บทที่ 7 วัยรุ่นใจร้อน

อันที่จริงแล้ว ฉันอิจฉาผู้หญิงที่ชื่อ “สโนว์”

แต่ถึงฉันจะอิจฉามากเพียงดายก็ไม่มี ประโยชน์หรอก การปรากฏตัวของสโนว์ทำให้ฉัน เข้าใจมากขึ้นกับสิ่งที่พยายามทำมาตอลดว่าเป็น เพียงเรื่องน่าขำ ความรักที่ฉันก่อตั้งมันขึ้นมาเองเป็น เพียงเหมือนฟองอากาศใหญ่ที่กำลังลอยอยู่บนฟ้า

บทความรักครั้งนี้ เป็นการแสดงที่เล่นเองกำกับ เองขึ้นมา ไม่มีพระเอก รวมถึงการเป็นตัวประกอบ ที่ไม่มีตัวตน ทั้งหมดนี้เป็นโลกแห่งความฝันที่ฉัน จินตนามันขึ้นมาเอง

มันช่างเป็นเรื่องที่น่าขำมาก

แต่สุดท้ายคำพูดคำนั้นตอนที่เขาแนบชิดใบ หูฉัน กลับเปรียบเสมือนก้อนหญ้าที่ใหญ่หนาก้อน สุดท้ายที่ทับลงมาในลำตัวฉัน ที่ดูดกลืนพลังงานทั่ว ร่างกายที่เหลือไว้เพื่อเขาไปจนหมดเปลือกแล้ว

ครั้งนี้ ฉันตัดสินใจจะไปจากเขาแล้วจริง ๆ จะ ไม่เหลือความลังเลเลยแม้แต่น้อย

ฉันไม่ได้บอกลาเขา
การจากลาที่แท้จริงแล้วคือการจากไปโดยไร้ ร่องรอย ฉันจะไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ที่เหลือ โอกาสไว้ให้กับคนอื่น ฉันจะเก็บพื้นที่ไว้ให้กับตัวเอง บ้าง

ถ้าหากมันเป็นไปได้ ฉันก็หวังว่าก่อนตายก็อย่า ได้พบเจอกับผู้ชายคนนี้อีกเลย

ความโกธรเกลียดชังเธอที่ยังติดตัวฉัน ที่ไม่ให้ โอกาสเขาในการอธิบายสักคำ

กลับจากไปอย่างไม่เหลือเยื่อใย และจะไม่ยอม หันกลับไปอย่างง่ายดายอีกต่อไปแล้ว

ฉันเปลี่ยนเบอร์โทรใหม่ เปลี่ยนที่อยู่ให้แม่ใหม่ ตัดขาดโอกาสที่จะได้พบเขาอีก ถึงแม้จะต้องลด โอกาสที่จะออกไปนอกบ้าน

คุณาสินเป็นคนเฉลียวฉลาด เขารู้ว่าฉันกำลัง หลบหน้าเขาอยู่ และคงจะไม่พยายามตามหาตัวฉัน

หรอก

อันที่จริงแล้วสมมติว่าครั้งนั้นไม่ใช่ตัวฉันเองที่ ทำผิด คุณาสินก็คงไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้เจอฉัน
คำที่เขาเคยบอกว่า ‘ชอบ’ ฉัน จริง ๆ แล้วคง ไม่เทียบเท่าไม่ได้หนึ่งในล้านที่มีต่อภรรยาเขา ถึง แม้ว่าหากฉันตายไป เขาก็คงจะไม่คิดเหลียวมอง สงสารฉันหรอก

มาถึงจุดนี้ได้ สุดท้ายก็เป็นความผิดของฉันเอง

ในเมื่อเป็นความผิดของฉันเอง ฉันก็ต้องรับผิด

ชอบเอง

ฉันไม่ควรที่จะไปถือโทษคนอื่น พูดถึงคุณาสิน เธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย เขาไม่ได้ขมขู่บังคับฉันนี่ ไม่เคยพูดว่าเขารักฉันสักคำด้วย แค่ “ฉันชอบเธอ” สามคำนี้เป็นเพียงคำพูดพล่อย ๆ เท่านั้นเอง ฉันเป็น คนกุเรื่องว่าเป็นเรื่องจริงเอง

ปัญหาทั้งหมดนี้ กลับมาคิดดู ดี ๆ ทั้งต้นเหตุ ตลอดจนเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ล้วนแต่เป็นเพราะ ฉันเอง

หลังจากจบมหาลัย ฉันตั้งใจออกไปหางานทำ ในเมืองใกล้ ๆ

สาขาที่จบมาคือสถาปัตยกรรมเกี่ยวกับการ ออกแบบภายใน เธอหางานได้ไม่ยากเลย ไม่นานก็ได้ถูกบริษัทออกแบบรับเข้าทำงาน

ในขณะที่ฉันกำลังวาดออกแบบให้กับลูกค้าอยู่ ได้รู้จักกับคนที่จะมาเป็นแฟนในอนาคตฉันเอง เขา ชื่อเมธี เป็นผู้ชายที่อ่อนโยนและเอาใจใส่ฉันมาก

เขาสารภาพรักกับฉันอย่างเรียบง่าย เรียบง่าย เสียจนไม่เหมือนว่ากำลังสารภาพรักอยู่ แต่ในความ คิดของฉัน มันเป็นการสารภาพรักที่เลิศที่สุดแล้ว

ฉันเลยวัยที่จะรีบร้อนกับความรักมาแล้ว ไม่มี ทางที่จะไปรักใครจนหมดใจอย่างนั้นแล้ว ยิ่งไม่มี ความหวังที่จะกล้ารักใครมากอย่างจริงจังเหมือนที่ ฉันเคยรักคุณาสินแล้ว