลยนะคะ!”

“แม่รู้แล้ว!” หลินสู้ตบลงบนมือของคนเป็นลูกสาว จากนั้นก็ ยัดเงินใส่เข้าไปในกระเป๋าของเธอ “แม่ไม่ต้องการเงินที่จริง ๆ !

เยี่ยนหานไม่ได้ปฏิเสธอีก แต่ทว่าตอนที่เธอไปส่งแม่กับน้อง เธอก็แอบใส่มันเข้าไปในกระเป๋าของแม่ จากนั้นก็รอให้พวกเขา ขึ้นรถออกไป เธอถึงจะโทรศัพท์ไปบอกกับหลินสู้ “แม่คะ เงินอยู่ ในกระเป๋านะคะ แม่ไม่ต้องน้อยใจตัวเองนะ แม่ผอมเกินไปแล้ว!”

ตอนที่ได้รับโทรศัพท์ หลินก็ส่งเสียงสะอึกสะอื้นออกมา “หานหาน เจ้าเด็กโง่นี่!”

“แม่คะ ถึงจะโง่แต่ก็เป็นลูกแม่น้า!”

“ถูกต้อง! ลูกเป็นลูกสาวที่แสนดีของแม่! หานหาน ลูกต้อง บำรุงตัวเองให้ดี อย่าให้เลือดจางอีก ผู้หญิงต้องใช้เลือดในการ เลี้ยงดูนะ! ”

“หนูทราบแล้วค่ะ!” พอวางสายโทรศัพท์ เยี่ยนหานก็ยกยิ้มโง่ๆ ขึ้นมา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกร้อน ๆ ที่บนใบหน้า มีบางสิ่งบาง อย่างไหลรินออกมา พอยกมือขึ้นไปสัมผัสดูแล้วก็พบว่าเป็น คราบน้ำตาที่ไหลรินออกเป็นสองสาย

เธอสะบัดศีรษะแล้วกลืนน้ำตากลับลงไป เธอจะต้องเข้มแข็ง

ในตอนนี้เองเสียงจากโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นสายจาก เบอร์แปลกหน้า เธอกครับ “เยี่ยนหาน ฉันหลินเฉินนะ วันนี้เธอ ว่างไหม

“ค่ะ! ว่างค่ะ!”

“แบบนั้นก็ดี เธอมาหาพบฉันที่นี่ เจอกระเป๋าของเธอแล้ว!”

ตอนที่เยี่ยนหานมาถึงที่สถานีตำรวจ หลินเฉินก็กำลังยุ่งมาก ๆ พอเห็นเธอ โบกมือทักทาย เขาก็ส่งยิ้มให้กับเธอเป็นครั้งแรก นี่ น่าจะเป็นรอยยิ้มแรกหลังจากที่เยี่ยนหานพบเขามาแล้วถึงสาม ครั้ง เขาน่าจะไม่ใช่คนที่ชอบยิ้ม

“เยี่ยนหานดูสิว่านี่ใช่กระเป๋าของเธอไหม!”

เยี่ยนหานรีบเข้าไปดูกระเป๋าที่อยู่ในถุงพลาสติกสีขาวทันที นั่นเป็นกระเป๋าของเธออย่างแน่นอน แต่มันสกปรกแล้วก็เสีย หายไปไม่น้อย ของที่เหลืออยู่ข้างในก็มีแค่กระเป๋าสตางค์ บัตร ประชาชน กุญแจ แต่ว่ากุญแจไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว เงินสดห้าพันหยวนกวางอยู่บนโต๊ะ

“ของฉันค่ะ!” เยี่ยนหานพยักหน้า หาบัตรประชาชนเจอเธอก็ สบายใจแล้ว!
“เอากลับไปสิ” หลินเฉินส่งของทั้งหมดกลับไปให้เธอ แต่ ว่าต้องลงชื่อเอาไว้!

เขาหยิบรายการตามหาของหายมาให้เธอเซ็นชื่อ หลังจากที่ เยี่ยนหานเซ็นชื่อเสร็จแล้ว เธอก็ขอบคุณหลินเป็นครั้งแล้วครั้ง เล่า จากนั้นก็ถือกระเป๋ากับเงินออกไปจากสถานีตำรวจ

หลังจากที่เธอออกไปแล้ว โจวลี่ยนก็เดินออกมาจากห้องข้าง ๆ เหลือบสายตามองไปเงาที่เดินออกไปข้างนอก ยอดไปเลย ในที่สุดก็ส่งให้ได้แล้ว!”

หลินเฉินเลิกคิ้ว “แบบนี้มันไม่ถูกต้องกับทำนองคลอง

ธรรม!”

โจวฉียนรีบโต้แย่งทันที “เธอเป็นคนที่จิตใจดีมาก ๆ แต่ดู

เหมือนว่าสถานการณ์ของครอบครัวจะไม่ดี น้องสาวก็แท้งลูก

เธอกับแม่ต้องคอยแทะหมั่นโถว หลังจากบริจาคเลือดแล้วแม้แต่

แบ่งกับข้าวมากินก็ยังไม่ยอมทำ! เงินพวกนี้ก็เป็นไอ้หลีที่อยาก

ให้แต่ฉันยังไม่ได้ให้เธอไป ตอนนี้ก็เลยต้องขอรบกวนนาย ถึงยัง

ไงเงินพวกนั้นก็หากลับมาไม่ได้อยู่แล้ว เป็นเรื่องดีที่ได้สร้าง

น้ำใจโดยไม่ต้องใช้แรง ขอบใจนะ!”

“นายเป็นคนขี้สงสารแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” หลินเฉินชำเลือง สายตากลับไปมอง

โจวลี่ยนยกยิ้มเล็ก ๆ ขึ้นมา “คุณชายอย่างฉันคนนี้รู้สึก ยินดี!”

เยี่ยนหานไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เงินกลับคืนมา เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าความจริงแล้วไม่ใช่เงินของเธอ แต่เป็นความเมตตาของ โจว ยูน

“ใช่แล้วเฉิน ดูเหมือนว่าพี่ตงเฉินเองก็รู้จักเขียนทานด้วยนะ วันนั้นตอนที่อยู่ในห้องบริจาคเลือด ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าพี่ตงเฉิน จะฉัน เขาบอกว่าฉันทำร้ายคนเจ็บ สูบเลือดออกมาจากคนที่ เป็นโรคโลหิตจาง ไม่มีมนุษยธรรม พูดจนตอนนี้ฉันยังรู้สึกขวัญ หนีดีฝ่ออยู่เลย!”

พอเยี่ยนหานได้บัตรประชาชนกลับมา เธอรีบไปเช่าห้องเล็ก ๆ เอาไว้ก่อน เป็นห้องเก่า ๆ ที่หนึ่งห้องนอนกับหนึ่งห้องโถง หลัง จากจัดการทำความสะอาดใหม่จนเสร็จ จึงได้ไปหาลู่เหว่ย

เธอย้ายของของตนเองที่ฝากเหว่ยเอาไว้กลับมา โดยมีลู่เหว่ ยคอยช่วยขนแล้วก็ส่งเธอกลับ เขายังช่วยเธอเปลี่ยนกุญแจ หลัง จากนั้นก็พูดว่า “เยี่ยนหาน เธอวางแผนว่าจะทำอะไรต่อ

“ฉันว่าจะหางานทําก่อน ทำอะไรไปก่อนยังไงเสียฟ้าก็ไม่สิ้นไร้

หนทาง”

“เธอมักจะเข้มแข็งแบบนี้อยู่เสมอเลยนะ” ตอนที่ลู่เหว่ยกำลัง จะกลับไปเขาบอกกับเธอว่า “ถ้าอยากให้ฉันช่วยตรงไหนก็บอก ได้นะ!”

“ลู่เหว่ย ฉันขอบคุณคุณมาก ๆ ส่วนเงินของคุณฉันก็จะรีบ

คืนให้!!

“ไม่ต้องรีบ” ลู่เหว่ยส่งยิ้มแล้วโบกมือ แล้วกลับไปอย่างสุภาพบุรุษเอามาก ๆ
จากนั้นเยี่ยนหานก็ส่งจดหมายสมัครงานของตนเองทาง อินเตอร์เน็ต วิ่งเต้นสมัครงานอยู่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ แต่ยังไม่พบ งานที่เหมาะสม

เธอจบเอกภาษาจีนมา หางานเลขานุการทำก็ย่อมได้ แต่ว่า พวกเขาต้องการคนที่มีประสบการณ์ พอจะหางานที่เกี่ยวกับการ สอนหนังสือในโรงเรียน ตอนนี้ก็เป็นช่วงเดือนกันยาที่เพิ่งจะเปิด เรียนได้ไม่นาน จึงยังไม่ได้ขาดแคลนอาจารย์

ไม่คิดว่าจะได้รับโทรศัพท์จากงานหยุนเฟย

เยี่ยนหานรู้สึกว่าเลือดของเธอแข็งตัวเป็นก้อน ในชั่วพริบตา เขาโทรมาหาเธอทำไมตอนนี้

ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยโทรศัพท์มาอีกเลย เพิ่งจะโทรมาก็วัน นี้เอง เธอพูดชัดเจนแล้วว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรับสาย

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปลี่ยนเป็นโหมดเงียบเสียง มอง

ตัวเลขชุดหนึ่งที่ส่องสว่างขึ้นมาบนหน้าจออย่างต่อเนื่อง โทรเข้า

มาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าหากว่าเธอนับไม่ผิดก็น่าจะเป็นหกครั้ง

แต่ละครั้งเว้นระยะห่างประมาณห้าถึงหกนาที ในที่สุดเสียง สุดท้ายก็ดับลง บนหน้าจอก็ไม่มีแสงสว่างส่องขึ้นมาอีก

เยี่ยนหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเบา ๆ แล้วยกยิ้มขึ้นมาอย่างขม ฝาด แล้วกดลงไปที่ปุ่มลบ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา! จบแล้ว! ในที่สุดมันก็จบแล้ว!