บทที่2.เผชิญหน้ากับคนป่วยจอมแสบ 6/6

“จะอ้าปากดีๆ หรือจะให้วาดบีบปากคุณคะ…ถ้าไม่อยาก ทำตัวให้น่าสมเพทมากกว่านี้ละก็ คุณควรทำตัวให้ตัวเองแข็ง แรงขึ้น จะได้มีแรง…สู้…กับวาด…

คนป่วยเรื่องมาก เธอผจญมาทุกรูปแบบ เพราะฉะนั้นแค่โจนา ธานคนเดียว….มันชิลๆ สำหรับเธอ เมื่อหน้าที่ ที่โรงพยาบาล เธอ ต้องดูแลคนป่วยนับ10 ชีวิตเมื่อบุคลากรมีน้อยในโรงพยาบาล ของรัฐ

ดวงตาของโจนาธานลุกโพลง เขาโกรธจัดที่ไม่สามารถ ต้านทานหล่อนได้ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง เพราะแม้แต่เบน ยังปล่อยเขาไว้กับยัยแม่มดคนนี้ ไม่สนใจเข้ามาดูเขาเหมือน เดิม…

“อย่าได้บังอาจแตะตัวฉัน…

ชายหนุ่มยังคงขู่ เสียงเขาขุ่นขวาง แต่วันวาดพยายามไม่

ใส่ใจ

“อ้าปากค่ะ หลังกินข้าว…วาดจะทำยิ่งกว่า…แตะ คุณ”

คำพูดของหล่อนแฝงความนัย โจนาธานขมวดคิ้ว เขาเบี่ยง หน้าหนี เมื่อซ้อนนั่นถูกจ่อไว้ที่ปากและอาหารนั่นถูกเขาปัด…จน หกเลอะเทอะ

“เห้อ!!”
เสียงถอนใจแรงๆ เขากระตุกยิ้ม หล่อนคงถอดใจเหมือนคน

อื่นๆ

แต่เปล่าเลย กว่าโจนาธานจะทันได้รู้ตัว กระพุ้งแก้มของเขา ถูกบีบ ปากที่เม้มแน่นถูกบังคับให้เปิดออก และช้อนตักอาหาร ถูกทิ่มพรวดตามมาติดๆ เขาเตรียมจะพ่นอาหารเหล่านั้นทิ้ง มือ เล็กๆ ของหล่อนก็เอื้อมมาปิดฉับ…พร้อมกับรอยยิ้มเย็นๆ ที่ผุด ขึ้นบนเรียวปากสีระเรื่อ…หล่อนขยับเข้ามาใกล้เสียจน เขา สามารถมองเห็นผิวเนียนๆ ของหล่อนได้แบบเต็มตา และเมื่อ เผลอมองดีๆ พยาบาลจอมจุ้นนี่…ก็หน้าตาดีไม่ใช่เล่น!!

และเพราะความเผลอตัวอีกนั่นแหละ…เผลอเพราะมัวแต่ มองหน้าใสใสของหล่อน พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ที่ผุดขึ้นมา ในใจ…วันวาดจึงจัดการยัดอาหารเหล่านั้นเข้ามาในปากเขา ติดๆ กันหลายครั้ง แม้จะพยายามฝืน พยายามต่อต้าน…หล่อนก็ ยังเซ้าซี้ จนโจนาธานเริ่มอ่อนใจ เขากลายเป็นเด็กให้หล่อนสนุก กับการป้อนอาหาร…เขากลืนอาหารเหล่านั้นแบบเสียไม่ได้ จน กระทั่งหล่อนหยุดบังคับ โจนาธานจึงปรายตามอง…ให้ตาย เถอะ!! เขากินอาหารเหล่านั้นจนเกลี้ยงถ้วย…

“ตัวคุณเหม็นมาก…ไม่ได้อาบมาวันแล้วคะ?”

ระหว่างที่เป็นโต๊ะตัวนั้นไปเก็บที่เดิม วันวาดเปรยถามลอยๆ ชายหนุ่มสะบัดหน้าหนี เขาไม่ตอบ…ปากสีเข้มเข้ม แน่น…หากหล่อนแตะตัวเขา คราวนี้พ่อจะโวยแหลก…

“เธอเป็นผู้หญิงนะ….เธอไม่ควรเข้าใกล้ฉัน
เมื่อท่าหล่อนแล้ว พยาบาลตัวหน้าเด็กคงทำ อย่าง

วาดเป็นพยาบาลวาดมาหมดแล้ว ว่าจะเด็ก คน แก่ หรือคนหนุ่ม…รับประกัน วาดไม่พยายามเข้าใกล้สิ่งและวาดจรรยาบรรณพอจะไม่ละลาบละล้วงพื้นที่ส่วน ตัวของคนไข้

หญิงสาวอธิบายฉอดแม้หน้าเธอจะร้อนนิดเมื่อคนเคยไม่ใครหน้าตาเหมือนคนป่วยตรงหน้า เขา จะทรุดโทรมแทบไม่แต่เค้าโครงใบหน้าของเขา ก็ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดหย่อนลง

อย่ายุ่งกับฉัน…เธอออกไปได้แล้ว ข้าวฉันก็กินแล้วนี่ เธอก็ น่าจะพอใจ”

โจนาธานแสร้งเสียงแข็ง เขาจะวันยอมให้หล่อนเขา

มาแตะเนื้อต้องจับเขาทำนั่นเด็ดขาด…

“พอใจ…ยังทั้งหมด…

วันวาดเดินย้อนอีกครั้ง มือเธอถ้วยสะอาดหนึ่งแก้ว

…ฉันไม่ไอ้นั่น

ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง เขามองถ้วยใส่ยา สลับกับถลึงตามส่วนวาด…

“…” ไม่เสียงพูด แต่รอยยิ้มของหล่อน ทำให้แน่ใจ…หล่อนคงไม่หยุด หากไม่สามารถ…ยัด…ยานั่นใส่ปาก เขา ยัยผู้หญิงคนนี้ ถูก!! สมกับที่เบนบอกจริงๆ

แป้นกลับมาอีกครั้งตามกำหนดเวลาที่วันวาดร้องขอไว้มี ผู้ชายตัวโตคนหนึ่งเดินตามมาด้วย เขาคือการ์ดที่ยืนเฝ้าหน้า ห้องพักของ โจนาธานนั่นเอง

“พี่เอกยืนอยู่แถวๆ นี้ค่ะ คุณวาดอยากใช้อะไรโผล่หน้าออก

ไปเรียกได้เลยค่ะ”

แป้นแนะนำตัว และเอกก็ยิ้มรับ เขาเหลือบมองโจนาธาน แบบหวาดๆ กลัวใจกับฤทธิ์ของพ่อเจ้าประคุณจริงๆ