บทที่ 17 เขาเป็นใคร

ต่อมาเยี่ยนหานก็นอนหลับสนิท แล้วตื่นขึ้นมาอีกทีในวันที่สอง เธอรู้สึกว่าพละกำลังได้รับการฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว รู้สึกเต็มไป ด้วยกําลังวังชา

ตอนที่หลินสู้ได้รู้ว่าลูกสาวของตอนเองบริจาคเลือดเพื่อช่วย เหลือคน แม้ว่าจะสนับสนุนเป็นอย่างมาก แต่พอเห็นว่าคนเป็น ลูกเป็นโรคเลือดจางแล้วยังไปบริจาคเลือด ในหัวใจก็ยิ่งรู้สึก เปรี้ยวฝาด

“แม่คะ หนูไม่ได้เป็นอะไร แค่ช่วงนี้ค่อนข้างที่จะยุ่งนิดหน่อย เมื่อก่อนก็ไม่ได้เลือดจาง!” เยี่ยนหานพูดปลอบใจหลิน

“หานทาน ลูกต้องบำรุงร่างกายหน่อยนะ อย่าให้เลือดจาง

บ่อย ๆ เข้าใจไหม ร่างกายเป็นเรื่องของทั้งชีวิต พังไปแล้วก็ยาก

ที่จะฟื้นคืน!”

“รู้แล้วค่ะแม่”เยี่ยนหานหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “เมื่อคืนเป็น สถานการณ์พิเศษ ที่สำคัญก็คือเลือดกรุ๊ปนี้มีอยู่น้อยมาก ๆ โชค ดีที่หนูอยู่ที่นี่ ได้ยินมาว่าผู้หญิงที่คลอดลูกคนนั้นได้เด็กผู้หญิง!

“หานหาน ลูกช่างเป็นคนที่มีจิตใจดีงามมากจริง ๆ แม่รู้สึก ปลื้มใจเอามาก ๆ แม่รู้สึกภูมิใจมากที่มีลูกสาวแบบลูก” หลินสู้ ตบลงไปที่ไหลของเยี่ยนหาน “แต่ลูกสาวอย่างเพื่อทำให้แม่ โมโหจนแทบจะอกแตกตาย จนถึงตอนนี้ให้ตายก็ไม่ยอมพูด ออกมาว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร!
หลินสู้พูดพลางมองไปที่เยี่ยนที่นอนปิดตาไม่พูดไม่จาอยู่บน เตียง แล้วถอนหายใจออกมายาว ๆ

เยี่ยนไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ ใบหน้าเฉื่อยชาไร้ความ รู้สึก ตั้งแต่ที่แท้งลูกเธอก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่พูด ไม่ยินดี ไม่ โมโห ไม่ว่าหลินจะถามอะไร เธอก็ไม่ยอมพูดออกมาเลยแม้แต่ คําเดียว

เยี่ยนหานฉวยโอกาสตอนที่หลินเดินออกไปข้างนอกแอบ ถามเยียนลู่ ลู่เอ๋อ เธอบอกพี่ได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน แน่”

“พี่อย่ามาถามฉัน!” เขียนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมที่ศีรษะแล้ว เงียบไป พอเยียนหานเห็นว่าร่างกายที่อยู่ใต้ผ้าห่มกำลังสั่นระริก ก็ใจไม่แข็งพอ

เธอเพิ่งจะอายุสิบเก้า อายุเพียงแค่นี้ ยังคงไม่ถึงวัยที่จะต้อง มาทนรับความเจ็บปวดถึงเพียงนี้ แต่ทว่าเธอลิ้มรสผลไม้ต้อง ห้ามก่อนกำหนด จึงต้องอดทนรับความเจ็บปวดนี้เอาไว้

“โอเค พี่ไม่ถามแล้ว พี่แค่หวังว่าคนที่เธอได้พบเจอคนนั้น จะ สามารถทำให้เธอรู้สึกมีความสุขได้ เธอยอมทนรับความเจ็บ ปวดเพื่อเขาถึงเพียงนั้น คุ้มค่าไหม แล้วเขารู้หรือยังว่าเธอท้อง

“ฮือ ฮือ…” ทันใดนั้นเยี่ยนก็ร้องไห้เสียงดังออกมา

ตั้งแต่ที่เจ้าตัวแท้งลูกก็ผ่านมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว นี่เป็นครั้ง แรกที่เธอได้น้องสาวของตนเองร้องไห้ออกมาอย่างสูญเสียความ ควบคุมแบบนี้ “พี่คะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว! พี่หยุดถามได้แล้ว หลังจากนี้ฉันจะไม่ไปเจอเขาอีก!…”

เธอส่งเสียงสะอึกสะอื้นออกมาจากใต้ผ้าห่ม ร้องไห้จนรู้สึกเจ็บ ปวดที่หัวใจเอามาก ๆ

เยี่ยนหาน โอบกอดน้องสาวเอาไว้ แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า ” เอ๋อ ไม่ร้องนะ หยุดร้องเถอะนะจ๊ะ…

หลังจากที่เยี่ยนร้องไห้อยู่นาน ก็ดำดิ่งลงไปสู่ความเงียบงัน ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ราวกับว่าโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาในครา เดียว

โจวลี่ยนตั้งใจซื้อพวกของบำรุงกับพาผู้ชายคนหนึ่งมา ขอบคุณเธอ

เยี่ยนหานจึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือสามีของผู้หญิงที่คลอดลูก ดู ๆ แล้วผู้ชายคนนั้นน่าจะอายุประมาณสามสิบกว่าปี พวกเขา ต่างคุ้นเคยกันดี ในมือของชายหนุ่มถือซองจดหมายเอาไว้ แล้ว พูดว่าข้างในมีเงินอยู่ห้าพันหยวน ขอบคุณเธอที่มีบุญคุณช่วย ชีวิตเอาไว้ ทำเยี่ยนหานตกใจจนแทบจะกระโดด บอกไปว่าไม่ได้ ต้องการอะไรทั้งนั้น!

แล้วก็ไม่ได้ต้องการเงิน เธอบอกว่าเธอไม่ได้ต้องการที่จะ ทำความดีเพื่อนำมาสร้างเป็นธุรกิจ ด้วยเหตุนี้โจวลี่ยนกับเพื่อน ของเขาจึงไม่เกรงใจแล้ว

ตอนก่อนที่จะมา เขาเห็นว่ามื้อเที่ยงของเยี่ยนหานกับหลินมี แค่หมั่นโถวสองลูก โจวฉียนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขามองไปที่ บนโต๊ะที่มีโจ๊กข้าวฟ่าง ไข่ไก่ แล้วก็ตับหมูจัดเอาไว้ให้กับเยี่ยนแต่เธอไม่มีอาหารของตัวเอง

ด้วยเหตุนี้เอง โจวฉียูนจึงรีบให้พยาบาลไปนำซุปตับหมูหมา ให้ ทุกครั้งที่มาส่งก็ให้ทำมาสองชุด ชุดหนึ่ง ให้เขียนทาน ส่วน อีกชุดให้เขียน ทำให้เยี่ยนหานรู้สึกเกรงใจเอามาก ๆ แต่ทว่า โจวฉียนกลับไม่สนใจ อีกทั้งยังขอเบอร์โทรศัพท์เธอ พูดว่าหลัง จากนี้พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้ว!

เยี่ยนหานไม่ได้คิดอะไรมาก เพื่อนก็เพื่อนจ้า ตอนที่เธออยู่ เมืองจีนไหก็มีเพื่อนอยู่แค่ไม่กี่คน

วันที่สี่ก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล หลินบอกว่าอยากจะได้ ดูที่พักของเธอ เยี่ยนหานรีบอธิบายกับคนเป็นแม่ว่า “แม่คะ พวก เราอยู่ในหอพักของนักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนค่ะ ตอนนี้เป็นเวลา เข้าเรียน ค่อนข้างที่จะไม่สะดวกเท่าไหร่ แถมตอนนี้หนูยังอยู่หอ ร่วมกับคนอื่นอีก ขอพักของโรงเรียนค่อนข้างที่จะขาดแคลน

“แล้วจะไปได้ตอนไหน แต่ทำไมลูกไม่เคยพูดถึงเลยละ”

“เพิ่งจะย้ายมาได้แค่หนึ่งเดือนเองค่ะแม่”

“ลูกยังไม่ได้บอกหยูนเฟยเรื่องน้องสาวของลูกใช่ไหม”

“ยังค่ะ” เยี่ยนหานส่ายหน้า ความโศกเศร้าพาดผ่านลงบน ดวงตาของเธอถานหยุนเฟยทำร้ายเธอไว้มากจนเกินไป

หลินสู้รู้สึกคล้ายกับว่าตรวจพบอะไรบางอย่าง จึงถามออกมา ว่า “หานหาน ลูกกับหยุนเฟยไม่ได้มีอะไรกันใช่ไหม”

“ไม่มีค่ะ แม่คะ ทำไมแม่ถึงได้ถามแบบนี้ละ” เยี่ยนหานรีบยกยิ้มขึ้นมา “หนูจะไปมีอะไรกับเขาได้ยังไง ช่วงนี้เขายุ่งมาก!

“แบบนั้นก็ดีแล้ว” หลิน พยักหน้าราวกับกำลังคิดอะไรบาง อย่าง “แม่พาน้องของลูกกลับก่อนนะ ลูกเองก็รักษาสุขภาพดี ๆ

“แม่คะ ในนี้มีเงินอยู่สองพันหยวน แม่เอาไปใช้บำรุงเอื้อนะ คะ แม่เองก็ต้องกินดี ๆ ด้วยละ อย่าทำให้หนูเป็นห่วง” เยี่ย นหานล้วงซองจดหมายออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งไปให้คนเป็น แม่ “แม่อย่าให้พ่อรู้เรื่องเงินนี่นะคะ!”

“หานทาน แม่ไม่เอาเงินนี่หรอก! แม่รู้ว่าลูกลำบาก หลายปีมา นี้ลูกส่งเงินมาให้ที่บ้านอยู่ตลอด ตอนนี้แม่เองก็เรียนรู้ที่จะซ่อน เงินเอาไว้แล้ว พ่อของลูกไม่รู้หรอก ตอนนี้แม่ยังอยู่ได้เพราะ อย่างนั้นหลังจากนี้ลูกไม่ต้องส่งเงินมาแล้วนะ น้องสาวของลูกได้ รับบทเรียนครั้งนี้แล้ว เธอก็น่าจะโตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้วละ!”