บทที่ 10 ทำเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง

เขียนทานตะลึงมึนงง คิดว่าคนนี้ไม่น่าจะใช่คนเลว อย่างน้อยคืน ที่เธอโดนถานหยุนเฟยหลอก หญิงสวยส่งถึงหน้าห้อง เขาก็ไม่ หลงกล ผู้ชายคนนี้เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผู้นำที่ ไม่มั่วเรื่องความสัมพันธ์ เธอนับถือจากใจจริงๆ แต่เรื่องเกี่ยวกับ ถานหยุนเฟย เธอไม่อยากจะพูดถึงแล้ว เพราะงานนี้ถานหยุ นเฟยเป็นคนแนะนำให้เธอ ไม่กี่ปีมานี้ เธอเป็นครูสอนอัตราจ้าง ของโรงเรียน รอบรรจุ แต่ไม่เป็นไร ทุกอย่างมันยาก

“ไม่มีอะไรหรอก โชคชะตาฉันไม่ดีเอง เธอหัวเราะเยาะตัวเอง

บรรยากาศนิ่งเงียบ เผยตงเฉินไม่ถามต่อแล้ว “ไปที่ไหน ฉัน

ไปส่งเธอเอง!”

“หะอะไรล่ะ? “เขากระดูกคิ้ว

“ไม่เป็นไร ฉันลงรถแค่นี้ก็พอแล้ว”เธอพูด

“ทั้งตัวไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ? “เขาถามขึ้นอีก

เธอทำตัวไม่ถูก ทำไมแค่พยักหัว เมืองจีนไหที่กว้างใหญ่ เธอ รู้จักแค่ถานหยุนเฟย หลังจากเรียนจบ เธอตามถานหยุนเฟยมาที่ บ้านเกิดเขา ไม่กี่ปีมานี้ ก็ไม่มีเพื่อนที่รู้ใจ หาได้ก็ไม่เยอะ

เขาเอากระเป๋าเงินออกมา หยิบแบงค์ใหญ่ห้าแบงค์ ส่งให้กับเธอ

“หะ เธอตกใจ วันนี้ทำไมผู้ชายทั้งสองคนถึงเอาเงินให้เธอ “ฉันไม่เอา

“ไม่เอา ก็ไม่ต้องลงรถเขาขู่ด้วยเสียงเยือกเย็น

เธอตกตะลึง มองหน้าเคร่งขรึมของเขา ไม่เหมือนคนกำลังล้อ เล่น “ขอบคุณค่ะ เงินนี้ถือว่าฉันยืมคุณก็แล้วกัน ฉันจะคืนให้คุณ แน่นอน”

เธอพูดด้วยตาที่แดง ตาสีแดงเป็นเพราะเธอประทับใจกับ ความใส่ใจของคนแปลหน้านี้

“ไม่ต้องคืน ถ้าเธอบอกได้ว่าคนนั้นเป็นใคร จะดีกว่า เขาพูด “ฉันไม่มีทางพูดหรอกเธอส่ายหัว อยากที่จะเอาเงินมาคืนเขา เขาปลดล็อกประตูรถแล้ว

“ลงรถเถอะ เขาบอก

เยี่ยนหานเม้มปาก หายใจเข้าลึก กำห้าแบงค์ใหญ่นั้น แล้ว พูดกับเขา”คุณเป็นคนดี คนดีจะต้องได้ผลตอบกลับที่ดี”

พูดจบ เธอก็ลงรถ อยากจะพูดว่าจะคืนเงินให้เขา แต่รถเขาขับ ออกไปอย่างรวดเร็ว เธอยืนตะลึงอยู่กับที่ จากกระจกข้างรถ เผย ตงเฉินมองเห็นแค่เงาของรถหลัง สายตาแวววาว เขาเป็นคนดี? เขาใช่ไหม เสียงเย็นชา ขับรถออกไป ถือแบงค์ใหญ่ทั้งห้า เยี่ยนหานมองไปรอบๆตัวทุกทิศ ยังดีที่ยังอยู่ไม่ไกลมาก ยังกลับไปได้ แต่ว่าตอนเย็นจะเอายังไงดี

เธอไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วง และก็ไม่อยากให้แม่รู้ สถานการณ์เธอตอนนี้

เข้ามาในหอ ก็เจอเหว่ยกำลังเก็บของ แต่ข้างๆมีคนกำลัง เปลี่ยนแม่กุญแจ เยี่ยนหานหัวเราะตัวเอง ใบหน้าซีดเซียว นี้ แหละชีวิตคน นี่แหละความเป็นจริง นี้แหละสังคม โหดเหี้ยมมาก

“คุณครูเยียน คุณกลับมาแล้ว?” เหว่ยมองเห็นเธอ ก็รีบพูด ทันที”มาที่ฉันตรงนี้ก่อนเถอะ

พยักหน้า เยี่ยนหานรู้สึกอัปยศ เพราะของทุกอย่างของเธอถูก โยนทิ้งออกมา ของใช้ผู้หญิง ก็ทิ้งออกมาระเกะระกะไปหมด แถมยังคนข้างๆ อย่างคุณครูก็เห็นไปหมด

“คุณครูลู่ ขอโทษด้วยนะคะ ทำให้คุณต้องลำบากไปด้วย” เยี่ยนหานพูดด้วยเสียงเบา

“เกรงใจอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับคุณเหรอ? ทำไมอยู่ดีๆไม่เป็น ครูแล้ว” ลู่เหว่ยยังวัยรุ่น อายุน้อยกว่าเยี่ยนหานหนึ่งปี และก็เข้า มาสอนที่โรงเรียนหลังเธอด้วยหนึ่งปี แต่เขามีโครงการ เงิน เดือนก็เลยเยอะกว่าหลายเท่า

เงินเดือนของโรงเรียนก็แบบนี้แหละ ครูอัตราจ้างน่าสงสารได้ เงินเดือนน้อย เงินงานทำเยอะกว่าครูที่บรรจุแล้ว ไม่กี่ปีมานี้ ถาน หยูนเฟย คอยพูดให้เธอทำผลงาน ให้เธอมีความอดทนหน่อย แต่แล้วเวลาหลายปีที่ผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ เงินที่เธอหาได้ก็ ให้ครอบครัวไปไม่น้อย เงินเก็บสะสมทั้งหมดก็ไม่มี เหมือนวันนี้ที่โดนยิงกระเป๋าไป เธอรู้จะใช้ชีวิตต่อยังไง

ไม่พูดจา กัดปากเกือบจะไหลออกมา แล้วกลืนกลับคืน

เกิดอะไรขึ้น? แฟนของคุณ”

เลิกกันแล้วเยี่ยนหานพูดไปอย่างตรงๆ

ตานั้น เขาพูดด้วยความห่วงใย “คุณจะวางแผนเอายังไงต่อ?

เหลว คิดจะงานก่อน เมืองจีนไม่กว้างใหญ่ขนาดนี้ มี ให้กับฉันบ้างแหละ” เยี่ยนหานยิ้ม เหว่ยแค่พี่น้อง ในโรงเรียนก็พูดได้เป็นเพื่อนกัน ดังนั้น

แต่เหว่ยกับเธอเป็นผู้หญิงพิเศษชีวิต ติดว่าเธอแฟนข้างกายอยู่แล้ว พวกตลอด ไม่เคยผู้ชายเข้าพักที่หอพัก ตรงจึงทำให้เขา นับถือ

“เพราะแฟน คุณจึงลาออกเหรอ”

ทุกอย่างปิดเขาไม่ได้ เยี่ยนหานพยักหน้า

“ไปถึงนั้นไหมทำเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง?

“ไกล!เยี่ยนหานตั้งใจพูด

เพราะว่ายังลืมเรื่องวันนั้นที่ถานหยุนเฟยไม่ได้ ดังนั้น เธอคิดว่าถ้ายังอยู่โรงเรียนนี้ต่อ ไม่มีทางที่จะลืมเรื่องวันนั้นที่เกิดขึ้น

“แล้วตอนนี้คุณจะทำยังไง?” เหว่ยถามเธออย่างจริงจัง “รีบ ร้อนลาออกแบบนี้ คิดดีแล้วหรือ?”