บทที่2.เผชิญหน้ากับคนป่วยจอมแสบ 4/6

บ้านหลังใหญ่น้องๆ ปราสาท ตัวบ้านสวยงามชวนให้ หลงใหล มีสาวใช้วิ่งถลามาต้อนรับแบบรู้หน้าที่ เบนก้าวลงจาก รถยนต์ เขาโยนกระเป๋าเอกสารให้หล่อน ก่อนจะเดินนำหน้าวัน วาดเข้าไปด้านใน

“นี่พยาบาลคนใหม่ที่จะมาดูแลโจ หาห้องให้หล่อนด้วย เอา ใกล้ๆ ห้องโจนะ”

ถึงวันวาดจะไม่ได้อยู่ประจำ หล่อนก็น่าจะมีห้องส่วนตัวไว้

จัดการธุระ

“เอ่อ…ไม่ต้องก็ได้มั้งคะวาดต้องอยู่ใกล้ๆ คนป่วย เบนยิ้ม เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่เขาแน่ใจ หล่อนได้ ใช้แน่ เมื่อไม่มีใครทนฤทธิ์โจนาธานได้นานเกิน3 ชั่วโมง…

“นี่ห้องโจ…ต้องให้ฉันเข้าไปด้วยมั้ย?”

การลองภูมิของวันวาดเริ่มขึ้น หลังเบนเดินนำจนมาถึง ห้องๆ หนึ่ง

“ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณ”

หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองเบน เธอยิ้มให้เขา เอื้อมมือแตะ ลูกบิดประตู หลังรวบรวมความกล้า…เธอพร้อมแล้ว

ตุ๊บ!!
ด้านในห้อง

สิ่งแรกสายตารับรู้ คือความมืดครึ้ม เมื่อหน้าต่างปิด ม่านถูกรูดบดบังแสง แทบจะมองอะไรไม่เห็น

วันวาดเพ่งมองความเธอปิดประตูลงไม่พูดอะไร ก้มลงเก็บหมอนไว้ สามารถปรับตาให้คุ้นกับความมืด มองเห็นภายในห้อง ลางๆ และสำคัญ มอง

เบนยืนอิงไหลกับกรอบประตู เขาเงี่ยหูฟังเสียงภายใน โวยวายของผู้หญิงที่เพิ่งเดินผ่านประตูไป…

กระเป๋าสะพายไหล่ถูกลงโต๊ะเตี้ยๆ กลางห้อง เธอ

เตรียมพร้อมสำหรับการงาน

สิ่งแรกที่ควรทำ คือทำให้ห้องสว่างขึ้น ไม่…

เธอเดิน

ทันทีที่แสงภายนอก

เสียงโวยดังขึ้น!

“ใครหล่อนสาระแนเปิดม่านหะ
หญิงสาวหมุนตัวกลับมามอง เธอตกใจเล็กๆ กับสภาพ ผู้ชายคนหนึ่ง ที่นั่งเอนๆ อยู่กลางเตียง เขาผอมจนน่าใจหาย ใบหน้าตอบ คางุรกครึ้มไปด้วยหนวดและเครา แต่แววตากลับ

“ห้องมืดจนวาดมองอะไรไม่เห็นเลยค่ะ จะให้รูดม่านปิด เหมือนเดิมก็ได้ แต่วาดคงต้องขอเปิดไฟ..”

เธอตอบเสียงเรียบ หยุดรอฟังคำตอบของเจ้าของห้อง “นั่นประตู หล่อนมาทางไหน…เชิญออกไปทางนั้นได้เลย ฉัน ไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามายุ่มย่าม!!!

โจนาธานตวาดลั่น เขาชี้นิ้วสั้นๆ ไปยังประตู ขับไล่ผู้หญิง แปลกหน้าแบบไม่สนใจ

“เสียใจด้วยค่ะ วาดมาทำงาน พี่คุณจ้างวาดมาดูแลคุณ วาดเป็นพยาบาลอาชีพ วาดชื่อกันวาดค่ะ นับจากนี้ไป คุณต้อง ฟังที่วาดพูด…ไม่ทราบวันนี้คุณได้ทานอาหารบ้างมั้ยคะ?”

หญิงกล่าวแนะนำตัว เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ โจนาธาน ไม่ สนใจสายตาขวางๆ ของเขา เธอเชื่อว่าชายหนุ่มหมดแรงเพราะ ปลายนิ้วที่ยกค้างไว้ของเขา สั่นจนเธอมองเห็น เขาออกฤทธิ์ อะไรเอากับเธอไม่ได้มากกว่านี้หรอก เมื่อเขาใช้แรงที่มีขวาง หมอน ใส่เธอจนหมด…

หญิงสาวปรายตามองถาดอาหาร…ไม่มีรอยยุบ อาหา รอ่อนๆ นั่นเต็มถ้วย วันวาคมองคนป่วยตรงหน้า ด้วยสายตา หนิเล็กๆ
“ดูจากปริมาณข้าว…คุณไม่น่าจะมีอะไรตกถึงท้อง…และถ้า คุณอยากมีฤทธิ์ เพื่อจะโวยวายล่ะก็… วาดแนะนำ คุณควรทาน อาหารเหล่านี้นะคะ” หญิงสาวเปรยลอยๆ เธอยกถาดอาหารนั่น เดินไปที่ประตู เธอต้องการให้ใครก็ได้นำไปอุ่น เธอจะจัดการให้ คนป่วยกินอาหารเหล่านี้เอง

ปีก!! เบนผงะ เมื่อมีใครบางคนดันประตูให้เปิด เขาเดิน ถอยหลังเปิดทางให้คนๆ นั้น

“วาดต้องการอาหารชุดใหม่ค่ะ ของเก่ามันเย็นชืด เดี๋ยวคุณ เขาจะอ้างได้”

เธอปรายหางตามองคนป่วย ที่นั่งถลึงตาปูดโปน พร้อมกับ ยิ้มอ่อนๆ ให้กับเจ้าหนี้บิดา

“อ้อ…มีกริ่ง…อยู่ตรงนั้นนะ หากเธอต้องการคนช่วย กดเลย

เดี๋ยวจะมีคนมาเอง”

เบนมือไปที่หัวเตียง ตรงนั้นมีปุ่มนูนๆ ขึ้นมา เขาอธิบายวิธี ใช้ แล้วจึงมองเลยไปยังน้องชาย

“เธอน่าจะรับมือน้องฉันไหว มีอะไร…ฉันอยู่ห้องนั้นนะ