บทนำ… 2/3

แต่ผลการเรียนของหล่อนกลับดิ่งลงเหว ลุ่มๆ ดอนๆ จะตกไม่ ตกแหล่ จนกระทั่งพิไลต้องตัดใจ หันมาส่งเสริมพิไลลักษณ์เรื่อง อื่น แม้จะขัดใจแต่ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ เมื่อมันสมองของคน พระเจ้าให้มาไม่เท่ากัน

ความอลหม่าน เกิดขึ้นภายในครอบครัวนี้มานานเกือบ20

มันคงอยู่เช่นนี้ไปอีกนาน หากความริษยายังคงอยู่ในหัวใจ ไม่มีครอบครัวไหนหรอกที่จะสงบสุข หากในรั้วบ้านเดียวกัน มี ภรรยาน้อย และภรรยาหลวงอาศัยอยู่ด้วยกัน แม้ฝ่ายมาทีหลัง จะอ่อนน้อมถ่อมตัว

“คุณพี่!!”

ทะนงสะดุ้งเฮือก เขาขยับตัวนั่งตรงๆ ปรือเปลือกตาขึ้นมอง คนที่ยืนจังก้าตรงหน้า

“คุณพิเอง…เสียงดังทำไมหะ แก้วหูจะแตกแล้วเห็นมั้ย ท่านบน ยกมือขยี้เปลือกตา พร้อมกับเหลียวมองหารัชนี “แม่นี ไปเอาน้ำถึงไหนนะ ฉันหิวจะแย่

“หึ!! พอเหยียบเข้ามาในรั้วบ้าน คุณพี่ก็เรียกหาแม่นั่นแล้ว เหรอคะ…ดีจริง!!”

เสียงนางกระแทกกระทั้นจนคนฟังระอา สาวใหญ่ยังไม่หมดไฟริษยา เมื่อรู้เต็มอกว่าความรักของสามี ถูกปันให้หญิงอื่น… “แก่จนปูนนี้แล้ว ยังจะดึงไม่รู้เรื่องอีก? ฉันแค่หิวน้ำ แล้ว แม่ เขาอาสาพอดี”

ทะนงบ่น น้ำเสียงเช่นนี้เขาฟังมานานจนชิน พิไลกลายเป็น คนช่างคิดช่างแค้น หลังจากเขาพารัชนีที่กำลังท้องโย้เขามา อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันเมื่อ 20กว่าปีก่อน

“อีนังนั่นก็เหมือนกัน สาระแนนัก…

นางกันว่าผู้หญิงอีกคนของสามี ความเกลียดชังในหัวใจไม่ เคยลดทอนลง มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นตามวันเวลา เมื่อสองแม่ลูกนั่น คือหอกข้างแคร่ของนางที่มองเห็นเต็มตา แต่กลับทำได้ แค่…กระแหนะกระแหน

“จะโวยวายทําไม คุณพิ!! เราไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ คน รองมือรองเท้าให้คุณพิก็มีแต่แม่นี่แค่คนเดียว ทำดีกับเขา บ้าง…คงไม่เสียหลายหรอกมั้ง

มันเหมือนฟาดแส้ลงบนผิวเปลือยเพราะคำชัดของสามี พิไลตวัดสายตามองสามีแบบอยากจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่ใช่ เพราะเขาหรอกเหรอ ชีวิตบั้นปลายของนางจึงได้น่าทุเรศแบบนี้ จากคนมีหน้ามีตามีเงินทองจับจ่ายไม่ขาดมือ กลับต้องหลบๆ ซ่อนๆ เพราะหนี้สินล้นพ้นตัว

“มันสมควรทำแล้วนี่คะ ก็เพราะมันอยากทำตัวเป็นแบบนั้น เอง… นางตอบเสียงขุ่นคลัก สะบัดค้อน ให้สามีวัยชรา “แล้ว นี่หายหัวไปไหนมาอีกคะ หรือว่า…” นางรีบถามเสียงหลง หวังลึกๆ ในใจว่าสามีจะไม่ออกไปสร้างหนี้เพิ่ม

“โธ่! ฉันจะไปไหนได้ล่ะคุณพี่ นอกจาก… ทะนงตอบเสียง สลด เขาไม่มีที่ไป จะไปวัดเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน ใจมันก็ร้อน รุ่มเกินจะทนนั่งสนทนาธรรมกับคนอื่นได้ เมื่อหลงใหลอบายมุข เข้าเสียแล้ว ทะนงรู้สึกว่าตัวเองมีค่า เมื่อยังมีคนให้ความสนใจ นับถือ แค่เดินผ่านประตูเข้าไปก็มีแต่คนยกมือไหว้

“ได้…หรือเสียล่ะคะวันนี้?” นางถามกลับเสียงสั่นลุ้นระทึก ขอให้สามีไม่ผลาญสตางค์อีก สมบัติเก่าที่สะสมไว้ถูกเทขายจน หมด เวลานี้ที่มีไว้ประดับตัวก็แค่ของปลอมเงินรายได้ที่พอจะมี ซื้อข้าวซื้อน้ำภายในครัวเรือน ก็มาจากน้ำพักน้ำแรงของวันวาด เพราะหากหวังพึ่งพาพิไลลักษณ์คงได้แทะก้อนเกลือกิน เมื่อ หลานสาวแท้ๆ ของนาง ใช้จ่ายแบบคนจมไม่ลง ทำตัวอวดรวย เหมือนเดิม จนเงินเดือนแทบไม่พอยาไส้

“ถ้าฉันได้…ฉันจะกลับมาตัวเปล่าเรอะ!!”

ชายสูงวัยตอบเสียงกระแทกกระทั้น เสียครั้งนี้ไม่ได้เสียแค่ เงินที่หยิบยืมคนรู้จักไปเป็นทุน ยังเป็นหนี้ก้อนใหญ่กับเจ้าของ บ่อนด้วยเสียอีก เขากำลังกลุ้มใจ!! เมื่อคิดจนศีรษะจะแตกยังหา วิธีหาเงินก้อนใหญ่ไม่ได้ และเมื่อเหลียวมองในบ้านก็ไม่รู้จะหา อะไรในบ้านไปขายอีก สมบัติมากมีมลายหายไปก่อนหน้านั้น แล้ว…แต่เพื่อหาเงินก้อนนั้น เอาไปคืนเจ้าหนี้รายใหม่ ที่ใครๆ ก็ เล่าขาน ผู้ชายคนนั้น เหี้ยมเกรียมกว่าพญามัจจุราช

“แสดงว่าเสีย…!! คราวนี้คงได้เฉือนเนื้อเอาไปขาย เพราะต้องวิ่งวุ่นหาเงินใช้หนี้อีกนาน

นางประชด ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใกล้ๆ พร้อมกับถอนใจ

เฮือกใหญ่ๆ “คุณพี่เมื่อไรจะหยุดคะ เราไม่มีอะไรเหลือแล้วนะคะ แม้แต่บ้าน”