ตอนที่ 3 เธอไม่ได้เจอเขามา 52 วันแล้ว(1)

เธองงๆ สวยๆ รีบลืมตาขึ้นในทันที “คุณกลับมาแล้ว?” เสียงพูดของอย่าหว่านอานที่เพิ่งจะเอ่ยออกไปนั้น ถูกหัน จึงเหนียนปิดปากไว้…

ซย่าหว่านอานนอนหลับตาลงอยู่นานมาก นอนพักได้ครู หนึ่ง รอจนกระทั่งความเหนื่อยล้านั้นจางหายไป จึงลืมตาขึ้น แล้วหันไปมองชายที่นอนอยู่ข้างๆ

หันจึงเหนียนนอนราบอยู่บนเตียง หายใจยาวเหยียด ราวกับว่าเขาได้หลับไปแล้ว

เป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่อย่าหว่านอานกลับไม่มีอาการ ง่วงนอนเลยแม้แต่นิดเดียว เธอยังคงจ้องมองที่หันจึงเหนียน

เธอคิดอย่างละเอียดรอบคอบ ดูเหมือนว่าจะเป็นระยะ เวลาราวๆ เกือบสามเดือนแล้วที่เธอไม่ได้พบกับเขาเลย เธอยัง จำครั้งที่แล้วได้ วันที่เขากลับมาบ้านในวันนั้น ดอกมะลิที่อยู่ชั้น ล่างเพิ่งผลิบาน ตอนนี้ดอกบัวในสระต่างก็พากันผลิบานแล้ว…..

พูดกันตามตรง หากไม่ใช่เพราะนานๆ ที่เขาจะกลับบ้าน สักครั้งหนึ่ง บางครั้งเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยว่าที่แท้จริงแล้วตนเองมีสามีแล้วจริงๆ หรือ…

เมื่อสองปีก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าเขาแต่งกับเธอได้ จากนั้น ก็ไม่มีพิธีแต่งงาน ไม่มีแหวนแต่งงาน ไม่มีคำอวยพรจากญาติ สนิทมิตรสหาย เธอกับเขาก็ไปจดทะเบียนสมรสที่อำเภอ

การพบกันครั้งแรกหลังแต่งงานเป็นช่วงครึ่งปีหลังจากที่ จดทะเบียนสมรสไปแล้ว ซึ่งเป็นช่วงกลางดึกในฤดูหนาวหนึ่ง เหตุการณ์เหมือนกันกับวันนี้ เป็นช่วงที่เธอหลับไปแล้ว แล้วจู่ๆ เขาก็กลับมา เมื่อถึงเตียงก็หลับทันที เธอรู้สึกประหม่าอย่าง มาก จิตใจกระสับกระส่ายจนนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน ไม่รู้ว่า เป็นเพราะเธอพลิกตัวกลับไปกลับมาจนไปรบกวนเขาหรือเปล่า ทันใดนั้นเขาก็จับตัวเธอไว้ในทันที

หลังจากนั้น มีบางช่วงที่เขากลับบ้านเดือนละครั้ง บางครั้ง

สองเดือน และบางครั้งก็สามเดือนหรือแม้กระทั่งมากกว่านั้น

ทุกครั้งที่เขากลับมาบ้านจะเป็นช่วงกลางคืน ทุกครั้งในวันถัด

ไปหลังจากที่เธอตื่นนอนเธอก็จะไม่เห็นเขาแล้ว…ดังนั้นในช่วง

สองปีนี้ คำพูดที่เธอกับเขาพูดคุยกันใช้นิ้วมือนับก็ยังนับได้

แท้ที่จริงแล้ว อย่าหว่านอานไม่เคยสักครั้งที่จะหยุดคิด

หลังจากที่เขากลับบ้านมา เธอจะไม่นอน รอหลังจากที่เขาตื่น

ขึ้นมา เธอคิดว่าไม่แน่เธออาจจะได้พูดคุยกับเขาสักสอง

ประโยค แต่ทุกๆ ครั้งก็เป็นเหมือนคืนนี้ เธอคิดไปคิดมาเช่นนี้ แล้วก็หลับไป

ในวันถัดเป็นวันเสาร์ไม่ต้องไปทำงาน ไม่มีเสียงปลุกของนาฬิกาปลุก อย่าหว่านอานนอนหลับจนเต็มอิ่ม จนกระทั่งเธอ ลืมตาขึ้นเห็นแสงแดดแจ่มจ้าเป็นประกายจากนอกหน้าต่าง เป็นเวลาใกล้เที่ยงวันแล้ว

เมื่อคิดถึงเมื่อคืนที่เขากลับมา ปฏิกิริยาแรกของอย่า

หว่านอานก็คือมองไปยังข้างๆ กายตนเอง ครึ่งหนึ่งของเตียงนั้นว่างเปล่าเหมือนดังที่เคยเป็นมา ไม่รู้

ว่าเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่

กาลเวลาผ่านไปดุจสายน้ำที่ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ เพียง แค่ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงช่วงปลายฤดูร้อน

บ้านขนาดสามร้อยกว่าตารางวา ในทุกวันเมื่อเข้าสู่ยาม ค่ำคืนก็จะปรากฏให้เห็นถึงความว่างเปล่าอย่างอย่างเห็นได้

ซย่าหว่านอานทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว อ่านหนังสือไป หนึ่งชั่วโมง ขณะที่ไปในน้ำที่ห้องรับประทานอาหาร เธอก็ได้ รับรู้โดยบังเอิญว่าภายในบ้านเงียบเสียจนเธอได้ยินเสียงฝีเท้า ของตัวเองดัง ตึก ตึก ตึก