บทที่ 13 ล้วนเป็นคนดีกันทุกคน

เยี่ยนหานเพิ่งจะค้นพบว่าเขายังไม่ได้กลับไป แถมยังมีรอยเลือด เปื้อนอยู่เต็มตัวไปหมด หญิงสาวรีบหยิบธนบัตรใบยี่สิบหยวน ออกมายื่นให้เขา “คุณตำรวจคะ วันนี้ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ นี่ ยี่สิบหยวนค่ะ ฉันคืนให้คุณ! ยังมีเสื้อคลุมของคุณอีก เอาอย่างนี้ ดีไหมคะ คุณถอดเสื้อตัวนั้นออกมา แล้วเดี๋ยวฉันจะเอากลับไป ชักให้ จากนั้นก็เอาไปคืนให้คุณในที่ทำงาน! ”

“ฉันซื่อหลินเฉิน!” หลินเฉินรับเงินยี่สิบหยวนกลับมาอย่าง ไม่มีความเกรงใจ เขาเหลือบมองชุดคลุมที่ถูกย้อมไปด้วยเลือด ของตนเองแล้วขมวดคิ้ว หลังจากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่ต้องซักหรอก ฉันมีเรื่องอื่นที่ต้องทำอีก! ขอตัวไปจัดการก่อน อีกสักพักจะกลับ มาอีก พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง จะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน!

“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณหลิน!” หลินเองก็เข้าไปขอบคุณ เขา “โชคดีจริง ๆ ที่วันนี้มีคุณอยู่ แล้วก็รู้สึกเสียใจจริง ๆ ค่ะที่ ทำให้เสื้อผ้าของคุณสกปรก

“คุณป้าเกรงใจกันเกินไปแล้ว เรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้แล้วก็ มันก็แค่เสื้อตัวหนึ่ง ชีวิตคนนั้นสำคัญกว่ามาก” หลินเฉินมอง หลินสู้ที่เข้ามาหยุด เขารู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้น หลัง จากนั้นก็ปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว “ผมไปก่อนนะ ครับ!”

เมื่อมองไปที่เงาแผ่นหลังที่ไกลห่างออกไป ทันใดนั้นเยี่ยนทานได้ค้นพบว่าด้านหลังของเสื้อนอกตัวนั้นมีเครื่องหมายที่ เป็นอักษรตัว Q เขียนเอาไว้อยู่ เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเครื่องหมาย นั้นเอามาก ๆ เธอครุ่นคิด แล้วจู่ ๆ ก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่าง ตกใจ หยา!”

“เป็นอะไรไป”

“แม่คะ ดูเหมือนว่าเสื้อตัวนั้นจะผลิตออกมาอย่างจำกัดนะคะ! มันแพงมาก ๆ ด้วย!”

“แพงแค่ไหน”

“หนูก็ไม่รู้ แต่เหมือนเพื่อนร่วมชั้นเมื่อก่อนของหนูเคยพูดว่า มันเป็นแบรนด์ส่วนตัว ตัวนักออกแบบเองก็ลึกลับเอามาก ๆ เสื้อ ที่เขาออกแบบจะถูกส่งให้แค่ดารากับพวกคนสำคัญเท่านั้น หนู บังเอิญเห็นสัญลักษณ์นั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ สวรรค์ ควรจะทำยังไง ดี พวกเราชดใช้เสื้อผ้าของเขาไม่ไหวอย่างแน่นอน!

“แบบนี้ก็แย่นะสิ” หลินสู้รีบร้อนลุกขึ้นมา “เขาเป็นเพื่อนของ ลูกหรือเปล่า”

“ไม่ใช่ค่ะ! หนูเองก็เพิ่งรู้จักเขาเหมือนกัน เพิ่งจะรู้จักชื่อเขา เอง!” วันนี้เธอเพิ่งจะได้เจอหลินเฉินเป็นครั้งที่สอง เธอขมวดคิ้ว อย่างเสียใจ พอคิดถึงเรื่องเสื้อของเขา เธอนี่ช่างไม่รู้จักดูตาม้า ตาเรือเลยเสียจริง

หลินสู้คิดพัวพันอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเธอคิดอะไรออกจึงถาม ขึ้นมา “หานหาน แล้วหยุนเฟยละ”
“เขายุ่งมากค่ะแม่!” เยี่ยนหานยังไม่อยากจะบอกแม่ตอนนี้ น้องสาวของเธอกำลังมีปัญหา เธอกลัวว่าแม่จะรับไม่ไหว “เขา ออกไปทําธุรกิจค่ะ”

“ก่อนหน้านี้ตอนที่เขากลับมาจากไปทำธุรกิจ เขาก็ตั้งใจกลับ

มาหาพวกเราที่บ้าน แม่ยังตั้งให้เขากินข้าวด้วยกันอยู่เลย!” “เขากลับไปที่บ้านเหรอคะแม่” เขียนหานค่อนข้างที่จะแปลก

ใจ ในเมื่อเขากลับมาที่บ้าน แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกเธอ

หลังจากเวลาผ่านไปเกือบจะยี่สิบนาที ในที่สุดเลือดของเยี่ยน ลู่ก็หยุดไหล

โจวฉียนเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เขาถอดผ้าปิดปากออก หลัง จากนี้ยี่สิบสี่ชั่วโมง ให้แกะผ้าพันแผลออก ตอนนี้อาจจะรู้สึกปวด บวมที่มดลูกสักหน่อย แต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว ให้ใช้น้ำเกลือ รักษาอาการอักเสบแล้วก็ทำความสะอาดอย่างระมัดระวัง!

เขาให้คำแนะนำของแพทย์อย่างสงบนิ่งและเอาจริงเอาจัง ความจริงแล้วเขาเองก็เป็นหมอที่มีความรับผิดชอบคนหนึ่ง ถึง แม้ว่าจะเป็นสูตินารีแพทย์ที่เป็นผู้ชาย แต่คำพูดที่เขาใช้ค่า พยาบาลในห้องเมื่อกี้นี้ ทำให้คนทำรู้สึกได้ว่าเขาเป็นหมอที่ดี จริง ๆ

แค่ได้ยินที่เขาพูด เยี่ยนหานก็หน้าแดงขึ้นมา หมอผู้ชายพูด เรื่อง ‘มดลูก’ อย่างเคร่งขรึมจริงจัง ทำให้เธอรู้สึกวางตัวไม่ถูก จริง ๆ อีกทั้งพอคิดว่าผ้าพันแผลที่ที่อยู่ข้างในมดลูกของเยี่ยนลู่ ก็เป็นฝีมือของนายแพทย์คนนี้อีกเหมือนกัน ใบหน้าของเธอก็แดงยิ่งขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

โจวฉียนพูดแนะนำไปหลายประโยค สายตาก็เหลือบมองไปที่ เยี่ยนหาน โดยไม่ได้แฝงความหมายลึกซึ้งใด ๆ เขาให้คำ แนะนำทางการแพทย์ แล้วเธอจะหน้าแดงเพื่ออะไร จริง ๆ เลย

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ!” หลินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นมาหลัง จากที่สังเกตเห็นสีหน้าของคนเป็นลูกสาว

โจวลี่ยนพยักหน้าน้อย ๆ แล้วเดินออกไป

หลินสู้หันกลับไปมองใบหน้าซีดขาวของเยี่ยนแล้วกลืนคำ ตำหนิที่กำลังจะพูดออกมากลับเข้าไป

จากนั้นก็หันไปมองเยี่ยนหาน “ลูกหน้าแดงทำไม “แม่คะ เขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ ทำไมถึงได้มาเป็นสูตินารีแพทย์ กัน”

“เห้อ! หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ฟังนะ! เขาเป็นหมอที่ดี!”

เยี่ยนหานพยักหน้า เธอเห็นด้วยเป็นอย่างมาก “ดู ๆ แล้วเขา เป็นคนที่มีความรับผิดชอบเอามาก ๆ

หลังจากนั้นพยาบาลก็เข้ามาแจ้งว่าให้เธอไปจ่ายเงิน เยี่ย นหานจึงรีบไปจัดการตามขั้นตอนทันที

ตอนที่กำลังจัดการจ่ายเงินอยู่ที่แผนกก็บังเอิญพบกับหลินเฉิ นพอดี เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกไปแล้ว จึงเหลือแค่เสื้อยืด สีชมพูเพียงอย่างเดียว สีชมพูที่อยู่บนร่างกายทำให้เขาดูหล่อมาก ๆ ใบหน้าของหลินเฉินนั้นหล่อเหลาสวยงาม ดวงตาทั้ง สองข้างนั้นสุดแสนที่จะว่องไว เพียงแต่เขามีสีหน้าที่เย็นเยียบ และไม่ค่อยที่จะชอบพูดนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังนับได้ว่าเป็นคน อบอุ่นอ่อนโยน เขาใช้สายตากวาดมองผู้คนอย่างช้า ๆ โดยไม่ ยอมหยุดชะงักเลยแม้แต่น้อย เขาเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยตอนที่ มองเห็นเยี่ยนหาน

ในเวลาเดียวกันกับที่เยี่ยนหานกำลังมองเขาอยู่ เขาเองก็มอง ไปเห็นเยี่ยนหานพอดี ดวงตาของเขาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ เดินเข้าไปหาเธอ “น้องสาวของเธอเป็นยังไงบ้าง

“คุณตำรวจหลิน เมื่อกี้นี้ต้องขอบคุณคุณมากจริง ๆ ค่ะ น้อง สาวของฉันปลอดภัยแล้ว!” เยี่ยนหานรู้สึกลำบากใจ “เสื้อคลุม ของคุณ…

“มันก็แค่เสื้อคลุม ไม่จะเป็นต้องไปสนใจ!” เขาสงบนิ่งมาก ทั้ง ยังมีน้ำเสียงเย็นชา เขาอาจจะเป็นคนแบบนี้

“ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ” ในหัวใจของเยี่ยนหานเต็มไปด้วย ความรู้สึกละอาย

“น้องสาวของเธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว!” หลินเฉินพยักหน้า เขามองไปที่บัตรที่เธอถือเอาไว้ในมือแล้วเลิกคิ้ว ไม่ใช่ว่าเธอ ไม่มีเงินเหลือติดเนื้อติดตัวอยู่เลยหรอกเหรอ”

“เอ้อ!” เยี่ยนหานอุทานขึ้นมาทันที “เงินเพื่อนของฉันให้ฉัน ยืมมาก่อนค่ะ! ฉันหมดตัวแล้วจริง ๆ แต่ก็ยังโชคดีที่ได้พบเจอ คนดี ๆ แบบพวกคุณ!”
จะเผยองเฉิน หลินเฉิน หรือเหว่ยก็ล้วนเป็นคนตีกันหมด ทุกคน!

“กระเป๋าของเธอ น่าจะถูกพบแล้ว!” หลินเฉินส่งรอยยิ้มเล็ก ๆ ตามมารยาทให้กับเธอ

“จริงเหรอคะ” เยี่ยนหานรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา ถ้าเอากลับมา ได้จริง ๆ ก็ยอดไปเลย

“อาจจะนะ!” ตอนนี้เองที่หลินเฉินหันสายตากลับไปมองที่ โถงใหญ่ของโรงพยาบาลเชี่ยนหานไม่รู้ว่าเขากำลังมองอะไรอยู่ ตอนที่เธอหันไปมองก็เห็นเพียงเงาร่างสูงใหญ่ในมุมมองที่ย้อน แสง ผู้ชายคนนั้นมีรูปร่างสูงใหญ่ กำลังเดินเข้ามาจากในพื้นที่ที่ อยู่ภายใต้แสงสว่างจ้า พอมองย้อนแสงกลับไปจึงทำให้มองไม่ เห็นหน้าตาของเขา แต่ทว่าก็ยังคงค่อนข้างที่จะรู้สึกคุ้นเคยกับ เค้าโครงเช่นนั้น