บทที่2 เผชิญหน้ากับคนป่วยจอมแสบ 5/6

เบนมือไปยังห้องเยื้องๆ กับห้องพักฟื้นของโจนาธาน เขา หมุนตัวจากไป แต่ก็ทันได้ยินเสียงโวยของน้องชายเจ้าอารมณ์

“เบน!! เอายัยนี่ออกไป ฉันไม่ต้องการใคร ไม่อยากให้ใคร

มาเดินไปเดินมาในห้อง ฉันจะนอนนนน…”

เสียงลั่นๆ นั่นเงียบไป เบนหมุนตัวมามอง ประตูถูกปิดลง เขาอยากเข้าไปนั่งมองวันวาด แต่จะเป็นการทำให้โจนาธานอวด อำนาจมากขึ้น แค่เท่าที่เห็น ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเอาโจนาธานอยู่

สาวใช้วิ่งหน้าตั้ง สวนทางกับเขา เบนยิ้มกว้าง…คงวุ่นวาย อีกหลายวันกว่าจะเข้ารูปเข้ารอย

ภายในห้อง…

“คุณต้องการอะไรคะ?”

สาวใช้รีบเปิดประตูวะเข้ามา หล่อนร้องถามเสียงสั่น เมื่อ วิ่งมาสุดพลัง หลังกริ่งสัญญาณในห้องของโจนาธานดังขึ้น

“วาดอยากได้อาหารชุดใหม่ค่ะ…ไม่ต้องเยอะนะคะ ขอครึ่ง หนึ่งของถ้วยนี้ก็พอ…

สาวใช้มองวันวาดแบบงงๆ ก่อนจะพยักหน้าหมึกหงัก เมื่อ วันวาดสวมชุดพยาบาลสีขาวสะอาด หล่อนคงเป็นคนที่เจ้านาย หนุ่มบอกไว้
“ไม่ต้อง…ฉันไม่กิน!!!

โจนาธานตวาด เขาเชิดหน้าขึ้นมองวันวาดแบบ

ท้าทาย…

“อย่าสนใจเลยค่ะ วาดขออาหารของคนป่วยด้วย ที่ เหลือ…เดี๋ยววาดจัดการเอง…”

หญิงสาวหันมายิ้มให้กำลังใจสาวใช้ หล่อนหน้าแหยๆ เมื่อ คนเจ้าอารมณ์เริ่มอาละวาด…

“ค่ะ…สักครู่นะคะคุณพยาบาล

“เรียกวาดก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ห่างเหินนัก…” เธอเริ่มผูกมิตร เมื่อยังไม่รู้จักใครสักคน นอกจากเจ้าหนี้ของบิดา กับคนป่วยที่ นั่งหน้าตั้งอยู่กลางเตียง

“ค่ะคุณวาด เดี๋ยวแป้นรีบไปจัดมาให้นะคะ”

สาวใช้ต้นห้องของโจนาธานรับค่า หล่อนรีบวิ่งฉิวออกไป ไม่ฟังเสียงร้องห้ามของเจ้านายอีกคน…

“ต่อให้เธอยัดของพวกนั้นใส่มาในปากฉัน ฉันก็จะพ่นมัน ออกมา ฉันไม่กิน…

ชายหนุ่มเปรย เขาหลุบเปลือกตาลง เมื่อเริ่มรู้สึกว่าสิ่งของ ตรงหน้ามันหมุนคว้างเหมือนลูกข่าง…

วันวาดยิ้ม เธอโครงศีรษะพอจะเข้าใจอาการแปลกๆ ของ คนป่วย คงฟาดงวง ฟาดงา จนแรงหมด เมื่อไม่ยอมแตะอาหารแล้วจะมีแรงได้อย่างไร…

เตียงของเขาถูกใครบางคนไขจนยกขึ้น โจนาธานขมวดคิ้ว เขาอยากลืมตา แต่เมื่อทำไม่ได้จึงส่งเสียงคำรามในลำคอ แทน…

“อืมๆ”

หญิงสาวไม่สนใจเสียงครางลั่น!! เธอทำงานตามความ เคยชิน พอไขเตียงขึ้นในระดับที่พอเหมาะก็เดินไปฉวยหมอนใบ เดิมที่ชายหนุ่มใช้ขว้างเธอ มือเรียวสอดลงไปใต้แผ่นหลังของ คนป่วย เธอส่ายใบหน้าแรงๆ เมื่อได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวจากตัวคน ป่วย เขาคงประท้วงทุกรูปแบบ ไม่กินอาหาร และไม่ทำความ สะอาดร่างกาย

เอาเถอะ!! ภารกิจแรก คงต้องจัดการให้เขามีอะไรตกถึง ท้อง จากนั้นวันวาดถอยหลังมามองชายหนุ่มแบบหนักใจ ถึงเขา จะเป็นคนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็ตัวใหญ่ไม่ใช่เล่น แถมยังเป็นผู้ชาย…

10นาที หลังจากเดินจัดนั่นนี่ ไว้จนครบ อาหารกลิ่นหอมๆ ก็ มาถึง…

แป้นยิ้มแหยๆ เมื่อเปิดประตูห้องพักฟื้นของนายน้อยเข้ามา เขากำลังมองตรงมาที่เธอ แบบไม่พอใจสุดขีด!!

“แป้นไปก่อนนะคะ…ถ้ามีอะไรกดกริ่งเรียก แป้นจะรีบมา… สาวใช้รู้มาก รีบเผ่น เมื่อเธอเคยผจญกับภาวะอารมณ์สุดเกรี้ยวกราดของ โจนาธานมาแล้ว

“อืม…อีกสักประมาณ 30 นาที ขอผู้ชายตัวโตๆ คนหนึ่งนะ แป้น วาดจะไม่กดกริ่ง แต่ขอให้มาตามเวลา วาดจะจัดการอาบ นําให้คุณเขา…

หญิงสาวพูดเสียงเรียบ เธอเดินไปยกถาดมาถือไว้ ก่อนจะ เดินไปวางบนโต๊ะเคลื่อนที่ได้ โต๊ะที่ใช้สำหรับเตียงคนป่วย

“เอาออกไป!! ฉันไม่กิน…” โจนาธานพูดเสียงเย็น เขามอง วันวาดตาขวาง

“คุณมีแรงมากกว่านี้เมื่อไร ค่อยลุกขึ้นมาไล่วาดนะคะ” หล่อนหาได้สนใจ…ยังคงดันโต๊ะนั่น มาจนชิดเตียง… “คุณพูดภาษาคนมั้ยล่ะคะ…ถ้าใช่ วาดเข้าใจ

“หล่อนนี่พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอไงหะ!!”

หญิงสาวย้อน เธอฉวยผ้ากันเปื้อนวางพาดคอเสื้อ ไม่สนใจ คนป่วย ที่พยายามขืนตัวหนี

“ถ้าหล่อนเข้าใจที่ฉันพูด…ทำไมหล่อนไม่หยุดหะ!!”

โจนาธานตวาด เขาอยากมีแรงมากกว่านี้ แต่เมื่อร่างกายไม่ พร้อม จึงทําได้แค่ส่งเสียง

วันวาดหันมายิ้มเย็นๆ ให้ชายหนุ่ม ในมือเธอมีซ้อนที่ตักอาหา รอ่อนๆ ในถ้วยไว้จนเต็ม หล่อนยิ้มมากขึ้น เมื่อขยับเข้ามาจนชิด เตียง…