บทที่2 เผชิญหน้ากับคนป่วยจอมแสบ 2/6

เส้นทางที่มุ่งหน้าไปยังโรงแรมใหญ่สวยงามชวนมอง อาคาร ที่ตั้งอยู่ระหว่างรอยต่อของสองประเทศ เป็นสถาปัตยกรรมที่วัน วาดยอมรับ มันสวยสมบูรณ์แบบ เหมือนที่เคยเห็นตามสื่อโซเชี ยล…ความอลังการจากเมล็ดเงินมหาศาลเขาทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ มีหรือจะเขาไม่หวังกำไรกลับคืนมา

หญิงสาวยิ้มเชียวๆ เมื่อมาถึงที่เธอเลี้ยวรถจักยานยนต์ไป ตามทางที่ รปภ. ใจดีชี้นำ เส้นทางอันมืดครึ้มเพราะสถานที่จอด รถ เป็นสถานที่ส่วนตัวของพนักงานที่มีรายได้น้อย พาหนะที่พวก เขาใช้ ก็ไม่พ้นจักรยานยนต์เหมือนเธอ

“ต้องไปทางไหนล่ะ”

หญิงสาวเดินวนหาทางเข้า เมื่อไม่แน่ใจนัก เธอไม่คุ้นชิน

สถานที่

“เธอเป็นใคร? มาทำอะไรแถวนี้

หญิงวัยกลางคนหน้าตาบึง!! นางถามวันวาดเสียงกรรโชก “วาดมาหาคุณเบนค่ะ”

หญิงสาวตอบตามตรง สายตาที่มองจึงเปลี่ยนไปจากไม่ ไว้ใจ กลายเป็นแววดูถูก ผู้หญิงสาวๆ มาหานายใหญ่ คงไม่พ้น ‘อีตัว’
“นัดไว้เหรอ?”

เสียงถามลดความแข็งกร้าวลงนิดๆ แต่ก็ยังแฝงความไม่

เป็นมิตรอยู่ดี “เปล่าค่ะ …เออ วาดหมายถึงไม่ได้นัดเวลาแน่นอน แต่คุณ เบนให้วาดมาหา เพื่อคุยธุระ

หล่อนขมวดคิ้ว ทำท่าจะเดินหนี วันวาดจึงต้องอธิบายเพิ่ม

“เข้าประตูนี้จะเจอลิฟต์ กดชั้นสูงสุดนั่นล่ะที่ทำงานท่าน แต่ ไม่ได้นัดไว้ คุณไทยคงให้พบหรือก!!”

เสียงดูถูกยังลอยตามหลังมา หลังแจ้งสถานที่ให้วันวาดรู้

หญิงสาวเดินตัวตรง คอตั้ง เธอพยายามไม่ใส่ใจความไม่ พอใจที่ฉายชัดบนสีหน้าคนที่พบเจอ หากมัวเอาอารมณ์กับคน รอบข้าง คนที่จะแย่คือตัวเอง วันวาดจึงพยายามปล่อยวาง…

ลิฟต์ค่อนข้างเก่า เมื่อเป็นลิฟต์ใช้งานของพนักงาน หญิง สาวกดหมายเลขชั้นสูงสุด ยืนสงบนิ่งระหว่างที่ตัวลิฟต์เคลื่อนที่ ขึ้นสู่ชั้นสูงสุดของโรงแรม…

เกือบ2 นาทีที่ต้องอยู่ในลิฟต์คนเดียว ความกดดันรอบตัว ทำให้หญิงสาวรู้สึกหน่วงๆ ในอก…

ติ้ง!!

เสียงสัญญาณเตือน เธอกระชับกระเป๋าสะพายไหล่แน่นขึ้น แล้วจึงก้าวออกจากด้านใน เมื่อประตูลิฟต์เปิดกว้าง
ทางเดินในชั้นนี้ ดูดีเสียจนวันวาดไม่ใคร่กล้าเหยียบย่าง มันปูด้วยพรมกหยี่สีน้ำตาลไหม้ ดูขรึมและอลังการ ข่มให้เธอ รู้สึกด้อยค่า หญิงสาวรวบรวมความกล้า เธอเดินตัวตรง ตรงไป ยังเบื้องหน้า จะมาถอยหลังเพราะความกลัวไม่ได้ เมื่อหนี้ของ บิดา คอ!!

ไทยเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ เขาเลิกหัวคิ้วขึ้น สูง….แทนคำถาม

“วาดมาหาเจ้านายคุณค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เขาดันปลายเท้ากับพื้น จนเก้าอี้ เคลื่อนถอยหลัง แล้วจึงผุดลุกขึ้นยืน

ก็อกๆ

“พยาบาลที่คุณเบนต้องการตัว มาแล้วครับ

เขาเคาะเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูห้อง ยื่นหน้าเข้าไปภาย พรางส่งเสียงบอก

“ให้เข้ามาชิ”

เสียงแหบห้าวตะโกนสวน เป็นกำลังอารมณ์ไม่ดี เมื่อวันนี้ น้องชายตัวแสบ ประท้วง…โจนาธานไม่แตะอะไรเลยแม้แต่ น้ำ…จนคนดูแลวิ่งวุ่น เมื่อคนที่เคยอาละวาดปึงปังกลับนิ่ง เฉย…แต่กลับทำให้อาการของเขาทรุดลง…

“มาก็ดีแล้ว…ไปกันเถอะ เธอจะได้เจอคนป่วยจอมป่วนเสียที”
วันวาดยังอยู่ในชุดทำงาน ใบหน้าหล่อนมันแพรบเพราะยัง ไม่แวะล้างคราบไคล แต่ในภาวะเร่งร้อนเช่นนี้ เบนไม่สนใจ ความสวยงามเท่าใด เขาต้องการใครก็ได้…ที่สามารถปราบ พยศ โจนาธานได้สักคน…

วันวาดเดินตามผู้ชายหน้าแบบงงๆ เขาดูเร่งร้อน การเดิน ของเขาก็เช่นกัน ช่วงขายาวๆ นั่นเดินฉับๆ จนเธอต้องรีบซอย เท้าถี่ๆ ไม่อย่างนั้นคงตามไม่ทัน

ลิฟต์ขาลง ดูดีกว่าลิฟต์ที่เธอโดยสารขึ้นมาลิบลับ ตัวลิฟต์ ใหม่เอี่ยม กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยฟุ้ง ผิวลิฟต์มันปราบ เพราะการ เช็ดถูทำความสะอาดเป็นประจำ เธอยืนเงียบๆ ด้านข้างเขา พยายามสํารวมสายตา โฟกัสแค่ปลายเท้า

เสียงถอนหายใจแรงๆ จากคนข้างตัว แล้วเสียงห้าวๆ ของ เขาจึงดังขึ้น…

“เธอดูประวัติการรักษาของน้องฉันแล้วใช่ไหม? มีความ เห็นอะไรมั้ย!!”