ตอนที่ 6 ไม่รู้จัก (2)

ซย่าหว่านอานรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เธอหันหน้าไปชำเลือง มองหันจึงเหนียน ผ่านไปสักครู่ก็หันไปมองที่หันจึงเหนียนอีก

ดูเหมือนว่าหันจึงเหนียนจะสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอที่ จับจ้องมาที่เขา ก็เลยหันกลับไปมองเธออย่างเต็มสองตา และมี อยู่จังหวะหนึ่งที่สบตาเข้ากับอย่าหว่านอานเข้าอย่างจังๆ

ซย่าหว่านอานประหม่าจนปลายนิ้วมือสั่นเทาเสียจนลืมละ สายตากลับมา หันจึงเหนียนเองก็ไม่ยอมละสายตาเช่นกัน ยัง คงจ้องมองเธออย่างนั้นอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าให้เธอเล็กน้อย

การกระทำที่ดูห่างเหินและว่างเปล่าเช่นนี้ของเขา เป็น เหมือนก้อนหินก้อนเล็กก้อนหนึ่งที่ทุบตีลงที่กลางจิตใจของอย่า หว่านอานอย่างโหดร้ายทารุณซึ่งตอกย้ำในก้นบึ้งของใจเธอ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไอ้เจียงผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ อย่าหว่านอัน เห็นอย่าหว่านอัน กับหันจึงเหนียนต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันไม่หยุด อดรนทนไม่ ไหวที่จะกระซิบถามอย่าหว่านอันที่ข้างหูว่า “หว่านอาน เธอ รู้จักกับคุณอาเล็กของหันลือจิ้นเหรอ”

ซึ่งโย่วมั่นกับซย่าหว่านอันเป็นเพื่อนบ้านกัน ความ สัมพันธ์ของทั้งสองครอบครัวดีเกินกว่าจะประมาณได้ ตอนที่ แม่ของพวกเธอทั้งสองตั้งครรภ์ ได้ตกลงใจหมายมั่นปั้นมือกันไว้ว่าจะให้เด็กทั้งสองนั้นแต่งงานกัน แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อ เด็กทั้งสองคลอดออกมาเป็นเด็กผู้หญิง ดังนั้นซึ่งโย่วมั่นจึงรู้ เรื่องการแต่งงานระหว่างซย่าหว่านอานกับหันจึงเหนียน แต่ สำหรับไอ้เจียง…ย่าหว่านอันยังคงจำประโยคนั้นที่หัน จึงเหนี ยนพูดได้ว่าไม่ปราถนาที่จะให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องรับรู้ถึงความ สัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ ดังนั้นจึงไม่ได้บอกกับไอ้เจียง

เมื่อได้ยินไอ้เจียงถามเช่นนี้ อย่าหว่านอันก็หลบสายตา เล็กน้อยเพื่อปกปิดแววตาที่หม่นหมอง ไม่รู้จัก”

ใช่ไง ไม่รู้จัก ถึงแม้เธอจะอยากพูดเหลือเกินว่าเขาเป็น สามีของฉัน แต่สำหรับคนภายนอกเธอทำได้เพียงแค่พูดว่าไม่รู้ จัก…ในช่วงสองปีหลังจากแต่งงานที่ผ่านมาเธอพูดเช่นนี้มา โดยตลอด ไม่มีเหตุผลอื่นใด เหตุผลเพราะเขาเคยพูดไว้ว่าเธอ กับเขาแต่งงานกันแค่เพียง ในนาม หลังแต่งงานเธอต้องไม่ กระทบต่อชีวิตเขา แล้วก็อย่าสร้างความยุ่งยากวุ่นวายให้กับ เขา ดังนั้นสำหรับคนภายนอกเธอจึงไม่รู้จักเขาเลย

“ฉันเห็นเธอมองเค้าตลอด คิดว่าเธอกับหันฉือจีนสนิทกัน

ขนาดนั้น ก็เลยคิดว่าพวกเธอรู้จักกัน…” ไอ้เจียงกระซิบพูดที่

ข้างหูของซย่าหว่านอัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาอีกว่า “แต่คุณ

อาเล็กของหันลือจีนก็มีเสน่ห์ดึงดูดสายตาจริงๆ ฮ่าๆ ฉันก็แอบ

มองอยู่หลายครั้งเหมือนกัน” อย่าหว่านอันไม่ได้อะไร เพียง

แต่ เม้มริมฝีปากยิ้มไปกับไอ้เจียง หลังจากที่หันจึงเหนียนนั่งลง

เขามองดูที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง

บรรยากาศภายในห้องค่อยๆ ครึกครื้นขึ้นอีกครั้ง แต่หันจึงเหนียนไม่ต้องการให้ผู้คนมาสนใจในการมีตัวตนของเขามา โดยตลอด ปกติจะโอหังอวดดีและกำเริบเสืบสานอย่างมาก มี ลูกเล่นเยอะ แต่เป็นเขายังคงเก็บอาการเอาไว้อยู่

ไม่นานนักซิ่งโยวมันก็มาถึง อย่าหว่านอานกับเธอกระซิบ พูดคุยกันได้ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กอดที่แขนของซึ่งโย่วมั่น ซบลงที่ ไหล่ของเธอ หลับตาลงแล้วหลับไป

ตั้งแต่สมัยเด็กเธอสามารถนอนหลับได้ทุกที่ทุกเวลา ขอ เพียงไม่มีเรื่องอะไรที่สำคัญเธอนอนได้หมด มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เป็น ที่สุด เป็นช่วงสมัยมัธยมต้นตอนเรียนวิชาทหาร ขณะยืนเรียง แถวตากแดดที่ร้อนแรงอยู่นั้น ยืนๆ ไปก็หลับไปเสียอย่างนั้น จากนั้นก็ล้มหงายตึง

แต่ว่าอย่าหว่านอันไม่ได้หลับนานนัก ประตูของชั้นนั่ง พิเศษถูกเปิดออกอีกครั้ง ไม่ใช่คนที่อยู่ข้างในจะออกไป แต่ เป็นเพราะมีคนเข้ามาอีกหนึ่งคน เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง น้ำเสียง ไพเราะน่าฟัง นุ่มนวล ละมุนละไมดุจดั่งผ้าไหมก็ไม่ปาน “พี่จึง เหนียน ฉันเห็นรถคันหนึ่งที่ใต้ตึก เหมือนรถของคุณมาก ไม่คิด ว่าจะเป็นรถพี่จริงๆ …

พี่จึงเหนียน…ซย่าหว่านอันขมวดคิ้วเล็กน้อย ตื่นขึ้นจาก ความฝัน เธอลืมตาขึ้น เห็นผู้หญิงที่สวยและอ่อนเยาว์มากคน หนึ่ง

อย่าหว่าอานจําได้ คนอื่นๆ ภายในห้องก็จำได้ เธอคือฉัน ซูเจียนคนที่กำลังมีข่าวลือร้อนแรงดึกโครมกับหันจึงเหนียน ในช่วงนี้