ตอนที่ 2 ผมไม่แต่งกับคุณ (2)

หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว อย่าหว่านอานมองไปที่บันทึก การโทรบนหน้าจอโทรศัพท์มือถืออยู่หลายครั้งว่าเมื่อครู่นั้น เป็นหันจึงเหนียนโทรมาหาเธอจริงๆ

เขาบอกว่าเขาจะแต่งงานกับเธอ…นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะ รับปากว่าจะแต่งงานกับเธอ… เมื่อช่วงบ่ายเขาปฏิเสธเธออย่าง ชัดเจนและเด็ดขาด นี่เพิ่งจะผ่านมาเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ ไม่ กี่ชั่วโมง ทำไมจู่ๆ เขาถึงเปลี่ยนความคิดเสียแล้วล่ะ?

ถึงแม้ว่าอย่าหว่านอานจะไม่สบายใจและสงสัยอย่างมาก แต่ก็ยังคงมีความรู้สึกปิติยินดีเสียจนควบคุมความยินดีที่ปราก ฎอยู่บนใบหน้าไว้ไม่อยู่

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขา เธอก็รอคอยโอกาสที่จะ ได้เข้าใกล้เขามาโดยตลอด การรอคอยนี้เป็นระยะเวลาถึงหก ปี หลังจากเกือบสองพันคืนวัน ในที่สุด โอกาสที่รอคอยก็มาถึง

ใช่แล้ว เธอชอบเขา ชอบมาก ชอบมาก ชอบมากเสีย

การที่ได้พบกับเขาในวันนั้น ก้นบึงในของหัวใจเธอมีเพียง

ค่าสามคำ “ชั่วชีวิต

เขาคือคนในสายตาเธอ รับรู้ได้ว่าเป็นคนที่เธอต้องการ มาตลอดชีวิต
ทว่า…

อย่าหว่านอานผู้ซึ่งดีอกดีใจได้ไม่เท่าไหร่ ก็เก็บสีหน้าที่ หม่นหมองเอาไว้ต่อไปไม่ไหวจนต้องเผยออกมา เขารับปากว่า จะแต่งงานกับเธอแล้ว…แต่เขาก็ยังพูดอย่างอื่นอีก….

เขาพูดว่า ผมไม่ต้องการคลุกคลีกับคุณมากจนเกินไป การแต่งงานในครั้งนี้จะเป็นเหมือนอย่างที่คุณพูดไว้ เป็นการ แต่งงานแต่เพียงในนาม เขายังพูดต่ออีกว่า หวังว่าเธอจะทำได้ อย่างที่พูดเอาไว้ อย่าส่งผลกระทบต่อชีวิตเขา แล้วก็อย่าสร้าง ความยุ่งยากวุ่นวายให้กับเขาด้วย และหากว่าเป็นไปได้ อย่า ให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องรับรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา

สองปีผ่านไป

วันนี้อย่าหว่านอ่านทำงานล่วงเวลา กว่าจะกลับถึงบ้านก็ เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เมื่อผลักประตูเปิดออก สิ่งที่ต้อนรับเธอยัง คงเป็นสภาพห้องที่มืดสนิท เงียบเหงาแสนอ้างว้างเหมือนทุกๆ ครั้ง

ไม่ได้พูดเกินไป สามร้อยหกสิบห้าวันต่อปี มีสามร้อยหก สิบวัน ทุกครั้งที่เธอกลับมาถึงบ้าน ล้วนเป็นภาพเช่นนี้ แต่ทุก ครั้งที่ต้องเผชิญกับภาพเช่นนี้ เธอก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะเกิด ความรู้สึกหดหู่อยู่บ้าง

หันจึงเหนียน…เขาไม่กลับบ้านครั้งแล้วครั้งเล่า…
อย่าหว่านยานยืนอยู่ที่หน้าประตูสักครู่ แล้วจึงเปิดไฟ เข้าไปในบ้านเปลี่ยนรองเท้า จากนั้นก็ทำตามกิจวัตรปกติ เหมือนอย่างเคย เล่นโยคะก่อนเข้านอนด้วยความเปล่าเปลี่ยว ในห้องที่ว่างเปล่าเพียงลำพัง อาบน้ำ บำรุงผิว ขึ้นเตียงนอน

เมื่อเข้าสู่ยามค่ำคืน ขณะที่ซย่าหว่านอานกำลังหลับสนิท อยู่นั้น เพียงชั่วพริบตาเดียว เธอก็ต้องตกใจตื่นจากความฝัน เธอยังคงไม่ลืมตาขึ้น เพียงแค่ลมหายใจเดียวที่ส่งออกมา เธอ ก็แยกแยะได้ในทันทีว่าเป็นหันจึงเหนียน

เธองงงวย รีบลืมตาขึ้นในทันที “คุณกลับมาแล้ว?