ตอนที่ 8 ผู้ชายจอมหลอกลวงที่ขี้ขลาด(2)

“เธอยังรู้จักที่จะกลัวพวกเค้าเป็นกังวล…ฉันไม่รู้จริงเลยว่าทั้ง วันในหันของเธอคิดอะไรอยู่ เธอบอกเขาไม่กลับบ้านก็ช่างเขา ไปกลับบ้านแต่ไม่ความสัมพันธ์กับหญิงอื่น แบบนี้เรียกว่า อะไร…ยังมีอีก แล้วก็ห้ามบอกคนนอกด้วย สิ่งนี้ไม่ชัดเจนเหรอ ว่าเขาไม่ยอมรับเธอ ทำไมเขาไม่พูดอะไรสักคำตั้งแต่แรกแล้ว ยังจะแตะต้องเธออีก ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ หากจะพูดว่าผู้ชายทุกคน ล้วนเป็นจอมหลอกลวง ถ้างั้นเขาก็เป็นผู้ชายจอมหลอกลวงที่ พลาดที่แท้จริง”

หลังจากซย่าหว่านอานกับซึ่งโย่วมั่นออกไปจากชั้นนั่ง พิเศษได้ไม่นาน หันจึงเหนียนก็ลุกขึ้นแล้วจากไป

เมื่อออกมาจาก “จินฮุยหวง” ผู้ช่วยก็ขับรถมารอที่ประตู ทางออก หันจึงเหนียนโน้มตัวเข้าไปในรถ จากนั้นผู้ช่วยก็ขับ รถออกจากประตูทางออกของ “จินฮุยหวง” ไป

“เรื่องที่มาที่นี่วันนี้ของผม นอกจากคุณกับผมยังมีใครอีก

ผู้ช่วยคิดไตร่ตรองอยู่ชั่วขณะแล้วจึงตอบกลับไปว่า “มี เพียงตอนที่พวกเรามาถึงทางเขาจินฮุยหวง เสี่ยงหยางโทรศัพท์เข้ามาถามว่าพวกเราอยู่ที่ไหน จะรีบมาส่งเอกสาร ด่วน”

หันจึงเหนียนเปิดคอมพิวเตอร์ โน๊ตบุ๊คพลางใส่รหัสผ่าน

พลางพูดขึ้นว่า “คืนนี้ให้เขาออกไป “เอ่อ…” ผู้ช่วยเอ่ยขึ้น หันไปชำเลืองมองที่หันจึงเหนียน

เล็กน้อย โดยที่ไม่ได้อธิบายอะไร

หันจึงเหนียนจ้องมองที่คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค เคาะที่แป้น คีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วว่องไวโดยไม่พูดไม่จา

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ผู้ช่วยหยุดช้าลง ราวกับ ว่าเขาเป็นเชอร์ล็อค โฮมส์ [1] ผู้ซึ่งมีฝีมือปราดเปรื่องในการ สืบและตัดสินคดี เขาเริ่มที่จะวิเคราะห์ออกมาอย่างต่อเนื่อง “อ๋อ ผมรู้แล้วครับคุณหัน ความหมายของคุณคือที่ผ่านมา โดย ตลอด เป็นเสี่ยวหยางที่นำข้อมูลสถานที่ของคุณไปบอกกับคุณ ฉันซูเงี่ยน? ไม่ ถ้าพูดกันตามความจริงแล้วเป็นเพราะฉินซู เจียนติดสินบนเสี่ยวหยาว จากนั้นก็ใช้โอกาสนี้ในการพบคุณ สร้างข่าวคาวโลกีย์ออกมา สถานที่ๆ จะไปต่างก็ถูกวางแผน ล่วงหน้าไว้เป็นอย่างดีแล้ว เลขาที่จัดการเรื่องนี้ต่างก็รู้ ไม่รู้ว่า เป็นใครกันแน่ แต่แล้วในวันนี้คุณตอบตกลงไปงานนัดพบกับ คุณหันคือขึ้นอย่างกะทันหัน อีกทั้งยังได้กำชับกับผมว่าไม่ให้ บอกกับคนอื่นก็เพื่อที่จะดึงคนที่ขายข้อมูลสถานที่ของคุณมา โดยตลอดออกมา? ฉันซูเจี้ยนคนนี้ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว แม้ กระทั่งซื้อคนเพื่อทำเรื่องเช่นนี้ก็ทำได้ แต่ว่าเธอกล้าที่จะเล่นกับ คุณหันตาเฒ่า…”
“จิ้งจอก [2] ” สองคำสุดท้ายยังไม่ทันจะได้พูดออกมา หันจึงเหนียนที่กำลังจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คเงยหน้า ขึ้นมาชำเลืองมองผู้ช่วยที่ขับรถอยู่ด้านหน้า ผู้ช่วยตกใจเสียจน มือไม้สั่นเทาจนแทบจะประคองพวงมาลัยรถยนต์เอาไว้ไม่อยู่ แม้กำลังเสียการทรงอยู่ตัวเขาก็ยังเอ่ยว่า “คุณหัน คุณ คุณ นับถือตาเฒ่า ตาเฒ่าที่เป็นเทพเจ้าแห่งการวางแผน

หันจึงเหนียนไม่ได้สนใจผู้ช่วย แต่มือที่หยุดนิ่งก็กลับมา เคาะที่แป้นคีย์บอร์ดอีกครั้ง

ผู้ช่วยรู้ว่าตนเองรอดพ้นจากความตายแล้ว เขาถอนหาย ใจเบาๆ หนึ่งที แล้วก็ไม่กล้าที่จะพูดจาบุ่มบ่ามอีก เขาถามแบบ ซื่อๆ ว่า “คุณหันครับ ตอนนี้คุณจะไปที่ไหน กลับบริษัท หรือ กลับคอนโดที่อยู่ใกล้บริษัท?”

เขาคิดขึ้นได้ว่ามีงานที่ยังทำไม่เสร็จ หันจึงเหนียนตอบไป อย่างอัตโนมัติด้วยจิตใต้สำนึกทันทีว่า “บริษัท” แต่ทว่าคำ ตอบนั้นยังติดอยู่ที่ปาก จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อก่อนหน้านี้ ตอนอยู่ในชั้นนั่งพิเศษที่ “จินฮุยหวง” มีผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่ง ถามเธอด้วยประโยคนี้ “หว่านอาน เธอกับคุณอาเล็กของมันคือ จิ่นรู้จักกันเหรอ”

เธอตอบว่า “ไม่รู้จัก”

ไม่รู้จัก…เธอตอบไปอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่โดยไม่มีทีท่า

ลังเลใจ

“คุณหนครับ?” ผู้ช่วยรอได้ครู่ใหญ่ เห็นว่ามันจิ้งเหนียนไม่มีเสียงตอบกลับ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขึ้น

หันจึงเหนียนได้สติ เขาไม่ได้รีบร้อนที่จะตอบผู้ช่วย แต่ยัง คงเคาะแป้นคีย์บอร์ดต่อไป

ผ่านไม่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเขาหยุดนิ่งลง “ไม่รู้จัก…