ตอนที่ 5 ไม่รู้จัก (1)

แต่ปัญหาก็ไม่ได้หนักหนามากนัก ไม่ส่งผลกระทบต่อการนัด รวมตัวกันในคืนนี้ แต่เพื่อให้เกิดความปลอดภัย หลังจากทาน อาหารมื้อเช้าแล้ว เธอยังชงเครื่องดื่มสมุนไพรจีนป่านหลาน เกิน [1] ดื่มหนึ่งห่อ

ช่วงบ่ายเธอเก็บตัวอยู่ในบ้าน นอนหลับต่อเนื่องเป็นเวลา สี่ชั่วโมง จากนั้นอย่าหว่านอานจึงลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วเริ่ม เตรียมการสำหรับการนัดรวมตัวกันในคืนนี้

นัดเจอกันตอนสองทุ่มที่ “จินฮุยหวง [2] ” ดังนั้นอย่า หว่านอานจึงจงใจเป็นพิเศษให้ใกล้ช่วงเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งแล้วจึง ค่อยออกจากบ้าน เมื่อเธอมาถึง “จินฮุยหวง” ก็เป็นเวลาสอง ทุ่มพอดี แต่ทว่าชั้นที่นั่งพิเศษ [3] กลับมีผู้คนรวมกันอยู่ไม่ น้อยแล้ว

หันคือจีนเป็นผู้สนับสนุนในการนัดรวมตัวกันในครั้งนี้ ดัง นั้นคนที่มาส่วนใหญ่จึงเป็นเพื่อนของหันจือจีนทั้งสิ้น

หันคือจั่นเป็นลูกชายของพี่ชายคนโตของหันจึงเหนียน

เรียกหันจึงเหนียนว่าคุณอาเล็ก อายุเท่ากันกับซย่าหว่านอาน ทั้งยังเป็นเพื่อนร่วมห้องสมัยประถม สมัยมัธยมต้น รวมทั้งสมัย มัธยมปลาย หากหันจือจีนไม่ได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เกรง ว่าเขาทั้งสองก็คงได้เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกัน
บรรดาเพื่อนเหล่านี้ของหันลือจีน มีบางคนเป็นเพื่อนสมัย มัธยมปลายของเขากับซย่าหว่านอาน หนึ่งในนั้นมีซ่ง โย่วมั่นที่ โตมาพร้อมกับซย่าหว่านอาน ไอ้เจียงเป็นเพื่อนสมัยมัธยม ปลายของซย่าหว่านอาน แต่เพิ่งจะมาสนิทกันในช่วง มหาวิทยาลัย

เมื่ออย่าหว่านอานมาถึงซึ่งโย่วมั่นกับไอ้เจียงยังมาไม่ถึง หันคือจีนกำลังพูดคุยสัมเพเหระกับกลุ่มเพื่อนกะเลวกะลาดกลุ่ม นั้นของเขา แต่หลังจากที่เห็นเธอ เขาก็มุ่งตรงมาหาเธอในทันที

เรื่องงานแต่งงานของเธอกับหันจึงเหนียน นอกจากคนใน ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายที่รับรู้แล้วนั้น ก็ไม่มีคนนอกรับรู้มาก นัก ดังนั้นเวลาหันคือจั่นเจอกับซย่าหว่านอานข้างนอกก็จะเอ่ย เรียกซย่าหว่านอันเหมือนแต่ก่อน “หว่านอาน หว่านอาน

หลังจากที่ซย่าหว่านอานนั่งลงได้ไม่นานนัก ไอ้เจียงก็มา ถึงแล้ว เพราะว่ามีคนอยู่เป็นเพื่อนกับซย่าหว่านอานแล้ว หัน จือจิ่นจึงเดินหายไป

ผู้คนในชั้นนั่งพิเศษจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มีเพียงแต่ ซึ่งโย่วมั่นเท่านั้นที่ยังไม่มา อย่าหว่านอานอดรนทนไม่ไหวหยิบ โทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความไปหาซึ่งโย่วมั่น ถามเธอว่าถึง ไหนแล้ว

เพียงวินาทีเดียวซึ่งโย่วมั่นก็ตอบกลับมา (ใกล้ถึงแล้ว ซย่าหว่านอานไม่ได้ส่งข้อความกลับไปหาซึ่งโย่วมั่นอีก เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนหน้านั้นหนึ่งวินาที หลังจากช่วงวินาทีนั้นประตูชั้นที่นั่งพิเศษก็ได้ถูกเปิดออกอีกครั้ง

เธอคิดว่าส่ง โย่วมั่นมาถึงแล้ว เธอเงยหน้ามองไปที่ประตู ทางเข้าในทันที จากนั้นมองดูคนที่เดินเข้ามาทีหลังอีกครั้ง เดิมที่เธอวาดภาพเธอเรียก “โย่วมั่น” ในความคิดไว้ชัดเจน แต่ก็ต้องหยุดชะงักลง

อย่าหว่านอ่านพยายามคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง นึกไม่ถึง เลยว่ามันคือจีนจะเรียกคุณอาเล็กของเขาที่เป็นสามีของเธอมา ด้วย

ดูเหมือนว่าหันจึงเหนียนจะเกิดมาเพื่อเป็นผู้นำ เข้มแข็ง ทรงพลัง แม้ว่าสีหน้าของเขาในขณะนี้จะดูนุ่มนวลอ่อนโยน แต่ ยังคงให้ความรู้สึกถึงความกดขี่บีบบังคับ ดังนั้นเมื่อเพียงเขา ก้าวเข้ามาในประตู ภายในชั้นนั่งพิเศษก็เงียบลงในทันใด

ผู้คนต่างก็พุ่งความสนใจไปที่ตัวเขา แต่เขาทำเหมือนว่า ผู้คน ณ ที่แห่งนี้ไม่มีตัวตน อย่าพูดว่าเป็นที่ สีหน้า แม้แต่ หน้าตาก็ดูนิ่งเฉยไม่ไหวติง

ผ่านไปสามวินาที หันจือจีนค่อยๆ ขยับลุกขึ้น กล่าวเรียก ตามธรรมเนียมปฏิบัติ “คุณอาเล็ก”

หันจึงเหนียนไม่ได้พูดอะไร สายตากลับมองไปยังใบหน้า ของซย่าหว่านอานที่อยู่นั่งด้านในสุด แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว เขาก็ละสายไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้กับหัน จือจีน จากกิริยาท่าทางของเขาทำให้บรรยากาศภายในชั้นนั่ง พิเศษมาดีขึ้นอย่างชัดเจน
“คุณอาเล็ก เชิญนั่ง!” นั่นคือจีนกล่าวขึ้น เมื่อเทียบแล้ว ผ่อนคลายกว่าเมื่อครู่นี้อยู่มาก เขาพูดพลางเอามือตบไปบนที่ นั่งที่ว่างอยู่ พลางเรียกให้หันจึงเหนียนมานั่ง พร้อมกับรินเหล้า ให้หันจึงเหนียนหนึ่งแก้ว หันจึงเหนียนไม่ได้เลือกที่นั่ง จึงนั่งลง ตรงที่ๆ หันคือจีนจัดหาให้ อย่าหว่านอานไม่รู้ว่ามันคืออื่น เจตนาหรือไม่เจตนา หันจึงเหนียนนั่งลงโดยที่ไม่ได้จงใจที่จะ นั่งข้างๆ เธอ